maandag 18 oktober 2010

Solliciteren bij een meisje

Solliciteren. In de smaak vallen bij een werkgever. Of, zoals vandaag, in de smaak vallen bij een meisje. Regel één: verwacht je nooit aan een reactie. Regel twee: zet er je hoofd dus niet op.

Ergo: ik heb haar een mailtje gestuurd. Ze zou het intussen gelezen moeten hebben. Ze zou intussen moeten weten of ze me een creep vindt en of ze me gaat negeren of niet. Het zou ook kunnen dat ze mijn mailtje schattig vindt, maar die kans lijkt me eerder klein. Ik denk dat ze eigenlijk helemaal niet van dergelijke mailtjes houdt.

Een 'wildvreemde' die zomaar zegt dat ze mooi is, tja.

Wat is dat, een 'wildvreemde'? Iemand om bang van te zijn? Hoeft toch niet?
Als ik jou morgen toevallig leer kennen zijn we eerst ook vreemden voor elkaar. Aftasten, snuffelen en de hele rimram. Als ik daarna zeg dat je mooie ogen hebt is dat een eenvoudige bevinding, en ja, misschien zit er ook wel meer achter. Aan jou dan om te zeggen of dat oké is of niet.

"Ik wil je graag beter leren kennen." Creepy? Niet noodzakelijk toch? Je geeft toch zelf aan waar de grens ligt? Ik ben toch een nette jongen die beschaafd zijn wonden zal likken als hij weggestuurd wordt? Maar misschien weet ze dat niet genoeg.

Had ik moeten zeggen: "Mail maar niet terug als je dit niet leuk vindt"? Misschien wel, maar dan maak ik het haar gemakkelijk. Ze is volwassen dus moet ze toch ergens tegenkunnen. Volwassen jongens en meisjes mogen toch een beetje spelen? Als katjes over de grond rollen? Of moeten we allemaal op de bus met een klinische iPod stuurs voor ons uit staren? Ik mag hopen van niet.

Ik vind mijn briefje hoe dan ook niet slecht. Het is weloverwogen, eindgeredigeerd tot op de letter en ik heb me in haar schoentjes verplaatst.

Ik heb gesolliciteerd. Het is nu wachten of ze me uitnodigt voor een gesprek. Laat ik er maar niet op rekenen. En stiekem natuurlijk tóch.

donderdag 14 oktober 2010

Mooie mensen

Films met mooie mensen zijn de beste. Natuurlijk kan je dat niet tot in het oneindige doortrekken, maar er zit wel iets in, of niet? Hét voorbeeld: 'The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford'. Brad Pitt in die film. Ik was aan het scherm gekluisterd. Ik meen het.

'A Single Man' was onlangs nog zo'n voorbeeld. Twee hele mooie jongens, die ook nadrukkelijk heel mooi moesten zijn. Het lukte. Ik vond het een prachtige film en wist waarom.

En meisjes natuurlijk. Films met betoverende meisjes in de hoofdrol. Penelope Cruz in de films van Pedro Almodovar. Kan nooit iets mis mee gaan. Het verhaal is fantastisch, zij speelt fantastisch, de film is fantastisch, je voelt de vlinders en dan mag je naar huis. Je telt de maanden af tot de dvd te koop is, koopt 'm en gaat er nog eens voor zitten. Penelope Cruz is in je kamer. Of beter: haar personage. Je hebt het gemaakt.

Er zijn ook 'makkelijkere' meisjes natuurlijk. Jessica Alba bijvoorbeeld. Die is ook heel mooi, maar niet zo mooi als in mijn eigen definitie van mooi. Dat is schattig, slim, grappig, zacht, iemand die de juiste kleren draagt, met de juiste kleuren. De meisjes die daar goed in zijn kunnen mij betoveren. De juiste kleren, de juiste kleuren. Geen merken, geen prijzen, geen winkels. Heel mooi en goedkoop is ideaal. Dan ben je mijn type. Je hoeft dan helemaal geen actrice te zijn. Je speelt dan de hoofdrol in mijn eigen film. Je hebt me dan in een kooitje. Volgens mij besef je niet eens dat ik het tegen jou heb.

Reageren op deze oproep kan via deze site. Een mooie foto en eventueel wat uitleg, meer hoeft dat niet te zijn.

Toch maar geen tetten dan

Schrijven vanuit de buik, maar wat dan als je maag knort? Niet zelden wanneer ik vrijpostig een blogje pleeg vertrek ik van helemaal niets. Ik zit en vind dat ik nog maar eens.. Iemand geeft me een impuls daartoe. Ik vóél het. Maar fuck, wat zou ik dan eens schrijven?

Weet je waar ik goed in ben? In zo'n beetje op te schrijven waar ik gewoon ter plekke aan denk. Tetten! Haha, grapje jongens. Zo gaat dat niet bij mij. Ik denk nooit aan tetten.. Neen, dat is te snel gedacht.

Tetten. We hebben een thema, we hebben een titel. Titel. Tieten. Sorry. Ik denk nog steeds niet aan tetten, maar kan er nu wel eventjes niet meer omheen in mijn hoofd. Om het woord dan, en alle woorden die er van ver op lijken.

De impuls om te schrijven kwam van dit meisje, dat over The Bear That Wasn't schreef. Ik reageerde op dat bericht en schreef terstond dat ik ook maar eens opnieuw zou gaan bloggen. 'Niet voor mijn portfolio', voegde ik daar aantoe. Het was dus haar schrijfsel dat me aanmoedigde, niet het meisje zelf. 'Da's mooi,' dacht ik over haar tekstje en toen wilde ik het zelf proberen.

Zal ik iets over Amatorski zeggen om af te sluiten? The Bear That Wasn't, Amatorski: de parallel is dat ze jong, goed en Belgisch zijn. Het meisje vertelt over de Beer en ik zeg dat mijn toekomstige nieuwe lief gerust Amatorski mag heten. Dan gaan we samen een ijsje eten, val ik in slaap en smult zij nog van een suikerspin terwijl ze zachtjes neuriet.