zaterdag 28 november 2009

Verjaardag in het klad

Waarom hou ik niet van "Peter live"? Ik hou niet van Van de Veire zelf, zij het wel van zijn spitsvondigheid, eigenlijk. Die man is heel snel met woorden en als speelvogel is hij ook niet slecht, twee eigenschappen die ik apprecieer in een mens, tout court.

Het is zijn inhoudelijke oppervlakkigheid die me tegenstaat. Die dertien in een dozijn-vragen tijdens zijn 'interviews' met 'artiesten'. Vormelijk ook: het feit dat hij die domme look denkt nodig te hebben, die puberale bles voor een man van om en bij de veertig. Dat dwaze kostuum, gepikt uit een Duitse variëtéshow. Dat springen in die jacuzzi aan het eind van zijn egotrip. Waarom, Peter? Of doet dat waarom er niet toe?

"Peter live" is gemaakt voor de vrijdagavond, een avond waarop iedereen onderuitgezakt wil bekomen van alles wat wás, de voorbije week. Verstand in de koelkast en gáán in die leegte. Ik meen daar op mijn beurt helemaal geen behoefte aan te hebben op dat moment. Ik bestrijd zo'n staat van zijn zelfs meer in het algemeen, maar daar moet ik het hier nu maar niet over hebben.

'Nooodgedwongen' kijk ik toch bijna wekelijks naar dit programma, dat eigenlijk helemaal niet voor mij bestemd is.

Ook gisteren keek ik, en ik wist opnieuw niet wat ik aanmoest met wat ik zag. Het recept was ongewijzigd gebleven ten opzichte van de vorige keer, de geënsceneerde vrolijkheid stond ook dit keer net iets te strak gespannen, maar wat mij meer van mijn stuk bracht was de aanwezigheid van Bart Peeters, een man die ik met de tijd enorm ben gaan waarderen (en dit meen ik heel serieus).

Bart Peeters is voor mij een voorbeeld van 'echtheid' in het Vlaamse BV-landschap. Lange tijd kon ik hem niet uitstaan, tot ik mij afvroeg waarom dat zo was en ik constateerde dat ik de pest aan hem had omdat ik hem eigenlijk net heel graag wílde hebben. Je zag zo dat die man met zijn talent geen blijf wist, maar dat hij het daarom maar aan "Eurosong" en dergelijke moest verkwanselen, dat kon toch helemaal niet?

Nu is diezelfde Bart Peeters de vooorbije jaren evenwel "geweldig bezig" (zijn soort uitspraak) geweest met zijn muziek, met als 'pièce de résistance' zijn laatste plaat "De hemel in het klad". Ik hou van die cd en ik herken er het talent in dat Peeters in zowat alles wat hij doet tentoonspreidt, maar op deze cd dus pas écht in kwalitatieve zin aanwendt. Zijn liedje "Ontdooi me" ontroert mij, zoals ik niet vaak ontroerd word en zijn hele muzikale spectrum klinkt zo juist en eerlijk dat ik..
dat ik niet begrijp waarom zo'n man zich laat verleiden om zijn vijftigste verjaardag uitgerekend met Peter Van de Veire te vieren.

Van de Veire, het typetje in persoon, versus Bart Peeters, die publiekelijk begint te wenen als hij daar de nood toe voelt. Een botsende combinatie, naar mijn aanvoelen, die betreurenswaardig is omdat Peeters daardoor niet het podium krijgt dat hij op tv misschien wel verdient. Alle zever daargelaten had ik Bart Peeters graag een paar liedjes horen zingen (nu zong hij er slechts één) en vraag ik me eigenlijk af waarom Bart Peeters in zijn hoedanigheid van zanger geen plaatsje op Canvas kon krijgen, in plaats van op een vrijdagavond op één, wanneer iedereen vooral leegte wil zien.

vrijdag 27 november 2009

Kerktoren na kerktoren (even gedachten ordenen)

Je ergert je dood aan de media en dan stel je je de vraag: waarom ook alweer?
Ik moest me die vraag nog eens stellen, omdat het zó normaal was geworden om me te ergeren dat ik even de essentie uit het oog dreigde te verliezen. Ik hou niet van de media omdat ze zo godverdoms commerciéél zijn geworden, de laatste jaren. Je kan nergens nog zeker van zijn: als een kwaliteitskrant morgen een kwalitietskrant wordt - hebt u 'm? - dan zal ze die beslissing verdedigen met alle sérieux die ze aan de dag kan leggen. Maar sell out is en blijft sell out, en daar zijn die kranten de laatste jaren toch zo godverdoms goed in, nee?

(Toen Eric Gerets een Arabische flutploeg ging trainen, werd daar hartelijk om gelachen door kranten die zich even grote flutartikels permitteren. En óók voor het geld.)

Er zijn rukkers die the page three girl uit The Sun niet kennnen. Er zijn er echter nog meer die dat meisje, en dan vooral haar kwalitieten, wél kennen. Zij kopen die krant om zich af te trekken op een lolita van achttien. Artikels lezen die mensen niet, en The Sun heeft dat begrepen.

Marktdenken. Wat een vreselijke wetmatigheid. Rendement. Cijfers. Omzet. Winst. Verlies. Ontslagen. Leningen. Fraude. Kapitalisme.

De aaibaarheidsfactor van Stef(ke) Wauters. Het blinkende Wim De Vilderke. Zou hij geen 'vilderdasje' op de markt kunnen brengen? De ervaren rot Martine Tanghe. Die precisie waarmee zij meldt dat "FC De Kampioenen" er na twintig jaar mee ophoudt. Goedele Wachters die ons als een kleuterjuf door het journaal loodst. Freek Braekman die zó gekapt en gekleed is dat elke bomma hem zou willen adopteren.

Jan Becaus die wél nog echt verdwijnt in het beeld. Heerlijke man. Fantastische r.

Extra katernen in de kranten. Sport. Reizen. Wonen. Culinair.

Lifestyle.

"Meneer de premier, kan ik u een serieuze vraag stellen over lifestyle?"
- "Ja natuurlijk, vraagt u maar."

De grappigste politicus is de populairste. De knapste politica mag zeker zijn van 100.000 stemmen. De kneuterigste ook. De meest West-Vlaamsche ook.

Sensatie. Pagina's en pagina's. Foto na foto. Trauma na trauma. Kerktoren na kerktoren.

donderdag 26 november 2009

Maar wat?

Ik wil schrijven, ik doe dat graag. Maar waarover? Wat ik hier vorige maand deed, begon me te frustreren, het werd zelfs een last. Dus moest ik stoppen. Nu ik niet meer schrijf, mis ik het schrijven wel een beetje. Niet noodzakelijk de meningen, evenwel.

Al dat negatieve, sarcastische, dat kon niet blijven duren. Dat weegt op een mens na verloop van tijd. Dat roepen in de woestijn, dat problemen aankaarten en geen oplossing bieden,.. Who cares anyway?

Ooit begin ik weer te schrijven, eerder vroeg dan laat, maar op een andere manier, op een andere toon. Die meningen waren te pijnlijk en te vervelend.

Maar wat dan wel? Dat weet ik nu nog niet.

donderdag 5 november 2009

Voor de geïnteresseerden

Na een maand van intensief bloggen, heb ik even tijd nodig om te beslissen of ik hiermee wil doorgaan. Hoe lang dat kan duren weet ik niet.

zondag 1 november 2009

Ergens in een achterbuurt van Montréal, dáár gebeurt het vermoedelijk allemaal

Bristol. Londen. New York. Berlijn! Parijs. Zelfs Antwerpen. Soms luister ik naar muziek die mij zo intrigeert dat ik vanalles over de artiesten in kwestie ga lezen, zodat ik bijgevolg te weten kom dat ze uit een bepaalde stad afkomstig zijn en welke invloed die stad op hun muziek heeft gehad. Gevolg is vaak dat ik naar die stad wil en vandaag had ik er, zo bijvoorbeeld, niet mee in gezeten om wakker te worden in Montréal, de 'bakermat' van het Constellation Recordslabel.

Het moet in 2002 geweest zijn dat ik voor het eerst het nummer "Rockets Fall on Rocket Falls" van Godspeed You! Black Emperor (GY!BE) hoorde. Aan het eind van "Duyster" waarschijnlijk, net voor middernacht. Ik werd vermoedelijk 'gegrepen' door dat nummer (ik herinner het me niet als dusdanig), want ik kan me herinneren hoe ik het een hele tijd lang wanhopig probeerde te downloaden met de middelen die daar toen toe voorradig waren (Kazaa, Audiogalaxy, Bearshare, zelfs Morpheus - jezus, dat is lang geleden), tot het op een dag op één van die sites ook echt 'downloadable' was en ik mijn kans greep.

(Voor de niet-ingewijden onder u die nu op het punt staan te stoppen met lezen: ik hou u niet tegen, geheel in de traditie van GY!BE zelf, die de luisteraar ook nooit zullen doodslaan met hun 'marchandise'.)

(Voor de niet-ingewijden onder u die toch willen doorbijten: GY!BE was lange tijd het 'paradepaardje' van het Constellation Recordslabel. Hun muziek laat zich het best omschrijven als 'post-rock' ("epische, instrumentale muziek, doorgaans zonder zang"). "Rockets Fall" is een nummer uit hun inmiddels nog steeds meest recente cd, "Yanqui U.X.O." uit 2002, een instrumentaal nummer van 22 minuten dat na al die jaren nog steeds niks van zijn kracht verloren is.)

Dat nummer blies mij dus omver en ik moést meer weten over de mensen die erachter zaten. Gehuld in mysterie, zo bleek al snel, werd de hele Constellation-scene met GY!BE als boegbeeld nog spannender en interviews met de muzikanten in kwestie waren bijzonder schaars en nietszeggend (want interviews geven en te veel práten over hun muziek waren as such tegen hun principes).

Nu, zeven jaar later, wordt mijn oude fascinatie weer aangewakkerd door enkele cd's van de band HRSTA die ik in de bib ontleende. Ook uitgebracht op Constellation, met als grote bezieler Mike Moya, die ook al één van de GY!BE-oprichters was en als HRSTA ook weer epische, moeilijk te vatten muziek maakt.

Bovendien is mijn Engels verbeterd in vergelijking met zeven jaar geleden en dus heb ik via het internet opnieuw geprobeerd één en ander te weten te komen over de 'scene' in Montréal en over het Constellation-label in het bijzonder.

Nog steeds weinig goede interviews te vinden, evenwel, maar de basale feitelijke gegevens zijn eigenlijk ook al interessant op zich. Het Constellation Recordslabel is niet over één nacht ijs gegaan bij zijn oprichting, zo heeft het label een eigen 'filosofie' die voorschrijft dat haar activiteiten duidelijk anti-kapitalistisch en anti-globalistisch zijn, wat inhoudt dat Constellation enkel werkt vanuit haar vestiging in Montréal en dat het label ten allen tijde aan haar onafhankelijkheid vasthoudt en dus geen deals aangaat met zogenaamde majors of andere kapitalistisch ingestelde 'spelers'.

Helemaal niks voor het grote publiek, kortom, en dat grote publiek heeft Constellation Records dus ook nooit bereikt (mocht dat door één of andere wel bijzonder vreemde speling van het lot wél het geval geweest zijn, ik vermoed dat de oprichters hun label onmiddellijk hadden opgedoekt, maar dat terzijde); niks voor het grote publiek dus, maar al snel verwierf het label, en dan in het bijzonder GY!BE, toch een 'cult-status' onder alternatieve muziekliefhebbers, waardoor het label eind jaren negentig al een onvoorziene 'boom' op haar bord kreeg, die haar tevens dwong om alsnog bepaalde akkoorden aan te gaan met ondernemingen van buitenaf.

(Een voorbeeld: van de eerste GY!BE-plaat, "F#A#oo", werden initieel slechts vijfhonderd exemplaren verspreid. Twaalf jaar na de release durf ik te wedden dat minimum 100.000 mensen deze plaat op een 'legale manier' in hun bezit hebben en in elke alternatieve cd-winkel kan je nu dit album (en ook hun andere) van GY!BE terugvinden.)

Dit onverwachte succes moet toendertijd een verrassing van formaat geweest zijn voor de oprichters van het Constellation-label en ik durf te betwijfelen of ze er diep in hun hartjes echt gelukkig mee waren. Succes impliceert immers een zekere 'globalisatie' en aan interviews ontkomen wordt er ook niet makkelijker op. Toch bleef het label relatief trouw aan haar beginselverklaring, een gegeven dat door de 'echte' fans natuurlijk bijzonder werd gewaardeerd.

Maar natuurlijk maakt net dát de weinige interviews met Constellation-mensen of GY!BE-leden bijzonder interessant. Elk nieuw woord wordt gewikt en gewogen, elk teken van leven wordt besproken en onder de loupe genomen - een mens zou gaan denken dat 'm net dáárin de strategie van het Constellation-label zit, maar dat is naar alle waarschijnlijkheid niet het geval. Tot zo'n Constellation-meneer of zo'n GY!BE-lid op een zekere dag gewoon ronduit zegt waar het voor hem op staat, de dag waarop al het zogenaamde gissen kan stoppen, wat die meneren of leden in kwestie zelf ook een leuk feit vinden.

Hier zijn twee links naar artikels die voor 'opheldering' rond de halve mysteries zorgen:
* online muziekmagazine Drowned In Sound had enkele weken geleden een lang, tweedelig gesprek met de oprichters van Constellation waarin u alles te weten komt wat u mogelijk zou willen weten.
* op de schijnbaar bijzonder lang geleden geüpdate website van GY!BE - ze spelen hun spel tot in de details - staan er enkele links naar interviews, waaronder één met het Nederlandse magazine OOR. Zowel het eigenlijke interview als de kwaaie brief van GY!BE-frontman Efrim Menuck die daarop zou volgen, maken bijzonder duidelijk waar het bij GY!BE om gaat.

Na het lezen van met name dat interview met en die brief van Efrim Menuck begrijp ik heel goed dat het dit decennium in feite zo goddamn stil is geweest rond zijn band. De enige manier waarop GY!BE haar radicale standpunten echt kan waarmaken, is door muziek te maken voor een piepkleine groep van locals die hun mond niet voorbijpraten, om ep-tjes op een honderdtal exemplaren te verspreiden en om vooral geen interviews te geven aan journalisten die dan wat graag enkele uitspraken uit hun context rukken. Maar makkelijk kan die GY!BE-houding onmogelijk zijn, want de muziekwereld zoals wij die kennen werkt op de tegenovergestelde manier, conform het kapitalisme, waardoor een hoop fans m.b.t. GY!BE op hun honger blijven zitten, waardoor die groep op zijn beurt natuurlijk eeuwig blijft fascineren.