dinsdag 28 juli 2015

Reacties op P.'s tekst over 'de stand van de maatschappij'

Vollédig akkoord met jouw tekst. Alleen: waarom nog schaamte voor je somberheid? Omdat je je lezers zou afschrikken? Mag het alstublieft? Het is toch niet meer dan normaal dat een weldenkend mens hier somber van wordt? Dat totale gebrek aan stijl (het juiste woord) dat deze tijd begint te kenmerken, waar we nu écht niet meer omheen kunnen, en dat steeds minder kritiek verdraagt nu ook laffe, zich van veel ironie bedienende, intellectuelen er zich geen zorgen meer over willen maken - daarbij zijn schaamte en woede volledig op hun plaats. Maar, en dat weten we gelukkig ook, daar schieten we niks mee op. Waarden (en normen) zijn betuttelend en totaal belachelijk, einde discussie, en de puinhoop die o.a. daarvan het gevolg is krijgt vorm. Maar toch zal je zien dat ook wij, gevoelige zielen, onszelf zullen verbazen door flexibel genoeg te blijken om hiermee te leren omgaan. Met vallen en opstaan weliswaar en geregeld vol afschuw onze blik afwendend, maar het zal lukken. Dat filmpje van die stomdronken 14-jarige meisjes die in een disco op Mallorca in één minuut zoveel mogelijk piemels in hun mond moesten stoppen heb ik alleszins overleefd, net als dit filmpje van twee van de meest bejubelde ‘artiesten’ (en dus voorbeeldfiguren) op deze aardbol. https://www.youtube.com/watch?v=pbW6xKrTaak

*

Ook typisch voor de tijdsgeest dat jij je (als 'gewone man' én intellectueel) altijd nog een beetje zou moeten schamen om te zeggen wat je denkt als het over 'de toestand van onze samenleving' gaat. Jouw 'sombere boodschap' past immers niet in het opgeklopte kermissfeertje dat onze maatschappij omgeeft en wie denk je wel dat je bent om zo'n uitgesproken standpunt in te nemen, om kritische kanttekeningen te maken bij dat leuke leven dat toch zo hysterisch hard leuk moet blijven (hoewel we - hallo, populaire Dirk De Wachter - tot over onze oren onder de pillen zitten)? Voor mij ben je verdomme een van de meest interessante mensen die over de maatschappij zijn mond opendoet. Een van de weinige bovendien. Zo goed overdacht en geformuleerd. Zo de nagel op de kop. Zonder slogans. Laat die schaamte vallen. Wat jij hierover schrijft mag echt wel gehoord worden. Als omhoog gevallen politici elke keer opnieuw mordicus pretenderen 'de waarheid' te spreken, terwijl het enkel om hun eigen waarheid gaat, waarom zou jij je dan moeten excuseren? Je bent toch filosoof? Of is dat ook weer een discipline die anno 2015 bespot mag worden omdat ze niets bijdraagt aan onze materiële mogelijkheden in de consumptiemaatschappij?

woensdag 22 juli 2015

Witte gordijnen e.a.

Een halogeenlamp met twee knoppen: een voor de grote lamp en een voor het leeslampje.
Aan de knop voor het leeslampje hangt een kleine stoffen steenbok.
Een bladwijzer met daarop ‘Meisje met de parel’ van Johannes Vermeer.
Een groen kussen dat niet enkel groen is maar ook rood en wit. Doch, oppervlakkig bekeken is het groen. Onderzoek leert dat de kleine afbeeldingen die op het kussen staan geprint bijna allemaal aan een feest refereren. (Kerst)boompjes, trommels, eendjes, paaseieren, bloemen, kersen, ongeopende cadeautjes, kransen.
Een deken (zo eentje om mee in de zetel te kruipen) met daarop de afbeelding van een knuffelbeer (geen échte beer) en eronder de tekst I MISS YOU SO MUCH.
Een kalender van 11.11.11 met grote witte vakken voor alle dagen van de maand. Op de dagen waarop er iets leuk gebeurde, staat een smiley getekend. Twee horizontale streepjes voor de ogen, een verticaal streepje voor de neus en een naar boven gebogen lijntje voor de (lachende) mond.
Enkele honderden kleine witte papiertjes in een plastieken doosje. Op het bovenste staat geschreven zonder de letter N erachter VUILZAKKE. Op een ander staat geschreven Z9GhN2.
Een kaartje met daarop afgebeeld twee in rood getekende katten en bloemen in de vorm van hartjes. De tekst op de voorkant luidt ‘Miauwy Holidays’. De verzenders hebben achteraan geschreven: “We wensen je het komende jaar veel vreugde en zonneschijn, zodat je elke dag opnieuw tevreden en gelukkig kunt zijn”
Twee fietslichten: een rood en een wit.
Oortjes om mee naar muziek te luisteren.
Een bankkaartlezer. Een batterijoplader. Twee batterijen. Een paar oordopjes. Twee usb-sticks. Een dictafoon waarvan het klepje voor de batterijen is afgebroken.
DVD’s en boeken: ‘Goldenvoice presents Coachella’, ‘Greetings From Tim Buckley’, ‘Stanley Kubrick Collection: Eyes Wide Shut’, ‘Den Fördömde’, een zeer beduimeld woordenboekje Engels-Nederlands, ‘Misdaad en straf’, ‘Bullhead’, ‘The Wrestler’, ‘Quentin Tarantino’s Death Proof’, ‘Badlands’.
Een gele post-it waarop staat geschreven: MA 19.01 13u30.
Deodorant. Nivea Men.
Drie balpennen van het Vlaams Belang met daarop het websiteadres (vlaamsbelang.org) en een telefoonnummer (016/204.301).
Een balpen van Bilbo Records. En een van Tesla. En een waarop staat geprint despoorwegenwervenaan.be. En een van Telenet
Twee stickers van Hart boven Hard.
Een cartoon van Wauter Mannaert uit Brussel Deze Week waarop een politicus en een ondernemer staan afgebeeld die tongzoenen. Het bovenschrift luidt: ‘Uplace or mine?’.
Een leeg doosje Dafalgan 500mg.
Een halssnoer.
Een elastiekje. Een paperclip. Een gele markeerstift.
Twee sleutelbossen (beide zonder sleutelhanger). De ene met twee sleutels (buitendeur en binnendeur), de andere met drie sleutels (buitendeur, binnendeur en fietsslot).
Drie postzegels van één euro met daarop afgebeeld Lambik (twee keer) en tante Sidonia (één keer).
Vier lege blikjes van 330ml. Drie lege blikjes Lipton Original Ice Tea en één leeg blikje Coca-Cola Cherry.

dinsdag 21 juli 2015

Een van de mooiste meisjes

Enkele dagen geleden kwam ik een van de mooiste meisjes tegen die ik in afgelopen jaren heb leren kennen maar met wie ik nooit langer dan enkele minuten heb gepraat. Ook nu praatten we niet langer dan enkele minuten. We praatten waarschijnlijk hooguit één minuut. In die minuut stelde ik wel de vraag waarvan ik nooit had vermoed dat ik ze ooit zou stellen. Of ze eens iets met mij wilde gaan drinken. En ze wilde.
Ik verraste mezelf volledig met die vraag. Ik was al even verrast door haar antwoord, dat zonder aarzeling kwam.

Donderdag. Ik moet alle voorbereidingen treffen. Hoe je te gedragen wanneer je hebt afgesproken met een van de mooiste meisjes die je nog maar nauwelijks kent en met wie het dus nog (en dat klinkt zo fout) ‘spannend’ is? Wat is er belangrijker voor een jongen dan een goed figuur slaan tijdens een afspraak met een heel mooi meisje dat hij nog maar nauwelijks kent? Niks is belangrijker. Helemaal niks. Mooie meisjes zijn de allerbelangrijkste reden waarom ik wil leven. Echt de allerbelangrijkste. Mooie meisjes zijn de zon, de zee, het gras, de kleuren rood, geel en paars, dat allemaal samen. Een knuffel, een omhelzing, een kus, dat allemaal samen. Ze geven mij hoop en maken mij een beetje gelukkiger.

Ze lacht altijd. Niet luidop, maar haar gezicht lacht altijd. Niet haar mond, maar haar ogen lachen altijd. Ze heeft vaak last van nekpijn, maar ze lacht. Het gaat vanzelf, ze hoeft er niets voor te doen. Evenmin hoeft er iets voor te gebeuren. Ze gaat de deur uit en ze lacht. Alle jongens willen dat ze naar hen lacht. Misschien lacht ze ook naar alle jongens en mogelijk zaait ze daarbij heel veel verwarring.
Hoe zei ze het ook alweer in ons gesprek van één minuut? Ik zei dat het hopelijk nog steeds mooi weer zou zijn. Zij hoopte, en het zijn haar woorden, op een ‘zwoele avond’. Ze lachte en verwarde me.

Ik weet niet waarover ik met haar wil praten. Ik hoop het aan haar lach en haar ogen te kunnen overlaten. Die zullen woorden waarschijnlijk niet zo belangrijk maken.
Ik moet haar ogen in de gaten houden. Eén moment van onoplettendheid en haar ogen kunnen mijn pantser doorboren. En als dat gebeurt denk ik niet dat ik haar ooit nog durf te zien.

Gezien in Leuven: N-VA claimt Vlaamse Feestdag

Vandaag is/was het de Feestdag van de Vlaamse Gemeenschap, oftewel de Vlaamse Feestdag. Op zich een objectief gegeven waar ik niks op tegen kan hebben. Elk werelddeel, land, dorp, vriendengroepje mag voor mijn part een dag uitkiezen om jaarlijks een feestje te bouwen. Dus ook de regio Vlaanderen, de Vlaamse Gemeenschap.
Het woord 'Vlaanderen' lijkt dan wel besmet door zelfgenoegzame Vlaams-nationalisten, geen enkele politieke partij kan 'Vlaanderen' opeisen. Groen niet meer dan SP.A, N-VA niet meer dan Vlaams Belang. Want Vlaanderen als regio heeft weinig met politiek te maken, het is gewoon de naam van een bepaald stuk grond in België, ja, inderdaad, in België. Of in Europa, zo u wil. Of in de wereld.

Maar de politiek claimt de Vlaamse Feestdag wél. Met name (en onlogisch is het natuurlijk niet) de succesvolle partij N-VA.
Dat Geert Bourgeois een speech geeft, dat is doodnormaal, dat hoort bij zijn functie. Dat Bourgeois in die speech N-VA-standpunten binnensmokkelt, dat kan hem ook nog vergeven worden, daarvoor is hij politicus. Maar dat (en hoe) ik N-VA vandaag in Leuven zag, heeft me toch een beetje verrast.

Want wat zag ik in de drukste winkelstraat van Leuven, de Diestsestraat? Mensen in N-VA-t-shirt die vlijtig N-VA-ballonnen aan buggy's vastknoopten. Buggy's vooral van mensen met 'een kleurtje', buggy's van allochtone vrouwen (sommigen met hoofddoek) die waarschijnlijk (maar dat kan je natuurlijk nooit zeker weten) geen speciale sympathie hebben voor N-VA (of voor eender welke andere Vlaamse partij); vrouwen die misschien totaal niet bezig zijn met onze politiek, misschien niet eens een benul ervan hebben. (Omdat ik in Leuven regelmatig met allochtonen in contact kom, weet ik dat veel van die mensen onze nationale (of Vlaamse) politiek inderdaad nauwelijks volgen. In het bijzonder heb ik vrouwen uit moslimlanden nog nooit op veel kennis van ons politiek landschap kunnen betrappen. ‘N-VA’ is voor zo’n mensen gewoon een lettercombinatie zoals ‘ABC’.)

(Ik zag één blanke vrouw een buggy met N-VA-ballon voortduwen. Ik zag ook een aantal blanke vrouwen - ik ben daar inderdaad wel eventjes blijven staan - die niet ingingen op het aanbod van de N-VA’ers om een ballon aan hun buggy te hangen. Sommige kinderen liepen door de straat met de ballon gewoon in de hand.)

N-VA was dus op straat gekomen om het Feest van de Vlaamse Gemeenschap te vieren, al zou je het ook 'kapen' kunnen noemen. En dat deed de partij heel slim - het lijkt me immers nogal logisch dat ze bij N-VA precies dezelfde analyse kunnen maken als die die ik hierboven heb gemaakt - door enkele (waarschijnlijk) onwetende mensen te 'misbruiken' om zo op een leuke manier de boodschap door de winkelstraat te laten zweven. Ik moet toegeven dat ik dat van hun goed georganiseerde marketingcel weer een erg clever idee vond. N-VA is met lengtes voorsprong de politieke partij die het aantrekkelijkst (en het meest) communiceert. Vandaag liet N-VA dus uiteraard de kans niet liggen om een klaargelegde bal voor open doel binnen te tikken. N-VA de gezellige Vlaamse familiepartij. Met ballonnen voor kinderen. En, opdat niemand nog iets in die richting zou kunnen suggereren, ook met ballonen voor kinderen van allochtone origine. (N-VA is inderdaad totaal niet xenofoob, in tegenstelling tot wat sommige onredelijke N-VA-haters beweren.)

Andere Vlaamse partijen hadden in feite even veel (of even weinig) recht om zich vandaag in het straatbeeld zichtbaar te maken. Maar ze waren er niet. Alsof het logisch is dat 11 juli 'voor de N-VA' is, terwijl daar eigenlijk geen logica in zit. Dat N-VA die dag probeert te claimen is natuurlijk wél logisch. Onder het motto: we kunnen het maar proberen. Maar opnieuw: N-VA kan de Feestdag van de Vlaamse Gemeenschap in principe niet méér opeisen dan bijvoorbeeld Groen. De ene Vlaming is niet méér Vlaming dan de andere. De ene hecht er wel meer belang aan dan de andere.

Maar dat leek allemaal niet belangrijk in de winkelstraat. Ik zag niemand zijn wenkbrauwen fronsen, mensen kuierden rustig verder. Er was hoegenaamd geen politiek dimensie in het straatbeeld aanwezig. Er was gewoon de zon en een kind in een buggy met een gele ballon.