De komende weken wil Ali opnieuw met heel wat spraakmakende blogstukjes uitpakken. Hij hoopt dat 'Soulwaxing' het begin was van een mooie reeks, "maar er zijn geen garanties".
Na het overtuigende 'Soulwaxing' lijkt het vertrouwen alvast terug bij Ali. Dat was ver te zoeken na de beduidend mindere stukken 'Het komt nooit meer goed' en 'Zonder deze partners was dit niet mogelijk geweest'.
Ik besefte dat het niet goed was. Er was ontgoocheling, frustratie en woede," zei Ali gisteren aan de pers.
"Ontgoocheling omdat ik de opgebouwde credibiliteit die ik na het hoge niveau van mijn stukken in maart bij mijn lezers had vergaard, als sneeuw voor de zon zag smelten. Frustratie omdat ik heel goed wist dat ik met twee of drie degelijke stukken in april heel wat verder had gestaan, en woede omdat ik besef dat de fout bij mij ligt, dat alleen ik verantwoordelijk ben voor mijn mindere teksten."
Na het uitstekende 'Soulwaxing' lijkt Ali in elk geval weer stevig op de rails te staan. "Maar het vertrouwen is en blijft relatief", zei hij deze voormiddag aan deredactie.be.
"Als het gewoon een knop zou zijn die je maar hoeft in te schakelen, zou het makkelijk zijn. Het kan snel keren in een bepaalde richting, niemand geeft garanties voor de kwaliteit van mijn volgende teksten. Het enige dat ik kan hopen, is dat 'Soulwaxing' het begin is van een mooie reeks."
"Ik zal ook niet beweren dat ik onmiddellijk mijn niveau van maart weer zal halen. Ik kan betere teksten schrijven dan andere bloggers, maar dat is omgekeerd ook zo. Ik moet het voortdurend opnemen tegen andere uitstekende bloggers."
"De blogger die mentaal het best met de stress kan omgaan, maakt volgens mij veel kans om de komende maanden het meest gelezen te worden."
woensdag 20 april 2011
maandag 18 april 2011
Soulwaxing
In juli zal het elf jaar geleden zijn dat ik 'Much Against Everyone's Advice' kocht, Soulwax' tweede plaat. In het Muziekdoosje in de Dieststestraat, voor 769 frank. Dat staat op een piepklein beduimeld stickertje dat ik destijds achteraan op de cd kleefde.
'Much Against' was de vierde cd die ik kocht, er was nog geen gewenning opgetreden. Ik zoog mijn cd's leeg, toen, en las cd-boekjes alsof het cursussen waren, ook al begreep ik geen Engels.
In datzelfde jaar, 2000, vertaalde ik de teksten van 'Conversation Intercome' en 'Saturday' met een woordenboek naar het Nederlands. Ik schreef die vertaling - die bepaald merkwaardige zinsneden opleverde - in een grote agenda met van het jaar 1999, die mijn pa had gekregen bij de ambtenareninstantie waar hij werkte.
Ik had Soulwax gehoord in de Afrekening, toen de Afrekening nog een beetje de smaak uitdroeg van de oudere broer die ik niet had. En ik had 'Much Against' in het cd-rek van een vier jaar oudere buurjongen zien staan. Ik mocht zijn cd op cassette zetten en vond dat kennelijk een hele belevenis. Ik zou graag nog eens iets een hele belevenis vinden.
'Much Against' is - vandaag ontsnap ik duidelijk aan geen enkel cliché - meer dan een verzameling liedjes voor mij. Het is een oud fotoalbum, een egoboost, een podium, een onbestemd grasveld. Het is een bewijs van mijn leeftijd, ik kan me niet herineren deze cd niet te hebben gehad. Het is ook gewoon een geweldige plaat. Ik kan iets vertéllen over 'Much Against', wat ik niet kan zeggen over al die x'en en y'kes die ik als recensent, blabla.
Toen ik dertien werd kreeg ik een cd-speler cadeau. Die mocht op een kruk aan het hoofdeind van mijn bed staan, zodat ik er naar believen één van mijn vier of vijf cd's in kon steken. Ik heb me daar vaak cool liggen voelen terwijl ik naar Soulwax luisterde. Dat was nog in de periode waarin ik niet wist hoe ik 'soulwax' moest uitspreken, laat staan dat ik wist wat het betekende. Een vriend met een oudere zus wist wél hoe 'soulwax' uitgesproken moest worden. Wat voelde ik me een kind. Dat is een half leven geleden.
Ik hou van de frequentie waarmee ik 'Much Against' onbewust uit de kast haal. Eén keer per jaar, denk ik, maar dan heb ik 'm wel de hele dag in vlagen opstaan. Alsof er - vandaag schrijf ik slecht genoeg om clichés toe te laten - oude vrienden op bezoek komen. Een zinnetje in 'Temptingly Yours', de melancholie van 'More Than This', enzovoort.
Yet another cliché, maar favorieten heb ik niet. Nauwelijks. In de tijd dat Soulwax promotie maakte rond 'Any Minite Now', 2005, las ik dat de vrouw van Flood - die 'Any Minuten Now' producete - de trage nummers heel goed vond op 'Much Against'. Vond ik cool van de vrouw van Flood. De trage nummers zijn inderdaad heel mooi.
Belangrijke momenten op 'Much Against' zijn de intro's van én 'Conversation Intercome' (de opwindende kick-off), én 'Saturday' (die 'sleep'), én 'When Logics Die' (de eerste trage) én de titeltrack (de rocker). Daarnaast zijn er een aantal zinnetjes die er altijd weer uitspringen - al ken ik de teksten allemaal ongeveer uit het hoofd. "Clap your hands if you don't know what to do." "I hope I can get far, playing air guitar." "One time I cried moren, in 1994, but that doesn't count I guess." "If only I could sell myself, the way that even I would buy." Ik hou van deze plaat omdat ik méé kan zingen, en dat doe ik graag, luid.
Het cd-boekje is ook zo leuk, met die plaathoezen. Al die kleurtjes, al die karaktertjes, bijna kinderlijk. Zelfs iemand die nog nooit van Soulwax gehoord heeft zou aan deze plaat merken dat er iets is met dat groepje, dat het om een misschien onduidelijke reden heel getalenteerd is. Dat 'Much Against' een graaipot is voor snoepers.
Ik blijf hier zo blij mee. Maakt niet uit wat Soulwax nu nog uitricht.
'Much Against' was de vierde cd die ik kocht, er was nog geen gewenning opgetreden. Ik zoog mijn cd's leeg, toen, en las cd-boekjes alsof het cursussen waren, ook al begreep ik geen Engels.
In datzelfde jaar, 2000, vertaalde ik de teksten van 'Conversation Intercome' en 'Saturday' met een woordenboek naar het Nederlands. Ik schreef die vertaling - die bepaald merkwaardige zinsneden opleverde - in een grote agenda met van het jaar 1999, die mijn pa had gekregen bij de ambtenareninstantie waar hij werkte.
Ik had Soulwax gehoord in de Afrekening, toen de Afrekening nog een beetje de smaak uitdroeg van de oudere broer die ik niet had. En ik had 'Much Against' in het cd-rek van een vier jaar oudere buurjongen zien staan. Ik mocht zijn cd op cassette zetten en vond dat kennelijk een hele belevenis. Ik zou graag nog eens iets een hele belevenis vinden.
'Much Against' is - vandaag ontsnap ik duidelijk aan geen enkel cliché - meer dan een verzameling liedjes voor mij. Het is een oud fotoalbum, een egoboost, een podium, een onbestemd grasveld. Het is een bewijs van mijn leeftijd, ik kan me niet herineren deze cd niet te hebben gehad. Het is ook gewoon een geweldige plaat. Ik kan iets vertéllen over 'Much Against', wat ik niet kan zeggen over al die x'en en y'kes die ik als recensent, blabla.
Toen ik dertien werd kreeg ik een cd-speler cadeau. Die mocht op een kruk aan het hoofdeind van mijn bed staan, zodat ik er naar believen één van mijn vier of vijf cd's in kon steken. Ik heb me daar vaak cool liggen voelen terwijl ik naar Soulwax luisterde. Dat was nog in de periode waarin ik niet wist hoe ik 'soulwax' moest uitspreken, laat staan dat ik wist wat het betekende. Een vriend met een oudere zus wist wél hoe 'soulwax' uitgesproken moest worden. Wat voelde ik me een kind. Dat is een half leven geleden.
Ik hou van de frequentie waarmee ik 'Much Against' onbewust uit de kast haal. Eén keer per jaar, denk ik, maar dan heb ik 'm wel de hele dag in vlagen opstaan. Alsof er - vandaag schrijf ik slecht genoeg om clichés toe te laten - oude vrienden op bezoek komen. Een zinnetje in 'Temptingly Yours', de melancholie van 'More Than This', enzovoort.
Yet another cliché, maar favorieten heb ik niet. Nauwelijks. In de tijd dat Soulwax promotie maakte rond 'Any Minite Now', 2005, las ik dat de vrouw van Flood - die 'Any Minuten Now' producete - de trage nummers heel goed vond op 'Much Against'. Vond ik cool van de vrouw van Flood. De trage nummers zijn inderdaad heel mooi.
Belangrijke momenten op 'Much Against' zijn de intro's van én 'Conversation Intercome' (de opwindende kick-off), én 'Saturday' (die 'sleep'), én 'When Logics Die' (de eerste trage) én de titeltrack (de rocker). Daarnaast zijn er een aantal zinnetjes die er altijd weer uitspringen - al ken ik de teksten allemaal ongeveer uit het hoofd. "Clap your hands if you don't know what to do." "I hope I can get far, playing air guitar." "One time I cried moren, in 1994, but that doesn't count I guess." "If only I could sell myself, the way that even I would buy." Ik hou van deze plaat omdat ik méé kan zingen, en dat doe ik graag, luid.
Het cd-boekje is ook zo leuk, met die plaathoezen. Al die kleurtjes, al die karaktertjes, bijna kinderlijk. Zelfs iemand die nog nooit van Soulwax gehoord heeft zou aan deze plaat merken dat er iets is met dat groepje, dat het om een misschien onduidelijke reden heel getalenteerd is. Dat 'Much Against' een graaipot is voor snoepers.
Ik blijf hier zo blij mee. Maakt niet uit wat Soulwax nu nog uitricht.
vrijdag 8 april 2011
Zonder deze partners was dit niet mogelijk geweest
* Condor Post Production
* Lexar
* Panasonic
* Vita Citral
* Kleenex
* Move
* Colruyt Group
* Stabilo Boss Original
* Garnier Fructis
* BNP Paribas Fortis
* Betonson
* Plus Uitzendkrachten
* Durex
* TDK
* ESO
* Handy
* Neutrogena
* Rexel
* Maped
* Kangourou
* Lexar
* Panasonic
* Vita Citral
* Kleenex
* Move
* Colruyt Group
* Stabilo Boss Original
* Garnier Fructis
* BNP Paribas Fortis
* Betonson
* Plus Uitzendkrachten
* Durex
* TDK
* ESO
* Handy
* Neutrogena
* Rexel
* Maped
* Kangourou
dinsdag 5 april 2011
Het komt nooit meer goed
Op 14 juni 2010 heb ik De Standaard gekocht. 'Veni, vidi, vici,' stond er op de voorpgina, met daarboven een foto van Bart De Wever met omhoogestoken armen en gebalde vuisten. Hij had de verkiezingen gewonnen, en met hem zijn partij - in diezelfde krant staat dat de stemmen voor De Wever 75% van het eindresultaat van N-VA uitmaakten. Ook staan er verschillende ondertiteltjes op de voorpagina, waaronder 'N-VA blaast tegenstand in Vlaanderen weg', 'PS torent boven Wallonië' en 'Bart De Wever en Elio Di Rupo op elkaar aangewezen'. Al die titeltjes staan er in rood, behalve de namen van De Wever en Di Rupo in laatstgenoemde ondertitel. Hun namen staan in zwart. Die twee zullen een nieuwe regering vormen.
Ik haalde die krant zonet uit een bestofte la. Toen ik ze op de grond liet ploffen, moest ik wat stof van mijn trui slaan.
De kop boven het artikel op pagina negen luidt: "Marianne deed wat ze kon". Bijna is een mens geneigd om Marianne als een vraag uit te spreken. "Marianne? Marianne wie?".
Het woord 'tsunami' duikt minstens vijf keer op met betrekking tot de overwinning van N-VA. En op pagina 22, vanaf dewelke De Standaard aandacht besteed aan de Waalse verkiezingsresultaten, staat 'Rode tsunami in Wallonië' te lezen. De ene tsunami die op de andere botst met andere woorden. En dan vinden wij de beelden uit Japan verbijsterend.
"De N-VA-score is indrukwekkend, maar De Wever moet nu tonen dat hij kan verenigen en tot een akkoord kan komen," aldus Joëlle Milquet. En Elio Di Rupo zegt: "Een groot deel van de Vlamingen wil dat ons land op institutioneel vlak evolueert. Dat signaal moet worden gehoord."
Op pagina 32 is men toe aan de perscommentaren. In zijn eigen opiniestuk schrijft Peter Vandermeersch - die toen nog niet naar NRC Handelsblad was verkast - dat de stem van de Vlamingen negeren het einde van België zou betekenen. Yves Desmet schreef onder de kop 'De man die iedereen oppeuzelde: "Bart De Wever kan ofwel zijn beloftes waarmeken, ofwel kiezen voor de strategie van de verrotting". Luc Van der Kelen van Het Laatste Nieuws schreef: "De verantwoordelijkheid van de Franstalige partijen voor wat gisteren in Vlaanderen is gebeurd, kan moeilijk groter zijn". En Liesbeth Van Impe van Het Nieuwsblad kaart de neiging van de kiezer aan om "en masse voor een nieuwe held te vallen." "Stevaert in 2004, Leterme in 2007, bijna Jean-Marie Dedecker in 2009, nu Bart De Wever. Het belangrijkste gevolg is dat het steeds moeilijker wordt om aan politiek te doen."
Er blijkt op 13 en 14 juni 2010 overigens niks anders gebeurd te zijn in de wereld dat De Standaard het vermelden waard vindt.
Trouwens vind ik dat er op 5 april 2011 eigenlijk niks over de politiek het vermelden waard is, en toch haalde ik die krant uit die la. Nu ik erover nadenk, deed ik dat hoogstwaarschijnlijk vanuit mijn persoonlijke aanvoelen dat België om zeep is. Ik denk namelijk dat het nooit meer goedkomt tussen Waalse en Vlaamse politici - niet te verwarren met Waalse en Vlaamse ménsen.
Nee, het komt nooit meer goed. Wie mijn mening wil weerliggens, be my guest.
Ik haalde die krant zonet uit een bestofte la. Toen ik ze op de grond liet ploffen, moest ik wat stof van mijn trui slaan.
De kop boven het artikel op pagina negen luidt: "Marianne deed wat ze kon". Bijna is een mens geneigd om Marianne als een vraag uit te spreken. "Marianne? Marianne wie?".
Het woord 'tsunami' duikt minstens vijf keer op met betrekking tot de overwinning van N-VA. En op pagina 22, vanaf dewelke De Standaard aandacht besteed aan de Waalse verkiezingsresultaten, staat 'Rode tsunami in Wallonië' te lezen. De ene tsunami die op de andere botst met andere woorden. En dan vinden wij de beelden uit Japan verbijsterend.
"De N-VA-score is indrukwekkend, maar De Wever moet nu tonen dat hij kan verenigen en tot een akkoord kan komen," aldus Joëlle Milquet. En Elio Di Rupo zegt: "Een groot deel van de Vlamingen wil dat ons land op institutioneel vlak evolueert. Dat signaal moet worden gehoord."
Op pagina 32 is men toe aan de perscommentaren. In zijn eigen opiniestuk schrijft Peter Vandermeersch - die toen nog niet naar NRC Handelsblad was verkast - dat de stem van de Vlamingen negeren het einde van België zou betekenen. Yves Desmet schreef onder de kop 'De man die iedereen oppeuzelde: "Bart De Wever kan ofwel zijn beloftes waarmeken, ofwel kiezen voor de strategie van de verrotting". Luc Van der Kelen van Het Laatste Nieuws schreef: "De verantwoordelijkheid van de Franstalige partijen voor wat gisteren in Vlaanderen is gebeurd, kan moeilijk groter zijn". En Liesbeth Van Impe van Het Nieuwsblad kaart de neiging van de kiezer aan om "en masse voor een nieuwe held te vallen." "Stevaert in 2004, Leterme in 2007, bijna Jean-Marie Dedecker in 2009, nu Bart De Wever. Het belangrijkste gevolg is dat het steeds moeilijker wordt om aan politiek te doen."
Er blijkt op 13 en 14 juni 2010 overigens niks anders gebeurd te zijn in de wereld dat De Standaard het vermelden waard vindt.
Trouwens vind ik dat er op 5 april 2011 eigenlijk niks over de politiek het vermelden waard is, en toch haalde ik die krant uit die la. Nu ik erover nadenk, deed ik dat hoogstwaarschijnlijk vanuit mijn persoonlijke aanvoelen dat België om zeep is. Ik denk namelijk dat het nooit meer goedkomt tussen Waalse en Vlaamse politici - niet te verwarren met Waalse en Vlaamse ménsen.
Nee, het komt nooit meer goed. Wie mijn mening wil weerliggens, be my guest.
zaterdag 2 april 2011
Ooit was ik een celebrity
Dag mama? Ik ben het..
Ik schaam me vreselijk. Ze zijn allemaal waar, de verhalen. Wilde feestjes, snelle auto's, vechtpartijen, schulden.. Het spijt me, mama, het spijt me zo vreselijk hard.
Ik had mezelf niet in de hand. Ik leefde in een luchtbel, ik wérd geleefd. Ik verloor de controle. Ik kwam in contact met malafide figuren, ging in op dubieuze voorstellen, behield het contact met foute kennissen, verbrak het contact met oude vrienden. Kunnen we erover praten?
Nu ben ik anders, ik ben veranderd. Gisèle houdt mij op het rechte pad. Ze is mijn steun en toeverlaat. Bij haar heb ik geen toeverlatingsangst.
Mijn BMW M3 heb ik van de hand gedaan. Snelheid interesseert me niet meer. Ik heb het gehad met blitz en glamour.
Kunnen we erover praten, mama?
Ik heb een mental coach nu. Phil helpt mij ten gronde. Hij zegt dat ik uit mijn verleden kan leren. Dat het niet onverdeeld negatief was, wat ik deed. Dat ik constructief naar alternatieven kan zoeken.
Ik ben clean, mama, geloof me. Gisèle houdt mij van het spul af.
Luister toch naar mij, mama.. Ik ben veranderd.
En ik mag Jada opnieuw zien, mama. Om de twee weken een weekend. Lucy houdt het hoederecht en daar heb ik me mee verzoend. In het belang van Jada. Jada's geluk is mij meer waard dan alle auto's en vrouwen die ik ooit heb gehad.
Toe mams, geef me nog een kans.. Het spijt me verschrikkelijk van die rechtszaak die ik tegen je heb aangespannen. Het was een stommiteit, de grootste van mijn leven. Het had nooit zover mogen komen. Waar zat ik toch met mijn verstand? Ik zou om het even wat gedaan hebben voor één gram coke.. Natuurlijk had ik geen recht op papa's kunstcollectie.
Ik begrijp je, mams. Het is een helingsproces.. Toch wil ik dat je weet dat je me altijd kan bellen als je er klaar voor bent.
Dag mama. En ook dag van Jada. Ze mist je, zegt ze. Daag.
Ik schaam me vreselijk. Ze zijn allemaal waar, de verhalen. Wilde feestjes, snelle auto's, vechtpartijen, schulden.. Het spijt me, mama, het spijt me zo vreselijk hard.
Ik had mezelf niet in de hand. Ik leefde in een luchtbel, ik wérd geleefd. Ik verloor de controle. Ik kwam in contact met malafide figuren, ging in op dubieuze voorstellen, behield het contact met foute kennissen, verbrak het contact met oude vrienden. Kunnen we erover praten?
Nu ben ik anders, ik ben veranderd. Gisèle houdt mij op het rechte pad. Ze is mijn steun en toeverlaat. Bij haar heb ik geen toeverlatingsangst.
Mijn BMW M3 heb ik van de hand gedaan. Snelheid interesseert me niet meer. Ik heb het gehad met blitz en glamour.
Kunnen we erover praten, mama?
Ik heb een mental coach nu. Phil helpt mij ten gronde. Hij zegt dat ik uit mijn verleden kan leren. Dat het niet onverdeeld negatief was, wat ik deed. Dat ik constructief naar alternatieven kan zoeken.
Ik ben clean, mama, geloof me. Gisèle houdt mij van het spul af.
Luister toch naar mij, mama.. Ik ben veranderd.
En ik mag Jada opnieuw zien, mama. Om de twee weken een weekend. Lucy houdt het hoederecht en daar heb ik me mee verzoend. In het belang van Jada. Jada's geluk is mij meer waard dan alle auto's en vrouwen die ik ooit heb gehad.
Toe mams, geef me nog een kans.. Het spijt me verschrikkelijk van die rechtszaak die ik tegen je heb aangespannen. Het was een stommiteit, de grootste van mijn leven. Het had nooit zover mogen komen. Waar zat ik toch met mijn verstand? Ik zou om het even wat gedaan hebben voor één gram coke.. Natuurlijk had ik geen recht op papa's kunstcollectie.
Ik begrijp je, mams. Het is een helingsproces.. Toch wil ik dat je weet dat je me altijd kan bellen als je er klaar voor bent.
Dag mama. En ook dag van Jada. Ze mist je, zegt ze. Daag.
Abonneren op:
Posts (Atom)