donderdag 20 november 2008

Ik ben zover

Op het moment dat je je haar in elk winkelraam staat goed te leggen, dat je er daarbij op let dat je mondhoeken naar boven staan (wat meestal al het geval is) en dat je, ongeacht de snijdende wind, de warme golfjes van gelukzaligheid door je ingewanden voelt rollen, op dat moment weet je het wel en dan wil je er vol voor gaan.

Ik ben zover.

Of wat ik allemaal kan tegenwoordig. Een half jaar geleden was ik steil achterovergevallen bij de gedachte alleen al. Ik kan een mop maken in een kleedkamer vol voetballers. Een mop waarmee gelachen wordt, kortom, ik ben als één van hen.

En ik kan me dan goed voelen, ik kan me dan zelfs gewéldig goed voelen. Dat ik op de rem wil gaan staan om mezelf te beschermen, maar dat iemand de rempedaal heeft weggehaald. En ik kan die mens, of die wat-dan-ook dat in een nanoseconde ook weer vergeven. Ik ben zover. Ik hou die bolide toch op de rails, rempedaal of niet.

Ik hou u op de hoogte. Nu ik zelf op grote hoogte ben.

dinsdag 18 november 2008

Drie anekdotes (twee toffe)

Geen zin om een hele post te wijden aan een negatief gevoel. Benieuwd wat daar van komt.

A. kent Mauro. Ja ja! Ze wil het niet gezegd hebben hoor, daarom zegt ze het elke (élke) keer als ik haar zie langs haar neus weg. Ze zegt bij wijze van spreken langs haar neus weg dat ze het niet gezegd wil hebben. Maar ze zegt het. Waarom dan?

"Vorige keer dat ik met hem sprak..", "..zei hij tegen mij..", "..hij is keigrappig, op én naast het podium..",.. Waarom niet meteen er een Dag Allemaalartikel over schrijven? En élke keer doet ze dat dus hé.

***

M. is nooit serieus, is een prototype van de flauwe plezante, maar hij heeft een vriendin en die neemt hij wél serieus. Zij lijkt de enige te zijn die hem rustig maakt, de enige voor wie hij die 'moeite' wilt doen. De enige die bij hem het competitiebeest doet inslapen, vermoed ik.

En die observatie, dat vermoeden, dat vind ik mooi. Da's liefde. M. zet samen met zijn vriend P. zowat voortdurend een bijzonder waarachtig Quick en Flupke-duo neer. Maar voor haar stapt hij uit die rol. En zij is heel serieus van aard. Als water en vuur. Zoals de 'puzzel'.

***

"Soms krijgen jonge gasten bij ons op de redactie de vraag om iets te onderzoeken en dan zie je die meteen naar google grijpen. De reden waarom ze echter die vraag krijgen is omdat het antwoord niet op google te vinden is." Aan het woord is meneer D. en ik ben onder de indruk. Die man kan google relativeren! En hoe doét die man dat dan zelf, dat onderzoeken?

Fascinerend.

zaterdag 15 november 2008

Consuminder met scheepsbeschuit

Scheepsbeschuit, iemand?

Sorry, jongens en meisjes van het nieuwgekraakte pand, ik moet een beetje om jullie lachen. Die termen waarin jullie zich uitdrukken en de sérieux waarmee jullie dat doen. Funny funny funny! Nochtans, ik lach jullie niet uit, die idealistische gedachten zijn niet onzinnig. Het is gewoon de aanpak die het 'm altijd zo potsierlijk maakt bij jullie, krakers. Dat jargon, dat fanatieke, dat overdreven afwijkende.

Een stel kabouters, elfjes, naïeve wereldverbeteraars en - ik zet de aanhalingstekens - "consuminderaars". Dat zijn jullie, zo lees ik in een ware perstekst. En julllie zijn zinnens een "sociale, culturele, ecologische en allesbehalve economische broedplaats" uit de grond te stampen. Ik juich dat toe en zou zelfs graag eens binnenspringen in die - ik klink ironisch, maar dat is niet de bedoeling - jonge oase van welbehagen.

Doch, voer mij dan geen scheepsbeschuit, uit alle macht, en laat ook jullie wortel- of bietensap maar achterwege. Het is niet duivels-kapitalistisch om gewoon een worstenbroodje van de Panos te eten. En als jullie muziek willen maken, hou ik graag mijn oren gespitst, maar hoef ik striktnoodzakelijk de boodschap mee te krijgen dat jullie een "anarkoestisch" gezelschap zijn (akoestisch en anarchistisch, dus)? Natuurlijk niet.

Jullie gemeenschap heeft, volgens mij, en niet zelden vanuit intellectuele onredelijkheid, altezeer een verongelijkte houding tegenover vanalles en nog wat ontwikkeld. Daardoor is jullie drang om af te wijken groter geworden dan jullie drang om daadwerkelijk iets constructiefs te doen (jullie willen ten allen koste helemaal onafhankelijk zijn). Nu goed, jullie zijn idealistisch en organiseren activiteiten "waaraan je kan deelnemen volledig los van je geaardheid, je cultuur, je bankrekening, je uiterlijk en of je papieren hebt of niet." Maar als ik morgen op een kritische manier met jullie over bovenstaands en meer wil komen praten, ben ik dan ook welkom, of krijg ik dan het label "kapitalistische infiltrant" opgeplakt?

Behoedzaam sympathiserende groet.

donderdag 13 november 2008

Ofte welsprekendheid

Krrrzzz. Niks met mijn toetsenbord, niks met mijn brein. Of toch wel. Ik wil gewoon zeggen dat het me nog al eens overkomt dat ik niet op de juiste woorden kan komen, zeg maar gerust dat me dat tamelijk vaak overkomt. Dan spreek ik Engels en blokkeert het "systeem", dan moet ik dat uitleggen en op begrip van mijn gesprekspartner rekenen.

Maar ook in het Nederlands overkomt me dat. Dan ga ik van euh, nee, ben ik even stil, moet ik denken wat ik ging zeggen, komt het er met horten en stoten uit en weet ik dat ik nog heel wat werk heb. Daarom: bewondering (ik ga hier niet "respect!" beginnen roepen) voor mensen die het wél allemaal in één ruk gezegd krijgen, wier hersenen hen wel steeds op het rechte pad houden. Dat heeft een naam, dat talent: eloquentie.

Sprekers doen dat meestal goed, maar makkelijk is het niet. Een gast in "Terzake" zakt nooit door het ijs, vraagt nooit een break van een halve minuut, komt altijd uit zijn woorden. De woordvoerder van een bedrijf maakt van dat praten, communiceren zelfs zijn job. Hij leert zijn lesjes al dan niet van buiten, maar hij moet het altijd wel nog bréngen en hij moet er mee weg zien te komen.

Nu ja, ook niet teveel zeiken over krrrzzzz zzzzzzz.

woensdag 12 november 2008

We zijn op zoek naar een woord van acht letters dat begint met een b

"Dana Winner heeft een nieuwe cd en ook in de liefde gaat het goed, als we de "boekskes" mogen geloven. Zondag zingt ze een liedje uit "Tussen Nu en Morgen"."

Goed, u hoort de klokken kennelijk al klingelen, maar weet misschien nog niet precies waar de klepel hangt, om eens een oude leerkracht biologie te parafraseren. Dit bericht haalde ik van de website van, rarara, "De Zevende Dag" en het gaat 'm hier niet om Dana Winner, noch om haar liefdesleven (heeft de maagd Maria dan toch een liefdesleven?) of om dat lied dat ze ten berde zal brengen. Nee, het zijn de "boekskes" die hier de aandacht trekken. Die aanhalingstekens hadden ze er trouwens zelf al bijgezet, schamper als ze zijn.

Trouwens, misschien gaat het 'm eigenlijk wel om het bericht in z'n geheel, met alle elementen vandien. Als je dat bericht goed leest, word je namelijk op de ironie ervan gewezen. Dana Winner in "De Zevende Dag", de niets terzakedoende vermelding van haar liefdesleven ("boekskes"!, zal het in de uitzending over haar liefdesleven gaan?), "De Zevende Dag" dat nadrukkelijk het niveau van de "boekskes" wilt overstijgen (iets waarmee ze het, gezien de voortdurende format- en personeelswissels, blijkbaar niet zo makkelijk hebben, vandaar ook nu weer die allusie, volgens mij),..

"De Zevende Dag" is zelf een "boekske" kortom en het is ze daar stilaan gaan dagen ook. Niet over de hele lijn, natúúrlijk, het begin van dat programma is interessant - nu, ja - met politieke debatten enz, maar eens Indra's breiclub begint, wordt er misschien nog niet echt "boekskespraat" verkocht, maar de gesprekken komen dan wel stilaan op "boekskesniveau".

Ten andere, ik ben niet de eerste om het al te schampere gebruik van de term "boekskes" aan te kaarten. Humo's (rv) - een man met wie ik, louter voor de volledigheid, een soort haat-liefdeverhouding heb - deed het me voor in zijn kolommen. Mikpunt was toen Faroek Ozgünes van VTM, die in een soortgelijke context had willen laten verstaan dat een of ander aangaande zijn zender toch wel enig niveau had, of toch meer niveau dan de "boekskes".

Daarom zou ik bij deze tamelijk gratuit, gewoon om er vanaf te zijn en ook omdat ik het grappig vind de stelling willen uitspreken dat het enkel die programma's, zenders, whatever zijn die over de "boekskes" spreken als zijnde de "boekskes", omdat ze zich zelf in stilte een "boekske" weten, maar dat uit alle macht willen ontkennen. Daarom stellen die mensen zich bij zichzelf al eens de vraag "Werk ik eigenlijk zélf niet voor een "boekske?" en als ze dan eerlijk zijn dan weten ze het wel. Dat zet zich in hun hoofden vast en die term "boekskes" rolt er dan kwansuis uit in een presentatietekst of op een klein bericht op de website.

Twee keer opletten dus in 't vervolg, oh respectabele media. Ali houdt het allemaal in de gaten.

maandag 10 november 2008

Hetgeen nu het geval is

Even nadenken over wat ik vandaag ook weer allemaal heb gedaan. 'Allemaal' heb gedaan? Ik weet niet of 'al' die dingen zich überhaupt laten tellen. En mocht dat zo zijn, dan ben ik er de man niet naar om het te doen.

Ik vroeg me af vandaag of ik buitenproportioneel veel idioten ken. Daarom deed ik navraag bij enkele mensen en zij zegden ook een hoop idioten te kennen. Een buurvrouw die hen 's nachts uit hun slaap houdt door onophoudelijk tegen de muur te bonken, een andere buurvrouw die weigert een boom te snoeien, zo'n dingen. Dreigen met rechtzaken, dat ook. Modern doen, niet met elkaar praten. Dat ook.

Zelf ken ik mensen die ergens op bezoek gaan en daar sigarettenpeuken op de grond achterlaten. Die mensen openen andermans frigo en doen andermans fruitsap open, terwijl ze andermans sandwichen opeten, besmeerd met tonijnsla die niet van hen is. Het zijn deze mensen die je vragen of ze je fiets kunnen lenen, zonder de intentie hem terug te brengen. Het zijn deze mensen die natuurlijk helemaal geen fiets hebben, duh. Daarom vragen ze immers of ze de jouwe mogen hebben, tiens.

Ik ken mensen die een buggy met zich meezeulen met daarin een kind. Ik ken mensen die zo'n buggy ergens in een hoekje parkeren om dan duchtig aan het smoren te gaan. Het zijn die mensen die vergeten zijn dat dat kind daar ook nog ergens is, zo tegen het ochtendgloren. En het zijn die mensen die ik liever niet over de vloer zie komen op de plek waar ik woon.

Hetgeen nu wel het geval is.

zondag 9 november 2008

Het martelaarschap als kunstje

Enthousiasme. Opstaan, er verdomme zoveel goesting in hebben. Nooit eens stilstaan bij dat doorsnee bestaan.

Enthousiasme. Positivisme. Goesting, zoals ik al zei. Altijd maar die godverdomse goesting.

Enthousiasme. Je kijkt me aan, ik kan het niet verdragen. Ik ga over mijn nek van al dat leven leven leven. Wat valt er godverdomme te willen, mens? Straks ben je dood.

Enthousiasme. Onnadenkend. Tot in de kist. Zoveel is duidelijk.

Enthousiasme. Dat je aan de gang houdt. Waar je op drijft. Hoe is het toch mogelijk?

Dan vraag je wat ik ervan vind. Daarop krijg je geen antwoord. Je zwijgt, ik doe je pijn, ik doe mezelf verschrikkelijk pijn. Wanhopig zoek ik naar iets leuks om te zeggen. Het lukt me, halfslachtig. Ik verberg mezelf en zeg dat ik moe ben. Natuurlijk doorzie je dat, maar je zegt er niets van. Ik hou van je.

Je trekt me zo graag mee, je zorgt voor me als voor een patiënt. Ik weet dat je mijn geluk bent, maar ik speel voor anker, hou de boot in de kille haven. Daar zie ik van af, dat meen ik. Je te zien strijden met mij, als met het onbekende. Je je hoofd te zien breken om zoveel, zoveel onzinnigheid.

Terwijl je weet dat het niet meer zal veranderen.

zaterdag 8 november 2008

Zoiets?

De zon zoeken en haar vinden. Een bries door mijn haar as it was meant to be. Nergens heb ik nu aanhalingstekens voor nodig. Ik haal geen ironie van stal als ik zeg dat ik gelukkig ben. Nu ben ik bevrijd van schaamte, terughoudendheid en algemene wrok.

En nú zit ik weer vast. 'Geluk' is opnieuw een product dat je per sms kan bestellen via VT4. Ik kijk je niet recht in de ogen en erger me als je zegt dat het mooi weer is. Een fuckin' winterjas heb ik aan, zie je? Dat doe ik omdat de wind snijdt, omdat het weer het op mij gemunt heeft. Omdat de wind wint en het weer het weer op mij gemunt heeft.

Nooit meer meningen voor mij, dat zeg ik bij deze. Ik lijk die lelijke schim van een Koen Meulenaere wel, ik spuw mijn gal op al, op al. Mijn leven achter een toetsenbord is zo grimmig vaak, zo zuur. En mijn demonen floepen uit azerty zoals een oude Duitser voor het slapen nog snel een hakenkruisje slaat.

Daarom word ik gelukkig, straks, vanaf morgen desnoods, misschien pas volgend jaar. Het moet, ik heb het beslist, ik wacht op het moment. Maar als het zover is dan meen ik het wel en dan stopt dus de nijd. Nee, beter zeg ik dat dan de vreugde begint, dat dan de mensen als vrienden zullen komen, als vrienden zullen blijven. Mijn leven lang en zonder bezwaar, commentaar of misbaar.

Want dan word ik Michael Franti en ga ik zingen en gelukkig maken. En dan ben ik niet langer (rv) uit Humo, een dwarskijker met stukgeslagen dromen.

Zoiets?

vrijdag 7 november 2008

Getater van een culturele kolonisator

Gust De Meyer is professor aan de Katholieke Universiteit Leuven, faculteit Sociale Wetenschappen. Voorts ken ik de man van haar nog pluim, maar via een vriend kom ik een en ander te weten. Zo schijnt De Meyer namelijk een zogenaamde "cultuurpopulist" te zijn, iemand die volkscultuur op één lijn plaatst met "elitaire" cultuur. Een slaaf van het establishment is hij, dat hij als de zoveelste met die vooropgewarmde kost komt. En wel hierom.

De Meyer is auteur van een boekje getiteld "Manifest van een cultuurpopulist". Nu, dat is dat, maar wat heeft hij eigenlijk te vertellen? Zelf weet ik het voorlopig niet, maar ik ben vast van plan zijn boekje te lezen. Mijn vriend zegt alvast dat De Meyer het opneemt tegen cultuursnobs die zwelgen in hun elitarisme en neerkijken op de volkscultuur. Zo zo, denk ik dan. En wat zou die man, enige politiekcorrectigheid daargelaten, ertoe kunnen brengen daarom een boek te schrijven? Enkel en alleen om als een grijze muis een tijdsbeeld goed te keuren?

Samen met voornoemde vriend kan ik heftig discussiëren over, om maar eens een actueel voorbeeld te kiezen, de, in mijn ogen, overdreven aandacht voor "Loft" en het gebrek aan aandacht voor een andere pas gereleaste Belgische film als "Vinyan" van Fabrice Du Welz. Ik zeg dan dat het niet juist is van de media om zoveel over "Loft" te geven en zo weinig over andere slash moeilijkere slash minder voordehandliggende films of cultuurproducten. Mijn vriend is evenwel van mening dat de mensen hun weg naar "Vinyan" wel zelf zullen vinden, - daarvoor hebben zij de media niet nodig - en Gust De Meyer schijnt eenzelfde mening te zijn toegedaan. De cultuurjournalist als marionnette van "De Rode Loper" dan maar?

't Is dat ik zijn boekje nog niet gelezen heb, anders zou ik hier ongestoord van leer durven trekken tegen 's mans opvattingen (die blijkbaar, aldus mijn vriend, vaak provocerend bedoeld zijn). Nu kan ik enkel zeggen dat ik persoonlijk niet anders kan dan akkoord gaan met het basale statement dat populaire cultuur naast elitaire cultuur mag staan. Daarnaast vind ik echter wel dat die "pop. cult." (zo doet De Meyer graag postmodern) overbelicht wordt ten nadele van het - daar komen de aanhalingstekens weer - 'moeilijkere' werk. Dat alles heeft (natúúrlijk) enkel en alleen met commerciële belangen te maken en die zijn dan weer louter een kwalijke uitwaseming van het lekke wereldsysteem, der Kapitalismus - een term die doorgaans hand in hand gaat met cynisme.

Ik ben van mening dat een filmpubliek tanden heeft om ermee te kauwen. Tanden die het ook in iets onbekendere slash iets moeilijkere slash iets minder 'toffe' films als bijvoorbeeld "Vinyan" kan zetten. Nu lijken we wel baby's die gemalen pap eten, ons door moeder media met veel zin voor verkoopstechniek verkocht in een niet naderbepaalde loft. Sommigen onder ons (de "elitairen") blijken echter al opgroeiende kinderen, of zelfs volwassenen, te zijn en die eten meer dan pap alleen. Dat hen daarbij een breder smakenpallet wordt aangeboden is niet meer dan normaal, dat is opvoeding. En niet zelden gaat het aanbieden van dat smakenpallet gepaard met enig aandringen.

Nu jij weer, Gust.

dinsdag 4 november 2008

't Kriebelt zelfs

Of ik dat nu meen? Of het weer een grapje is? Neen, ik meen het wel degelijk: morgen ga ik mee voetballen. Of ik dat nu meen? Of het toch geen grapje is? Neen, voor de tweede keer: morgen ga ik graag mee voetballen, als het niet scheelt.

Eigenaardig, ik heb er de lichaamsbouw voor, loop niet als een stijve hark, heb geen noemenswaardige conditieproblemen, maar voetballen dat zien ze me niet doen. Veeleer omdat ik er geen bijzondere interesse voor vertoon, vermoed ik, dan omdat ik het niet zou kúnnen. Neen, natuurlijk ben ik er geen held in, maar barslecht ben ik evenmin. Mijn rechtervoet is heel behoorlijk en als ik vooraan sta stamp ik er gegarandeerd eentje in.

Ze hebben me te vaak horen zeggen dat ik de doorsneevoetballer niet bijster interessant vind. Dat, in combinatie met mijn interesse voor cultuur en politiek, zorgt ervoor dat ik onmogelijk graag kan voetballen. En toch is dat onjuist: voetbal kan heel plezant zijn. De voetbalmatchen op vrijdagnamiddag in het zesde middelbaar behoren tot mijn beste schoolherinneringen.

En dus doe ik mee morgen. Omdat ze niet willen geloven dat ik het zou kunnen, in de eerste plaats, maar ook omdat ik er oprecht heel veel zin in heb. Hoop ik toch nog steeds, als het zover is. Ik ben zelfs een beetje nerveus met het oog op wat komen gaat. Zal het niveau hoog liggen? Zal ik me kunnen ontpoppen tot een revelatie (er zal niet veel nodig om dat te worden)?

Het wordt tof, dat beslis ik nu. Voilà, beslist.

maandag 3 november 2008

Toegegeven, ik zou de dingen wat vaker moeten laten voor wat ze zijn

Op de site van Terzake word ik gevraagd of ik zou kunnen leven met een gekleurde premier, conform dus het mogelijke presidentschap van de gekleurde Obama. Ik moet daar even over kunnen nadenken, beken ik in alle eerlijkheid. 83% van de deelnemers aan deze poll heeft uiteindelijk ja geantwoord, dat is 5 op 6. In de eerste plaats ben ik geneigd dat bijzonder politiek correct te vinden van die mensen, - hoeveel zouden het er eigenlijk zijn? 20, 200 of 2000? dat kom je nooit te weten - pas daarna vraag ik mij af of die jastemmers de idee van zo'n gekleurde premier ook hebben opgevat als reëel denkbaar.

Een zwarte Leterme. Of een allochtone tout court, whatever. Ik denk aan Wouter Van Bellingen, gewezen tv-kwisser, schepen in Sint-Niklaas en, dit vermeld ik niet toevallig, slachtoffer van die trouwrel aldaar. Ik denk ook aan die andere Slimste Mensdeelnemer uit Beringen Selahattin Koçak. Die laatste werd blijkbaar zodanig weinig aan zijn allochtone afkomst herinnerd dat hij er op tv voortdurend grapjes over moest kunnen maken. Integratie.

En ten andere: er is geen enkele politieke partij in België die anno 2008 een allochtoon naar voor zou schuiven om er een potentiële Leterme, Verhofstadt, Dehaene van te maken. Groen! en Ecolo zouden de enige uitzonderingen kunnen vormen, maar die partijen zullen nooit een premier leveren. Elio Di Rupo telt ook niet mee als allochtoon (wel als homo trouwens, ook niet slecht voor aan de top van een partij).

In tegenstelling tot hoe het grootste deel van het Terzakepubliek er blijkbaar over denkt, heb ik neen geantwoord op de vraag of ik zou kunnen leven met een gekleurde premier. Daarmee wil ik zeggen: ikzelf zou het kunnen, maar een hoop minder politiek correcte, niet-Terzakekijkers niet. En wat heb je eraan dat je kan leven met je premier als een hoop mensen rondom je dat niet kunnen? Dat haalt je eigen kwaliteit van leven alleen maar naar beneden. Nee, we zijn er naar mijn mening niet klaar voor.

Een allochtone politicus is voorlopig nog een kwiskandidaat, een brug naar de allochtone gemeenschap, een curiosum of een verplicht nummer. Een premier behoort echter een fiere Vlaming te zijn, een blanke. Zelfs een melkwitte Waal zou wat moeilijk liggen nu. Eerlijk?

En dan nog dit: de vraag van Terzake is eigenlijk irrelevant (ja, ik neem die vraag eventjes ten volle serieus - de gemiddelde Terzakekijker gaat laconieker door het leven). In de Verenigde Staten is 12% van de bevolking zwart, wat ervoor zorgt dat een zwarte president daar helemaal niet zo'n eigenaardigheid hoeft te zijn (al zijn we natuurlijk wel in Amerika). In België stelt zich die kwestie echter geenszins, dus waarom ze überhaupt poneren? Enkel maar om onnadenkende snoevers een moment van welbehagen aan te smeren? Da's goedkoop.

zondag 2 november 2008

Ongetiteld (Niet drummen graag)

Hey E..
Je leest mee nu, dat sta ik toe. Hopelijk beknot de wetenschap van je aanwezigheid me niet in mijn schrijven, nu. Voor jou is enkel het beste goed genoeg.

Let niet te veel op mijn formele taalgebruik. Ik heb het geprobeerd, maar kan er niets aan doen. De context 'blog' dwingt me ertoe. Er zijn altijd banale, noem het 'normale', manieren om de dingen te verwoorden, maar klaarblijkelijk zijn die manieren niet aan mij besteed, hier. Dan zou ik schrijven zonder woorden als 'doch' of 'andermaal', - ik pik er maar twee uit mijn vorige post - en dat kán ik ook. Alleen: ik doe het niet, want op papier (via het klavier) praat ik uitsluitend tegen mezelf, en bewaar ik een afstand. Ze kunnen allemaal meelezen, weet je.

Enkel het beste is goed genoeg, E.. Daarom vraag ik je niet al te zeer te letten op onderstaande posts. De meesten ervan zijn te weinig door passie tot stand gekomen. Wel door arbeid. Het willen halen van de deadline. De drang om voor middernacht een blogbericht te schrijven. Dat heb je als je het elke dag probeert. Dan ga je je soms afvragen wat er vanavond weer eens te vertellen valt. Ooit wordt het een métier dat ik beheers.

"Schrijven is natuurlijk het middel bij uitstek om niet te hoeven leven, en toch de illusie te hebben er middenin te staan. Terwijl je stiekem zelf aan alle touwtjes trekt." Dat heeft Arnon Grunberg mooi verwoord, vind ik. Het is me echter niet duidelijk of Grunberg naast zijn schrijven ook leeft, al dan niet. Als hij niet leeft (en dus enkel schrijft), getuigt zijn uitspraak volgens mij alleszins van een grote eerlijkheid, in de zieligheid ervan. Voor mezelf is schrijven evenwel slechts een manier om het leven te vergemakkelijken. Het leven waar ik zo graag aan deelneem, zoveel als kan.