3006

Ze gaat in meenigeens top 10 staan, aan het eind van het jaar. Leslie Feist met haar plaat, "The Reminder". Ook ik was, eerlijkheidshalve, bijna gezwicht voor de lovende kritieken, die de "indiekids" (het woord klinkt even fout als pakweg "jumpers" of "emo's" en stelt het er dus ook zo goed als aan gelijk - is er een ander woord?) de plaat toedichtten. Op basis van de eerste vier nummers waren die lofbetuigingen dan ook enorm terecht. Nergens anders hoorde ik zo'n frèle, maar krachtige stem, zoveel vrouwelijkheid en zo'n subtiele melodieën. Het was dan ook frustrerend dat de andere plaathelft koppig in een wanhopige goedkeuring bleef hangen, van mijnentwege, die na grondig beraad gewoon werd afgedaan als desinteresse en geluwd enthousiasme. Vanaf, en vooral mét, "Sealion" kwam er gewoon grotendeels een einde aan het mooie liedje.
"Past To Present", meer nog "The Limit To Your Love" en vooral "Brandy Alexander" waren sterkhouders op een eroderende plaat die steeds meer van haar pluimen verloor. Toch bleef er ontegensprekelijk die stem en die finesse, die wel constant presteerde en die me dwong deze plaat niet te laten vallen. Mijn eindejaars top 20 zal ze evenwel niet halen. Dat staat nu al zo goed als vast.

Een andere op gejubel onthaalde plaat van begin dit jaar was "Songs III: Bird On The Water" van Marissa Nadler. Een naam die doet aanklikken, lezen, luisteren, en een snoet die doet smelten, ingrediënten genoeg kortom om me overstag te doen gaan. Maar...ik vind er niks aan. Dat is zo'n zonde. Wat zou ik graag kunnen zeggen dat ik een parel heb ontdekt, dat dit van het beste is dat ik al heb gehoord, dit jaar. Zo'n naam, zo'n meisje, goed voor fantasieën - sorry. Maar niet dus. Ze doet me niks. Het kabbelt, zonder te kolken en het kolkt zonder te overstromen. Meer luisterbeurten? Ik vrees ervoor. Dit is gewoon mijn kopje thee niet.

In de hoop binnenkort ander schoon vrouwvolk te kunnen nomineren groet ik u.
Ik heb hier alvast ene Lisa Knapp op mijn lijstje staan, een dame wier plaat op last.fm, in een speciale banner, met mooie Engelse woorden werd aangekondigd.

Ik was haar

Toen ik me kut voelde, maar echt wel zéér kut, toen belde ik haar. Niet toevallig haar, want haar wilde ik horen. Zij zou het begrijpen, zij zou tijd hebben, zij zou mij niet teleurstellen, zij zou mij zelfs "genezen".
En dat kwam uit, ik had gelijk. Ik vroeg haar iets te vertellen dat zij had gedaan, dat getuigde van vriendschap en liefde voor iemand anders. Ik vroeg haar zoiets te vertellen omdat ik terug wilde beseffen dat dat hetgene is waarvoor we het doen. Of waarvoor we het zouden moeten doen. Ze vertelde het me. Het was mooi, geweldig mooi zelfs en ik kon weer lachen. Dat was zoveel waard. Ik rolde me op op m'n matje, in de zon. De zon die plots weer scheen terwijl het daarvoor zo koud had geleken.

Vanavond ben ik zelf haar geweest. En hij was ik. Ik meen dit wel te kunnen stellen, naar mijn eigen bescheiden mening. Hij die ik was heeft hiervoor zijn fiat niet gegeven, maar ik geloof dat hij dat wel zou doen, mocht ik het hem vragen. Het was leuk om haar te zijn, het gaf me best een warm gevoel. Het deed me denken dat ik best een goed mens kan zijn, ondanks alle negativeit. Dat plezierde me. En hem heb ik er ook mee geplezierd. Toen er iemand voor de deur stond en ik het telefoongesprek moest afronden, zij hij me dat hij er beter van was geworden. En dat gezegd zijnde was ook ik er beter van.
Constructiviteit is heel belangrijk. Alle mensen hebben hetzelfde doel: als levende een zo aangenaam mogelijke tijd doorbrengen, zo lang die tijd ons rest. Daar moeten we samen aan werken.
Bedankt.

Neen Ulla

U kan terugblikken op een succesvolle carrière. U hebt goud behaald, zeg maar. Meerdere malen misschien. U bent tevreden en denkt er binnenkort een punt achter te zetten.
Dat is uw goed recht. U bent in een andere fase van uw leven terecht gekomen. De biologische klok tikt misschien wel of het lichaam wil niet meer mee. Alleszins, u bent niet meer die onbevangen brok energie die, jaren geleden alweer, een gouden medaille wegkaapte op een Europees Kampioenschap.
Steeds vaker denkt u na over uw toekomst. Steeds duidelijker wordt het dat uw sportieve leven op het achterplan zal raken. Dat uw sport, uw hobby, uw etiket of misschien zelfs uw kwelduivel zal worden. Misschien wordt u wel analist. Die hebben ze nooit genoeg. Of misschien kan u een andere publieke functie vervullen. Wie weet. Alles beter dan thuis zitten verkommeren, toch?

Ulla Werbrouck - Gilles De Bilde - Frank Vandenbroucke - Sabine Appelmans

God wat zijn sportlui waardeloos. Zo banaal. Fin de carrière en dan dát.
En dan worden ze... politica - jeannet - zelfmoordtoerist - mama.
Dan worden ze alles waar ik niks over wil weten, kortom. En dan komen ze elke vijf minuten op mijn raam tikken.
Ulla Werbrouck, ex-judoka, is de nieuwste aanwinst, maar een geval om met afkeer te koesteren. Ze gaat het parlement in en ja, dat wordt een stap in het ongewisse. Politiek is niets voor haar liet ze in het verleden steevast optekenen, op de typische vraag of ze in de voetsporen van haar mentor en goeroe Jean-Marie Dedecker zou treden. Hij heeft haar weten overhalen. Een klap voor de politieke geloofwaardigheid van België, voorwaar. Bij links denken we voortaan aan SP.a en Groen!, Ulla, tegen het Cordon Sanitaire ben je nu al. Braaf, Ulla. En ja, je gaat moeten laten uitschijnen - eigenlijk moet je het echt menen, voélen, dat je geen hoge pet op hebt van al je politieke rivalen. Rivalen, concurrenten: begrippen die jij kent. Je sportfilosofie inburgeren in de politiek is misschien het beste, het enige dat jij kan doen.
Het zal nooit zo ver komen dat je belangrijk wordt, Ulla, in de politiek. Daarom zijn we in België en niet in de Verenigde Staten of Albanië. Je hebt je partij ook niet mee. Maar je aanwezigheid, überhaupt, en je engagement zijn eigenlijk al genoeg doorn in het oog van de ernstige mens.

P.S.: eergisterennacht droomde ik dat Ulla Werbrouck een eikelpiercing liet zetten. No kidding!

2606

Liedje dat ik u zonder verdere verplichtingen wil tippen:
"The Dance" van P.G. Six

Wat u moet weten voor u zegt dat de nieuwe verzamelde remix-conceptplaat van Hooverfuckinphonic de Belgische plaat van het jaar is: besef dat er ook in Brussel en Wallonië muziek wordt gemaakt,
maar besef vooral dat ondermeer ook Dez Mona een bijzonder debuut op u heeft losgelaten. Dat u het tot nog toe niet had opgemerkt of dat u het genegeerd hebt is niet goed te praten, maar u krijgt nog een herkansing.

Was het niet Saskia De Coster die in Lux.XL een lans brak voor dit Antwerps gezelschap? Jazeker.
Hoe ze haar lofbetuiging precies formuleerde, zoekt u zelf maar op. Of ze een goede schrijfster is laat ik op basis van dat stuk proza in het midden, dat ze oor heeft voor kwaliteitsmuziek lijkt me dan weer wel een te maken vaststelling.
De feitelijke recensie over "Moments Of Dejection Or Despondency" leest u binnenkort op goddeau, nu kan ik wat Dez Mona betreft enkel besluiten met de raad om deze plaat bij voorkeur 's nachts af te spelen. En in één adem wil ik daaraan toevoegen dat deze cd wat dat betreft een mooie tegenhanger vormt voor het heerlijke "Science" van Thomas Dybdahl. Die plaat is uitgesproken geschikt voor een heldere ochtend, en daar waar je voor Dez Mona's muziek best een hartverscheurende relatie hebt weten stuklopen, kan je met "Science" in je woonkamer maar beter een geliefde in de buurt hebben...

Suck-a-likes van de ochtend: P!nk vs. Vervotte

Deed mij er vanmorgen bij Peter VdV nog maar eens aan herinneren waarom ik haar de ergste aller MTV-troela's vind.


Schijnbaar uit 1983 overgeflitste non verlaat de Vlaamse regering, samen met nonkel Yves, om op korte termijn een federale ministerpost te claimen.

Well now I'm askin' you...

Who's The Man??!
Who's The Man?!?
Who's The Man!?!

En een weinigzeggende kreet die u ook wel uit mijn mond zult horen, nu zo:
Yes! YEs! yEs! YeS! yES!
Woo-hoo-hoo-hoo!!

Enzovoort.

Ik heb maar twee herexamens en dat valt bij-zon-der mee. 't Zijn er dan nog twee van de minst erge. Ik ben dus, met andere woorden, voor bijna één derde afgestudeerd journalist. Ja, dat valt mee.

Ik heb "Mirrored" van Battles aangeschaft om dit geluk extra in de verf te zetten.
En, shame on me, voor de aangename verrassing dat er op die plaat dus elf nummers staan en geen negen, zoals op mijn computer-versie (ik ontwijk het woord downloaden - quoi). Dat is dus ronduit nog meer fantastisch. Wel jammer dat het regent. Er zal echter meer nodig zijn opdat ik mij vandaag nog druk zal maken.

Een halve liter Ice Tea op uw gezondheid!

2506

Klassieker van de dag: "Crossroads" van Tracy Chapman. Een plaat die klinkt als alles wat ik niét ben, en dat klinkt dus geweldig.

"Cassadaga" doet klassiek aan, maar is het niet, volgens mij.
Een nummer als "Soul Singer In A Session Band" vind ik op het foute af. Jammer wel, want aan de Bright Eyes van "Fevers And Mirrors" (ok, bijna 8 jaar geleden) heb ik geweldige herinneringen (die dateren van 2005, ongeveer). "Four Winds" is wel een geweldig nummer op de nieuwe plaat.
De vreselijke vergelijkingen met Bob Dylan is ook telkens als een doorn in mijn oog. Alsof Bright Eyes op die manier telkens iets minder exclusief wordt. Muziakaal snobisme, jawel.

"Mirrored" van Battles nu al voor bijna 3/4 weten te appreciëren. Toch blijf ik vinden dat de plaat naar het einde toe wat in elkaar zakt met als afsluitende tracks twee niemendalletjes van nog geen twee minuten. Edoch, deze durf ik aan te schaffen, al was het maar voor het geniale "Atlas", een van de singels van het jaar.

"Excellent Italian Greyhound" van Shellac is dan weer geheel niks. Speciaaldoenerij met schouderklopjes van de hele alternatieve muziekwereld, die daardoor weer iets minder alternatief wordt. Steve Albini is een geschikte kerel, maar zijn muziek is dat daarom nog niet noodzakelijk. Vooral die steeds weer haperende opbouw van de nummers - soms zelfs met echte valse starts, waar halen ze het - is ergerlijk.

Von Südenfed - met puntjes, ja - klinkt op het eerste gehoor als the dirty man's LCD Soundsystem. Niet echt iets voor een zonnige namiddag.

2406

Goed, ik ben bezeten, maar als ik mij er goed bij voel.
Aereogramme moest een nieuwe kans krijgen om zijn 10e plaats te verdedigen, in plaats daarvan zijn ze naar 13 teruggevallen. Ik vond de plaat vandaag zelfs overdramatisch klinken, hetgeen me speet.
Wel blij dat Forget Cassettes daardoor op 10 belandt. Kennelijk een plaat die aan het grote publiek voorbij gaat. Checken is dan ook de boodschap.
Verder ook de nieuwe van QOTSA opnieuw beluisterd. En best goed bevonden. Ik vind QOTSA toch altijd weer een beetje spannender dan veel andere groepen. En "Sky Blue Sky" van Wilco is natuurlijk de plaat van het moment.

Yo! ik doe een poging

Ik schrijf echt graag, dat is geweten.
Maar zo'n blog put elke tekst uit.
Voelt aan als praten tegen een muur
of tegen een kat.
En ik praat doorgaans ook niet tegen muren of katten.

Natuurlijk ligt het ook aan mijn ego.
Allicht toch.
En aan mijn gevoel voor realiteitszin.

Als ik recensies voor goddeau schrijf heb ik niet dat gevoel van tegen een muur te praten.
Want die teksten worden gelezen (?) - ahum.
En een blog is altijd zo'n stijloefening.
Ik slaag er zelfs niet in om een normaal doorlopende tekst te typen.
Hoezeer ik het nu ook probeer.

En er moet altijd iets te vertellen zijn.
En ook al zou ik wel willen,
ik schrijf net het best als ik niks te vertellen heb.
Of zo voel ik dat toch aan.