La Lynn

"Ik wil die handen!
Die handen! Die handen! Die handen!
'k Wil die handen! Die handen!
Die ha..."

(...)

Laura Lynn is neergegaan.
Ze had het weer te warm.
Haar manager weet het niet meer.
Dit is de vierde keer.

La Lynn gaat dikwijls op haar bak.
Er scheelt iets met haar bloeddruk.
Ze zingt dan en ze valt frontaal.
Dan valt ze even flauw.

Sabrina heeft al afgezien.
Carrière is nog pril.
Haar ma verzucht waar moet dat heen?
Haar enige pupil.

Sabrina, al haar tanden los.
Dat kon zo toch niet voort.
Met wat geluk wordt Laura Lynn,
wordt Laura Lynn vermoord.

De man die zijn kinderen oud brood wilde leren eten

Laatst kwam ik mijn vader tegen.
Lange groene jas.
Hij stelde vragen, nogal bars.
Hij wachtte op de trein.
Dat deed ik ook.
En soms gaf ik hem antwoord.

Mijn vader vroeg mij wanneer en waarom.
En ik draaide mij om.
Ik had geen antwoorden.
Mijn hoofd was leeg.
En toch, het was niet slecht.

Wij namen geen afscheid.
Of toch niet met woorden.
Dat doen wij niet, dat is wat té.
Hij vroeg nog wanneer.
En ik zei wie weet.
En toen reed de trein met ons heen.

Die avond, toevallig, zag ik hem opnieuw.
Symbolisch, dat moest wel, want toeval bestaat niet.
Diezelfde verhouding, datzelfde gezeur.
Maar ook een klein beetje begrip.

Is er dan toch een kleine wentelende revolutie in de maak?

(He-Yah) Hold Your Horses!

Er lag een plas op het voetpad.
Ik liep naar het station.
Bij S. en M. gepasseerd.
M. had gezegd "geen stommiteiten".
Ik moest wat opletten, wat ik schreef.
Q was positief geweest.
De Morgen niet.
Geen stommiteiten.

Er lag een plas op het voetpad.
Ik liep, ik was gehaast.
En goedgezind.
Er liep een Pakistaan voor mij.
Of een Bhutanees voor mijn part.
Ik besefte dat ik moest opletten.
Dat ik niet te voortvarend te werk mocht gaan.
Soms ligt een inzicht gewoon op straat.

Ik ben niet in die plas gelopen.
Ik kon hem ontwijken.
Maar ik had mijn les geleerd.

Autobiografisch refereren

"En nu ik deze travestieten gezien heb word ik bang."
Ondertitel tv, zappend, toevallig.
Waarschijnlijk Witte raven, iets in die trant.
Ludieke zin strookt niet met zenderwaarden.

Tv weer af, Ponoka recenseren.
Naar Holden luisteren en hem vergeten.
Moet Mauro ook nog rippen en kopiëren.
En ondertussen werken we voor school.

Pitouki

Waarom eens niks schrijven voor Pitouki?
Bedacht hij zich die avond - suddenly.
Pitouki is zijn broer, zijn hele leven.
En dat is toch meer reden dan genoeg?

Daarom zou hij iets schrijven voor Pitouki.
Die jongen die zijn broer is en zijn vriend.
Hij vindt hem tevens ook alsmede aardig.
En daarom heeft Pitouki iets verdiend.

Pitouki is een bengel, maar een engel.
Pitouki dat is lachen, maar in stilte.
Pitouki die is zwijgzaam, maar gedreven.
Pitouki die studeert in winterkilte.

(to be continued...)

Robert G. Mehlman

Gaat een kookboek schrijven.
Gaat zijn vrouw verlaten.
Zit in Albany met Rebecca.
Lachen.

Doet hilarische dingen.
Geen touw aan vast te knopen.
Loopt maar door en zegt geen woord.
Typisch.

Zal het nooit als schrijver maken.
Zal er ook geen zak om geven.
Zal verward zijn en het blijven.
Eeuwig.

Is auteur van maffe zinnen.
Is de man van vele vrouwen.
Is een personage waardig.
Lezen.