Oh, onzeker meisje. Lief onzeker meisje. Ik wist wat je ging schrijven, want je houdt je aan de regels. En het laatste wat ik wil is om je daarin te bruskeren. Dan speel ik je immers onmiddellijk kwijt en kruip je in je schulp. Nog dieper dan je er al inzit.
Iemand heeft je geleerd nooit ergens over te klagen. Dat moet wel, want de drie zinnen die je aan je klachten wijdt lijken er drie teveel. Je sluit ze af met een verontschuldiging, - ik had niet anders van je verwacht - je zegt: "Maar genoeg gezegd over mezelf!" En ik heb het uitroepteken, dat de relativering van die drie voorafgaande zinnen moet benadrukken, wel opgemerkt!
Doch, je was nog maar pas begónnen over jezelf. Zijn drie zinnen dan al genoeg, lieve T.? "Dat is dan €25" hoor ik mezelf haast zeggen en ik zou het je ook zeggen mocht ik niet weten dat je die grapjes verkeerd opneemt. Het innerlijke kruispunt waarop mijn weg van openhartigheid jouw weg van terughoudendheid ontmoet, moet nog worden aangelegd.
Omzichtig had ik het zelf al aangegeven in een voorafgaande mail: "Ik wil niet te persoonlijk worden, want ik vermoed dat je dat niet nodig zal vinden." Je zal misschien opgelucht adem hebben gehaald toen je dat las, ik kan me dat inbeelden. Die keer dat ik je vertelde dat ik verliefd op je was, was al een moeilijker moment voor jou dan voor mij. Dat je nu dus op de vlakte blijft wanneer ik je zeg dat ik me bijzonder goed voel neem ik je niet kwalijk. Wat je daarom zegt van "al genoeg verzuurde mensen" en "hoe lyrischer, hoe beter" kan ik dan ook alleen maar bijtrden, ook al weet ik dat ik me daarmee op de grens van het sarcasme waag.
Maar op de grens, en geen stap verder. Ik heb het bijzonder goed met je voor. Dat je meeging tot aan de poort van mijn geluk, vind ik enorm lief van je. Dat je me zelf een vogelperspectief over jouw schouder bood, getuigde ook van jouw kant van een welgemeend engagement wat betreft onze "vriendschap". Waarom ik die aanhalingstekens zet, zou je me vragen, en ik zou begrijpen waarom je dat vraagt. In jouw ogen zijn wij immers al vrienden, terwijl ik nog een beetje flauw doe door plannen voor een innerlijk kruispunt uit te tekenen.
maandag 29 december 2008
zondag 28 december 2008
Parkeer de parkiet niet
"De PS-staat Wallonië". Help mij, wat is dat weer? Is dat een Wallonië waarin onbeperkte werkloosheidsuitkeringen gepromoot worden en waarin cliëntelisme aangeboden wordt in ruil voor uw stem? Als dat de PS-staat Wallonië is, dan ben ik radicaal tegen de PS-staat Wallonië. En klopt het eigenlijk dat Groen! in Vlaanderen ook voor die onbeperkte werkloosheidsuitkering ijvert? Ik vind dat niet zwart op wit terug in hun programmapunt daarover.
Onbeperkte werkloosheidsuitkeringen moet men geval per geval bekijken. Daarover een algemene regel opstellen is voorbijgaan aan de realiteit. Er zijn werklozen, en ik heb er zo leren kennen, anders maakte ik er niet zo'n punt van, die ze met een stok zouden moeten achtervolgen om ze tot bij een werkplaats te krijgen. Er zijn werklozen, weet ik nu, waarop de VDAB als een dodelijke teek zou moeten neerstrijken. Werklozen zijn dat die het verdienen om twee weken halfverlamd op intensieve te liggen van zo'n tekenbeet. Als ze daarna maar tot inkeer komen, iets aanvangen met hun dagen.
Ik kwam thuis om 14u, de werklozen waren er, ik kwam thuis om 18u, de werklozen waren er. Maanden later kwam ik om 16u thuis, de werklozen waren er nog steeds. Ze zaten en ze praatten en de afwas lieten ze staan, die was voor mij. Ze waren luid, ze maakten alles vuil, kapot. De glazen bleven gebroken op de grond liggen, de Frosties verspreid over de tafel als betrof het kunst. De toekomstplannen waren vaag, lees onbestaand. De instanties waren sloom en stuurden nu en dan een betekenisloze brief.
Er was geen reden, zegden de doppers, waarom ze zouden werken. Het bedrag dat ze zouden verdienen met werken woog niet op tegen het bedrag dat ze ontvingen om niet te werken. Ze kregen heel wat geld om ketchup op mijn keukenvloer te laten lekken, al zeg ik het zelf. Misschien hadden ze meer geld van de staat moeten krijgen wanneer ze de energie hadden gehad die ketchup ook weer op te kuisen. De toestand deprimeerde me, zigzaggend tussen ketchupvlekken, Frostieskunst en mensen met de mentale bezigheid van een parkiet.
Ik heb ze buiten laten zetten, uiteindelijk. Wellicht vond ik dáárom mijn fiets niet terug vanmorgen.
Onbeperkte werkloosheidsuitkeringen moet men geval per geval bekijken. Daarover een algemene regel opstellen is voorbijgaan aan de realiteit. Er zijn werklozen, en ik heb er zo leren kennen, anders maakte ik er niet zo'n punt van, die ze met een stok zouden moeten achtervolgen om ze tot bij een werkplaats te krijgen. Er zijn werklozen, weet ik nu, waarop de VDAB als een dodelijke teek zou moeten neerstrijken. Werklozen zijn dat die het verdienen om twee weken halfverlamd op intensieve te liggen van zo'n tekenbeet. Als ze daarna maar tot inkeer komen, iets aanvangen met hun dagen.Ik kwam thuis om 14u, de werklozen waren er, ik kwam thuis om 18u, de werklozen waren er. Maanden later kwam ik om 16u thuis, de werklozen waren er nog steeds. Ze zaten en ze praatten en de afwas lieten ze staan, die was voor mij. Ze waren luid, ze maakten alles vuil, kapot. De glazen bleven gebroken op de grond liggen, de Frosties verspreid over de tafel als betrof het kunst. De toekomstplannen waren vaag, lees onbestaand. De instanties waren sloom en stuurden nu en dan een betekenisloze brief.
Er was geen reden, zegden de doppers, waarom ze zouden werken. Het bedrag dat ze zouden verdienen met werken woog niet op tegen het bedrag dat ze ontvingen om niet te werken. Ze kregen heel wat geld om ketchup op mijn keukenvloer te laten lekken, al zeg ik het zelf. Misschien hadden ze meer geld van de staat moeten krijgen wanneer ze de energie hadden gehad die ketchup ook weer op te kuisen. De toestand deprimeerde me, zigzaggend tussen ketchupvlekken, Frostieskunst en mensen met de mentale bezigheid van een parkiet.
Ik heb ze buiten laten zetten, uiteindelijk. Wellicht vond ik dáárom mijn fiets niet terug vanmorgen.
vrijdag 26 december 2008
"Oh," probeer ik
Van achter zijn rug stel ik hem de vragen. Die uit mijn mond komen spuiten, door geen lippen te houden. Die in mijn hersens tot stand komen, altijd en altijd opnieuw. Of ja, nu toch, nu ik vast van plan ben met hand en tand cynisme en nihilisme te bestrijden.
"Hoe gaat het?" vraag ik. Ik vraag hem om iets te vertellen, om mij aan te kijken. Dat hij mijn vriend is, vertel ik hem. Dat hij daarover niet verrast moet doen, dat dat wél meer zijn dan holle woorden. Toegegeven: ik heb in een boek over Marcel Proust zitten lezen vandaag, maar wat heeft dat er uiteindelijk mee te maken?
Hij toont te gemakkelijk zijn rug. Ik ga bij mezelf ten rade: doe ik dat ook soms? Wat vind ik dat vervelend nu hij het doet. Hij denkt door mijn gepraat heen aan knopjes en richtingen, acties die moeten ondernomen worden om van de ene steen naar de andere te kunnen springen. Hij zegt me dat hij even aan ontspanning toe is.
"Hoe gaat het?" vraag ik. "Ik ben even aan ontspanning toe" maakt hij een eind aan een conversatie die zodus een geruisloze dood sterft. "Oh," probeer ik (hoesten, snoeven, neurieën: 't is allemaal communicatie). Ik vraag dan maar what the fuck eigenlijk het probleem is.
Er blijkt evenwel geen probleem te zijn en de reden voor zijn zwijgen is enigszins aanvaardbaar. Ik ben gelukkig, dus mild, ik vergeef en vergeet (misschien dat laatste iets moeilijker). Maar die rug en die knoppen en dat vluchten, drinken, paffen en slecht communiceren met vrienden, familie, omgeving, en dan veel betalen aan psychiaters, therapie en pillen, dat zou eruit moeten, daar moet hij iets tegen ondernemen. En 't is maar dat ik vanop mijn wolk denk dat ik er zelf van bevrijd ben dat ik dat zo durf stellen hoor.
"Hoe gaat het?" vraag ik. Ik vraag hem om iets te vertellen, om mij aan te kijken. Dat hij mijn vriend is, vertel ik hem. Dat hij daarover niet verrast moet doen, dat dat wél meer zijn dan holle woorden. Toegegeven: ik heb in een boek over Marcel Proust zitten lezen vandaag, maar wat heeft dat er uiteindelijk mee te maken?
Hij toont te gemakkelijk zijn rug. Ik ga bij mezelf ten rade: doe ik dat ook soms? Wat vind ik dat vervelend nu hij het doet. Hij denkt door mijn gepraat heen aan knopjes en richtingen, acties die moeten ondernomen worden om van de ene steen naar de andere te kunnen springen. Hij zegt me dat hij even aan ontspanning toe is.
"Hoe gaat het?" vraag ik. "Ik ben even aan ontspanning toe" maakt hij een eind aan een conversatie die zodus een geruisloze dood sterft. "Oh," probeer ik (hoesten, snoeven, neurieën: 't is allemaal communicatie). Ik vraag dan maar what the fuck eigenlijk het probleem is.Er blijkt evenwel geen probleem te zijn en de reden voor zijn zwijgen is enigszins aanvaardbaar. Ik ben gelukkig, dus mild, ik vergeef en vergeet (misschien dat laatste iets moeilijker). Maar die rug en die knoppen en dat vluchten, drinken, paffen en slecht communiceren met vrienden, familie, omgeving, en dan veel betalen aan psychiaters, therapie en pillen, dat zou eruit moeten, daar moet hij iets tegen ondernemen. En 't is maar dat ik vanop mijn wolk denk dat ik er zelf van bevrijd ben dat ik dat zo durf stellen hoor.
donderdag 25 december 2008
Ruïne/Reünie
Ik droom dat ik samen met haar in een verlaten ruïneachtig gebouw ben. Mijn vriend, die niks hééft met haar, die niks gééft om haar, is er ook. Beiden flirten we met haar, ik wéét dat ik het pleit ga verliezen. En hij kust met haar.
Ik wil ook met haar kussen, maar ze duwt me van zich af. Ze heeft al een vriend, zegt ze, - ze zegt ook zijn naam, die klinkt internationaal, Grieks - ze moet er haar gedachten bijhouden. Mijn vriend lost op in rook, hij is tevreden. Ik ben ontsteld en word wakker.
Waar waren we? Er was een context waardoor we in die ruïne belandden. Een reünie of iets dergelijks. A. was er ook met zijn "vlam". Ik heb 'm in mijn droom dingen met dat meisje zien doen die ik 'm in het echt niet zou willen zien doen. Maar in die droom bleef ik kijken.
"Mijn meisje" zag er goed uit en leek heel succesvol. Ze leek er helemaal te staan, integenstelling tot de laatste indruk die ik van haar had uit het "echte" leven. Ze brandde van het temperament, in die droom. Kan ik vaker utopisch dromen? Aan wie moet ik dat vragen? En mag het dan helemaal leuk aflopen ook?
Maar wat is een leuke afloop? Deze droom was als een opnieuw oplaaiend vuur, nadat er enkel nog wat as had gesmeuld. Ik was haar aan 't "wegwerken", zeg maar, en dan slaat ze op die manier terug. En ik kan niet zeggen dat ik dat niet leuk vond, maar toen ik wakkerwerd had het toch allemaal niet gehoeven, dacht ik zo.
Ik wil ook met haar kussen, maar ze duwt me van zich af. Ze heeft al een vriend, zegt ze, - ze zegt ook zijn naam, die klinkt internationaal, Grieks - ze moet er haar gedachten bijhouden. Mijn vriend lost op in rook, hij is tevreden. Ik ben ontsteld en word wakker.
Waar waren we? Er was een context waardoor we in die ruïne belandden. Een reünie of iets dergelijks. A. was er ook met zijn "vlam". Ik heb 'm in mijn droom dingen met dat meisje zien doen die ik 'm in het echt niet zou willen zien doen. Maar in die droom bleef ik kijken.
"Mijn meisje" zag er goed uit en leek heel succesvol. Ze leek er helemaal te staan, integenstelling tot de laatste indruk die ik van haar had uit het "echte" leven. Ze brandde van het temperament, in die droom. Kan ik vaker utopisch dromen? Aan wie moet ik dat vragen? En mag het dan helemaal leuk aflopen ook?
Maar wat is een leuke afloop? Deze droom was als een opnieuw oplaaiend vuur, nadat er enkel nog wat as had gesmeuld. Ik was haar aan 't "wegwerken", zeg maar, en dan slaat ze op die manier terug. En ik kan niet zeggen dat ik dat niet leuk vond, maar toen ik wakkerwerd had het toch allemaal niet gehoeven, dacht ik zo.
woensdag 24 december 2008
Als Pitchfork een top 50 mag hebben, dan ik een top 51. Toch?
En als ik hier nog eens in 't lang en in 't breed ga uitleggen wat en hoe, dan ga ik nóg veel langer bezig zijn. Dit zijn dus 51 namen die ik in 2008 het meest afgespeeld heb op mijn computer en die dus alsdusdanig geregistreerd zijn door de geweldige last.fm-scrobbler. Met een klein beetje enthousiaste uitleg.
1. Scout Niblett
Numero uno en dat vind ik best. Ik ben een beetje verliefd geweest op Scout Niblett dit jaar. Voor wie haar niet kent: dit is een kruising tussen Cat Power en een mokkend kind.
cd's: "Kidnapped By Neptune" en "This Fool Can Die Now"
song: "Lullaby For Scout In Ten Years"
2. Low
Mijn Low-fanschap nam dit jaar Radiohead-eske proporties aan. Ik luisterde heel wat naar "Drums And Guns", dat ik nog steeds niet gewéldig vind, en ontdekte ook hun "Lifetime Of Temporary Relief"-box, met die toffe dvd.
Lichtelijk genant feit: ik heb de vroege Low-platen nog te ontdekken in 2009.
3. Randy Newman
Echt iets voor mij, zo kwam ik dit jaar te weten. Zijn laatste cd heb ik nog niet gehoord, maar uit de bib ontleende ik zijn debuut uit '68 en dat vond ik onmiddellijk bijzonder tofkes. Ja, ik heb dit jaar wat oude knarren willen ontdekken, en ik ga daar gewoon mee doorgaan, geloof ik.
4. Madrugada
Kende ik enkel het machtige nummer "Stories From The Streets" van. Heb ik verandering in gebracht. Een heel album lang kunnen ze me niet boeien, maar ze hebben zo soms eens een númmer.
5. The Notwist
"The Devil, You + Me" openbaart zich maar niet aan mij, maar in plaats daarvan stelde ik het dit jaar met "Shrink" uit blijkbaar 1998 alweer. Ik ga u meteen zeggen dat ik die plaat in feite beter vind dan "Neon Golden". Leer er mee leven. Ik meen het.
6. Morphine
Eigenlijk moest Morphine op één, voor de juistheid. Dit is zo'n vette groep en dat heb ik dit jaar finaal beslist. Die stem, die saxofoon, die legende. Blijf met uw poten van dat exemplaar van "Cure For Pain" in de Brusselse Pête Mêle. De volgende keer dat ik daar kom, koop ík die cd.
7. Sun Kil Moon
Ik heb "April" geresenceerd voor goddeau, maar heb er achteraf niet meer naar geluisterd. Bloedmooi natuurlijk, maar ergens lééft het soms wat weinig bij die Mark Kozelek. Wel een intrigerende tiep anders. Die rust!
8. Four Tet
Grote naam eigenlijk wel, toch. "Rounds" (her)ontdekt en er echt een tijdje aan verslingerd geweest. Ik vind mezelf nog steeds een beetje cool - bloos - als ik bemerk dat ik oprecht kan genieten van zulke instrumentale muziek. Ja ja, de tijden dat er zang moést inzitten zijn stilaan helemaal voorbij.
9. The Raveonettes
Toegegeven, dit staat te hoog. "Pretty In Black" heeft zo'n paar nummers die je kan blijven spelen, maar - voor u het zegt - dit is in de jaren '60 veel beter gedaan. Eentje voor 2009 maar meteen: The Ronettes (en Phil Spector tout court).
10. The Von Bondies
Plezant! "Pawn Shoppe Heart" is gewoon een geut onbeschaamde rock'n'roll. Voilà.
11. Neu!
Lekker verantwoord doen, ja, dat doe ik soms ook. Het volledige oeuvre uit de bib ontleend en er eerlijk gezegd geen bal aan gevonden. Onbegrip? Doofheid? Natuurlijk hoor ik dat hier grondleggers bezig zijn, maar doe mij vooralsnog dan toch maar de nazaten van deze krautrock-iconen.
12. Tapes 'n Tapes
Hun "Walk It Off" van dit jaar bevatte zo zijn geweldige momenten. Luister naar "Blunt" en u weet wat ik bedoel.
13. Phon°noir
Duitse elektronica en bijzonder mooi. "The Objects Don't Need Us" heet de plaat die u moet beluisteren. En opnieuw moet beluisteren. En opnieuw moet beluisteren.
14. The Dodos
Favorietje van 2008. Zo sympathiek allemaal, met dat gedram op die drums. Hun debuut "Visiter" is niet toegankelijk genoeg om er een Fleet Foxes van te maken. 't Is te zeggen: niet voor hen out there, wel voor mij.
15. Yeasayer
En nog een favorietje, en wel een van de laatste maand. Hun "All Hour Cymbals" is echt heel goed. Meerdere luisterbeurte, dat wel, maar toen stond ie elke dag drie keer op. Terechte hype dus dit.
16. Fleet Foxes
De algemene nummer één staat op zestien en staat daar goed. Best mooi allemaal, ik hou er wel van, maar een nummer één is dit toch niet per definitie? De eindejaarslijstjes van Humo staan vol debuten en daar begrijp ik niks van. Geef het allemaal wat tijd.
17. Joy Division
Na het zien van "Control" eindelijk in deze band gerold. u ik Ian Curtis "gezien" had, wilde ik hem ook fatsoenlijk horen zingen over zijn demonen. "Unknown Pleasuren" is griezelig, met "Closer" ben ik nog bezig. Of het terecht is dat ze zo'n legende zijn? Er hing wel iets rond die band, zoveel is zeker.
18. Mono
Met alle respect: Mono maakt geluidsbehang voor als ik lees. Mijn geschiedenis met deze groep gaat al verschillende jaren terug en ik zag ze al meerdere keren live. Het is ook daar dat ze voor mij geheel tot hun recht komen. Die bassiste, weet u.
19. Opgezwolle
Yes, dit is gewoon cool. "Eigen Wereld" van Opgezwolle is niet minder dan een vette plaat. Ik ben zot van de teksten en de muziek eronder. Naar 't schijnt bestaat de groep al niet meer?
20. M. Ward
Het prachtige "Post-War" ontdekt. Duurde even voor ik het überhaupt doorhad. Soms toch blij dat ook ik na een tijd toch over een soort kennersoor blijk te beschikken. Dit is klasse.
21. Sparklehorse
Naar het debuut, "Vivadixiesubmarinetransmissionplot", geluisterd, gewoon uit curiositeit. Over die Mark Linkous loopt deze en gene altijd maar te roepen dat hij zo geniaal is (en zo gehandicapt). Welnu: dat debuut is inderdaad goed te smaken.
22. Sven van Hees
"Muziek om op te poepeeeh!" Daar was het me niet om te doen. "Calypso" stond gewoon op en bleef nog wat langer opstaan. Tot de Sven op 22 belandde in mijn lijstje, begod.
23. Migala
Dit wilde ik graag goed vinden, jongens, maar het is me niet gelukt. Niet genoeg geluisterd? Ik weet het niet. Filmisch en tropisch en al wat je wilt. Maar schijnbaar niet al wat ík wil.
24. Marissa Nadler
't Is dat Alela er zo meteen aankomt en dat ik daar echt niet omheen kan, anders had ik gezegd dat Marissa Nadler de chief van de vlinderende folkmeisjes was. De nummer twee dan, na Alela. Kan niet slecht zijn, toch?
25. My Morning Jacket
Langzaam aan 't ontdekken, deze populaire groep. Vooral "At Dawn" heel wat beluisterd dit jaar en daarnaast ook hun klepper: "Z".
26. Alela Diane
Had hoger gemogen hoor. "The Pirate's Gospel" was zowat de Fleet Foxes van vorig jaar, maar hiervan werd ook ik dus echt van m'n sokken geblazen. Zo mooi! Zo eenvoudig! Zo mooi! Oh dat zei ik al. Op endless repeat kan je dit zetten. En er moet toch bijna een opvolger gaan komen, niet?
27. Benoît Pioulard
Ook via de bib, met in mijn achterhoofd een goddeaurecensie van Jurgen Boel - no kidding! Speciaal, interessant en ik bleef achter met drie nummers die ik heel goed vond en nog regelmatig speel.
28. El-P
Een van de revelaties van 2007 was dit; 2007 waarin ik de nieuwe releases wél vollenbak volgde. "I'll Sleep When You're Dead" van El-P heeft me doen beseffen dat ik even opgewonden kan raken door hiphop als door gitaarmuziek. Omdat El-P een kruisbestuiving ven meerdere genres maakt, waarschijnlijk.
29. Led Zeppelin
Bij de L in de bib, het moest ervan komen. Enkel nog maar "III" en "I" gehoord, maar vanzelfsprekend ingezien dat dit "in den tijd" echt wel wat geweest moet zijn. En ik vind het zelf ook goed, wa's dat nu?! Alleen, ja: dat was toén hé..
30. Motek
Hun "Port Sunshine" vrij positief geresenceerd, geloof ik, maar hen dan live gezien en bijna in slaap gevallen. Daarna niks meer van gehoord - geen nieuws en geen muziek - en daar niet wakker van gelegen.
31. Liars
Typisch zo'n uit te checken groep, critici vinden hen goed om die en die reden. Ik hoorde "They throw us all in a Trench and Stuck a monument on top" en hun titelloze laatste en kon vooral die eerste waarderen. Moeilijke muziek, vind ik. Sezaar mag zich vrij voelen het mij hier eens te komen uitleggen.
32. Manyfingers
Voor €2.5 "Our Worn Shadows" meegegraaid in de Pêle Mêle, er eerst niet veel aangevonden en dan het licht gezien. Dit is gewoon mooie instrumentale muziek voor - opnieuw - als je aan 't lezen bent, ofzo (doe ik daarmee eigenlijk afbreuk aan de muziek?).
33. The Go! Team
De opvolger van "Thunder! Lightning! Strike!" was eigenlijk niet meer dan een doorslagje, maar ik vind The Go! Team een lekkere groep en dan wordt er zelfs veel naar doorslagjes geluisterd.
34. Devastations
"Yes, U" gerecenseerd en de foute conclusie getrokken, herinner ik me. Heel lang geleden alweer eigenlijk. Ik zou al eens moeten gaan luisteren..
35. Barbara Morgenstern
Een leuke ontdekking. Haar naam kende ik natuurlijk al, haar muziek nog niet. "Fjorden" uit de bib ontleend en er een beetje aan verslingerd geweest. Nu de rest van dat oeuvre.
36. Millionaire
Mijn tanden eens in "Outside The Simian Flock" gezet en wat blijkt zowat zeven jaar na datum: ik vind dat echt een goeie cd. De singles uit dat album zijn zó goed en tegelijk zo uiteenlopend: "Body Experience Revue", "Champagne" en "Come With You". Timothy's soloproject heb ik wijselijk genegeerd.
37. The Gutter Twins
Lijkt een beetje vergeten te worden in de eindejaarslijstjes, of was "Saturnalia" niet goed genoeg? Ik heb 'm gewoon gekocht uit een soort idolatrie en ik vind de plaat ook echt wel goed, al besef ik bij deze dat het weer lang geleden is dat ik 'm nog speelde.
38. Brokeback
Tofke! Zeer toevallig mee in aanraking gekomen, - ik kende de naam maar meer ook niet - maar heb het me geen moment beklaagd. "Looks At The Bird" uit 2003 is een bijzonder tof cd'tje van dit aan Tortoise verwante gezelschap.
39. Nina Simone
In de Fnac zo'n "Classic Nina Simone"-cd gekocht en besloten om er dan ook maar meteen naar te luisteren. Ja, ik was ondersteboven van de kracht van die stem. Dat deed mij zelfs enorm deugd, dat oprechte in heel haar wezen dat je dan ook nog eens zo goed hóórt. Begrijpt u, MGMT-fan?
40. The Replacements
Over hun "Let It Be" wordt nooit gesproken zonder erbij te vermelden dat het een meesterwerk is. Wel, ik heb het geprobeerd en ik vind de eerste twee nummers inderdaad enorm goed, maar daarna wordt het mijns inziens toch allemaal wat minder. Niet slecht, nee, maar wel wat minder.
41. Tortoise
Ken ik eigenlijk nog steeds bitter weinig van, gezien ik dit jaar enkel "Standards" ontdekte en bleef beluisteren. Net als bij Four Tet is dit muziek waarvan ik "blij" ben dat ik ze goed vind (geen zanglijn, weetjewel!).
42. dEUS
Klein groepje uit Antwerpen dat een cd uitbracht waar geen haan naar kraaide. Vooral "Favoriet Game" en "Slow" vind ik heel goed, maar "Vantage Point" in zijn geheel mag er best zijn.
43. Tom Waits
Zijn potten en pannenperiode willen exploreren en daarbij bij "Rain Dogs" blijven hangen. Had enkele luisterbeurten nodig, maar toen zag ik er de fun van in.
Stiekem hou ik wel nog steeds veel meer van "Closing Time".
44. Montevideo
Blij dat deze erin staan, want sta me nog eens toe om een politiekcorrect boompje op te zetten over de Walen. Montevideo is de hoofdstad van Uruguay, maar repeteert in Brussel, is bijgevolg Franstalig, maar heeft met zijn titelloze plaat echt een vette schijf afgeleverd. Op goddeau werd gezegd dat het doodzonde is dat "wij Vlamingen" dat niet te weten zouden komen, en dat is het inderdaad.
45. Rachel's
Uit de bib kennelijk, ik herinner het me niet precies. Vond het ook minder mooi dan ik graag had gewild.
46. Hellwood
Anekdote voor Boleuzia: "Chainsaw of Life" zien liggen in de soldenbakken van Fnac, thuis de goddeaurecensie gelezen en dan terug naar de Fnac gegaan om 'm te kopen. Goeie plaat, indeed. Nu het solowerk van Johnny Dowd en Jim White uitpluizen.
47. The May Queens
Rockgroepje rond die-gevoelige-van-Sophia. Tegen alle verwachtingen in vond ik "The May Queens" een toffe cd. Maar ik bvesef natuurlijk ook wel dat het eigenlijk enkel en alleen om The God Machine gaat als het op Robin Propper-Sheppard aankomt.
48. The Hold Steady
Nog eentje voor Boleuzia: lekkere plaat, die "Boys And Girls In America". "Stay Positive" nog niet gehoord, maar zeer benieuwd. Het was leuk dit jaar The Hold Steady te leren kennen.
49. Bon Iver
Ah, hij moest er toch ergens instaan, deze gevoelige mens. Ik vond "For Emma, Forever Ago" eigenlijk niet zo goed, om schuldig te pleiten. Enkel het afsluitende "Re:stacks" doét het echt voor mij. Maar het was een hype en dus heb ik het geprobeerd en geprobeerd en geprobeerd.
50. Portishead
Beter dan Bon Iver, dit. Tout court, en zeker met "Third". Na elf jaar, u kent dat verhaal, maar het is wel straf. Herinnert me er ook aan dat Geike uit Hooverphonic gestapt is - snif.
51. Fuck Buttons
Verdient een vermelding als uitsmijter. Was zowat mijn ontdekking van het jaar en zorgde zowel op Pukkelpop als in het STUK voor een uitstekend concert waarbij de trance niet uitbleef. Op cd misschien iets minder krachtig, maar desalniettemin het beluisteren meer dan waard.
1. Scout Niblett
Numero uno en dat vind ik best. Ik ben een beetje verliefd geweest op Scout Niblett dit jaar. Voor wie haar niet kent: dit is een kruising tussen Cat Power en een mokkend kind.
cd's: "Kidnapped By Neptune" en "This Fool Can Die Now"
song: "Lullaby For Scout In Ten Years"
2. Low
Mijn Low-fanschap nam dit jaar Radiohead-eske proporties aan. Ik luisterde heel wat naar "Drums And Guns", dat ik nog steeds niet gewéldig vind, en ontdekte ook hun "Lifetime Of Temporary Relief"-box, met die toffe dvd.
Lichtelijk genant feit: ik heb de vroege Low-platen nog te ontdekken in 2009.
3. Randy Newman
Echt iets voor mij, zo kwam ik dit jaar te weten. Zijn laatste cd heb ik nog niet gehoord, maar uit de bib ontleende ik zijn debuut uit '68 en dat vond ik onmiddellijk bijzonder tofkes. Ja, ik heb dit jaar wat oude knarren willen ontdekken, en ik ga daar gewoon mee doorgaan, geloof ik.
4. Madrugada
Kende ik enkel het machtige nummer "Stories From The Streets" van. Heb ik verandering in gebracht. Een heel album lang kunnen ze me niet boeien, maar ze hebben zo soms eens een númmer.
5. The Notwist
"The Devil, You + Me" openbaart zich maar niet aan mij, maar in plaats daarvan stelde ik het dit jaar met "Shrink" uit blijkbaar 1998 alweer. Ik ga u meteen zeggen dat ik die plaat in feite beter vind dan "Neon Golden". Leer er mee leven. Ik meen het.
6. Morphine
Eigenlijk moest Morphine op één, voor de juistheid. Dit is zo'n vette groep en dat heb ik dit jaar finaal beslist. Die stem, die saxofoon, die legende. Blijf met uw poten van dat exemplaar van "Cure For Pain" in de Brusselse Pête Mêle. De volgende keer dat ik daar kom, koop ík die cd.
7. Sun Kil Moon
Ik heb "April" geresenceerd voor goddeau, maar heb er achteraf niet meer naar geluisterd. Bloedmooi natuurlijk, maar ergens lééft het soms wat weinig bij die Mark Kozelek. Wel een intrigerende tiep anders. Die rust!
8. Four Tet
Grote naam eigenlijk wel, toch. "Rounds" (her)ontdekt en er echt een tijdje aan verslingerd geweest. Ik vind mezelf nog steeds een beetje cool - bloos - als ik bemerk dat ik oprecht kan genieten van zulke instrumentale muziek. Ja ja, de tijden dat er zang moést inzitten zijn stilaan helemaal voorbij.
9. The Raveonettes
Toegegeven, dit staat te hoog. "Pretty In Black" heeft zo'n paar nummers die je kan blijven spelen, maar - voor u het zegt - dit is in de jaren '60 veel beter gedaan. Eentje voor 2009 maar meteen: The Ronettes (en Phil Spector tout court).
10. The Von Bondies
Plezant! "Pawn Shoppe Heart" is gewoon een geut onbeschaamde rock'n'roll. Voilà.
11. Neu!
Lekker verantwoord doen, ja, dat doe ik soms ook. Het volledige oeuvre uit de bib ontleend en er eerlijk gezegd geen bal aan gevonden. Onbegrip? Doofheid? Natuurlijk hoor ik dat hier grondleggers bezig zijn, maar doe mij vooralsnog dan toch maar de nazaten van deze krautrock-iconen.
12. Tapes 'n Tapes
Hun "Walk It Off" van dit jaar bevatte zo zijn geweldige momenten. Luister naar "Blunt" en u weet wat ik bedoel.
13. Phon°noir
Duitse elektronica en bijzonder mooi. "The Objects Don't Need Us" heet de plaat die u moet beluisteren. En opnieuw moet beluisteren. En opnieuw moet beluisteren.
14. The Dodos
Favorietje van 2008. Zo sympathiek allemaal, met dat gedram op die drums. Hun debuut "Visiter" is niet toegankelijk genoeg om er een Fleet Foxes van te maken. 't Is te zeggen: niet voor hen out there, wel voor mij.
15. Yeasayer
En nog een favorietje, en wel een van de laatste maand. Hun "All Hour Cymbals" is echt heel goed. Meerdere luisterbeurte, dat wel, maar toen stond ie elke dag drie keer op. Terechte hype dus dit.
16. Fleet Foxes
De algemene nummer één staat op zestien en staat daar goed. Best mooi allemaal, ik hou er wel van, maar een nummer één is dit toch niet per definitie? De eindejaarslijstjes van Humo staan vol debuten en daar begrijp ik niks van. Geef het allemaal wat tijd.
17. Joy Division
Na het zien van "Control" eindelijk in deze band gerold. u ik Ian Curtis "gezien" had, wilde ik hem ook fatsoenlijk horen zingen over zijn demonen. "Unknown Pleasuren" is griezelig, met "Closer" ben ik nog bezig. Of het terecht is dat ze zo'n legende zijn? Er hing wel iets rond die band, zoveel is zeker.
18. Mono
Met alle respect: Mono maakt geluidsbehang voor als ik lees. Mijn geschiedenis met deze groep gaat al verschillende jaren terug en ik zag ze al meerdere keren live. Het is ook daar dat ze voor mij geheel tot hun recht komen. Die bassiste, weet u.
19. Opgezwolle
Yes, dit is gewoon cool. "Eigen Wereld" van Opgezwolle is niet minder dan een vette plaat. Ik ben zot van de teksten en de muziek eronder. Naar 't schijnt bestaat de groep al niet meer?
20. M. Ward
Het prachtige "Post-War" ontdekt. Duurde even voor ik het überhaupt doorhad. Soms toch blij dat ook ik na een tijd toch over een soort kennersoor blijk te beschikken. Dit is klasse.
21. Sparklehorse
Naar het debuut, "Vivadixiesubmarinetransmissionplot", geluisterd, gewoon uit curiositeit. Over die Mark Linkous loopt deze en gene altijd maar te roepen dat hij zo geniaal is (en zo gehandicapt). Welnu: dat debuut is inderdaad goed te smaken.
22. Sven van Hees
"Muziek om op te poepeeeh!" Daar was het me niet om te doen. "Calypso" stond gewoon op en bleef nog wat langer opstaan. Tot de Sven op 22 belandde in mijn lijstje, begod.
23. Migala
Dit wilde ik graag goed vinden, jongens, maar het is me niet gelukt. Niet genoeg geluisterd? Ik weet het niet. Filmisch en tropisch en al wat je wilt. Maar schijnbaar niet al wat ík wil.
24. Marissa Nadler
't Is dat Alela er zo meteen aankomt en dat ik daar echt niet omheen kan, anders had ik gezegd dat Marissa Nadler de chief van de vlinderende folkmeisjes was. De nummer twee dan, na Alela. Kan niet slecht zijn, toch?
25. My Morning Jacket
Langzaam aan 't ontdekken, deze populaire groep. Vooral "At Dawn" heel wat beluisterd dit jaar en daarnaast ook hun klepper: "Z".
26. Alela Diane
Had hoger gemogen hoor. "The Pirate's Gospel" was zowat de Fleet Foxes van vorig jaar, maar hiervan werd ook ik dus echt van m'n sokken geblazen. Zo mooi! Zo eenvoudig! Zo mooi! Oh dat zei ik al. Op endless repeat kan je dit zetten. En er moet toch bijna een opvolger gaan komen, niet?
27. Benoît Pioulard
Ook via de bib, met in mijn achterhoofd een goddeaurecensie van Jurgen Boel - no kidding! Speciaal, interessant en ik bleef achter met drie nummers die ik heel goed vond en nog regelmatig speel.
28. El-P
Een van de revelaties van 2007 was dit; 2007 waarin ik de nieuwe releases wél vollenbak volgde. "I'll Sleep When You're Dead" van El-P heeft me doen beseffen dat ik even opgewonden kan raken door hiphop als door gitaarmuziek. Omdat El-P een kruisbestuiving ven meerdere genres maakt, waarschijnlijk.
29. Led Zeppelin
Bij de L in de bib, het moest ervan komen. Enkel nog maar "III" en "I" gehoord, maar vanzelfsprekend ingezien dat dit "in den tijd" echt wel wat geweest moet zijn. En ik vind het zelf ook goed, wa's dat nu?! Alleen, ja: dat was toén hé..
30. Motek
Hun "Port Sunshine" vrij positief geresenceerd, geloof ik, maar hen dan live gezien en bijna in slaap gevallen. Daarna niks meer van gehoord - geen nieuws en geen muziek - en daar niet wakker van gelegen.
31. Liars
Typisch zo'n uit te checken groep, critici vinden hen goed om die en die reden. Ik hoorde "They throw us all in a Trench and Stuck a monument on top" en hun titelloze laatste en kon vooral die eerste waarderen. Moeilijke muziek, vind ik. Sezaar mag zich vrij voelen het mij hier eens te komen uitleggen.
32. Manyfingers
Voor €2.5 "Our Worn Shadows" meegegraaid in de Pêle Mêle, er eerst niet veel aangevonden en dan het licht gezien. Dit is gewoon mooie instrumentale muziek voor - opnieuw - als je aan 't lezen bent, ofzo (doe ik daarmee eigenlijk afbreuk aan de muziek?).
33. The Go! Team
De opvolger van "Thunder! Lightning! Strike!" was eigenlijk niet meer dan een doorslagje, maar ik vind The Go! Team een lekkere groep en dan wordt er zelfs veel naar doorslagjes geluisterd.
34. Devastations
"Yes, U" gerecenseerd en de foute conclusie getrokken, herinner ik me. Heel lang geleden alweer eigenlijk. Ik zou al eens moeten gaan luisteren..
35. Barbara Morgenstern
Een leuke ontdekking. Haar naam kende ik natuurlijk al, haar muziek nog niet. "Fjorden" uit de bib ontleend en er een beetje aan verslingerd geweest. Nu de rest van dat oeuvre.
36. Millionaire
Mijn tanden eens in "Outside The Simian Flock" gezet en wat blijkt zowat zeven jaar na datum: ik vind dat echt een goeie cd. De singles uit dat album zijn zó goed en tegelijk zo uiteenlopend: "Body Experience Revue", "Champagne" en "Come With You". Timothy's soloproject heb ik wijselijk genegeerd.
37. The Gutter Twins
Lijkt een beetje vergeten te worden in de eindejaarslijstjes, of was "Saturnalia" niet goed genoeg? Ik heb 'm gewoon gekocht uit een soort idolatrie en ik vind de plaat ook echt wel goed, al besef ik bij deze dat het weer lang geleden is dat ik 'm nog speelde.
38. Brokeback
Tofke! Zeer toevallig mee in aanraking gekomen, - ik kende de naam maar meer ook niet - maar heb het me geen moment beklaagd. "Looks At The Bird" uit 2003 is een bijzonder tof cd'tje van dit aan Tortoise verwante gezelschap.
39. Nina Simone
In de Fnac zo'n "Classic Nina Simone"-cd gekocht en besloten om er dan ook maar meteen naar te luisteren. Ja, ik was ondersteboven van de kracht van die stem. Dat deed mij zelfs enorm deugd, dat oprechte in heel haar wezen dat je dan ook nog eens zo goed hóórt. Begrijpt u, MGMT-fan?
40. The Replacements
Over hun "Let It Be" wordt nooit gesproken zonder erbij te vermelden dat het een meesterwerk is. Wel, ik heb het geprobeerd en ik vind de eerste twee nummers inderdaad enorm goed, maar daarna wordt het mijns inziens toch allemaal wat minder. Niet slecht, nee, maar wel wat minder.
41. Tortoise
Ken ik eigenlijk nog steeds bitter weinig van, gezien ik dit jaar enkel "Standards" ontdekte en bleef beluisteren. Net als bij Four Tet is dit muziek waarvan ik "blij" ben dat ik ze goed vind (geen zanglijn, weetjewel!).
42. dEUS
Klein groepje uit Antwerpen dat een cd uitbracht waar geen haan naar kraaide. Vooral "Favoriet Game" en "Slow" vind ik heel goed, maar "Vantage Point" in zijn geheel mag er best zijn.
43. Tom Waits
Zijn potten en pannenperiode willen exploreren en daarbij bij "Rain Dogs" blijven hangen. Had enkele luisterbeurten nodig, maar toen zag ik er de fun van in.
Stiekem hou ik wel nog steeds veel meer van "Closing Time".
44. Montevideo
Blij dat deze erin staan, want sta me nog eens toe om een politiekcorrect boompje op te zetten over de Walen. Montevideo is de hoofdstad van Uruguay, maar repeteert in Brussel, is bijgevolg Franstalig, maar heeft met zijn titelloze plaat echt een vette schijf afgeleverd. Op goddeau werd gezegd dat het doodzonde is dat "wij Vlamingen" dat niet te weten zouden komen, en dat is het inderdaad.
45. Rachel's
Uit de bib kennelijk, ik herinner het me niet precies. Vond het ook minder mooi dan ik graag had gewild.
46. Hellwood
Anekdote voor Boleuzia: "Chainsaw of Life" zien liggen in de soldenbakken van Fnac, thuis de goddeaurecensie gelezen en dan terug naar de Fnac gegaan om 'm te kopen. Goeie plaat, indeed. Nu het solowerk van Johnny Dowd en Jim White uitpluizen.
47. The May Queens
Rockgroepje rond die-gevoelige-van-Sophia. Tegen alle verwachtingen in vond ik "The May Queens" een toffe cd. Maar ik bvesef natuurlijk ook wel dat het eigenlijk enkel en alleen om The God Machine gaat als het op Robin Propper-Sheppard aankomt.
48. The Hold Steady
Nog eentje voor Boleuzia: lekkere plaat, die "Boys And Girls In America". "Stay Positive" nog niet gehoord, maar zeer benieuwd. Het was leuk dit jaar The Hold Steady te leren kennen.
49. Bon Iver
Ah, hij moest er toch ergens instaan, deze gevoelige mens. Ik vond "For Emma, Forever Ago" eigenlijk niet zo goed, om schuldig te pleiten. Enkel het afsluitende "Re:stacks" doét het echt voor mij. Maar het was een hype en dus heb ik het geprobeerd en geprobeerd en geprobeerd.
50. Portishead
Beter dan Bon Iver, dit. Tout court, en zeker met "Third". Na elf jaar, u kent dat verhaal, maar het is wel straf. Herinnert me er ook aan dat Geike uit Hooverphonic gestapt is - snif.
51. Fuck Buttons
Verdient een vermelding als uitsmijter. Was zowat mijn ontdekking van het jaar en zorgde zowel op Pukkelpop als in het STUK voor een uitstekend concert waarbij de trance niet uitbleef. Op cd misschien iets minder krachtig, maar desalniettemin het beluisteren meer dan waard.
maandag 22 december 2008
Potje huilen?
Zonde, al zeg ik het zelf. De hele dag zoet geweest met een boek van Kenzaburo Oë (bedankt Boleuzia om mij aan die schrijver te herinneren) en er dan 's avonds niks meer aan toe te voegen. Ja, ik ging zeggen dat de personages in "Seventeen" en "Homo Sexualis" wel heel makkelijk huilen, maar wat houdt dat in godsnaam steek?Hoewel: van daaruit interesseert het me wel om te weten hoe een schrijver tegenover de door hem beschreven emoties staat. Te zeggen: kan Kenzaburo Oë zelf heel makkelijk huilen misschien, dat zijn personages dat ook zo makkelijk kunnen? Een personage maakt zich kwaad en begint daarbij te huilen, een ander personage voelt de spanning als een blok van zijn schouders vallen en laat daarbij zijn tranen de vrije loop. Ik voor mezelf, ik kan niet huilen.
Wil dat zeggen dat ik "vastzit", dat ik bepaalde emoties mentaal en/of fysiek blokkeer? Dat onderwerp zou ik in alle ernst wel eens aan mijn "behandelend arts" willen voorleggen. Niet dat ik vind dat ik vaker moet gaan huilen, daar niet van. Maar het hoeft niet onmogelijk te zijn, vind ik, en dat lijkt het nu wel.
zondag 21 december 2008
Kwartiertje drijfveer
Onder de douche bedacht ik me dat ik maar eens aan mijn debuutroman moest beginnen. Scenario's en verhaallijnen dwaalden door mijn hoofd, verdwenen even snel als ze gekomen waren. Tijdens het afdrogen was ik al niet meer zo zeker of ik die dag daadwerkelijk op mijn klavier zou beginnen tokkelen, Wordpagina na Wordpagina. Ik heb die dag geen letter op papier gezet, en de dagen erna ook niet.
Er zit geen boek in mij, wat zou het ook. Er zit zelfs geen romanschrijver in mij, niet eens een schrijver van kortverhalen. Schrijven is als sprinten: tien seconden voor honderd meter, als een kwartier voor zes alinea's. Langer moet dat niet duren, want dan ga ik me vragen stellen. Schrijven blijft verbonden met eenzaam zijn en ik wil niet eenzaam zijn, ik wil bij de mensen zijn.
Ik bedoel: ik wil te graag bij de mensen zijn om veel te kunnen schrijven. Laat Pieter Aspe maar zeggen dat je als schrijver veel tijd hebt voor allerlei geneugten. Het schrijven zelf doe je alleen, je moet er een wereld voor binnen, een zelfontworpen wereld waar je verdomme hard in moet geloven om 'm dagelijks staande te houden.
Drijfveer. Mijn drijfveer is uitgerafeld na dat kwartier waarover ik sprak. Dan heb ik het gehad, wordt het een opdracht, een olifantendracht. Hoe vaak lees ik toch boeken waarvan ik me afvraag waarom de auteur het nodig vond ze te schrijven. Niet dat die boeken slecht zijn, maar er echt bovenuitsteken doen ze ook niet altijd. Dat moet die schrijver toch geweten hebben. Waarom zette hij toch door? In eenzaamheid, in zijn eigen wereld. De drijfveer van die schrijver maakt mij soms wat bang.
Er zit geen boek in mij, wat zou het ook. Er zit zelfs geen romanschrijver in mij, niet eens een schrijver van kortverhalen. Schrijven is als sprinten: tien seconden voor honderd meter, als een kwartier voor zes alinea's. Langer moet dat niet duren, want dan ga ik me vragen stellen. Schrijven blijft verbonden met eenzaam zijn en ik wil niet eenzaam zijn, ik wil bij de mensen zijn.Ik bedoel: ik wil te graag bij de mensen zijn om veel te kunnen schrijven. Laat Pieter Aspe maar zeggen dat je als schrijver veel tijd hebt voor allerlei geneugten. Het schrijven zelf doe je alleen, je moet er een wereld voor binnen, een zelfontworpen wereld waar je verdomme hard in moet geloven om 'm dagelijks staande te houden.
Drijfveer. Mijn drijfveer is uitgerafeld na dat kwartier waarover ik sprak. Dan heb ik het gehad, wordt het een opdracht, een olifantendracht. Hoe vaak lees ik toch boeken waarvan ik me afvraag waarom de auteur het nodig vond ze te schrijven. Niet dat die boeken slecht zijn, maar er echt bovenuitsteken doen ze ook niet altijd. Dat moet die schrijver toch geweten hebben. Waarom zette hij toch door? In eenzaamheid, in zijn eigen wereld. De drijfveer van die schrijver maakt mij soms wat bang.
zondag 14 december 2008
Nu denkt u misschien dat ik er eigenlijk niet mee om kan gaan
Ik heb geen lief. Nooit gehad. En - nee danku, het gaat hoor - ik kan er wel mee omgaan.
Dat het toch jammer is, zegt u, een beetje eigenaardig. Goh, wie ben ik om dat te weerleggen? Ik zie ook wat ik zie natuurlijk, een heel weekend lang kussende pubers op de bank voor mijn raam. Maar ik word er niet gek van, nee. Dat ik dat "geluk" niet heb, dat ik dat niet ken, dat kan ik wel aanvaarden.
Nooit gehad, klopt. En maar één keer gekust. In de tijd dat de dieren nog spraken dan nog. En geen homo, nee, dan had ik al wel iets voelen komen zeker? Ik ben een hetero jongen en ik val op meisjes, ik word verliefd en daar blijft het bij.
En nee, ik voel me niet geïsoleerd of vreemd. Wel meer mensen om me heen hebben geen lief. Sommigen van hen hebben ook nog nooit een lief gehad, zoals ik. Daar trek ik me aan op in een onbewaakt moment.
Wanneer het er dan maar eens van moet komen? Als ik weet hoe ik het moet aanpakken zeker? Nu weet ik dat niet - ik ben Tim uit "The Office" - en kan het alleen maar helemaal verkeerd gaan tussen de meisjes en mij. Of ik een meisje moet afwachten dat verliefd wordt op mij? Haha, zoiets is bij mijn weten nog nooit gebeurd.
Ja, toch wel, maar dat waren gestoorde meisjes. Toegegeven: ik heb daar een soort trauma van.
Er heerst een taboe rond hetgene wat ik net schreef. Mede veroorzaakt door de media natuurlijk. Ik zal op m'n vijfentwintig dat Humo-interview wel geven over hoe het is om nog nooit een relatie te hebben gehad. Want daarna verhuis ik toch naar een land ver van hier waar ik door niemand op straat kan herkend worden.
Dat het toch jammer is, zegt u, een beetje eigenaardig. Goh, wie ben ik om dat te weerleggen? Ik zie ook wat ik zie natuurlijk, een heel weekend lang kussende pubers op de bank voor mijn raam. Maar ik word er niet gek van, nee. Dat ik dat "geluk" niet heb, dat ik dat niet ken, dat kan ik wel aanvaarden.
Nooit gehad, klopt. En maar één keer gekust. In de tijd dat de dieren nog spraken dan nog. En geen homo, nee, dan had ik al wel iets voelen komen zeker? Ik ben een hetero jongen en ik val op meisjes, ik word verliefd en daar blijft het bij.
En nee, ik voel me niet geïsoleerd of vreemd. Wel meer mensen om me heen hebben geen lief. Sommigen van hen hebben ook nog nooit een lief gehad, zoals ik. Daar trek ik me aan op in een onbewaakt moment.
Wanneer het er dan maar eens van moet komen? Als ik weet hoe ik het moet aanpakken zeker? Nu weet ik dat niet - ik ben Tim uit "The Office" - en kan het alleen maar helemaal verkeerd gaan tussen de meisjes en mij. Of ik een meisje moet afwachten dat verliefd wordt op mij? Haha, zoiets is bij mijn weten nog nooit gebeurd.
Ja, toch wel, maar dat waren gestoorde meisjes. Toegegeven: ik heb daar een soort trauma van.
Er heerst een taboe rond hetgene wat ik net schreef. Mede veroorzaakt door de media natuurlijk. Ik zal op m'n vijfentwintig dat Humo-interview wel geven over hoe het is om nog nooit een relatie te hebben gehad. Want daarna verhuis ik toch naar een land ver van hier waar ik door niemand op straat kan herkend worden.
woensdag 10 december 2008
Zó gelúkkig
Dit was zó'n leuke dag. Ik voel me een meisje van twaalf dat voor de eerste keer verliefd is en dan maar meteen op iedereen tegelijk. Maar als ik wil kussen dan moet ik kiezen en daarom ga ik u enkel onderhouden over mijn avond, die ik - hoe is het eigenlijk mogelijk? - integraal voor de tv heb doorgebracht.
Met "South Park" om te beginnen, een programma dat ik - sla mij - pas sinds enkele maanden écht ontdekt heb. Jaren geleden al ben ik naar de film gaan kijken toen die uitkwam, maar later keek ik er nooit meer naar op tv. Maar nu dus ben ik zót van dat programma en in het bijzonder van - kan het anders? - Cartman. Zót van dat stemmetje, dat corpulente lijf, van zijn muts en van zijn mama.
- For more funny movies, click here
Aansluitend op VT4 was er "According to Jim", zo'n typische serie waarin er om de twee zinnen een lachband het werk opknapt. Dit zou ik nooit leuke televisie vinden, mocht ik niet zo zót zijn van die genaamde Jim uit de titel, tevens de hoofdrolspeler. Dat is dus een vent van twee meter die ik schattig vind.. En naar een schattige vent kan ik blíjven kijken. Elke dag een halfuur toch, als het me uitkomt.
"Friends" daarna, dat ik net als "South Park" eigenlijk nog niet lang kén, überhaupt. Kunt u daarbij, is dat geloofwaardig, dat ik nu pas Chandler en Ross uit elkaar kan houden etc.? En dan moet u er nog bij denken dat ik heel lang niet wist dat die theme song van The Rembrandts dus bij dat programma hoorde. Instant verslaafd nu, natuurlijk. Die jongens en meisjes en al die relaties, dat is zó leuk om naar te kijken.
Voetbal dan, jazeker. Champions League, en ik had geroepen dat ze in de eerste tien minuten moésten scoren. Deed Bayern dat toch wel niet zeker, tegen Lyon, en kwam daar toch zeker wel een "aangenaam schouwspel" van. Naar voetbal kijken staat voor mij gelijk aan kankeren, feit, maar vanavond was dat een ontspannen kankeren, een opbeurend kankeren.
"De slimste Waal ter wereld", veeleer toevallig en voor de eerste keer dit seizoen. De eer is weggelegd aan Christophe Deborsu en afvallen deed Philippe Geubbels, een stand upcomedian met - ik ben daarin liever to the point - een spraakgebrek. Hoe dan ook, het viel me op hoe het format nog steeds leuk is om volgen en hoe Rik Torfs de spitsvondigheden blijft rondstrooien.
Werd er gezapt naar Canvas en was diezelfde prof daar in een "genou à genou" verwikkeld met Bart De Wever. Angstwekkend dicht op elkaar gedrukt in een lege en kille ruimte moest De Wever tot bijzonder ongemakkelijke confessies overgaan. Daarbij leek het alsof het leven uit zijn ogen verdween en alsof zijn gezichtsspieren hem langzamerhand meer en meer in de steek zouden laten. Wel was ik onder de indruk van het verbaal hoogstaande gepingpong tussen de twee, en ik geef toe: af en toe moest ik akkoord gaan met wat 't conservatief Weverken zegde over normenvervaging.
Slaap zacht, lieve wereld.
Met "South Park" om te beginnen, een programma dat ik - sla mij - pas sinds enkele maanden écht ontdekt heb. Jaren geleden al ben ik naar de film gaan kijken toen die uitkwam, maar later keek ik er nooit meer naar op tv. Maar nu dus ben ik zót van dat programma en in het bijzonder van - kan het anders? - Cartman. Zót van dat stemmetje, dat corpulente lijf, van zijn muts en van zijn mama.
- For more funny movies, click here
Aansluitend op VT4 was er "According to Jim", zo'n typische serie waarin er om de twee zinnen een lachband het werk opknapt. Dit zou ik nooit leuke televisie vinden, mocht ik niet zo zót zijn van die genaamde Jim uit de titel, tevens de hoofdrolspeler. Dat is dus een vent van twee meter die ik schattig vind.. En naar een schattige vent kan ik blíjven kijken. Elke dag een halfuur toch, als het me uitkomt.
"Friends" daarna, dat ik net als "South Park" eigenlijk nog niet lang kén, überhaupt. Kunt u daarbij, is dat geloofwaardig, dat ik nu pas Chandler en Ross uit elkaar kan houden etc.? En dan moet u er nog bij denken dat ik heel lang niet wist dat die theme song van The Rembrandts dus bij dat programma hoorde. Instant verslaafd nu, natuurlijk. Die jongens en meisjes en al die relaties, dat is zó leuk om naar te kijken.
Voetbal dan, jazeker. Champions League, en ik had geroepen dat ze in de eerste tien minuten moésten scoren. Deed Bayern dat toch wel niet zeker, tegen Lyon, en kwam daar toch zeker wel een "aangenaam schouwspel" van. Naar voetbal kijken staat voor mij gelijk aan kankeren, feit, maar vanavond was dat een ontspannen kankeren, een opbeurend kankeren.
"De slimste Waal ter wereld", veeleer toevallig en voor de eerste keer dit seizoen. De eer is weggelegd aan Christophe Deborsu en afvallen deed Philippe Geubbels, een stand upcomedian met - ik ben daarin liever to the point - een spraakgebrek. Hoe dan ook, het viel me op hoe het format nog steeds leuk is om volgen en hoe Rik Torfs de spitsvondigheden blijft rondstrooien.
Werd er gezapt naar Canvas en was diezelfde prof daar in een "genou à genou" verwikkeld met Bart De Wever. Angstwekkend dicht op elkaar gedrukt in een lege en kille ruimte moest De Wever tot bijzonder ongemakkelijke confessies overgaan. Daarbij leek het alsof het leven uit zijn ogen verdween en alsof zijn gezichtsspieren hem langzamerhand meer en meer in de steek zouden laten. Wel was ik onder de indruk van het verbaal hoogstaande gepingpong tussen de twee, en ik geef toe: af en toe moest ik akkoord gaan met wat 't conservatief Weverken zegde over normenvervaging.
Slaap zacht, lieve wereld.
dinsdag 9 december 2008
Beetje "journalastig"
Een headline voor de deadline. Ik moet 'm maken, ik moet 'm halen. Maar ik heb daar zo weinig zin in soms, en ik heb ook zo weinig inspiratie.
Ideeën noteren in een Word-file. Dat is niet de manier waarop ik goed en graag werk. Maak ik mezelf wijs, omdat ik het nooit eerder probeerde. Het moet er meteen opstaan of het komt er niet op. Zo heb ik altijd gedacht over mijn manier van werken. Misschien kan het ook anders?
Actualiteitswaarde is van belang. Of toch in de meeste gevallen. Ik geef toe: stukken die inspelen op de actualiteit zijn vaak het leukst om te lezen. Laat ze dat dan ook zijn om te schrijven.
Een groot publiek aanspreken. Zo groot mogelijk. Zonder al te plat te gaan. Een kunst. Die ik tegen wil en dank onder de knie tracht te krijgen. Want fuck het grote publiek. Dat kan ik hier wel zeggen, toch?
Nog een geluk dat ik me van de lay-out niks moet aantrekken.
Ideeën noteren in een Word-file. Dat is niet de manier waarop ik goed en graag werk. Maak ik mezelf wijs, omdat ik het nooit eerder probeerde. Het moet er meteen opstaan of het komt er niet op. Zo heb ik altijd gedacht over mijn manier van werken. Misschien kan het ook anders?
Actualiteitswaarde is van belang. Of toch in de meeste gevallen. Ik geef toe: stukken die inspelen op de actualiteit zijn vaak het leukst om te lezen. Laat ze dat dan ook zijn om te schrijven.
Een groot publiek aanspreken. Zo groot mogelijk. Zonder al te plat te gaan. Een kunst. Die ik tegen wil en dank onder de knie tracht te krijgen. Want fuck het grote publiek. Dat kan ik hier wel zeggen, toch?
Nog een geluk dat ik me van de lay-out niks moet aantrekken.
zondag 7 december 2008
Half time behangers van mijn geest
Het is zover, denk ik. Al een tijdje eigenlijk. Vroeger begreep ik niet hoe mensen die mijn ouders zouden kunnen zijn weliswaar een gigantische verzameling platen hadden, maar daar in feite nog amper in op leken te gaan. Ik kon met hen over muziek praten, maar van de huidige scene wisten ze haast niks meer en hun algehele interesse was, zeg maar, gewoon tanende. Nu begrijp ik dat, dat die interesse kan wegebben, nu ik voel dat het voor mij ook al niet meer zó hoeft.
't Is te zeggen: ik ben geen vijftig en ik ben eigenlijk permanent muziek aan het beluisteren. Maar waar ik naar verwijs is het fanatiek opgaan in een artiest en er alles van te weten willen komen, het dwepen. Ik heb dat eigenlijk nooit gedaan, maar nu verdwijnt het helemaal. Dat is zo sinds ik me heb bedacht dat mensen die vinden dat ze muziek moeten kunnen maken, die om die reden geen "gewone" job hoeven te doen, er maar beter voor kunnen zorgen dat ze zeer relevant bezig zijn. En laat dat nu heel dikwijls niet het geval zijn.
Een voetballer wil ik zien voetballen, die moet niet met zijn kop in mijn krant staan, ik zal niet snel geïnteresseerd zijn in wat hij te zeggen heeft. Het was lang anders met muzikanten en eigenlijk is het dat nog. Muzikanten, kunstenaars, zijn mensen die denken en scheppen. Ze doen dat vanuit hun eigen ideeën en soms kan het interessant zijn om hen daarover bezig te horen. Soms, zeg ik, want vaak ook helemaal niet bijzonder. Soms is een politicus, een wetenschapper, een schrijver of wie dan ook veel interessanter. Vooral naar mensen die iets 'wezenlijks bijdragen' ben ik tegenwoordig geneigd te luisteren.
Muzikanten zijn vaak die mensen die zich buiten de dingen zetten. Zij scheppen weliswaar, maar ze scheppen niet fundamenteel. Hoeft dat dan? Welnee. Maar hen buitenproportionele aandacht geven voor het scheppen van 'niets fundamenteels', dat nu ook weer niet als het aan mij ligt. Ik voel heel sterk dat het symbool 'de muzikant' bij mij in een bredere context vervalt, zijn relativiteit terugvindt en minder belangrijk wordt. Ze zijn de full timebehangers van mijn geest, dat wel en dat blijft zo, maar op een dag zal ook dat wellicht afnemen. En ik kan daar nu al mee leven.
't Is te zeggen: ik ben geen vijftig en ik ben eigenlijk permanent muziek aan het beluisteren. Maar waar ik naar verwijs is het fanatiek opgaan in een artiest en er alles van te weten willen komen, het dwepen. Ik heb dat eigenlijk nooit gedaan, maar nu verdwijnt het helemaal. Dat is zo sinds ik me heb bedacht dat mensen die vinden dat ze muziek moeten kunnen maken, die om die reden geen "gewone" job hoeven te doen, er maar beter voor kunnen zorgen dat ze zeer relevant bezig zijn. En laat dat nu heel dikwijls niet het geval zijn.Een voetballer wil ik zien voetballen, die moet niet met zijn kop in mijn krant staan, ik zal niet snel geïnteresseerd zijn in wat hij te zeggen heeft. Het was lang anders met muzikanten en eigenlijk is het dat nog. Muzikanten, kunstenaars, zijn mensen die denken en scheppen. Ze doen dat vanuit hun eigen ideeën en soms kan het interessant zijn om hen daarover bezig te horen. Soms, zeg ik, want vaak ook helemaal niet bijzonder. Soms is een politicus, een wetenschapper, een schrijver of wie dan ook veel interessanter. Vooral naar mensen die iets 'wezenlijks bijdragen' ben ik tegenwoordig geneigd te luisteren.
Muzikanten zijn vaak die mensen die zich buiten de dingen zetten. Zij scheppen weliswaar, maar ze scheppen niet fundamenteel. Hoeft dat dan? Welnee. Maar hen buitenproportionele aandacht geven voor het scheppen van 'niets fundamenteels', dat nu ook weer niet als het aan mij ligt. Ik voel heel sterk dat het symbool 'de muzikant' bij mij in een bredere context vervalt, zijn relativiteit terugvindt en minder belangrijk wordt. Ze zijn de full timebehangers van mijn geest, dat wel en dat blijft zo, maar op een dag zal ook dat wellicht afnemen. En ik kan daar nu al mee leven.
zaterdag 6 december 2008
Weggezogen leven
"Een paar pruimen waren naar het andere eind van de cocktailbar gerold en zwaar beschadigd. Ik bood aan de schade te betalen en Mica zei: "Wat ben je toch extreem fatsoenlijk.""
Vijfendertig pagina's ver in "De geschiedenis van mijn kaalheid" van Marek van der Jagt vind ik het niets te vroeg om even in te gaan op het hoofdpersonage uit dat boek, met name Marek zelf. Dat hij extreem fatsoenlijk is, staat er geschreven en ik vertel u er zelf bij dat het net lijkt alsof het leven zelve voor drie vierde uit zijn lijf is weggezogen. Maar dat laatste mag eigenlijk weinig verbazen als u weet dat Marek van der Jagt een "heteroniem" van Arnon Grunberg is, een schrijver wiens personages zelden het rijk der schimmen verlaten, schimmig als Grunberg zelf is.
"Uit interviews krijg ik het gevoel dat er iets met hem scheelt," merkte Sezaar enkele dagen geleden nog op in een reactie op een post over Grunberg die bij verwondering had moeten blijven en nergens naar een liefdesbrief had moeten neigen. Ikzelf vind ook dat er iets scheelt met Grunberg, door wat ik lees in interviews, door wat ik op internet over hem terugvind en nu door "De geschiedenis van mijn kaalheid", een boek waarvan ik me alleen nog maar heb afgevraagd waarom het bestaat en waarom het me zo ergert.
De naam "Marek", de moederfiguur in het boek, de vaderfiguur. Ik heb zijn broers uit het boek (Daniël en Pavel) gegoogled en all I got waren samenvattingen op scholieren.com (een hint van Grunberg waardoor je kan ontdekken dat van der Jagt niet echt bestaat?). Het karakter van Marek: een nieuwe levenloze sul. De manier waarop hij op café zit, zijn gedachten, de mensen die hij tegenkomt, het feit dat hij extreem fatsoenlijk is.
Mag het een beetje vuiler, Arnon? De Grunbergtoets is in dit hoofdpersonage wel heel nadrukkelijk aanwezig. Geen spat autentieke levenslust valt er te rapen en de conversaties in het boek lijken weggeknipt uit een gesprek tussen robots. Telkens zeggen ze hooguit drie zinnen, en telkens zijn dat er enigszins rare. "Otto wilde je graag ontmoeten," zei Mica. "Nu heeft hij je ontmoet." Grunberg toont zich hermetisch en clean. En niet dat dat zo anders is dan we het van hem gewend zijn, toch is er één probleem.
Dit boek bevat geen humor. Vertelt me nergens dat de auteur de deur naar de zon toch nog op een kier houdt. Dit boek is te fatsoenlijk, te clean, net als het hoofdpersonage dat tevens de auteur is, die dan weer een heteroniem van Arnon Grunberg is, een man die ook weer te fatsoenlijk is in interviews en dergelijke. Het lééft niet, dit, het heeft niet eens die ambitie. En toch lees ik door, want ik ben een fan, de reden ook waarom ik ontgoocheld ben.
Vijfendertig pagina's ver in "De geschiedenis van mijn kaalheid" van Marek van der Jagt vind ik het niets te vroeg om even in te gaan op het hoofdpersonage uit dat boek, met name Marek zelf. Dat hij extreem fatsoenlijk is, staat er geschreven en ik vertel u er zelf bij dat het net lijkt alsof het leven zelve voor drie vierde uit zijn lijf is weggezogen. Maar dat laatste mag eigenlijk weinig verbazen als u weet dat Marek van der Jagt een "heteroniem" van Arnon Grunberg is, een schrijver wiens personages zelden het rijk der schimmen verlaten, schimmig als Grunberg zelf is.
"Uit interviews krijg ik het gevoel dat er iets met hem scheelt," merkte Sezaar enkele dagen geleden nog op in een reactie op een post over Grunberg die bij verwondering had moeten blijven en nergens naar een liefdesbrief had moeten neigen. Ikzelf vind ook dat er iets scheelt met Grunberg, door wat ik lees in interviews, door wat ik op internet over hem terugvind en nu door "De geschiedenis van mijn kaalheid", een boek waarvan ik me alleen nog maar heb afgevraagd waarom het bestaat en waarom het me zo ergert.De naam "Marek", de moederfiguur in het boek, de vaderfiguur. Ik heb zijn broers uit het boek (Daniël en Pavel) gegoogled en all I got waren samenvattingen op scholieren.com (een hint van Grunberg waardoor je kan ontdekken dat van der Jagt niet echt bestaat?). Het karakter van Marek: een nieuwe levenloze sul. De manier waarop hij op café zit, zijn gedachten, de mensen die hij tegenkomt, het feit dat hij extreem fatsoenlijk is.
Mag het een beetje vuiler, Arnon? De Grunbergtoets is in dit hoofdpersonage wel heel nadrukkelijk aanwezig. Geen spat autentieke levenslust valt er te rapen en de conversaties in het boek lijken weggeknipt uit een gesprek tussen robots. Telkens zeggen ze hooguit drie zinnen, en telkens zijn dat er enigszins rare. "Otto wilde je graag ontmoeten," zei Mica. "Nu heeft hij je ontmoet." Grunberg toont zich hermetisch en clean. En niet dat dat zo anders is dan we het van hem gewend zijn, toch is er één probleem.
Dit boek bevat geen humor. Vertelt me nergens dat de auteur de deur naar de zon toch nog op een kier houdt. Dit boek is te fatsoenlijk, te clean, net als het hoofdpersonage dat tevens de auteur is, die dan weer een heteroniem van Arnon Grunberg is, een man die ook weer te fatsoenlijk is in interviews en dergelijke. Het lééft niet, dit, het heeft niet eens die ambitie. En toch lees ik door, want ik ben een fan, de reden ook waarom ik ontgoocheld ben.
vrijdag 5 december 2008
Het eerlijkste dat ik te bieden had
Ja L., ik had het mezelf aangedaan. Maar misschien was iets dergelijks wel zowat het eerlijkste dat ik je te bieden had. Knoeien met technologische apparatuur, dat ben ik nu eenmaal óók (en niet eens zo'n klein beetje zelfs) en ik ga je zelfs zeggen dat het feit dat ik jouw aanwezigheid daarbij duldde er wellicht op wijst dat ik me zeer op m'n gemak bij je voel, dat ik geen angst heb om op m'n bek te gaan. Als ik je vraag dat dan ook als een compliment op te nemen, dan weet ik dat je dat zult doen. Want als ik één ding zeker weet na gisteren, dan is het wel dat je intelligent bent met een grote i.
Maar zeggen dat het slechts om foto's trekken ging, jij kon het ook amper vatten. "Hoe kan je daar nu zo de pest aan hebben?" herhaalde je meermaals je vraag. Ik kankerde en sakkerde, het regende druppels op mij en ook nog eens lenzen, diafragma's en sluiters. Toch werd jij ook nat, zonder mopperen, en ondertussen nam je de tijd om mij als een moeder bij m'n handje naar de droge droom te loodsen. Ik wist dat en waardeerde dat en vroeg me terloops af welk beeld je wel niet van mij kreeg, zo.
Een scherp en goed afgesteld kleurenbeeld waarschijnlijk wel, niet in het minst omdat ik je na de regen in de warmte van mijn huis ontving. Daar werd ik leuker, - of zo oordeel ik toch zelf - maar natuurlijk haalde ik in één adem mijn spelletjesarsenaal van stal en nam ik je onophoudelijk op de korrel. Liefkozend natuurlijk, voor jij die mij had vergeven, die je ogen had dichtgeknepen. Mild als je was voor de miet, voor de wussie.
Doch impliciet wist je vast wel van mijn tactiek, zoals je al die tijd al even impliciet de touwtjes in handen had. Je vergaf me dan ook een tweede keer en stond me toe mijn spel te spelen, een spel dat ik beheers en waarvan je genoot, of dat meende ik toch op te maken uit je gehengel naar meer, uit de manier waarop je het uur uit het oog verloor en muren ging slopen die nog tussen ons in stonden.
Tevreden was ik dus, omdat ik een in mijn ogen ietwat scheve situatie nog min of meer mooi recht had weten te trekken. Want hoewel jij mild geweest en gebleven zou zijn, ik vond 'm scheef, die situatie, en ik leverde noest herstellingswerk. De confrontatie met die sissy in mij was evenwel niet van dien oppervlakkige aard dat ik bijzonder gelukkig kon zijn over wat ik initieel had aangericht. Maar ik meen dat ik met een gerust geweten kan besluiten zoals ik begonnen ben door te zeggen dat het in feite allemaal wel bijzonder éérlijk was, wat ik je had laten zien. En ja, ik heb er vertrouwen in dat ook jij dat hebt doorzien.
x
Maar zeggen dat het slechts om foto's trekken ging, jij kon het ook amper vatten. "Hoe kan je daar nu zo de pest aan hebben?" herhaalde je meermaals je vraag. Ik kankerde en sakkerde, het regende druppels op mij en ook nog eens lenzen, diafragma's en sluiters. Toch werd jij ook nat, zonder mopperen, en ondertussen nam je de tijd om mij als een moeder bij m'n handje naar de droge droom te loodsen. Ik wist dat en waardeerde dat en vroeg me terloops af welk beeld je wel niet van mij kreeg, zo.
Een scherp en goed afgesteld kleurenbeeld waarschijnlijk wel, niet in het minst omdat ik je na de regen in de warmte van mijn huis ontving. Daar werd ik leuker, - of zo oordeel ik toch zelf - maar natuurlijk haalde ik in één adem mijn spelletjesarsenaal van stal en nam ik je onophoudelijk op de korrel. Liefkozend natuurlijk, voor jij die mij had vergeven, die je ogen had dichtgeknepen. Mild als je was voor de miet, voor de wussie.
Doch impliciet wist je vast wel van mijn tactiek, zoals je al die tijd al even impliciet de touwtjes in handen had. Je vergaf me dan ook een tweede keer en stond me toe mijn spel te spelen, een spel dat ik beheers en waarvan je genoot, of dat meende ik toch op te maken uit je gehengel naar meer, uit de manier waarop je het uur uit het oog verloor en muren ging slopen die nog tussen ons in stonden.
Tevreden was ik dus, omdat ik een in mijn ogen ietwat scheve situatie nog min of meer mooi recht had weten te trekken. Want hoewel jij mild geweest en gebleven zou zijn, ik vond 'm scheef, die situatie, en ik leverde noest herstellingswerk. De confrontatie met die sissy in mij was evenwel niet van dien oppervlakkige aard dat ik bijzonder gelukkig kon zijn over wat ik initieel had aangericht. Maar ik meen dat ik met een gerust geweten kan besluiten zoals ik begonnen ben door te zeggen dat het in feite allemaal wel bijzonder éérlijk was, wat ik je had laten zien. En ja, ik heb er vertrouwen in dat ook jij dat hebt doorzien.
x
donderdag 4 december 2008
En dan typten we met de grootste sérieux een betekenisloze titel
"Dit weekend was ik verliefd op je." Ik ging het haar toch zeggen en waarom niet op een moment waarop zij een uitleg over iets helemaal anders aan het doen was? Het was op MSN, dus zag ik haar groen mannetje in de benedenbalk enkele seconden verdwijnen (ze was gebruskeerd middenin de zin die ze aan het typen was), om haar daana vliegensvlug een antwoord op die verklaring van mij te zien formuleren.
Wat ze precies antwoordde weet ik al lang niet meer, ik onthou zo goed als geen stomme voorvalletjes uit mijn leven en de weinige wrok die ik koester komt voort uit een gevoel dat ik dan weer overhield aan zo'n voorval waarvan ik me bijna niets meer herinner. Nee, ze zal waarschijnlijk "stomverbaasd" zijn geweest of ze zal dat toch zo goed mogelijk hebben gespeeld, en ik zal me wel hebben geëxcuseerd, spijt als ik kennelijk meteen had om wat blijkbaar een blitzkrieg had moeten zijn in een routineuze chat.
Want het was dat chatten dat me niet afging met haar, met haar lange blonde krullen. Ik vond haar te leuk en wilde haar door het scherm trekken, soms mocht ik haar telefoneren en dan wilde ik haar ook door de draad trekken. Ze flirtte met me. Dat zeg ik als een verongelijkt kind dat betrapt wordt bij het graaien in de koekjeskast die veel te weinig bewaakt wordt. Ze danste en ze zong en ze bewoog en lachte en lachte.
Zoals zoveel zestienjarige meisjes dat doen, besef ik nu. Ik herlees dat e-mailverkeer, vink aan en verwijder. Ik had gehoopt dat het langer geleden was dan maar drie jaar, maar het is echt nog niet lang geleden dat ik pathetische songteksten kopieerde en mezelf lyrisch blootgaf. Tot zij haar haren roodbruin verfde, zo ongeveer, en ik dat chatprogramma van mijn computer verwijderde.
Het is zo vreemd dat ze me altijd te slim af is geweest, toen. Dt-fouten, dat wel, maar van bij het begin wel weten dat het tijdelijk was tussen ons. Ik wilde nog bellen, ik wilde een brief schrijven en ik kreeg haar adres ook hoor. Maar ik deed het niet, hét was er niet meer en dat had zij beslist. Want zij kon dat en ik niet.
Wat ze precies antwoordde weet ik al lang niet meer, ik onthou zo goed als geen stomme voorvalletjes uit mijn leven en de weinige wrok die ik koester komt voort uit een gevoel dat ik dan weer overhield aan zo'n voorval waarvan ik me bijna niets meer herinner. Nee, ze zal waarschijnlijk "stomverbaasd" zijn geweest of ze zal dat toch zo goed mogelijk hebben gespeeld, en ik zal me wel hebben geëxcuseerd, spijt als ik kennelijk meteen had om wat blijkbaar een blitzkrieg had moeten zijn in een routineuze chat.Want het was dat chatten dat me niet afging met haar, met haar lange blonde krullen. Ik vond haar te leuk en wilde haar door het scherm trekken, soms mocht ik haar telefoneren en dan wilde ik haar ook door de draad trekken. Ze flirtte met me. Dat zeg ik als een verongelijkt kind dat betrapt wordt bij het graaien in de koekjeskast die veel te weinig bewaakt wordt. Ze danste en ze zong en ze bewoog en lachte en lachte.
Zoals zoveel zestienjarige meisjes dat doen, besef ik nu. Ik herlees dat e-mailverkeer, vink aan en verwijder. Ik had gehoopt dat het langer geleden was dan maar drie jaar, maar het is echt nog niet lang geleden dat ik pathetische songteksten kopieerde en mezelf lyrisch blootgaf. Tot zij haar haren roodbruin verfde, zo ongeveer, en ik dat chatprogramma van mijn computer verwijderde.
Het is zo vreemd dat ze me altijd te slim af is geweest, toen. Dt-fouten, dat wel, maar van bij het begin wel weten dat het tijdelijk was tussen ons. Ik wilde nog bellen, ik wilde een brief schrijven en ik kreeg haar adres ook hoor. Maar ik deed het niet, hét was er niet meer en dat had zij beslist. Want zij kon dat en ik niet.
woensdag 3 december 2008
Alsof ik heel lang en heel ver weg ben
Hoe liggen de Roemeense bospaden er nog bij, die ik ooit onder mijn schoenzolen fijnmaalde? Zo beeldend denk ik er niet vaak over na, maar de nieuwsgierigheid die is er hoe langer hoe meer. Ik wil er opnieuw naartoe en het hoeft niet Roemenië te zijn, niet de reis die ik al eens maakte al zou dat wel fantastisch zijn. Het zijn bomen, paden om op te verdwalen, voor lange tijd en die zijn overal.
Er is muziek bij, maar die moet nieuw zijn. Het is geen muziek die me aan een verleden mag herinneren, maar hoe ze moet klinken weet ik nog niet. Rustig, ruraal, tribaal, wat betekenen al die woorden. Zo ongeveer. Anoniem ook, instrumentaal. Het is muziek die zoemt en zich nergens mee bemoeit.
Op mijn reis heb ik niet het gevoel dat ik ooit terugkeer. Wat ik achter mij gelaten heb - mijn thuis, mijn leven, mijn vrienden - verdwijnt in mijn geheugen, wordt elke dag kleiner en maakt plaats voor nieuwe impulsen, de natuur.
Ik maak die reis alleen, ik wil geen enkele zin meer uitspreken die ik ooit tevoren al eens uitsprak. Geen grappen meer die ik al duizend keer gemaakt heb met vrienden. Het lijkt wel of ik taal volledig achter me wil laten dan. Het lijkt wel of ik alles wat ik nu in m'n leven doe dan achter me wil laten.
En zo'n verlangen heb ik dus zo nu en dan. U moest het maar eens met me delen, toevallig.
Er is muziek bij, maar die moet nieuw zijn. Het is geen muziek die me aan een verleden mag herinneren, maar hoe ze moet klinken weet ik nog niet. Rustig, ruraal, tribaal, wat betekenen al die woorden. Zo ongeveer. Anoniem ook, instrumentaal. Het is muziek die zoemt en zich nergens mee bemoeit.
Op mijn reis heb ik niet het gevoel dat ik ooit terugkeer. Wat ik achter mij gelaten heb - mijn thuis, mijn leven, mijn vrienden - verdwijnt in mijn geheugen, wordt elke dag kleiner en maakt plaats voor nieuwe impulsen, de natuur.
Ik maak die reis alleen, ik wil geen enkele zin meer uitspreken die ik ooit tevoren al eens uitsprak. Geen grappen meer die ik al duizend keer gemaakt heb met vrienden. Het lijkt wel of ik taal volledig achter me wil laten dan. Het lijkt wel of ik alles wat ik nu in m'n leven doe dan achter me wil laten.
En zo'n verlangen heb ik dus zo nu en dan. U moest het maar eens met me delen, toevallig.
Drieëntwintig en fascinerend
Ik heb erover nagedacht om Arnon Grunberg te worden. Enkele jaren geleden al en nu opnieuw. Als het even kan, en alles kan, zou ik ook graag een succesvolle debuutroman schrijven op mijn drieëntwintigste. 't Is dat ik "Blauwe Maandagen" herlees en van mening ben dat ik iets dergelijks ook nog wel zou kunnen.
Nu, dat boek is wel bekend, vertaald, bekroond, gewaardeerd,.. toch is de exacte reden daarvoor mij niet duidelijk. Het leest vlot, ja, en het is onderhoudend, maar welk element maakt van "Blauwe Maandagen" een beter boek dan eender welk ander debuut? Op "Slaap!" van Annelies Verbeke plakte destijds een sticker: "Beste debuut sinds "Blauwe Maandagen"". Grunbergs debuut is dus een referenetie, een ijkpunt.
De humor in "Blauwe Maandagen" wordt geprezen. Ook ik merk die op, maar ik onthou veeleer de tragiek die steeds nodig is om tot iets komisch te komen. En in plaats van dan te lachen, moet ik vaak enige moeite doen om mij over een zekere "pijn" te zetten. De levens die Grunberg in zijn boek schetst, zijn stuk voor stuk onleefbare levens, dat van hemzelf nog het meest. Er zit, mijns inziens, bijzonder weinig geluk in dat boek.
Door dat te besluiten stel ik echter weer een andere vraag: begrijp ik "Blauwe Maandagen" wel zoals ik het zou moeten begrijpen? En meteen daarna vraag ik me af of een drieëntwintigjarige Nederlander een boek zou kunnen schrijven dat ik niet begrijp. Ook weet ik niet waar het autobiografische begint en waar het stopt. Waarom schreef Grunberg zo'n autobiografisch boek, dan nog als zijn debuut? Wat was de verwachting, de bedoeling?
Ik lees over Grunberg op Wikipedia. Ik krijg nooit genoeg informatie om mijn honger te stillen. In interviews is de schrijver altijd koel en afstandelijk. Hij lijkt bezig met grote, overkoepelende thema's als oorlog, liefde, het lijden en dergelijke; thema's die in zijn boeken als rode draden door geconcretiseerde verhalen lopen.
Ontvang mij gewoon in Eupen, meneer Grunberg. Of in één van die vele hotels die u blijkbaar aandoet op die talloze trips van u. Dan spreken we over "Blauwe Maandagen" alsof het terug 1994 is en, dat spreken we af, dan geeft u op al mijn vragen de eerlijkste antwoorden die u kan bedenken.
Nu, dat boek is wel bekend, vertaald, bekroond, gewaardeerd,.. toch is de exacte reden daarvoor mij niet duidelijk. Het leest vlot, ja, en het is onderhoudend, maar welk element maakt van "Blauwe Maandagen" een beter boek dan eender welk ander debuut? Op "Slaap!" van Annelies Verbeke plakte destijds een sticker: "Beste debuut sinds "Blauwe Maandagen"". Grunbergs debuut is dus een referenetie, een ijkpunt.De humor in "Blauwe Maandagen" wordt geprezen. Ook ik merk die op, maar ik onthou veeleer de tragiek die steeds nodig is om tot iets komisch te komen. En in plaats van dan te lachen, moet ik vaak enige moeite doen om mij over een zekere "pijn" te zetten. De levens die Grunberg in zijn boek schetst, zijn stuk voor stuk onleefbare levens, dat van hemzelf nog het meest. Er zit, mijns inziens, bijzonder weinig geluk in dat boek.
Door dat te besluiten stel ik echter weer een andere vraag: begrijp ik "Blauwe Maandagen" wel zoals ik het zou moeten begrijpen? En meteen daarna vraag ik me af of een drieëntwintigjarige Nederlander een boek zou kunnen schrijven dat ik niet begrijp. Ook weet ik niet waar het autobiografische begint en waar het stopt. Waarom schreef Grunberg zo'n autobiografisch boek, dan nog als zijn debuut? Wat was de verwachting, de bedoeling?
Ik lees over Grunberg op Wikipedia. Ik krijg nooit genoeg informatie om mijn honger te stillen. In interviews is de schrijver altijd koel en afstandelijk. Hij lijkt bezig met grote, overkoepelende thema's als oorlog, liefde, het lijden en dergelijke; thema's die in zijn boeken als rode draden door geconcretiseerde verhalen lopen.
Ontvang mij gewoon in Eupen, meneer Grunberg. Of in één van die vele hotels die u blijkbaar aandoet op die talloze trips van u. Dan spreken we over "Blauwe Maandagen" alsof het terug 1994 is en, dat spreken we af, dan geeft u op al mijn vragen de eerlijkste antwoorden die u kan bedenken.
dinsdag 2 december 2008
De achterflap van mijn boek
Niet dat ik er reeds de tijd voor genomen heb en, wee mij, niet dat ik het plan ook daadwerkelijk ten uitvoer zal brengen, maar de afgelopen tien dagen zijn er tien geweest waarover ik bij voorkeur iets officiëler verslag doe dan hier op de (het?) blog. In een speciaal daarvoor aangemaakt Word-document bijvoorbeeld of, je zal het vroeg of laat nog eens zien gebeuren, op een A4-tje. Maar ik moet er niet te lang mee wachten, dat is zeker. Anders zijn de details weg. Voorgoed.
Dat het bloggen erbij inschoot leek volstrekt normaal te zijn. Ik heb begot geen twee minuten aan die (dat?) blog gedacht, terwijl ik ergens in een hoge boom hing te jubelen, dan wel in een diepe put lag te snotteren. Wat? Waarom? En hoezo dan? Goh ja, ik speelde nog eens de hoofdrol in een romantisch toneelstuk zonder duidelijke afloop, en toen ik daarmee klaar was had ik nog net de kracht om als een chirurg der rechtvaardigeheid een kanker uit mijn leven weg te snijden.
Ja natuurlijk moet ik vaag blijven. Ik geef u ook mijn familienaam niet, noch mijn woonplaats of mijn haarkleur. Daarvoor zijn we hier ook niet samen. We zijn hier voor enkele vage zinnetjes, enkele terloopse minuten en dat zelfs alleen als u het wilt.
Maar voor mezelf zal ik het in een Word-document schrijven. En flarden van dat verhaal belanden hier misschien ooit nog in een fictioneler, wat omfloerster jasje. Over verliefd willen zijn en niet meer samen kunnen leven, daarover gaat het. En over overdrijven en halucineren, over thuiskomen en relativeren.
Dat het bloggen erbij inschoot leek volstrekt normaal te zijn. Ik heb begot geen twee minuten aan die (dat?) blog gedacht, terwijl ik ergens in een hoge boom hing te jubelen, dan wel in een diepe put lag te snotteren. Wat? Waarom? En hoezo dan? Goh ja, ik speelde nog eens de hoofdrol in een romantisch toneelstuk zonder duidelijke afloop, en toen ik daarmee klaar was had ik nog net de kracht om als een chirurg der rechtvaardigeheid een kanker uit mijn leven weg te snijden.
Ja natuurlijk moet ik vaag blijven. Ik geef u ook mijn familienaam niet, noch mijn woonplaats of mijn haarkleur. Daarvoor zijn we hier ook niet samen. We zijn hier voor enkele vage zinnetjes, enkele terloopse minuten en dat zelfs alleen als u het wilt.
Maar voor mezelf zal ik het in een Word-document schrijven. En flarden van dat verhaal belanden hier misschien ooit nog in een fictioneler, wat omfloerster jasje. Over verliefd willen zijn en niet meer samen kunnen leven, daarover gaat het. En over overdrijven en halucineren, over thuiskomen en relativeren.
Abonneren op:
Posts (Atom)