En er is Blaudzun

Ik lijk over niemand anders meer te kunnen schrijven dan over die baardaap. Als ik mijn blog open en een nieuw bericht wil beginnen (ik heb geen vastomlijnd thema, ik blog niet met voorbedachte rade), moet ik telkens aan die baardaap denken. Dat kan niet zo blijven duren, dat is duidelijk.

Er is een andere jongen, een blinde muziekliefhebber die alleen al dit jaar zes memorabele concerten en evenveel memorabele muziekfestivals heeft bijgewoond. Zeverrock was er daar geen van, maar het had gekund als A Brand er op de affiche had gestaan.

Over mezelf praten, vind ik gemakkelijk. Ik val er mensen mee lastig, maar ik ben geen Freddy die het echt helemaal nergens over kan hebben, behalve over zichzelf. Dat is één uur grappig en toelaatbaar, daarna wil ik hem bij zijn haar grijpen en over de vloer slepen. Laatst zag ik hem voorbij de wasserette hobbelen en wist ik niet zeker of hij nu echt die gevierde copywriter is, dan wel een marginaal met te veel fantasie om een goede thriller te schrijven.

Dan is er de Kwast, de verfkwast, zou je kunnen zeggen. Net als de copywriter heeft de verfkwast het alleen over zichzelf. Ik vertrouwde iemand toe dat de verfkwast niet moet denken dat hij met mij op gelijke voet staat. Ik hield mijn linkerhand een stuk hoger dan mijn rechter om te tonen waar de kwast (rechts) en ik (links) ons respectievelijk bevinden. Ik superieur aan hem.

Er zijn ook de meisjes met wie je ijsjes wil eten, zonder dat ze het zelf weten. Hé meisje, zin in een ijsje - het is er het weer niet meer voor, maar voor het eind van dit jaar kan ik maar beter een bol pistache in iemands gezicht geduwd hebben, anders is mijn jaar om zeep. Nee, dat is niet waar.

Ik heb begin dit jaar al ijsjes gegeten die naar zeep smaakten. Ik moet dat nu niet nog eens doen. Ijsjes eten is één ding. Ijsjes eten met meisjes moeten twee dingen zijn.

En er is Blaudzun met 'Heavy Flowers'. Het nummer loopt af en dit stukje ook.