Ik ga het er eens goed voor nemen

Wat mijn hobby's zijn? Daar vraagt u zoiets. Een gemakkelijke vraag is het niet, want wanneer wordt iets een hobby en is het niet langer zomaar een bezigheidje tussendoor?

Is zingen een hobby van mij? Neen, want ik doe het gewoon vaak terwijl ik met iets anders bezig ben. Met tuinieren bijvoorbeeld - haha. Nee, ik zing heel vaak mee wanneer ik naar muziek luister. Dikwijls ook zet ik speciaal liedjes op van zangers wier stemtimbre ik benader. U zal lachen, maar: Richard Ashcroft, Eddie Vedder, Tom Barman, dat zijn stemtimbres die mij liggen en als ik meezing met hun liedjes vind ik het vaak ook wel goed klinken.

Met Pearl Jam in het bijzonder, zou ik zelfs durven zeggen. Ik zing vaak mee met met name "Alive", "Black", "Given To Fly" en "Love Boat Captain". Eddie Vedder heeft een misthoorn van een stem, las ik ooit in een recensie (dus zal het wel waar zijn) en ik pretendeer zelf ook over zo'n misthoorn te beschikken als ik ietwat goed bij stem ben.

Wat niet dikwijls het geval is, want ik gebruik mijn stem verkeerd. Ik druk te hard op mijn keel en adem verkeerd. Ik zing dus niet vanuit mijn buik, wat wel de bedoeling is, en daardoor word ik snel hees en krijg ik soms ook keelpijn. Het is de bedoeling hier iets aan te doen en wel door, bijvoorbeeld, juist te leren ademen, waardoor ik vanuit mijn buik zou kunnen leren zingen.

Hopelijk ben ik ook als ik zover ben nog tevreden over mijn Pearl Jam-singalongs, zoals ik ook nu wel eens een warm gevoel krijg wanneer ik mezelf terughoor op een cassette.

Ja, met het oog op een nieuw jaar ben ik helemáál de schaamte voorbij.

Ik heb genoeg aan mijn 30.000 lezers per dag op deze blog

De nieuwe - ik zeg maar iets - Paul Baeten Gronda worden? Ik denk wel dat ik dat in me heb. Een beetje raar zijn, iets 'artistieks' hebben (een bril hebben, kaal zijn,..), een beetje onnozel doen. Meer is dat toch niet?

De volgende stap is het om ook echt een BV te worden. Zo een die van - ik zeg wederom maar iets - "Lux XL" (ongeveer 100.000 kijkers) naar, bijvoorbeeld, een zitje in "De Pappenheimers" (1.800.000 - and very very proud of it - kijkers) transfereert. Ik denk wel dat ik dat tegen - ik blijf maar wat zeggen - 2012 klaargespeeld kan krijgen. Maar! (er is clichématiggenoeg een maar), ik zie dat niet zitten. En ik zal u uitleggen waarom niet.

Gesteld dat ik de nieuwe Paul Baeten Gronda word, dan ben ik een beetje eigenwijs, een nerd op mijn terrein en ik heb iets te verkopen aan een zeker publiek. Exposure kan ik krijgen via televisie, maar wil ik mijn integriteit behouden dan moet ik opletten waar ik mij mee inlaat en waarmee niet. Honderdduizend - het zijn er nog minder - kijkers om middernacht op Canvas, dat is wel acceptabel, dan kan ik mezelf blijven. Maar voor bijna twee miljoen mainstream nobody's in prime time speel ik een rolletje.

En dát, lieve wannabe-BV's, is het punt waarop de massamedia u bij uw pietje hebben. Zij hebben u op dat moment uw gegeerde exposure gegund in ruil voor uw credibiliteit bij uw natuurlijk publiek. Ze hebben u geïncorporeerd in hun eigen systeem, zo u wil, om u voorts naar eigen wens te kneden tot u de persoon bent die zij willen dat u bent.

Tot daar, want ik begin mijn pointe uit het oog te verliezen, ik vind mijn zinnen sucken en eigenlijk heb ik over dit hele onderwerp al genoeg geëmmerd voor de rest van mijn leven.

Maar, als ik aan dat laatste toch nog iets kan toevoegen (en dat kan ik, want ik ben hier de baas): gesteld dat ik alsnog een BV word dan eindigt mijn leven hoogstwaarschijnlijk in Kurt Cobainstijl en kan het dus alsnog geen kwaad om over dit onderwerp te emmeren. Die man werd maar 27, weet u.)

En nu hou ik echt mijn bek.

Last.fm-top 50 van 2000 en 9

Dit heb ik vorig jaar (voor de geïnteresseerden) ook gedaan: de top 50 van de door mij dit jaar het meest 'gescrobbelde' artiesten door last.fm. Ik zet dat graag voor mezelf eens op een rijtje, opdat ik later aan mijn kindjes zal kunnen vertellen waar hun papa destijds zot van was.

Eens zien waar ons dat zal brengen. De top 50, niet de kindjes.

1. Elbow
Vorig jaar nog helemaal niet in de top 50, maar nu met afstand mijn meest beluisterde band. "The Seldom Seen Kid" al gehoord? Eén van mijn drie cd's van het voorbije decennium! En wie ben ik om dat te zeggen? Wel euhm, ik heb dit decennium minstens 2010 - niet toevallig dat getal, maar ik kan er ook naastzitten - cd's beluisterd. 2010! Maar Elbow dus, ik bedoel: E.L.B.O.W.!

2. Loose Fur
Zijproject van Jeff Tweedy van Wilco met Jim O'rourke. Klinkt als muziek in de oren, wel: het ís ook muziek voor uw oren. Twee cd'tjes heeft deze groep uitgebracht en geen van beide vind ik ze goed van begin tot eind, maar de mooie momenten zijn wel érg mooie momenten.

3. Doves
Doves heeft de beste cd van 2009 gemaakt, en u weet wie ik ben om dat te mogen zeggen. "Kingdom Of Rust" heet die cd en ze is gewoon keeeeeiiiileeeuuuk. Oh ja: als er over Doves gepraat wordt duikt ook niet zelden de naam Elbow op. Bij deze: E.L.B.O.W! En, vooruit maar: D.O.V.E.S.!

4. Jaga Jazzist
"Oeh, luister jij naar jazz, Ali? Hoe verantwoord!" Ja hoor, dit is jazz, maar dan wel in een modern rockvriendelijk jasje. Vooral veel geluisterd naar de cd "A Livingroom Hush".

5. iLiKETRAiNS
Filmische mix van post-rock en post-punk. Of ik een recensent ben ofzo? Ja, zo'n vijf keer per jaar. Of ik iets specifieker kan zijn over de muziek in kwestie? Neen, luister gewoon zelf naar hun cd'tjes, die eigenlijk ook weer niet zó de moeite zijn hoor. But hey, iLiKE'EM.

6. The Hickey Underworld
Woot woot! Wat een vet groepjeuuh! En Belgisch! En humor! En wat een goeie debuutplaat! En wat een leuke zanger, met wat een leuke pet! En de gitarist is zelfs een last.fm-buddy van me. Nu u!

7. Dan Auerbach
Zanger van The Black Keys bracht soloalbum uit. Werd algemeen op veel lof onthaald en toen moest Ali ook maar mee. Eerst wat moeilijkheden gehed met "Keep It Hid", daarna toch een 'fijn plaatjeeeuh' ontdekt. Genre? Bluesrock! (Eens een recensent, altijd een recensent.)

8. Tosca
En nu we toch bezig zijn: ook Tosca's laatste cd - "No Hassle" - heb ik gerecenseerd. Ik schreef zoiets als "muzak voor muziekliefhebbers" en dat is het ook. Nu niet dat ik er nog vaak naar zal teruggrijpen hoor. Hoewel, Sven Van Hees zou dit kennelijk "muziek om op te poepen" noemen, en misschien heeft de man nog gelijk ook. En nu vraagt u zich af wat ik met poepen te maken heb, of heb ik een zieke geest?

9. Soap&Skin
Van poepen en zieke geesten gesproken! Dit is een mooi gek meisje. Wíé is een gek meisje, zegt u? Wel, Soap&Skin, de artiestennaam van Anja Nogiets uit Oostenrijk. Mooi meisje dus (poepen?), maar wel wat gekjeuuhs (zieke geest?). Als ze goeie cd'tjes blijft maken zal het me evenwel allemaal chipolatta wezen. Ontdekkingskeuh!, schrijft de recensent dan.

10. Jessica Lea Mayfield
Ook jong, vrouwelijk en gek, maar gatlelijk (echt waar). Niet veel meer naar geluisterd de laatste maanden maar ik herinner me dat ik op een bepaald moment helemaal méé was met Jessica. En méé zijn met Jessica (Alba op een onbewoond eiland), daar had ik altijd al van gedroomd.

11. Barbie Bangkok
Waar denkt u aan bij deze naam? Ik alleszins niet meteen aan Herbie Hancock, al verwijst de naam daar dus wel naar aldus de groepsleden. Groepje dus uit Gent, dit, dat met "People And Geometry" een verzameling Talking Headsachtige muziekskes heeft afgescheiden (poepen?). De moeite zenne!

12. The Bony King Of Nowhere
Zei ik Gent? Hier nog eentje. Hij kon niet ontbreken dit jaar en hier is hij. Goed debuut van de king en goed gekakt op Milow ook. Want weet u wat hij zei? Hij zei dat Milow een commerciële hoer is. Of ik daar iets aan toe wil voegen? Dat de king op dit punt overschot van gelijk heeft, natuurlijk.

13. Luciole
Yes! Yes! Of moet ik zeggen: oui! oui!? Dit is een Bretoens zangeresje dat ik dit jaar puur toevallig heb ontdekt (ik weet even niet meer hoe en waar). Schattig (wat had u gedacht), mooi (idem) en dat zowel qua muziek als qua verschijning. Luister eens naar Franse muziek en laat u inpakken. Luciole moet dat met u kunnen.

14. The Pains Of Being Pure At Heart
Een andere hype van dit jaar, maar hij zou niet op 14 staan mocht dat geheel onterecht geweest zijn. The Pains hadden een toffe debuutplaat met enkele aanstekelijke meezingers. Nu al curieus voor wat zal volgen.

15. Jóhann Jóhannsson
Hippe naam ook, deze (ik bedoel dat niet letterlijk hé). Genre? Modern klassiek ofzo en dus heel rustig, groots, gracieus en mooi mooi mooi. Ja, dat vat het wel samen.

16. Bart Peeters
Joepie! Hij mocht niet ontbreken. "De Hemel In Het Klad" van Bartje is één van mijn favo Nederlandstalige cd's óóít. Ik háátte Bart Peeters ooit en nu hou ik van hem. Allemaal door die cd.

17. Mauro Pawlowski
En nog een Canvas-icoon (wink-smiley). Ik ben een fan, al mijn leven lang, en dat is dit jaar niet veranderd. Vooral naar een bootleg (u bent hip dus u weet wat dat is) geluisterd van een concert dat hij gaf in 2004. Geweldige performer die Mauro. En een lekker dier ook.

18. HRSTA
Hoe uit te spreken? Her-shta, zo ongeveer. Canadees en verwant met Godspeed Y!BE, u weet wel. Cd'tjes geleend in de bib en met tegenzin gaan terugbrengen. Hoe meer je luistert hoe beter, dat verhaaltje.

19. Grizzly Bear
Heeft elk jaar niet zo'n groepje dat plots tegen alle verwachtingen boomt? Ja, zegt u, en ook dit jaar was dat niet anders. Grizzly Bear is de naam, "Veckatimest" heet de plaat. Nu, ik vond die niet zo denderend, maar ik heb het geprobeerd. Ja, en wel heel vaak ook.

20. Madensuyu
Gent opnieuw. (Nu iets over Rock Rallyverleden schrijven.) Vet duo dat voor "D Is Done" alle lof verdient. Arno is een fan, uweetwel, die zanger. Of het wederzijds is weet ik niet. Soit, ik ben dus ook een fan van Madensuyu.

21. Underworld
Eerste reactie: "Huh? Underworld op 21?" Dan de herinnering: inderdaad wel wat naar dit gezelschap geluisterd het afgelopen jaar. ik heb een dikke vriend (niet letterlijk) die grote fan is. Zelf ben ik nog in de ontkenningsfase, geloof ik.

22. Lil' Wayne
Wonderkind van de Amerikaanse hiphop, of hoe moeten we deze omschrijven? Paar toffe nummers en veel pose, meer moet dat soms niet zijn voor plaats 22 in Ali's top 50.

23. DM Stith
Ook weer zo'n naam van dit jaar. Ik heb deze mens ('DM' is David en nog iets) telefonisch geïnterviewd tijdens mijn stage enzo, m.a.w., ik moést wel naar zijn muziek luisteren. Gelukkig was die muziek ook best mooi bij momenten? Of misschien vooral speciaal.

24. Jacques Brel
Nog een onbekend Frans - haha, kruipt allen op uw paard - talentje. In een onbewaakt ogenblik huilen bij "La Chanson Des Vieux Amants".

25. Avishai Cohen Trio
Jazz baby! Dit is een ontdekking. Meer zelfs: Avishai heeft me echt doen beseffen dat ik van jazz kan hóuden. En 'houden van' is iets leuks hé, dat weet u vast wel.

26. Antony & The Johnsons
Hij bracht een nieuwe plaat uit dus moesten we die ook beluisteren. Dat zijn nieuwe plaat heel goed was, was uitstekend meegenomen. Maar weet je wat gek is: tot voor dit jaar was Twanne een rare vogel en nu lijkt hij haast een CD&V-kamerlid, zo establishment en normaal. Ik bedoel nu dat de ménsen hem niet meer zo raar vinden, dus.

27. Love
Houden van is iets leuks en ik hou van het groepje Love. Eén van mijn favo 60's-platen is hun "Forever Changes". Blindelings kopen, wie u ook bent.

28. Mark Lanegan
Moet een mens daar eigenlijk woorden aan vuilmaken. Zelf zou hij wellicht vinden van niet. Op 28 dus.

29. Ignatz
Belgische underground op het K-RAA-K-label. Hoezo "nooit van gehoord"? En ook wel: "genre?" Wel euhm: deze mens zegt graag naar 'pre-blues' te luisteren. Da's negermuziek uit 1920 enz. Ja, ik weet het, ik ben cool.

30. De Jeugd Van Tegenwoordig
Woot woot (of heb ik dat al ergens geschreven?)! op een dag ontdek je ze en dan ben je (er) weg (van) natuurlijk. "De machine", hun laatste cd is funny met de f van - van ja, funny. Cadeautip voor de oma!

31. 16 Horsepower
Hun "Secret South" is een mooie plaat. Meer heb ik hierover niet te zeggen.

32. Mono
Vaste waarde. Had ook een nieuwe cd dit jaar, maar was er niet zo wild van. Edoch, hebt u ooit die bassiste gezien? Daarom alleen al: vaste waarde (in het bijzonder live dus ook).

33. Julian Plenti
Dit is het alter ego van Paul Banks van Interpol. ik heb zijn cd gerecenseerd en vond die eigenlijk maar zo-zo. Tot daar.

34. Alela Diane
Compleet zot van haar debuut, maar de opvolger was al een pak 'grijzer'. Anyway, een talentje she is. En een schattig meisje!

35. The Low Lows
Heeft niks met Low te maken, één van mijn favo gropejes die dit jaar blijkbaar niet eens de top 50 gehaald hebben, maar alles met indie-rammelrock en eighties-invloeden. Ofzo. Want eigenlijk ben ik alweer een beetje vergeten hoe dit precies klinkt.

36. Circlesquare
"Songs About Dancing And Drugs" heet de cd van deze mens die ik dit jaar vaak beluisterd heb. Moest u ook eens doen, als u de aandrang voelt. 't Is "early morning-dance" fluistert de recensent in mij.

37. Dizzee Rascal
Dizzeeeee! Ik ben een fan van deze neger. Niet van zijn laatste nummers, "Bonkers" haat ik zelfs. Wel van zijn eerste cd die ik van achter naar voren kan meerappen (niet dus, haha). Anyway: Dizzeeee!

38. Lady Linn & Her Magnificent Seven
ik was niet van plan hier een oortje aan te verlenen tot ze me dan toch overviel en ik het nog leuk vond ook. Heel leuk zelfs, die debuutplaat.

39. Monza
Stijn Meuris is een held, een moedige held. "Attica!", de laatste plaat van zijn groepje is bovendien een toffe cd die - opnieuw - getuigt van moed, enz. Stijntjeuuh!

40. John Parish & Polly Jean Harvey
Brachten dit jaar samen hun tweede cd uit. Niet zo heel goed, vond ik, maar PJ is wel gewoon iemand naar wie je eens moet geluisterd hebben bij om het even wat ze doet.

41. Kelis
Iets wat niet noodzakelijk geldt voor Kelis, zij het wel voor haar debuut "Kaleidoscope". op die plaat staan een paar leuke singles die ik dit jaar (her-)ontdekte.

42. Charlie Parker
Achtergrondmuziek tijdens het lezen, zo nu en dan. Ik ben nog niet helemaal méé. Misschien iets voor komend decennium.

43. Hooverphonic
Schaamte voor Hooverphonic in mijn lijst? Op basis van hun laatste cd: geenszins! Meer zelfs: op die laatste cd vind ik ze heel goed. En nu ben ik zelfs benieuwd naar hun nieuwe zangeres. Zelf ben ik niet door de voorrondes geraakt.

44. I'm Not A Gun
Japanse ambient slash post-rock uit de bib. En meer weet ik er echt niet meer over. Geen onuitwisbare indruk enzo.

45. Frédéric Chopin
Anders dan deze, is dat. Geen soundtrack beter om je helemáál week te maken als je een meisje mist, dan deze Chopin. En romántisch! Shit, ik wou dat ik piano kon spelen. En dat ik wat beter kon koken, dat ook.

46. John Frusciante
Hij is uit RHCP gestapt, wist u het al? Liefhebbers roepen "oef, eindelijk!" en daar sluit ik me graag bij aan. Solo doet deze mens immers veel mooiere dingen dan in de schaduw van Antony K..

47. A Perfect Circle
Voor Tool in mijn top 50 zou ik me schamen (gelukkig zou het nooit zo ver komen), maar van nevenproject A Perfect Circle heb ik bij momenten wel genoten.

48. Hannelore Bedert
Ah, ook nog op de valreep. Nog niet ontdekt, deze? Vast wel. Kleinkunst die nog iets te zeer naar de schoolbanken ruikt, maar desalniettemin bij momenten wel al heel mooi. Ga dat zien op een foor bij u in de buurt!

49. Isbells
En ook deze op de valreep, maar evenmin onontbreekbaar. Eén van de Belgische ontdekkingen van dit najaar, dat moet u met mij eens zijn. Luisteren!

50. Moderat
Een stel Duitsers om het af te leren. Zweverige dance die mij slechts in enkele nummers kon bekoren maar dus wel genoeg om hier de deuren te sluiten. En da's niks te vroeg want ik ben fuckin' moe. Slaapwel.

Moed

Wat ik in mijn cocon doe, verschilt wezenlijk van wat ik buiten mijn cocon doe. Mijn cocon is mijn kamer, mijn plek, mijn fort. In mijn cocon doe ik gek, wat ik wil, gewoon wat ík voor één keertje wil.

In mijn cocon moet ik het met niémand, ik zeg met niémand, over het glazen huis hebben en hoe fantastisch dat initiatief wel niet is. Oh jongens..

In mijn cocon geil ik op mezelf. Ik lees een boekje van Rainer Maria Rilke en vind mezelf een hele baas. De gekste dingen combineer ik in mijn cocon, maar wel míjn dingen. Dat gaat van Rilke over De Jeugd van Tegenwoordig tot Noordkaap en "The Clash of Civilizations" van Samuel Huntington. Maar dat ik dat alles ook inhoudelijk ten volle begrijp, dat zal u mij niet snel horen beweren hoor.

En wat er buiten mijn cocon gebeurt frustreert me niet zelden. Ik begrijp daar niet veel van, van die leeghoofdigheid - hier, het woord is er uit - die heerst. Weet u dat ik nooit met iemand kan spreken over Rainer Maria Rilke, behalve dan met die ene man van wie ik dat boekje cadeau kreeg? Ik vraag me soms af waar de mensen samenkomen die wél over Rainer Maria Rilke spreken. Op geheime locaties, in clubverband? In zoiets als een loge?

Nu, ik ben bevoordeeld, want ik ken "de twee". Ik ken die buitenwereld van Witse, So You Think You Can Dance, Milow, Gabriël Rios en Pieter Aspe. Ik weet wel dat Q-music, één, Véronique De Kock en Stan Van Samang 'makkelijk' zijn voor een stom publiek. Maar daarnaast wil ik verbreding, voor mezelf en voor anderen. Daarnaast moet er plaats zijn voor het 'bredere pallet'. Voor onconventionaliteit en gekte. Zonder taboes op alles wat naar het intellectuele neigt.

Ik ben een Stijn Meurisfan, zeg ik met enige trots. Wie is nog een Stijn Meurisfan in dit tijdsgewricht? "Wie danst er nog?" om het met de man zelf te zeggen.

Kent u een jongeman die van Stijn Meuris houdt? Ik moest maar eens een ode brengen aan die man en zijn moed. Want 'moed' is wat Stijn Meuris kenmerkt.

(Bottomline van dit stukje is zoals zo vaak dat onze maatschappij erop gericht is zijn troepen dom te houden. Het spijt me.)

Wat doen we met zo'n jongen?

Het is niet verplicht, ik kan er ook nog een draai aan geven, maar het ziet er wel hoe langer hoe meer naar uit dat ik ook deze eigenlijke kerstavond alleen op mijn kot zal doorbrengen. En het zou nooit de bedoeling mogen zijn daar dan veel spel van te maken - neen integendeel, want dat is oncool - maar uiteindelijk kruipt het dan toch in je kop en voor je het weet heb je een kleine pruimentaart gekocht en zit je die in je eentje op te eten met wat depressieve Spaanse muziek als geluidsbehang.

Een eerder onconventionele manier van fêteren, besef ik, en die onconventionaliteit staat me op zich wel aan. Maar meer nog dan dat ze me aanstaat, boezemt ze me ook enige angst in. Word ik later een eenzame landloper die in deze periode van het jaar aan zelfmoord denkt? Heeft de wereld mij verlaten of dreigt ze dat elk moment te kunnen doen?

Ik vind dat interessante vragen, maar een eerlijk antwoord zoek ik er liever niet op. Dat zou píjn doen, dat antwoord. Als een eindschot aan een gelopen wedstrijd.

Grote zakken chips eet ik, in de wetenschap dat ik er puisten van zal krijgen. Het ontbreekt me aan de 'wilskracht' die ik nodig heb om die puisten te bestrijden. Liever lui zijn met puisten dan flink zijn om, ja, om wat?

Dat zit er diep in bij mij: dat het niets uitmaakt. En in dat besef zoek ik een stage en daarna een job. Wat doen we met zo'n jongen, mama?

Pff, echt waar

Eerlijk? Ik weet soms niet wat ik wel en niet moet zeggen. Moet ik zeggen dat ik het echt niet erg zou vinden mocht ik vannacht een pijnloze dood sterven in mijn slaap? Moet ik zeggen dat ik te lui ben om nu na te denken, maar dat ik tegelijk te exibitionistisch ben om me in te houden? Moet ik zeggen dat het me daarom alleen al frustreert dat ik weet dat er toch niemand leest? Moet ik zeggen dat ik die hele Music For Life-actie echt een beetje haat als ik eerlijk ben?

Nee, ik zou dat allemaal beter niet zeggen. Maar ja, het is er nu toch al uit. Moet ik zeggen dat ik studeer om zomaar wat aan te kunnen modderen? Moet ik zeggen dat ik graag schrijf, maar dat ik niet weet hoe ik mijn 'ei' moet leggen? Moet ik toegeven dat ik begot niet weet waar ik naartoe ga?

Dat het me deprimeert, da's zeker. Dat ik hoop dat er een tijd komt waarin ik álles leuk vind. Dat er nu mensen zijn die denken dat ik níks leuk vind. Dat er mensen zijn die denken dat ze bevriend met mij zijn en dat die mensen zich gedragen alsof ze mijn deurwaarder zijn.

Dat ik kan blijven geven. Dat ik dat ook zal doen. Tot mijn armen onwillekeurig uit hun kommen schieten. Tot iemand mij komt zeggen dat het allemaal maar om te lachen is.

Vindt u ook dat het allemaal zo vlot gaat en dat het zo goed klinkt?

Weet u veel, u leest toch niet mee.

Maar dat zal mij niet stoppen. Kerstkalkoen, dat u daar zit.

Doodgaan is een langdurige bezigheid

Deze akker is kaal en saai. Uw opa is er niets tegen.

Ik heb mijn akker leegegmaakt om hem weer op te vullen.
Met schrijven en met leuteren. Met rijmen en met lullen.

Wie kerstavond alleen doorbrengt, is eenzaam en is gek.
Dat kerstavond niet alles is, dat klets ik uit mijn nek.
Oh kerstavond oh kerstkalkoen, waar zijt gij toch gebleven?
Wij hadden toch een afspraak, nu, al rond een uur of zeven.

Verjaardag in het klad

Waarom hou ik niet van "Peter live"? Ik hou niet van Van de Veire zelf, zij het wel van zijn spitsvondigheid, eigenlijk. Die man is heel snel met woorden en als speelvogel is hij ook niet slecht, twee eigenschappen die ik apprecieer in een mens, tout court.

Het is zijn inhoudelijke oppervlakkigheid die me tegenstaat. Die dertien in een dozijn-vragen tijdens zijn 'interviews' met 'artiesten'. Vormelijk ook: het feit dat hij die domme look denkt nodig te hebben, die puberale bles voor een man van om en bij de veertig. Dat dwaze kostuum, gepikt uit een Duitse variëtéshow. Dat springen in die jacuzzi aan het eind van zijn egotrip. Waarom, Peter? Of doet dat waarom er niet toe?

"Peter live" is gemaakt voor de vrijdagavond, een avond waarop iedereen onderuitgezakt wil bekomen van alles wat wás, de voorbije week. Verstand in de koelkast en gáán in die leegte. Ik meen daar op mijn beurt helemaal geen behoefte aan te hebben op dat moment. Ik bestrijd zo'n staat van zijn zelfs meer in het algemeen, maar daar moet ik het hier nu maar niet over hebben.

'Nooodgedwongen' kijk ik toch bijna wekelijks naar dit programma, dat eigenlijk helemaal niet voor mij bestemd is.

Ook gisteren keek ik, en ik wist opnieuw niet wat ik aanmoest met wat ik zag. Het recept was ongewijzigd gebleven ten opzichte van de vorige keer, de geënsceneerde vrolijkheid stond ook dit keer net iets te strak gespannen, maar wat mij meer van mijn stuk bracht was de aanwezigheid van Bart Peeters, een man die ik met de tijd enorm ben gaan waarderen (en dit meen ik heel serieus).

Bart Peeters is voor mij een voorbeeld van 'echtheid' in het Vlaamse BV-landschap. Lange tijd kon ik hem niet uitstaan, tot ik mij afvroeg waarom dat zo was en ik constateerde dat ik de pest aan hem had omdat ik hem eigenlijk net heel graag wílde hebben. Je zag zo dat die man met zijn talent geen blijf wist, maar dat hij het daarom maar aan "Eurosong" en dergelijke moest verkwanselen, dat kon toch helemaal niet?

Nu is diezelfde Bart Peeters de vooorbije jaren evenwel "geweldig bezig" (zijn soort uitspraak) geweest met zijn muziek, met als 'pièce de résistance' zijn laatste plaat "De hemel in het klad". Ik hou van die cd en ik herken er het talent in dat Peeters in zowat alles wat hij doet tentoonspreidt, maar op deze cd dus pas écht in kwalitatieve zin aanwendt. Zijn liedje "Ontdooi me" ontroert mij, zoals ik niet vaak ontroerd word en zijn hele muzikale spectrum klinkt zo juist en eerlijk dat ik..
dat ik niet begrijp waarom zo'n man zich laat verleiden om zijn vijftigste verjaardag uitgerekend met Peter Van de Veire te vieren.

Van de Veire, het typetje in persoon, versus Bart Peeters, die publiekelijk begint te wenen als hij daar de nood toe voelt. Een botsende combinatie, naar mijn aanvoelen, die betreurenswaardig is omdat Peeters daardoor niet het podium krijgt dat hij op tv misschien wel verdient. Alle zever daargelaten had ik Bart Peeters graag een paar liedjes horen zingen (nu zong hij er slechts één) en vraag ik me eigenlijk af waarom Bart Peeters in zijn hoedanigheid van zanger geen plaatsje op Canvas kon krijgen, in plaats van op een vrijdagavond op één, wanneer iedereen vooral leegte wil zien.

Kerktoren na kerktoren (even gedachten ordenen)

Je ergert je dood aan de media en dan stel je je de vraag: waarom ook alweer?
Ik moest me die vraag nog eens stellen, omdat het zó normaal was geworden om me te ergeren dat ik even de essentie uit het oog dreigde te verliezen. Ik hou niet van de media omdat ze zo godverdoms commerciéél zijn geworden, de laatste jaren. Je kan nergens nog zeker van zijn: als een kwaliteitskrant morgen een kwalitietskrant wordt - hebt u 'm? - dan zal ze die beslissing verdedigen met alle sérieux die ze aan de dag kan leggen. Maar sell out is en blijft sell out, en daar zijn die kranten de laatste jaren toch zo godverdoms goed in, nee?

(Toen Eric Gerets een Arabische flutploeg ging trainen, werd daar hartelijk om gelachen door kranten die zich even grote flutartikels permitteren. En óók voor het geld.)

Er zijn rukkers die the page three girl uit The Sun niet kennnen. Er zijn er echter nog meer die dat meisje, en dan vooral haar kwalitieten, wél kennen. Zij kopen die krant om zich af te trekken op een lolita van achttien. Artikels lezen die mensen niet, en The Sun heeft dat begrepen.

Marktdenken. Wat een vreselijke wetmatigheid. Rendement. Cijfers. Omzet. Winst. Verlies. Ontslagen. Leningen. Fraude. Kapitalisme.

De aaibaarheidsfactor van Stef(ke) Wauters. Het blinkende Wim De Vilderke. Zou hij geen 'vilderdasje' op de markt kunnen brengen? De ervaren rot Martine Tanghe. Die precisie waarmee zij meldt dat "FC De Kampioenen" er na twintig jaar mee ophoudt. Goedele Wachters die ons als een kleuterjuf door het journaal loodst. Freek Braekman die zó gekapt en gekleed is dat elke bomma hem zou willen adopteren.

Jan Becaus die wél nog echt verdwijnt in het beeld. Heerlijke man. Fantastische r.

Extra katernen in de kranten. Sport. Reizen. Wonen. Culinair.

Lifestyle.

"Meneer de premier, kan ik u een serieuze vraag stellen over lifestyle?"
- "Ja natuurlijk, vraagt u maar."

De grappigste politicus is de populairste. De knapste politica mag zeker zijn van 100.000 stemmen. De kneuterigste ook. De meest West-Vlaamsche ook.

Sensatie. Pagina's en pagina's. Foto na foto. Trauma na trauma. Kerktoren na kerktoren.

Maar wat?

Ik wil schrijven, ik doe dat graag. Maar waarover? Wat ik hier vorige maand deed, begon me te frustreren, het werd zelfs een last. Dus moest ik stoppen. Nu ik niet meer schrijf, mis ik het schrijven wel een beetje. Niet noodzakelijk de meningen, evenwel.

Al dat negatieve, sarcastische, dat kon niet blijven duren. Dat weegt op een mens na verloop van tijd. Dat roepen in de woestijn, dat problemen aankaarten en geen oplossing bieden,.. Who cares anyway?

Ooit begin ik weer te schrijven, eerder vroeg dan laat, maar op een andere manier, op een andere toon. Die meningen waren te pijnlijk en te vervelend.

Maar wat dan wel? Dat weet ik nu nog niet.

Voor de geïnteresseerden

Na een maand van intensief bloggen, heb ik even tijd nodig om te beslissen of ik hiermee wil doorgaan. Hoe lang dat kan duren weet ik niet.

Ergens in een achterbuurt van Montréal, dáár gebeurt het vermoedelijk allemaal

Bristol. Londen. New York. Berlijn! Parijs. Zelfs Antwerpen. Soms luister ik naar muziek die mij zo intrigeert dat ik vanalles over de artiesten in kwestie ga lezen, zodat ik bijgevolg te weten kom dat ze uit een bepaalde stad afkomstig zijn en welke invloed die stad op hun muziek heeft gehad. Gevolg is vaak dat ik naar die stad wil en vandaag had ik er, zo bijvoorbeeld, niet mee in gezeten om wakker te worden in Montréal, de 'bakermat' van het Constellation Recordslabel.

Het moet in 2002 geweest zijn dat ik voor het eerst het nummer "Rockets Fall on Rocket Falls" van Godspeed You! Black Emperor (GY!BE) hoorde. Aan het eind van "Duyster" waarschijnlijk, net voor middernacht. Ik werd vermoedelijk 'gegrepen' door dat nummer (ik herinner het me niet als dusdanig), want ik kan me herinneren hoe ik het een hele tijd lang wanhopig probeerde te downloaden met de middelen die daar toen toe voorradig waren (Kazaa, Audiogalaxy, Bearshare, zelfs Morpheus - jezus, dat is lang geleden), tot het op een dag op één van die sites ook echt 'downloadable' was en ik mijn kans greep.

(Voor de niet-ingewijden onder u die nu op het punt staan te stoppen met lezen: ik hou u niet tegen, geheel in de traditie van GY!BE zelf, die de luisteraar ook nooit zullen doodslaan met hun 'marchandise'.)

(Voor de niet-ingewijden onder u die toch willen doorbijten: GY!BE was lange tijd het 'paradepaardje' van het Constellation Recordslabel. Hun muziek laat zich het best omschrijven als 'post-rock' ("epische, instrumentale muziek, doorgaans zonder zang"). "Rockets Fall" is een nummer uit hun inmiddels nog steeds meest recente cd, "Yanqui U.X.O." uit 2002, een instrumentaal nummer van 22 minuten dat na al die jaren nog steeds niks van zijn kracht verloren is.)

Dat nummer blies mij dus omver en ik moést meer weten over de mensen die erachter zaten. Gehuld in mysterie, zo bleek al snel, werd de hele Constellation-scene met GY!BE als boegbeeld nog spannender en interviews met de muzikanten in kwestie waren bijzonder schaars en nietszeggend (want interviews geven en te veel práten over hun muziek waren as such tegen hun principes).

Nu, zeven jaar later, wordt mijn oude fascinatie weer aangewakkerd door enkele cd's van de band HRSTA die ik in de bib ontleende. Ook uitgebracht op Constellation, met als grote bezieler Mike Moya, die ook al één van de GY!BE-oprichters was en als HRSTA ook weer epische, moeilijk te vatten muziek maakt.

Bovendien is mijn Engels verbeterd in vergelijking met zeven jaar geleden en dus heb ik via het internet opnieuw geprobeerd één en ander te weten te komen over de 'scene' in Montréal en over het Constellation-label in het bijzonder.

Nog steeds weinig goede interviews te vinden, evenwel, maar de basale feitelijke gegevens zijn eigenlijk ook al interessant op zich. Het Constellation Recordslabel is niet over één nacht ijs gegaan bij zijn oprichting, zo heeft het label een eigen 'filosofie' die voorschrijft dat haar activiteiten duidelijk anti-kapitalistisch en anti-globalistisch zijn, wat inhoudt dat Constellation enkel werkt vanuit haar vestiging in Montréal en dat het label ten allen tijde aan haar onafhankelijkheid vasthoudt en dus geen deals aangaat met zogenaamde majors of andere kapitalistisch ingestelde 'spelers'.

Helemaal niks voor het grote publiek, kortom, en dat grote publiek heeft Constellation Records dus ook nooit bereikt (mocht dat door één of andere wel bijzonder vreemde speling van het lot wél het geval geweest zijn, ik vermoed dat de oprichters hun label onmiddellijk hadden opgedoekt, maar dat terzijde); niks voor het grote publiek dus, maar al snel verwierf het label, en dan in het bijzonder GY!BE, toch een 'cult-status' onder alternatieve muziekliefhebbers, waardoor het label eind jaren negentig al een onvoorziene 'boom' op haar bord kreeg, die haar tevens dwong om alsnog bepaalde akkoorden aan te gaan met ondernemingen van buitenaf.

(Een voorbeeld: van de eerste GY!BE-plaat, "F#A#oo", werden initieel slechts vijfhonderd exemplaren verspreid. Twaalf jaar na de release durf ik te wedden dat minimum 100.000 mensen deze plaat op een 'legale manier' in hun bezit hebben en in elke alternatieve cd-winkel kan je nu dit album (en ook hun andere) van GY!BE terugvinden.)

Dit onverwachte succes moet toendertijd een verrassing van formaat geweest zijn voor de oprichters van het Constellation-label en ik durf te betwijfelen of ze er diep in hun hartjes echt gelukkig mee waren. Succes impliceert immers een zekere 'globalisatie' en aan interviews ontkomen wordt er ook niet makkelijker op. Toch bleef het label relatief trouw aan haar beginselverklaring, een gegeven dat door de 'echte' fans natuurlijk bijzonder werd gewaardeerd.

Maar natuurlijk maakt net dát de weinige interviews met Constellation-mensen of GY!BE-leden bijzonder interessant. Elk nieuw woord wordt gewikt en gewogen, elk teken van leven wordt besproken en onder de loupe genomen - een mens zou gaan denken dat 'm net dáárin de strategie van het Constellation-label zit, maar dat is naar alle waarschijnlijkheid niet het geval. Tot zo'n Constellation-meneer of zo'n GY!BE-lid op een zekere dag gewoon ronduit zegt waar het voor hem op staat, de dag waarop al het zogenaamde gissen kan stoppen, wat die meneren of leden in kwestie zelf ook een leuk feit vinden.

Hier zijn twee links naar artikels die voor 'opheldering' rond de halve mysteries zorgen:
* online muziekmagazine Drowned In Sound had enkele weken geleden een lang, tweedelig gesprek met de oprichters van Constellation waarin u alles te weten komt wat u mogelijk zou willen weten.
* op de schijnbaar bijzonder lang geleden geüpdate website van GY!BE - ze spelen hun spel tot in de details - staan er enkele links naar interviews, waaronder één met het Nederlandse magazine OOR. Zowel het eigenlijke interview als de kwaaie brief van GY!BE-frontman Efrim Menuck die daarop zou volgen, maken bijzonder duidelijk waar het bij GY!BE om gaat.

Na het lezen van met name dat interview met en die brief van Efrim Menuck begrijp ik heel goed dat het dit decennium in feite zo goddamn stil is geweest rond zijn band. De enige manier waarop GY!BE haar radicale standpunten echt kan waarmaken, is door muziek te maken voor een piepkleine groep van locals die hun mond niet voorbijpraten, om ep-tjes op een honderdtal exemplaren te verspreiden en om vooral geen interviews te geven aan journalisten die dan wat graag enkele uitspraken uit hun context rukken. Maar makkelijk kan die GY!BE-houding onmogelijk zijn, want de muziekwereld zoals wij die kennen werkt op de tegenovergestelde manier, conform het kapitalisme, waardoor een hoop fans m.b.t. GY!BE op hun honger blijven zitten, waardoor die groep op zijn beurt natuurlijk eeuwig blijft fascineren.

Door de te grote mazen van het net

De Standaard berichtte vandaag over een studie van het Steunpunt Welzijn, Volksgezondheid en Gezin waaruit blijkt dat er bijna dubbel zoveel Vlamingen als Nederlanders zelfmoord plegen. Nochtans telt ons deel van het land procentueel gezien niet méér psychiatrische stoornissen dan Nederland, nee, de oorzaak ligt 'm, volgens het onderzoek, bij de Vlaamse maatschappij as such, waarin er niet zo veel "sociale integratie" en "sociaal kapitaal" aanwezig is.

Bijna dubbel zo veel zelfmoorden als in Nederland, dat is niet niks. Blijkbaar omdat 'wij Vlamingen' niet makkelijk praten over de dingen die ons dwarszitten, omdat we ons daarmee liever opsluiten. Niemand lastigvallen, onszelf twee gezichten aanmeten ('front stage' en 'back stage'), onze mond niet voorbij praten, onze problemen in de kiem smoren. "Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg." Zo'n zin in ons hoofd prenten.

En dat kan kloppen. In de straat waar ik ben opgegroeid acht ik het, bijvoorbeeld, mogelijk dat (mocht ik er nog wonen) ik van de ene dag op de andere zou verdwijnen zonder dat iemand het zich openlijk zou 'aantrekken'. Iedereen zou het merken, maar bijna niemand zou er iets van zeggen (wél achter de rug van de mensen die er 'belang' bij hebben, natuurlijk). Iets 'ondernemen' zouden die mensen niet snel, zo stierf er onlangs een buurman waarover iedereen vervolgens anekdotes wilde bovenhalen, maar in het gezicht van de overledene zijn vrouw werd er gedaan alsof men van weinig of niets wist. Is dat typisch Vlaams? En waar gaat die vrouw dan naartoe met haar verdriet?

De emotionele afstand die mensen graag bewaren is in Vlaanderen inderdaad vrij groot, naar mijn idee. Dat heeft 'm zonder twijfel met angst voor 'diepgang' te maken, maar ook met het door de katholieke kerk beheerste verleden van deze regio. Het zit er bij 'de Vlaming' kennelijk diep in om problemen binnenskamers te houden en om er dan sporadisch eens mee naar een therapeut te lopen, als vervangt die persoon in kwestie de pastoor en zijn biechtstoel.

En, om nog even De Standaard te parafraseren: "(In Vlaanderen zijn er) meer echtscheidingen, minder sterke buurt- en familiebanden, minder vrijwilligerswerk (..). De samenleving zelf is dus minder een net waarop de lijdende mens kan terugvallen."

En ook wel: "Psychische klachten worden minder opgepakt door Vlaamse dan door Nederlandse huisartsen. Het beroep van psychotherapeut is in België niet eens erkend (..) Een sterker signaal van de overheid dat psychische klachten niet ernstig te nemen zijn, is moeilijk te bedenken."


Benieuwd wat diezelfde overheid daar tegenin denkt te brengen, vooralleer pakweg een binnenfretter genre Yves Leterme het onderwerp zelf ongelukkigerwijs op de agenda zet (maar nu loop ik natuurlijk schandelijk op de zaken vooruit).

Lauwe soep, slappe kak of liever gewoon samen een potje wenen?

Tiësto. U weet wel. Als in "Diene is kei goe ofzo, wete", of als in "Shakeeeeuh!" Tiësto is - hoe moeten we dat precies zeggen, Bart Steenhaut van De Morgen? -de "grootste dj ter wereld" en met zijn nieuwe ceedee zal hij ongetwijfeld nog 'groter' worden.

(Als u nu even de aandrang voelt om te kotsen, kunt u dat rustig doen vooralleer u doorleest en het grootste understement van uw dag te verwerken krijgt.)

Ik ben geen Tiësto-fan. Neen. Tiësto is onversneden bagger die uw en mijn aandacht helemaal niet waard is. Het is dat zogenaamde kwaliteitsmedia daar anders over beginnen denken en dat we daardoor zelf ook een beetje mee moeten, anders hadden we zelfs nooit van het bestaan van die Tiësto geweten. Of zo zijn we geneigd te denken.

(Het stoort toch niet dat ik u gemakkelijkheidshalve tot mijn 'kamp' reken? Ik vertrouw blindelings op uw goede smaak.)

Maar kijk, dan brengt De Morgen enkele weken geleden een reportage over "de god onder de dj's" ("Samen in de privéjet van de grootste dj ter wereld") en dan is het hek natuurlijk van de dam. Kwaliteitskrant - ahum - De Morgen omschrijft Tiësto onder andere met de woorden "Hollandse nuchterheid", "weinig kapsones" en "aangenaam gezelschap", en dat zal allemaal wel waar zijn, daar gezellig in zijn privé-jet; waar het om draait is de muziek van die man en die is 'kut', zoals ook De Morgen dat gerust met aanhalingstekens zou mogen schrijven. Of is het misschien de bedoeling dat ik als lezer de aandrang krijg om meneer Tijs Verwest voor Kerstmis uit te nodigen?

Soit. Eens ze heilig verklaard zijn door de grotere mediaspelers moet een mens al stevig in zijn schoenen staan om nog een eigen 'bemerkinkje' te placeren. Mattias Baertsoen, 'dance'-recensent op goddeau speelt het klaar in zijn kennelijk zeer accurate Tiëstoreview (ik ga daarvan uit, omdat de man het, mijns inziens, doorgaans bij het rechte eind heeft), en hij doet zelfs meer: hij zet eveneens de 'grote' media in de zeik door ondermeer te stellen dat bijvoorbeeld Milk Inc., ondanks alle lof die dat groepje recentelijk kreeg toegezwaaid, in sé slappe kak blijft produceren die - hier gaan we weer - uw en mijn aandacht nooit waard zou mogen zijn.

Zo cru, zegt u? Het is nu eenmaal - u behoort tot mijn kamp, weet u nog? - de wáárheid en journalisten hebben de plicht die waarheid ook te verspreiden, ongeacht of ze daardoor minder kranten zullen verkopen of niet. De 'consument' met (in dit geval muzikale) bagger overspoelen is niet alleen stomvervelend voor de lezers die iet of wat gepassioneerd zijn door muziek, het is ook ronduit beledigend om de lezer van een rubriek een - opgepast: beeldspraak - bord lauwe soep voor te zetten, terwijl die lezer misschien best zin heeft in een driegangenmenu in de privé-jet van de journalist-muziekkenner in kwestie, om het zo te zeggen.

But then again, wat doen we eraan? That's nu eenmaal the way it goes nowadays. De volgende (of intussen misschien al de vorige?) artiest om massaal de hemel in geprezen te worden is Dizzee Rascal, nochtans een muzikant van een ander kaliber dan sympathieke Tijs. Maar ja, Dizzee Diz was kennelijk zijn status van Londense undergroundrapper beu en nu staat de man op zijn vierde plaat op 'modus commercieel', hét moment waarop de massamedia hem aan de borst drukken en - in het geval van bijvoorbeeld een Dizzee Rascal - hem ook een beetje 'afpakken' van de fans van het eerste uur (al is dat laatste natuurlijk voor interpretatie vatbaar).

Verhuisd

't Is niet dat u het niet mag weten: ik ben verhuisd.
Voor mijn nieuwe blog draait u het nummer adoetzijnbest.blogspot.com.
Altijd welkom.

Een smet op Smets blazoen

Vorige week kon u in de krant lezen dat zeven op de tien van de van oorsprong allochtone jongeren een schoolachterstand heeft. Gisteren raakte dan weer bekend dat Vlaams minister van onderwijs Pascal Smet van plan is het GOK-steunpunt te sluiten. Dat laatste klinkt als een bijzonder ongelukkige beslissing wanneer je de ernst van het eerste in acht neemt, maar er moet 'bespaard' worden en dan is een iets diepgravendere uitleg voor zo'n (onmiddellijk fel gecontesteerde) beslissing klaarblijkelijk niet meer nodig. Ja, natuurlijk zegt Smet dat de kennis van het GOK-steunpunt zal blijven aangewend worden en dat hij zal blijven inzetten op gelijke kansen ("zelfs meer dan voorheen"). Maar men lijkt toch te kunnen concluderen dat de economische situatie van Vlaanderen belangrijker is dan de optimalisering van de slaagkansen van 'zwakke elementen' in één van de basisfundamenten van die samenleving, het onderwijs.

En misschien ís die economische situatie ook belangrijker, het is wat dat betreft redelijk in het duister tasten. Toch stelt een mens zich beter enkele vragen wanneer hij dit soort nieuws te horen krijgt. Zoals daar zijn: is die besparing dan echt zó urgent dat een belangrijk initiatief als het GOK-steunpunt eraan moet geloven (het gaat hier o.a. over een heel aantal uren extra Nederlandse taalles voor, op dat punt, zwakke leerlingen, die verloren zouden gaan)?; kon Smet niet ergens anders op besparen in de wetenschap dat vooral voornoemde 'zwakke elementen' onder deze beslissing zullen lijden (zij die beter niet te veel extra lijden kunnen)?; zijn er minder belangrijke domeinen waarop niet bespaard wordt door de Vlaamse regering, en waarom dan niet (ik haal ter illustratie een oude koe uit de gracht à la de Europese promotour van Kate Ryan - of is deze bedenking helemaal niet aan de orde?)?; en deze, om een beetje te stoken: zou Frank Vandenbroucke eenzelfde beslissing genomen hebben, mocht hij nog minister van onderwijs zijn?

Zelf heb ik het gevoel dat er aan dat GOK-steunpunt niet geraakt mag worden. In mijn ogen is het niet alleen een unieke kans om de zwakkere leerlingen tot in de buik (of zelfs maar tot aan de staart) van het leerlingenpeloton te leiden, in veel gevallen betekent zo'n GOK-begeleiding ook een impliciete vorm van integratie in de Vlaamse maatschappij, aangezien er heel wat kinderen van allochtone origine bij de hulp van dat GOK-steunpunt gebaat zijn.
En wat zal Smet in de plaats op poten zetten, en wanneer zal hij dat doen? In bepaalde interviews zegt hij dat hij voor 2011 geen nieuwe initiatieven kan nemen.

Maar hoe vreemd zijn beslissing ook mag lijken, Smet lijkt zichzelf werkelijk van geen kwaad bewust. Zo zei hij vanavond in "Ter zake" plots letterlijk het volgende, zij het niet rechtstreeks met betrekking tot het GOK-steunpunt: "Ik vind het een groot probleem dat we vaststellen dat er een sociale erfelijkheid in ons onderwijssysteem zit. Dat kinderen uit blanke én allochtone gezinnen blijven haperen in ons onderwijs, terwijl onderwijs toch net één van de middelen is die een gemeenschap heeft om kinderen verder te laten groeien. (..) Want er gaan veel te veel, vaak gekleurde, talenten verloren in onze samenleving."

Oftewel het beste argument tégen de stopzetting van het GOK-steunpunt uit de mond van de man die klaarblijkelijk vóór die stopzetting is. Vreemd, bijzonder vreemd.

De waarheid achter de waarheid die niet waar was

Ze zijn u klaarblijkelijk niet helemaal ontgaan, - op Facebook lijkt het alleszins toch een beetje te leven - de eerste 'experimenten' van het nieuwe online "journalistiek laboratorium" De Werktitel. Bijzonder kritisch voor de gevestigde mediaspelers bericht deze nieuwe site, bestaande uit een zeskoppige, men's only redactie, over de 'waarheid achter de waarheid', om het zo te zeggen, en zelfs al kan een mens zich soms afvragen of die kritiek soms niet slinks verwordt tot een vorm van natrappen (ook de ontslagen, ex-De Morgenmedewerker Tim F. Van der Mensbrugghe, intussen bekend van eigen blogfaam, is een Werktitelredacteur), vaak hebben de laboranten overschot van gelijk en wijzen zij de klassieke media terecht met de vinger.

Zo ook vandaag in een bericht dat de AFP-blunder in verband met de verdwijning van de vierjarige Younes uit Komen op de korrel neemt. U hebt de sms'jes misschien zelf ook ontvangen: Younes was dood en even later toch weer niet.

De volgende gebeurtenissen 'verklaren' de cynische verrijzenis: het Franse nieuwsagentschap AFP krijgt "uit betrouwbare bron" bericht dat Younes dood is teruggevonden in een kanaal; het agentschap stuurt dit nieuws zonder verder onderzoek door naar de media; de media sturen het bericht op hun beurt en eveneens zonder verdere verificatie de wijde wereld in.. tot zij nog geen uur later de hand in eigen boezem moeten steken wanneer zij vernemen dat er géén dode Younes in een kanaal gevonden is, en zij dus kunnen beginnen berichten dat ze al te voorbarig waren met hun dode kleuter.

Shame on them. Te snel willen zijn, te graag een dode willen 'brengen', te graag al te sensationele artikels willen schrijven, te ijverig op drama beluste mensen willen bedienen. En hun kwakkel daarna maar wegmoffelen. Sec laten weten: "Hij is tóch niet dood". Geen zelfkritiek op zo'n moment, dat laten ze liever over aan pakweg de Werktitel, ergens in de marge op het uitgestrekte internet.

Hoe gaan de ouders van Younes om met zo'n blunder? Kregen zij meteen na de verspreiding van het onjuiste nieuws sms'jes genre "Ik heb het nieuws gehoord en vind het vreselijk, maar de politie heeft er toch alles aan gedaan om hem te vinden", etc.? Dat die ouders dezer dagen slecht slapen, lijdt geen twijfel. Dat ze helemaal geen oog meer dicht doen wanneer ze dit soort flaters erbij moeten nemen, lijkt ook niet meer dan normaal.

Moge al die journalisten die in hun hang naar 'hét verhaal' in de fout zijn gegaan er ook eens een nachtje van wakker liggen. Zo'n lange nacht waarin ze tijd zat hebben om tot bezinning te komen, waarin ze hun dolgedraaide commerce eens aan een kritische blik kunnen onderwerpen.

Maar voor een echte verandering zal ook déze collectieve journalistieke fout niet zorgen. Zoals een voetballer na een verloren wedstrijd ook graag zegt dat het beter moet en hoe het beter kan, om de week daarop opnieuw te verliezen, om daarna weer te verklaren dat het beter moet en hoe het beter kan.

Minder snel, maar nauwkeuriger. Minder sensatie, maar meer waarheid. Dat zou beter zijn (zij het niet voor de commerce).

Walgen tot je scheurt

Publiekelijk, op een drukke plaats, een Dag Allemaal verscheuren. Had iemand dat ooit al gedaan bij wijze van statement? Zou zoiets de labels 'exclusief!' en 'nationale primeur!' verdienen?

Hij vroeg het zich af, de Dag Allemaal van die week gelegen op zijn schoot. Gekocht uit een vorm van nieuwsgierigheid, in Brussel-Centraal. In het bijzonder benieuwd door het verhaal van Helmut Lotti en het proces tegen hoofdredacteur Ilse Beyers. In mindere mate door de 'saga' rond Wendy Van Wanten. "Wat is dat nu eigenlijk precies voor een boekske?" had hij gedacht.

Intussen wíst hij het, en hij had zijn exemplaar eigenlijk niet eens hoeven te openen om het te weten. Alles had al op de cover gestaan: de expliciete foto's, de schreeuwerige titels, de terminale staat van fatsoenlijkheid. Het was de eerste keer dat hij zo'n Dag Allemaalcover echt had bekéken, 'gelézen'. Ja, bij de dokter had hij het blad al wel eens vastgehad, maar altijd onbewust. Echt waar! 't Is niet dat hij er vóór vandaag veel zinnigs over kon zeggen.

Hij had daar, wachtend op zijn trein, in Brussel-Centraal besloten voor het eerst ("en waarschijnlijk ook meteen voor het laatst") zo'n Dag Allemaal te kópen. Twee euro die hij betaalde aan een Franstalige caissière met hoofddoek die zelf Paris Match las.

Dag Allemaal is misdadig, had hij al bij het zien van de cover geconcludeerd. Een soort promoblad voor een autoritair establishment met een slecht gevoel voor humor. Dag Allemaal was bedoeld om mensen niet alleen dom te hóuden, maar ook om hen dom te máken, dat spatte van die voorpagina. En die intentie vond hij misdadig.

Maar de cover alleen was natuurlijk niet genoeg om iets dergelijks te concluderen. Zo zelfkritisch was hij ook wel. Hij moest dat blad doorgronden als hij er een gefundeerde mening over wilde hebben. Hij moest vrij van vooroordelen door het andermans miserie bejubelende editoriaal, door de van leugenachtig sensationele quotes voorziene coverstory en door de bijna haatdragende roddelrubrieken.

Ergens tussendoor viel zijn oog op de met veel toeters en bellen gepaard gaande juichkreet "Wekelijks meer dan 1 miljoen lezers!". Zijn maag was ervan omgedraaid, zoals men dat in boeken schrijft; hij had in concreto een aandrang gevoeld om te verfrommelen, te trekken, kapot te maken, te scheuren. Een aandrang als een brandalarm.

En hij gíng scheuren, dat had hij zichzelf daadwerkelijk voorgenomen. Publiekelijk ook, dat liet geen twijfel; mensen moesten hiervan wéten. Er was echter één wat cynische gedachte die hem voorlopig nog tegenhield, maar die voor hem wel van belang was: zou hij Story-hoofdredacteur Thomas Siffer inlichten over zijn plannen, op die manier een Story-cover sieren en dus een aardige som geld opstrijken, of zou hij daarentegen nog eens twee euro uitgeven aan zo'n Story om ook dát 'boekske' tot snippers te herleiden?

Daar moest hij nog eens over slapen.

Gebruiksaanwijzing (buiten het bereik van hoogbejaarden houden)

(Deze tekst zal gespeend zijn van elke vorm van sarcasme.)

(Is zo'n mededeling op zich al sarcastisch?)

Vandaag wilde ik iemand uitleggen hoe een tekst gecopy-paste kan worden, maar omdat het eigenlijk niet bijzonder van belang was in de specifieke context heb ik het maar zo gelaten.

Ik wil het hier echter alsnog even uitleggen, ook al vermoed ik dat u allemaal wel weet hoe een tekst kan worden gecopy-paste. U zou echter verbaasd zijn als u wist hoeveel mensen niét kunnen copy-pasten.

U wilt dus een tekst copy-pasten en moet die daartoe eerst selecteren (aanklikken). Dat doet u door, met de linkermuistoets ingedrukt, over de te selecteren tekst te scrollen ('muis bewegen') tot de tekst volledig geselecteerd is (of een tekst geselecteerd wordt of niet, kan u zien aan de zwarte of blauwe kleur die de tekst dientengevolge krijgt).

Wanneer de gewenste tekst volledig geselecteerd is, kan u de linkermuistoets loslaten, maar let er wel op dat u daarbij niet per ongeluk opnieuw die linkermuistoets indrukt (dan deselecteert u de geselecteerde tekst namelijk weer). U mag nu wel de rechtermuisknop indrukken (ergens in de geselecteerde tekst), waarna er zich een 'menu' opent.

Een eenvoudig menu biedt u de opties 'ongedaan maken', 'knippen', 'kopiëren', 'plakken', 'verwijderen' en 'alles selecteren'. Het selecteren hebben we al achter de rug, voorts concentreren we ons enkel op het kopiëren en het plakken.

Wanneer u in dit menu de optie 'kopiëren' aanklikt, neemt de computer de geselecteerde tekst als dusdanig 'in zich op' (ook al ziet u daar niets van op het beeldscherm). Vervolgens beweegt u de muis naar een andere plaats in het document of de tekst, naar daar waar u de geselecteerde tekst graag had neergezet ('geplakt'). Hebt u deze plaats bereikt dan drukt u opnieuw op de rechtermuisknop en kiest u de optie 'plakken', waarna de geselecteerde tekst onmiddellijk op die nieuwe, door u aangeduide plek verschijnt.

Misschien lijkt deze bewerking (het 'copy-pasten') bij een eerste poging niet eenvoudig, maar voldoende oefening zal u vertrouwd maken met deze elementaire bewerkingen. Zodanig zelfs dat u het op een bepaald moment gemakkelijker zult vinden om als dusdanig te copy-pasten dan om te moeten uitleggen hoe u dat precies doet.

Er is daarnaast ook nog een andere manier om een tekst te copy-pasten, maar daar gaan we nu niet op in.

(En wie wil weten wat sarcasme precies inhoudt, verwijs ik graag door naar deze link.)

Blijven oefenen, Forelleken!

Morelleke forelleke, da's twee keer het woord 'relleke'. Marie-Rose is terug en we zullen het geweten hebben. In de uitzending van "Phara" (22/10) ging ze in discussie met VUB-socioloog Mark Elchardus, die in het programma zijn nieuwe boek, - 't is weer die periode van het jaar - met als titel "Vreemden", kwam voorstellen.

Een niet onzinnig debat voorwaar, waarin Elchardus na een korte uitleg over zijn boek ook over 'zij die in onze ogen vreemd zijn aan de westerse cultuur' sprak: de allochtonen ("die term trekt op niet veel") of 'vreemden', zoals hij ze zelf met een dubbele bodem wilde noemen.

Dat sommige 'nieuwe Belgen' zichzelf graag het etiket 'Arabier' of 'moslim' laten opkleven (zoals in een kort filmpje tussendoor te zien was), dat horen we niet graag. Mark Elchardus althans niet, en ik ook niet, eerlijk gezegd. Laat die religie nu toch eens een toontje lager zingen, zou ik dan willen roepen door zo'n verdragende moskeemicrofoon, maar dat we daar nog niet aan toe zijn weet zelfs de kleuter diep in mij.

Dat er niet zoiets bestaat als "alle problemen = moslims". Ook dat zei Elchardus, in een rationeel exposé dat ik over zowat de hele lijn onderschrijf. But that's of course, zo stillekes aan - ze kon zich niet meer houden, de furie - , where Morelleken ex-kankergezwelleken came in. Elchardus' sociologische argumenten dat de Vlaamse samenleving steeds angstiger wordt door de vergrijzing enerzijds en door de toenemende laaggeschooldheid anderzijds, werden wat kort door de bocht (een term die ze zelf graag bezigt) van tafel geveegd, en Forelleken achtte de tijd gekomen om goedkope, xenofobe praat te verkopen over handtassen, de metro, gebroken heupen en meer van dat herkauwbaars.

Goedkoop noem ik dat, omdat Morel na haar afgezaagde, boude statements de eigenlijke discussie weigerde aan te gaan. Toen Elchardus namelijk aangaf dat Vlaams Belang toch mee verantwoordelijk is voor een 'bepaald klimaat', lachtte Morel dat weg als sprak Elchardus over een verwaarloosbare voetnoot in het Vlaamse politieke landschap van de voorbije twintig jaar.

Natuurlijk is Vlaams Belang mee verantwoordelijk voor de kloof tussen, laten we ze, aldus Morel, 'migranten' noemen, en de 'autochtone bevolking'. Waar haalt een lid van die partij ook maar de 'credibiliteit' vandaan om te beweren dat de oorzaak van alle kwaad integraal bij die 'nieuwe Belgen' (en bij het establishment) ligt, in de wetenschap dat zij hoogstpersoonlijk - en honderdduizenden partijgenoten met haar - bepaald niet staat te springen om het integratieproces mee te helpen versoepelen?

Elchardus wees eveneens nog op het gefaalde en falende migratiebeleid van de regerende partijen, en natuurlijk spéélt dat eigenlijke beleid ook een grote rol. Maar volgens mij zijn het toch vooral die veel te normaal geworden Vlaamse leeuwen, die donderspeeches van VB-politici en, pakweg, die islamviserende single van Filip Dewinter die het meest kwaad bloed zetten bij de 'moslimgemeenschap'.

En dan is er natuurlijk ook nog de niet te verwaarlozen rol van de media, die immer wat graag op voornoemde voorbeelden inspelen.

Houd de klein in de gaten

In de velden, in de bossen, achter de huizen, dicht bij mama. Daar spelen de jeugdbewegingen 's weekends dat het een lieve lust is. De scouts, de Chiro, en hoe ze elkaar liefdevol rauw lusten. Hun liederen getuigen van fierheid op de eigen clan, elk de beste als ze menen te zijn.

Dicht bij mama. Katholieke mama aan de haard. En 't kindje mag op zondag gaan 'ravotten', het leven ontdekken, onbekommerd, in alle vrijheid, tralala.

Gisteren waren ze in het nieuws, onze kortgebroekte vrienden. Het was hun officiële dag en ze verschenen in groten getale op het plechtstatige appèl. Trouw aan de vereniging kan je ze noemen, die flinkerds bij elkaar. Hand in hand om zeven uur 's ochtends eten zij boterhammen met choco, gesmeerd door de meisjes, uitgedeeld door de jongens. En zij houden van elkaar.

"Scouts en Chiro united!" weerklinkt het voor de gelegenheid. Ik hoor zoiets als: "onder de kerktoren werd ik geboren en zal ik sterven ook!"

Want de kerktoren, givers en aspi's, die staat als een totempaal centraal op jullie plein. Met de buurjongen naar de speelclub getrokken, die eerste zondag van het eerste leerjaar en in je thesisjaar nog steeds aan de dorpse jeugdbeweging verknocht. Het kot in de grote, verre stad is niet je thuis, daar ben je 'onderweg'. Thuiskomen doe je in je Meetjesland, je Pajottenland waar de Chiro wacht, waar je de Scouts ademt. Geborgenheid.

Nochtans, ik ben niet tégen. Groeperingen zijn oké, samen dingen doen is leuk. Maar zelf zou ik de 'klei' in de gaten houden, als ik een goede raad mocht geven. De klei van de dorpspolder, waarin je met je twee voeten wegzakt zonder dat je er erg in hebt. Tot je rond je twintigste al dan niet tot de ontdekking komt dat je er muurvast in zit. Geen poot die je nog kan verroeren op dat moment, je roots liggen in de polders en je toekomst klaarblijkelijk evenzeer.

Ben ik me altijd van bewust geweest sinds ik geloof dat de jonge mens gemaakt is om in de stad te leven. Geen polderlol voor mij, meneer. En noem mij dan maar elitair, dat ben ik niet. Het is gewoon geen goed idee dat ik mijn wereld tot dit dorp herleid, want zo vergeet ik dat ik bestá.

Maar misschien is dit een hoogstpersoonlijk drama en is het oké dat de mens zijn polders optimaal benut. Misschien.

"De waarheid ligt in het midden."

Niet met onze hersenen!

"Ook interessant?": de titel van het lijstje hiernaast. Met vraagteken en wat ironie, omdat ik 'niet altijd' zeker weet of die onderwerpen ook daadwerkelijk interessant zijn. Initieel was er een idee voor nog een ander lijstje ook, dat ik al met de naam "Te negeren!" had bedacht. Maar dat plan is niet doorgegaan, omdat ik het zelf wat raar vond aandacht te besteden aan onderwerpen die eigenlijk genegeerd (met uitroepteken en dus zeer zeker) moesten gaan worden.

Met stip op één (en zo pater Damiaan van de troon stotend), verklap ik u evenwel, zou in dat lijstje vandaag "Peter live" zijn binnengekomen, de draak van een schouwspel rond Peter Van de Veire waaraan ik vanavond jammerlijk ten prooi viel. Ik was altijd weggerend, geen kans had ik daartoe onbenut gelaten, als ik had gekund, maar vanavond kon ik niet, mijn benen waren verlamd, en ik keek dus (lijdzaam toe).

(For your interest: 'live' is 'evil' achterstevoren gespeld.)

Kon het nog platter allemaal? Ik had dit programma vorig jaar al eens gezien, maar daar had ik blijkbaar weinig van onthouden want wat ik vanavond zag vond ik van een droefnis die ik nog maar zelden had gevoeld tijdens het tv-kijken.
Zó goedkoop was het eigenlijk dat een mens zich kan afvragen waarom hij er dan toch al die woorden voor over heeft. Omdát het zo goedkoop was, zeker? En omdat iemand toch moet zeggen dat dit soort dwazernij er gewoon over is, ofzo?

Met ons belastingsgeld! Met onze hersenen!

Van een droefnis die in schril contrast stond met de 'joy!' die het publiek uitstraalde, als betrof het een gezelschap gedrogeerden.

Wat ik dan gezien heb? Schlagerzanger Christoff die 'zijn ding' mocht doen temidden van het plebs dat op zijn beurt 'zijn ding' deed, zijnde joelen en zwaaien, schijnbaar euforisch de hemelpoort bestormen om aldaar het aards paradijs te betreden (zoals dat in de teksten van Christoff óók weleens gebeurt).

Axelle Red ook, die voor diepgang - leest en deinst achteruit! - moest zorgen door een intimistische 'set' te spelen, gezeten op een barkruk, met the mighty P. en diens vieze bles naast zich. Diepgang ook die moest blijken uit het daaraan voorafgaande interview dat vooral nérgens over mocht gaan, behalve dan over Red's onmoeting met Michael Jackson, ooit. Dat daaruit enkel Vlaams geneut, en dus nog meer 'gekneut', voortkwam, hoeft hier niet uitgelegd laat staan beschreven te worden.

En er was nóg, maar daar wil ik het niet meer over hebben. Ik hoop enkel dat Bent Van Looy van Das Pop (die, voor de volledigheid, ook te gast was in "Peter live") een goede psychiater vindt, mocht hij die na vanavond nodig hebben. En wat mezelf betreft: ik kijk noooit meer naar "Peter live" en wijd er ook noooit meer een woord aan.

Twee keer nooit met drie o's, dat leest u goed, lichtelijk beschonken als u daar onderuit zit gezakt.

Latijnse woorden die ik wél onthoud

Het was toch een bescheiden 'hype', enkele weken geleden, dacht ik. Er was de afscheidsbrief van Dietrich Hectors, een twintiger die zich verhing omdat hij er niet meer mee kon leven, en vervolgens dat alarmerende Humo-artikel, de vele lezersbrieven en de getuigenissen van muzikanten. Er werd toch over gepraat, had ik de indruk. Tot ik er onlangs temidden van enkele 'doorsnee volwassenen' op zinspeelde, ergens tussendoor. Die mensen keken mij bijna zonder uitzondering raar aan en één van hen stelde de vraag: "Tinnitus, wat is dát?"

"Dat is die fluittoon die sommige mensen horen, je weet wel, zoals na een concert ofzo, maar dan onophoudelijk."

Dat is tinnitus, een fenomeen dat mij persoonlijk redelijk wat angst aanjaagt. Ik ben altijd al bang geweest om mijn oren te beschadigen, zelfs toen ik nog nooit van het 'fenomeen' had gehoord. Ik voelde het als ik naar school fietste en mijn mp3-speler steeds luider moest zetten om boven de auto's uit te komen, en ik voelde het wanneer ik een uur na een concert in mijn bed kroop met nog steeds die zoem in mijn oren. In een stille kamer vond ik dat bijzonder beklemmend.

"En eens je 'beschadigd' bent, is het onherstelbaar."

Paniek.

Nog veel enger is trouwens dat andere, hyperaccusis. Dat heb je wanneer je in elkaar krimpt telkens als er 'lawaai' is. Een deur die dichtslaat, een motor die optrekt, een schreeuw. Wanneer dat pijn doet alsof je gestoken wordt door een wesp. Wanneer je beseft dat je niet meer kan deelnemen aan het normale leven.

Want er wordt veel lawaai gemaakt, zonder dat men daar nog acht op slaat. Lawaai is overal, en erger: het kan overal opeens opduiken. Vooral dát maakt het zo eng. De plotsheid ervan die tot een hartinfarct kan leiden, is dezelfde plotsheid die je oren blijvend kan beschadigen.

Waardoor je, als je pech hebt, niet meer kan buitenkomen, op een dag.

Op het gevaar af om helemáál als een saaie mediadokter te klinken: het baart mij zorgen dat nogal wat mensen zich blijkbaar te weinig van deze gevaren bewust zijn.

Juist, Tom!

Van alle mensen die ik niet persoonlijk ken, mis ik Tom Naegels momenteel het meest. Want oh wat zouden Tom en ik het eens kunnen zijn over nogal wat zaken, wanneer we samen de actualiteit doornamen. Tom zou stijgeren bij het nieuws waarbij ook ik zou stijgeren, hij zou zijn laptop openklappen, terwijl ik mijn blogspot zou opzoeken, om stande pede aan zijn De Standaardcolumn te beginnen, terwijl ik iets gelijkaardigs zou neertikken op het www.

Tom. Van "Los", als u dat iets zegt. Nog verfilmd geweest door Jan Verheyen, een te mijden regisseur die met "Los" naar ik gelezen heb wel zijn beste film tot nog toe afleverde. En Tom van "Beleg", zijn nieuwe roman. Die ook weer over allochtonen gaat, zoals ik ergens opving. Omdat Tom en ik één zijn, ben ik uiteraard benieuwd naar dat boek.

Wat Tom afgelopen weekend in De Standaard schreef, was weer zó juist. De media en hun verhalen rond Frank Vandenbroucke (de renner): gewoon belachelijk en ondermaats. Maar wat mij het meest beviel aan Tom's column was die ene zin die er als een teaser werd uitgelicht: "Een mens wordt het moe om te blijven roepen dat media hun eigen geloofwaardigheid fataal ondermijnen."

Juist, Tom! Een mens wórdt dat moe. Vooral omdat die mens gelijk heeft en hij zijn mening pas kwijtkan op pagina 45 van de weekendkrant, die ook nog eens vijf andere katerns bevat waaronder economie, reizen, cultuur en mode.
Die mens krijgt dus maar een hoekje van de speelplaats, met zijn accurate observaties, terwijl een pipo van Het Laatste Nieuws ergens in het midden staat te lullen met een man of vijftig rond zich.

De observator voert altijd een verloren strijd, op de speelplaats van het leven. Toch hoop ik dat Tom niet opgeeft en blijft knokken, tot hij - illusies zijn er om ze te koesteren - misschien eens op de voorpagina raakt. Dat hij het niet écht moe is, hoop ik, dat die woorden slechts bij wijze van boutade aan zijn gedachten zijn ontsnapt.

Hoop ik. En ik zou het hem willen vragen.

Zaterdagvoormiddag om 10u op mijn kot, Tom? Kunnen we gezellig samen ontbijten en kranten doornemen. Ik zorg voor beleg.

Over bloggen en diepgang (leest en deinst achteruit!)

V. heeft begin deze maand een blog aangemaakt en hij heeft, net als ik, een 'mission statement' - aargh, die term - geschreven dat een en ander moet verduidelijken. In dat mission statement schrijft hij verbaasd te zijn dat hij overstag gaat voor het bloggen (al komen we even later te weten dat het een opdracht is voor school) en dat hij gegeneerd is - dat is natuurlijk met een knipoog - dat hij er zich uiteindelijk toch aan overgeeft. Ik ben blij dat V. zich enkele posts verder al niet echt meer druk lijkt te maken over zijn initiële gêne, maar blijf graag even stilstaan bij de volgende paragraaf uit zijn 'beginselverklaring'.

"(..) weblogs, dat zijn toch vooral dingen voor mensen die zichzelf nét iets te graag zien. Mensen die vinden dat hun diepste bespiegelingen niet ongemerkt voorbij mogen gaan. Mensen die denken dat de wereld zit te wachten op nog maar eens een mening van een ongeschoren jongeling. Mensen die onvoorstelbare banaliteiten vergissen voor filosofische of literaire hoogstandjes. (..) Mensen die verkondigen dat het vanmorgen regent en hoe jammer dat eigenlijk wel is omdat hun haar net gewassen is."

Ik voel mij aangesproken natuurlijk, jong en ongeschoren als ik hier op meningen zit te broeden. Alsof mijn 'soort' een beetje vies is. Alsof ik een ufo ben, een clown. V. kopt natuurlijk slechts een afgemeten voorzet binnen, bedient zich van ironie en verstopt zich achter het feit dat het 'voor school' is, maar ondertussen lijkt hij vergeten te zijn wat hij net nog aan het 'aanklagen' was. V. heeft, jong en ongeschoren, zijn persoonlijke mening neergeschreven, schijnbaar zonder daarbij stil te staan. In zijn ironie is V. haast ongemerkt behoorlijk serieus geworden, en persoonlijk vind ik dat een bijzonder goede zaak want wat zie ik: hij schrijft goed, ik geniet van zijn zinnen. Ik ben geïnteresseerd in zijn mening.

Maar dan nog: wat doet een beetje blogger met een zin als "(Weblogs zijn toch vooral voor) mensen die denken dat de wereld zit te wachten op nog maar eens een mening van een ongeschoren jongeling"? Een beetje blogger protesteert, en omdat ikzelf een beetje blogger ben, zal ik persoonlijk protesteren (zelfs al mag die hele beginselverklaring van V. dan misschien met een knipoog geschreven zijn).

Ik blog omdat ik graag schrijf, in de eerste plaats. Ik volg de actualiteit en houd er meningen op na die ik in 'real life' blijkbaar niet genoeg kan ventileren. Ook vind ik dat zo'n blog een kans biedt om ongestoord, maar toch niet volledig anoniem, wat dieper op de dingen in te gaan; om te 'oefenen'. De steeds oppervlakkiger wordende maatschappij kan elk beetje diepgang best gebruiken, ben ik van mening. Een watchdog en dus geen zoveelste lapdog, dat wil ik zijn.
Met mijn blog wil ik ook aanklagen dat er een algemeen aanvaard klimaat bestaat van debilisering waarin niets (vb. de nieuwe bril van Kris Peeters) gelijk is aan iets, en iets (vb. Darfour, "the clash of civilizations", het klimaat) schijnbaar gelijk is aan weinig of niets.

(Ook zeul ik inderdaad een ego met me mee dat ik moet 'soigneren' om gelukkig te kunnen zijn. Dat zeg ik in alle eerlijkheid en zonder enige ironie. Wie evenwel een beetje oplet, weet dat ego's niet echt hét probleem zijn van deze tijd.)

Maar net omwille van die uitgesproken meningen blijft bloggen wat moeilijk liggen voor 'het grote publiek', of toch wanneer een onbekende het doet, iemand 'zonder maatschappelijke rol'. Want als u in 2009 iets 'inhoudelijks' wil doen, heeft u daar per definitie credibiliteit voor nodig, zoniet bent u een aansteller of een lastpost. Wanneer een politicus blogt is het dus wel oké, want een bloggende politicus stelt zich niet aan.

Terwijl ik net vind van wel, eigenlijk. Iemand die aan politiek doet, stelt zich in mijn ogen op zich al aan. Maar omdat politiek altijd al 'overal' is geweest wordt daar door de mensen niet meer op die manier over gedacht. Hetzelfde geldt voor de motard die het nodig vindt luid op te trekken en daarmee te kennen geeft dat iedereen mag weten dat hij een motard is. Hetzelfde geldt intussen zelfs voor de veertienjarige 'emo' met de zwartleren vest die vindt dat hij recht heeft om te zijn wie hij denkt te willen zijn en daar geen commentaar op wenst te krijgen.

Moet ik doorgaan?

In deze tijden waarin 'alles (wat in onze kraam past) kan', waarin iedereen met de "vrije meningsuiting" koketteert, wordt de niet eens zo lang geleden verworven kritische zin opnieuw taboe. Een onbekende twintiger met een 'gedacht' wordt dan al wat makkelijker een aansteller genoemd, terwijl een meisje met vijf piercings in haar gezicht geen commmentaar hoeft te vrezen omdat 'de mensen' denken dat dat "toch normaal is in deze tijden en dat zij als oude bokken maar een oogje moeten dichtknijpen omdat ze anders niet meer 'mee' zijn, ook al hebben ze er stiekem wel hun mening over, hoor, maar dan enkel binnenskamers om niemand te bruskeren".

De (potentiële) diepgang, dus: dat is wat bloggen tot een heikel thema maakt. Diepgang is niet meer van deze tijd, komt arrogant en misplaatst over, terwijl oppervlakkigheid en afbraakpraat (ik denk zomaar opeens aan Dag Allemaal) maatschappelijk aanvaard zijn en enkel weggepropt in de marge op kritiek worden onthaald.

En met mijn blog heb ik de intentie om die immer rijzende oppervlakkigheid intifadagewijs met stenen te bekogelen, zij het dan op een (voorlopig) bijzonder kleinschalige manier. V. heeft misschien in zekere zin diezelfde intentie met zijn blog, al zou het kunnen dat hij zich dat zelf nog niet met die woorden realiseert. Of hij kan natuurlijk ook bloggen om nog een totaal andere reden.

Hoe dan ook: ik lees zijn blog.

"Ga daarmee naar den oorlog," zou een oud en wijs man zeggen

In de reeks "eigenlijke non-events die weliswaar aandacht verdienen, maar dan wel liefst de juiste soort aandacht": Bo (14) pleegt zelfmoord omdat ze haar liefdesverdriet niet verwerkt kreeg.

De feiten, als ik De Standaard van dit weekend goed lees: Bo begint in juni een relatie met Tim, samen met Tim's familie gaat ze in augustus op vakantie, na de reis maakt Tim het uit en Bo begint minder te eten, heeft liefdesverdriet, om uiteindelijk zelfmoord te plegen in haar slaapkamer.

'Slik'.

En helemaal 'slik' als je de berichtgeving hierover leest. Kritiekloos. Alsof het heel erg is, deze toestand. Dat pubers met allerlei vragen zitten en niet genoeg opgevangen worden, dat verhaaltje voor de duizendste keer. Datzelfde wiegeliedje opnieuw, waarin de dode zonder aarzelen het grote slachtoffer wordt en de 'ander' meteen maar de dader.

De moeder, die in De Standaard geïnterviewd wordt, gaat hier wat graag in mee (want het is de journalist die de invalshoek bepaalt) en laat ondermeer het volgende optekenen: "We hebben het één keer over haar liefdesverdriet gehad. Ik hoorde dat ze er met anderen meer over sprak. (..) Ze begon minder te eten. (..) We keken 's avonds samen naar 'David' en 'Thuis'", en ronduit pijnlijk (en belachelijk, vind ik): "Tim heeft schuld aan de zelfdoding van mijn dochter. Niet omdat hij het uitmaakte met haar, wel omdat hij me niet op de hoogte bracht van haar zelfmoordplannen. Hij niet en ook haar vriendinnen niet. Ze hadden het me moeten vertellen."

Tsss. Dit is de wereld op zijn kop. Nu zal u maar eens die arme Tim of een van die vriendinnen zijn. Heilig zijn zij kennelijk niet, maar om echt te stellen dat hen iets te verwijten valt.. Die moeder valt, mijns inziens, veel meer te verwijten. Zij moet in de loop van Bo's opvoeding (mee) een klimaat hebben gecreëerd waarin het überhaupt denkbaar werd dat een meisje van veertien zelfmoord zou plegen wanneer ze liefdesverdriet had. Die moeder zou ik, zelfs zonder haar te kennen, een gebrek aan duiding durven verwijten, een gebrek aan kritische zin. Te veel naar 'David' en 'Thuis' kijken doet daar allicht sowieso geen goed aan.

Tenzij Bo zware psychische problemen had natuurlijk, dat zou alles veranderen. Maar over psychische problemen wordt er in dit interview niet gesproken.

Het is jammmer dat De Standaard niet kritisch ingaat op dit soort nieuws, maar voluit kiest voor een Dag Allemaalsfeertje waarin een thematiek als zelfmoord (bij jongeren) omwille van politiek correcte zeden zo goed gedijt. Dit soort nieuws verdient geen eenzijdig interview met de moeder van het slachtoffer, hierover moeten veel bredere opiniestukken geschreven worden waarin de debilisering van de samenleving wordt aangeklaagd.

Voor de volle negentig

Oh, wat voel ik mij onbehaaglijk als ik alle 'commerce' om mij heen zie. Iedereen probeert te verkopen, geld te scheppen, zieltjes te winnen. Ik moet eens proberen op een rijtje te zetten wat ik zelf zoal in de aanbieding heb.

(Trouwens: ik heb het hier niet noodzakelijk over tastbare goederen, ook al is het opbod aan sensationele verhaaltjes in de roddelpers het concrete uitgangspunt voor dit bericht - 'boekskes' die dus wel iets tastbaars zijn.)

Ik verkoop mezelf als mens. Het totaalpakket. Niet enkel mijn lichaam, want dan was ik wellicht een prostitué, wel mijn lichaam én geest, én mijn 'ziel'. Aan de hoogste bieder, diegene die mij het liefst wil, diegene die het meent. Niet dat ik daarmee echt goede zaken doe, jammer genoeg.

Vriendschap heb ik te geef. Als u mijn vriend wil zijn en ik vind u leuk, dan hébt u mij. Voor de volle negentig, laat ik zeggen. Voor veel mensen is dat wat veel. Die mensen vallen af. Niet definitief, maar wel op dat allerbelangrijkste niveau. Zij kunnen wel vrienden zijn, maar geen 'soulmates' om het zo te zeggen. Met hen zal ik occasioneel over voetbal praten, als u mij begrijpt.

Occasioneel samenkomen om over voetbal te praten, dat is als hébben voor de volle vijftig, in mijn optiek. Voor sommigen ligt dat misschien anders.

Als ik u mijn vriendschap schenk (en ik krijg er uw vriendschap voor in ruil) dan komt u meer over mij te weten dan Dag Allemaal ooit over Helmut Lotti te weten zal komen. Obsceen veel, kortom, maar in dat stadium van vriendschap kan u daar wel mee omgaan. En anders kunnen we het natuurlijk ook gewoon over de Jupiler Pro League hebben, als u begrijpt wat ik bedoel. Maar dan wel maar ééns per maand als het niet deert. En na verloop van tijd helemaal niet meer, als het opnieuw niet deert (maar dat zal het in dat geval wel niet).

Enkele losse woorden, als u nog volgt: verwachtingen - conventies - "hoe er mee om te gaan" - kneuterigheid - tradities - voorbeelden - een 'eigen weg' - de angst voor het onbekende, en dergelijke.

Ik kom er nooit echt uit, maar zit er vaak dichtbij. Ooit pak ik het vast met beide handjes en doe ik er iets meer mee dan erover te schrijven als een exibitionistische blogger.

Hier spreekt Fons van het Zilverfonds

De pensioenleeftijd naar 67 in Nederland. Klinkt 'hard', die beslissing. Klinkt oud, 67. Maar de uitvoering van dat plan is nog niet voor morgen. In 2025, pas dan is het zover.

Op Wikipedia vind ik een lijst van mensen die nu 67 zijn, geboren in 1942, maar die lijst staat vol artiesten en artiesten gaan niet op pensioen. Tenzij je Panamarenko heet.

Paul McCartney. Harrison Ford. Aretha Franklin.
Ook twee mensen van eigen bodem die je niet onmiddellijk artiesten kunt noemen: Roel Van Bambost en Jacques Rogge.

Toeval. Beide waren ze recent nog in het nieuws. Van Bambost omdat hij met.. pensioen ging. Mooie leeftijd heeft hij daarvoor. Rogge omdat hij doorgaat als IOC-voorzitter. Bewonderenswaardig.

Zelf ken ik een aantal mensen die ongeveer 65 zijn. Allen zijn ze intussen reeds jaren op pensioen. Zodanig zelfs dat ik me niet eens kan voorstellen dat ze nog aan het werk zouden kúnnen zijn. Daarvoor zijn ze toch te oud! Die perceptie.

Hoewel, te oud. Als ik zie waar die mensen hun dagen nog mee vullen. Sporten, reizen, bijna een 'tweede jeugd' doormaken, zo lijkt. Een mens krijgt niet bepaald de indruk dat ze versleten zijn na decennia van werken. Soms krijg je zelfs de indruk dat ze te vroeg met werken gestopt zijn, dat ze nog bijzonder inzetbaar zouden kunnen zijn.

Maar mag je raken aan dat pensioen? Hoe weet een snotneus van 22 wat het betekent om veertig jaar gewerkt te hebben? Delicate kwestie.

Het zijn de zelfverklaarde 'progressievelingen' die me storen. Ze zijn 55 en zijn niet zozeer toe aan hun pensioen, nee, ze hebben vooral veel zin om, inderdaad, te reizen, te sporten, afstand te doen van alles wat op hen wéégt. En om dat te bereiken moeten ze zo snel mogelijk op pensioen. Voor hun 60 als het even kan. En dat allemaal in de wetenschap dat ze waarschijnlijk kerngezond blijven tot hun 90. Want ze worden allemaal 100 jaar.

Veertig jaar pensioen is evenwel van het goede te veel. Want wie gaat dat betalen, lieve sportievelingen annex wereldreizigers?