Er gebeuren dingen in mijn leven waarover ik niet kan schrijven. Zoals drie meisjes in mijn bed en hoe ze daar terecht kwamen. Niemand gelooft me als ik daarover schrijf en zelf kan ik het ook nauwelijks geloven. En ik schaam me ook.
Niet dat ik een van hen verplicht heb. Ik zou zelfs zeggen, integendeel. Alledrie wilden ze iets van mij, misschien wel meer dan ik van hen. Maar ik ben ook van mening dat bedden lekker liggen. En dan laat ik me gaan.
Niet met onverdeeld succces. Eentje van hen zie ik in goede verstandhouding nooit meer terug, een ander is meer een 'maatje' van me dan een vriendin en een derde heb ik op alle fronten moeten blokkeren, die wilde in mijn bed blijven liggen tot mijn bed het hare zou zijn. Van haar heb ik spijt. En ik verwijt me mijn eigen onzorgvuldigheid.
Er gebeuren dingen in mijn leven waarover ik niet zou moeten schrijven, maar die me dermate bezighouden dat ik schijnbaar niet anders kan. Bij deze.
zaterdag 25 februari 2012
woensdag 22 februari 2012
Telefoonseks
Zo beu om naar vacatures te speuren via de 'geijkte kanalen'. Jobat, Stepstone, Vacature, natuurlijk de site van de VDAB. Voor wie houden ze mij? Voor een schlemiel die dag in dag uit wil lezen dat hij flexibel, dynamisch en geen 9 to 5-type hoort te zijn? Mag ik ook nog eens rustig kiezen wie ik wél wil zijn. Maar ach, voor wie hou ik mezelf dat ik me dat afvraag? Als ik niet nummer 27 ben, dan ben ik wel nummer 72.
Ik solliciteer niet meer, tenzij u het meent met mij. Als u enkel maar poepsjiek, hoogopgeleid volk in uw rangen wilt, zal ik u niet langer lastigvallen. U moet weten: ik werk interim in een callcenter en eigenlijk bevalt me dat wel. Vooral op dag drie van de week. Dan kom ik onder stoom, gaat mijn stem wat rauwer klinken en doe ik jovialer tegen de mensen. Het gepeupel dat u zonder het te beseffen een beetje minacht (u zou zo'n mensen nooit aannemen). Het gepeupel waartoe ik zelf behoor. Waartoe ik grààg behoor, mag u rustig weten. Ik ken mijn plaats en mocht het gepeupel mijn plaats niet zijn, dan nog wil ik er niet meer van tussen uit.
Oh, er wordt mij gezegd dat ik weleens een aardig stukje schrijf. Op deze blog bijvoorbeeld. Ach, da's allemaal lief, maar het maakt geen enkel verschil. U wil dat ik uw hielen lik, dat ik ambitie toon en naar uw pijpen dans. Helaas (voor mij), ik doe dat niet en laat uw hautaine kelk liever aan me voorbij gaan dan me nog langer door u te laten vernederen.
De rest van m'n leven wil ik in een callcenter werken. Drie avonden per week en dus voor 105 euro per week. Maal 4 - vier weken per maand - kom ik dan aan 420. En daar krijg ik nog een aalmoes van de dop bovenop, ik moet dat eens navragen bij mijn vakbond. Een euro of 150 ofzo. Samen net genoeg om een kot van te betalen + van te eten. De rest van m'n leven woon ik op kot, tussen studenten, voor 290 euro per maand, om u niet in de weg te lopen op de immobiliënmarkt, what's in a name.
Oh, u hebt zo lang gestudeerd om mooie vacatures op te stellen met een resem eisen waaraan ik, gepeupel, niet voldoe. U doet dat zo goed en zoals u mijn mails beantwoordt, dat is van een klasse. Dat ene zinnetje dat u telkens copypaste: 'helaas na een grondige selectie' en dergelijke. En nooit zonder spelfouten doet u dat. Ik ben zo blij met de concentratie en de aandacht die u aan mij besteedt. Steeds weer heb ik zin om u terug te mailen en te vragen of ik uw handen mag komen kussen. Ik doe het niet, omdat ik uw persoonlijke beschaving niet wil confronteren met mijn rudimentaire gemanierdheid, die van een spelonkbewonder. En toch, u kan het navragen, heb ook ik gestudeerd. In de hoop op die manier een job te kunnen krijgen. Maar nee, dat valt niet mee - had ik het moeten voorzien? Ik ken de tricks niet, heb de skills niet, ben geen senior manager en ben niet goed in talen. Microsoft Office heeft wél geheimen voor mij. En uw secretaresse kan ik nu al niet uitstaan.
Ik stuur u dit door, dit bericht. U leest het met verbazing en legt het aan de kant. Wat kan u er ook aan doen. U hebt zelf bazen en bonussen, wie weet. U hebt zelf een leven en bent tenslotte geen psycholoog. Kent u de waarheid dat men als mistroostige enkeling enkel tegen betaling mensen kan 'lastigvallen'? Voor 40 euro per 'sessie'. Zijn we dan niet allemaal vrolijk?
Nee, vrees niet, ik ga het met u niet hebben over het einde van de wereld. Uw einde van de wereld is niet het mijne. Uw einde van de wereld, en ik ga bewust en wat dommig (ik streel uw ego) heel kort door de bocht, is uw grasmachine die het begeeft halverwege uw zondagse rit over uw pelouse.
Oh, kus mijn opgeblazen kloten. U had het kunnen maken in de telefoonseksindustrie, zoals u aan mijn lijn hing. Nu ga ik het met mijn beste callcenterstem zelf proberen. In de telefoonseksindustrie. "Heeeeeeey, waar heb je zin in, stoute jongen?"
Ik solliciteer niet meer, tenzij u het meent met mij. Als u enkel maar poepsjiek, hoogopgeleid volk in uw rangen wilt, zal ik u niet langer lastigvallen. U moet weten: ik werk interim in een callcenter en eigenlijk bevalt me dat wel. Vooral op dag drie van de week. Dan kom ik onder stoom, gaat mijn stem wat rauwer klinken en doe ik jovialer tegen de mensen. Het gepeupel dat u zonder het te beseffen een beetje minacht (u zou zo'n mensen nooit aannemen). Het gepeupel waartoe ik zelf behoor. Waartoe ik grààg behoor, mag u rustig weten. Ik ken mijn plaats en mocht het gepeupel mijn plaats niet zijn, dan nog wil ik er niet meer van tussen uit.
Oh, er wordt mij gezegd dat ik weleens een aardig stukje schrijf. Op deze blog bijvoorbeeld. Ach, da's allemaal lief, maar het maakt geen enkel verschil. U wil dat ik uw hielen lik, dat ik ambitie toon en naar uw pijpen dans. Helaas (voor mij), ik doe dat niet en laat uw hautaine kelk liever aan me voorbij gaan dan me nog langer door u te laten vernederen.
De rest van m'n leven wil ik in een callcenter werken. Drie avonden per week en dus voor 105 euro per week. Maal 4 - vier weken per maand - kom ik dan aan 420. En daar krijg ik nog een aalmoes van de dop bovenop, ik moet dat eens navragen bij mijn vakbond. Een euro of 150 ofzo. Samen net genoeg om een kot van te betalen + van te eten. De rest van m'n leven woon ik op kot, tussen studenten, voor 290 euro per maand, om u niet in de weg te lopen op de immobiliënmarkt, what's in a name.
Oh, u hebt zo lang gestudeerd om mooie vacatures op te stellen met een resem eisen waaraan ik, gepeupel, niet voldoe. U doet dat zo goed en zoals u mijn mails beantwoordt, dat is van een klasse. Dat ene zinnetje dat u telkens copypaste: 'helaas na een grondige selectie' en dergelijke. En nooit zonder spelfouten doet u dat. Ik ben zo blij met de concentratie en de aandacht die u aan mij besteedt. Steeds weer heb ik zin om u terug te mailen en te vragen of ik uw handen mag komen kussen. Ik doe het niet, omdat ik uw persoonlijke beschaving niet wil confronteren met mijn rudimentaire gemanierdheid, die van een spelonkbewonder. En toch, u kan het navragen, heb ook ik gestudeerd. In de hoop op die manier een job te kunnen krijgen. Maar nee, dat valt niet mee - had ik het moeten voorzien? Ik ken de tricks niet, heb de skills niet, ben geen senior manager en ben niet goed in talen. Microsoft Office heeft wél geheimen voor mij. En uw secretaresse kan ik nu al niet uitstaan.
Ik stuur u dit door, dit bericht. U leest het met verbazing en legt het aan de kant. Wat kan u er ook aan doen. U hebt zelf bazen en bonussen, wie weet. U hebt zelf een leven en bent tenslotte geen psycholoog. Kent u de waarheid dat men als mistroostige enkeling enkel tegen betaling mensen kan 'lastigvallen'? Voor 40 euro per 'sessie'. Zijn we dan niet allemaal vrolijk?
Nee, vrees niet, ik ga het met u niet hebben over het einde van de wereld. Uw einde van de wereld is niet het mijne. Uw einde van de wereld, en ik ga bewust en wat dommig (ik streel uw ego) heel kort door de bocht, is uw grasmachine die het begeeft halverwege uw zondagse rit over uw pelouse.
Oh, kus mijn opgeblazen kloten. U had het kunnen maken in de telefoonseksindustrie, zoals u aan mijn lijn hing. Nu ga ik het met mijn beste callcenterstem zelf proberen. In de telefoonseksindustrie. "Heeeeeeey, waar heb je zin in, stoute jongen?"
maandag 13 februari 2012
Ik krijg het van u
Zelf input geven aan deze dag zit er voorlopig niet in. Ik werd al balend wakker. Omdat ik keelpijn had en de confrontatie met het leven (dus weer) slecht van start ging. (Een stelregel in de charlatanerie van de homeopathie is dat u keelpijn krijgt als het u de keel uithangt - welja.) Ik zei gisteren nog onwillekeurig dat ik blij ben dat ik toch goed slaap, ondanks mijn wisselende stemmingen. En dat ik de fucking hulp van geen psychiater nodig heb (niet dat iemand me die aanraadde).
Maar hé, ik ben een organisme, net als een plant: geef mij wat water ,warmte, en niet uw rot cynisme. Ik word daar zélf cynisch van, van uw cynisme, uw opportunisme, uw stuitend gebrek aan visie en goedheid. En u bent héél de week, héél de maand, héél het jaar in de actualiteit. Elke fucking dag zit u in het nieuws, regelmatig als het fucking hoofdpunt ervan. (Ik lééf voor het nieuws, mag u rustig weten. De nieuwssoap geeft richting aan mijn leven, u bent dus bepalend.) Nu zit u in Syrië, maar evengoed in wat ze tegenwoordig The City noemen. Oh, en in Griekenland natuurlijk, u heeft uw tent opgezet bovenop de Akropolis. Daar hebt u een panorama over miserie. En dat, ja, dat is nieuws. Dat is wat wij moeten meezeulen. De fucking miserie van mensen in een tiranniek regime, van mensen in een corrupt regime, van cynische yuppies die zich speculanten laten noemen. Tegen de muur ermee.
Oh ja, en dan vriest u ook nog. Leuk, schaatsen, maakt men er dan van, als uw marionnetten. Maar niet ik.
Doodgevroren armoezaaiers, kinderen die voedselpakketten krijgen in de klas. In Polen en Griekenland, en ik die daar naar kijk vanuit België. En kinderen in armen van bloedende mensen, schreeuwende mensen, rauw, in Syrië. Nee, kan ik afleiden uit wat u inderdaad niet hoeft te zeggen, Homs is geen vakantiebestemming. En we hadden al Benghazi, het Tahrirplein en die eeuwige Rudi Vranckx. Het is ofwel mijn tv uit, ofwel Rudi Vranckx een tijd op non-actief.
Ik wil godverdomme iets leukers als boei om me aan vast te houden. Die eeuwigdurende Arabische Lente, ik krijg het daarvan - het krijgen, u kent die uitdrukking? Betekent: ik heb daar mijn buik van vol. Ik moet daarvan naar een paardenmiddel grijpen om het uit te houden. Marissa Nadler moet zalven, al veel te vroeg op de dag.
Maar hé, ik ben een organisme, net als een plant: geef mij wat water ,warmte, en niet uw rot cynisme. Ik word daar zélf cynisch van, van uw cynisme, uw opportunisme, uw stuitend gebrek aan visie en goedheid. En u bent héél de week, héél de maand, héél het jaar in de actualiteit. Elke fucking dag zit u in het nieuws, regelmatig als het fucking hoofdpunt ervan. (Ik lééf voor het nieuws, mag u rustig weten. De nieuwssoap geeft richting aan mijn leven, u bent dus bepalend.) Nu zit u in Syrië, maar evengoed in wat ze tegenwoordig The City noemen. Oh, en in Griekenland natuurlijk, u heeft uw tent opgezet bovenop de Akropolis. Daar hebt u een panorama over miserie. En dat, ja, dat is nieuws. Dat is wat wij moeten meezeulen. De fucking miserie van mensen in een tiranniek regime, van mensen in een corrupt regime, van cynische yuppies die zich speculanten laten noemen. Tegen de muur ermee.
Oh ja, en dan vriest u ook nog. Leuk, schaatsen, maakt men er dan van, als uw marionnetten. Maar niet ik.
Doodgevroren armoezaaiers, kinderen die voedselpakketten krijgen in de klas. In Polen en Griekenland, en ik die daar naar kijk vanuit België. En kinderen in armen van bloedende mensen, schreeuwende mensen, rauw, in Syrië. Nee, kan ik afleiden uit wat u inderdaad niet hoeft te zeggen, Homs is geen vakantiebestemming. En we hadden al Benghazi, het Tahrirplein en die eeuwige Rudi Vranckx. Het is ofwel mijn tv uit, ofwel Rudi Vranckx een tijd op non-actief.
Ik wil godverdomme iets leukers als boei om me aan vast te houden. Die eeuwigdurende Arabische Lente, ik krijg het daarvan - het krijgen, u kent die uitdrukking? Betekent: ik heb daar mijn buik van vol. Ik moet daarvan naar een paardenmiddel grijpen om het uit te houden. Marissa Nadler moet zalven, al veel te vroeg op de dag.
Abonneren op:
Posts (Atom)