Volgt hier ontslag?

Paulette neemt geen gas terug. Haar vlammende reactie op het forum moet er komen. Laat mijn potje maar overkoken, is ze tevreden over de zegswijze die haar te binnen shiet en die voor haar gevoelens van - ja, je zou het haat kunnen noemen - van toepassing is. Dat madammeke van de radio heeft er om gevraagd. Wie denkt die Annemie Peeters, dat stuk pretentie, wel niet dat ze is?!

Paulette luistert op zondagochtend trouw naar 'Peeters & Partners' op Radio 1 en ligt op de loer voor foutjes van de zo al omstreden Annemie Peeters. Op zondagochtend springt Paulette's wekkerradio aan om 7u, zodat ze zich, nog lekker in bed, aan Peeters kan ergeren. Want die Annemie, nee, die kan ze echt niet uitstaan. Voor Paulette een valabele reden om naar Peeters' 'programmake' te luisteren.

En kijk, daar is het al zover! Paulette is klaarwakker. Wat een kemel van die Peeters! Ze heeft net Carl Huybrechts gebruskeerd aan de telefoon, stelde een ongepaste vraag. Paulette handelt nu snel. Heel wat forumbezoekers hebben al verontwaardigd gereageerd, ziet ze, in die paar minuten die ze nodig had om uit haar bed te klimmen en in haar sloffen te schieten. Paulette anticipeert onmiddellijk. Ze mag dan niet als eerste gereageerd hebben, ze moet nu de strafste reactie weten te formuleren. Haar reactie moet alle voorgaande overtreffen.  Ze is niet alleen boos op die "rooie madame", die "gefrustreerde trees" van dat "rood bastion". Weet je wat, denkt Paulette vergenoegd, ik vraag Peeters' ontslag.

Driftig tokkelend op haar klavier schrijft Paulette een vlammende kritiek die niet zo erg verschilt van alle voorgaande. Hier en daar kiest ze slechts voor een adjectief dat ze in eerdere reacties - een inspiratie - nog niet tegenkwam. Maar daarmee is dus nog niet alles gezegd. Paulette laat bedachtzaam twee witregels vallen. Om de zin die nu zal volgen meer kracht bij te zetten. Ja, haar vrienden van het forum krijgen nog een toetje.

"Volgt hier ontslag?", is Paulette in drie woorden en één leesteken zeer to the point. Zal de VRT het ontslag van Annemie Peeters in overweging nemen na deze misplaatste provocatie jegens Carl Huybrechts?

Tevreden over zichzelf staart Paulette naar het scherm. Haar verwachtingen zijn groot - gaat de applausmeter voor haar in het rood? Haar maag gromt nijdig, maar nu heeft ze geen tijd om te eten. Om de 30 seconden refresht ze de forumpagina. Wie zal er ingaan op haar feitelijk retorisch vraag die de zaak toch in een ander daglicht stelt, een nieuwe dimensie geeft - het mag gezegd. De twintig personen voor haar leverden enkel stereotiepe kritiek op "die zure taart", Paulette ging een stap verder. Ontslag.

Vijf, zeven, negen minuten nadat ze op 'post' heeft gedrukt, is nog geen enkele forumbezoeker op haar vraag ingegaan, is nog niemand haar bijgetreden. Paulette blijft refreshen, maar nu telkens met langere tussenpozen. Het is al bijna 10u, ziet ze terwijl haar reactie blijft zakken in de lijst. Straks begint 'De zevende dag'. Ze breekt haar hoofd over welke sos daar mogelijk te gast kan zijn. Wie was er nu weer in het nieuws?

Tot haar ontsteltenis neemt de forumdiscussie ondertussen een andere wending. Plots is Carl Huybrechts zelf de kop van jut. Paulette opent een nieuw tabblad en surft zich een weg naar het 'Zevende dag'-forum. Hopelijk heeft ze daar meer geluk en kan ze straks het verschil maken in een mogelijke sossenbash. Paulette vat moed. Haar zondag kan nog gered worden.

Marissa,

Hier ben je een beeldschone slaapster, Marissa

met oogleden als okergele onvindbare schelpen

de gordijnen die slaapkamers maken van je donkere ogen

waarin jij en jij alleen de deur vindt

die je voor mij gesloten houdt

Je bent een bosnimf met verwonderde blik, Marissa

je hebt je mooie gitzwarte haren niet gekamd

je schoonheid mag nooit vanzelfsprekend zijn, al is dat nog zo aantrekkelijk

je bent te licht gekleed voor deze zomerochtend, je vat kou

in een bruine jurk die je rug bloot laat

Hier ben je heel even van mij, Marissa

ik sla mijn armen om je heen en hef je kin op

mooie meisjes laten hun hoofd niet hangen, kammen hun haren

en zien er uit als mooie meisjes

dat doe je goed, Marissa, maar meer overtuiging, prinses, minder nonchalance, je kan het

die schoentjes vind ik prachtig, net als de rode jurk tot aan je dij

Je bent heel mooi maar bleek en zo alleen, Marissa

je grote ogen wachten op je ingebeelde vriend

je lichte lippen zijn te mooi om mee te pruilen

maar dat probeer je selectief te vergeten

hou nog heel even vol, meisje

En hier draag je de pyama die je oma zaliger je toestopte

de lok die voor je ogen valt zet achteloos je schoonheid in de verf, opnieuw

je zit op bed en blijft daar vast nog even zitten

terwijl je je verzet tegen gedachten aan je ingebeelde vriend

neem toch de tijd om je mooie haren te kammen, Marissa

neem toch de tijd om je mooie haren te kammen

laat mij je mooie haren kammen, Marissa

ik kam je mooie haren met liefde en in stilte