Terwijl nogal wat mensen in onze maatschappij steeds harder voor elkaar worden, terwijl 'de Vlaming' radicaliseert - jazeker, dat is het juiste woord -, ben ik dankbaar dat ik uitgerekend in het afgelopen jaar een aantal uitgesproken 'zachte' mensen, lieve mensen, heb leren kennen. Ik schat dit enorm naar waarde en het ontroert mij diep. Mijn (mislukte) pogingen om mezelf tegen een verhardende maatschappij te beschermen, hadden mij cynisch gemaakt; ik wantrouwde mensen met goede bedoelingen of kon hen enkel met enige ironie benaderen. Ik was en ben zelf ook veel te hard. Ik heb me laten meesleuren.
De 'zachte' mensen die ik het afgelopen jaar heb leren kennen, hebben met elkaar gemeen dat ze naar andere mensen luisteren, dat ze zich kwetsbaar durven opstellen, dat ze oprecht zijn, dat ze solidair zijn, dat ze begrijpen hoe belangrijk het is om samen te werken en samen te léven, en nog zo veel meer.
De tegenbeweging, zoals dat dan heet, is ingezet. Hardheid wordt gecounterd en op een positieve manier bestreden. Hardheid biedt geen toekomstperspectief, het leidt ons naar de afgrond. Mensen genre Bart De Wever, met een agressief zwart-witdiscours zijn kankers voor een kwetsbare maatschappij, het zijn mensen die vernielen in plaats van opbouwen. We moeten ons hier actief tegen beschermen of we verzuipen mee.
De maatschappij als dusdanig kunnen we niet redden, maar samen met onze geliefden kunnen we vanuit een gedeeld engagement een buffer opbouwen tegen de kankers en hun uitzaaiingen. Ik ben daar zelf volop mee bezig en zal daar mee doorgaan. Er is geen eindpunt, het is een doorlopend proces, maar ik zal er mijn tanden blijven inzetten. Met de mensen die ik stelselmatig rond mij aan het verzamelen ben zal dit mogelijk zijn. En zelf zal ik nog meer zachtheid nastreven. Ik zal proberen om verdraagzamer te zijn en minder ironisch. Ik zal proberen om te aanvaarden dat een aantal dingen in de wereld zijn zoals ze zijn. Ik zal naar anderen luisteren en eerlijk en oprecht zijn. Ik zal deelnemen aan een samen-leving, binnen de of parallel aan dé samenleving. Dé samenleving hoeft niet mijn samenleving te zijn. Het heeft geen zin om te wachten op inspanningen waarvan je weet dat ze niet geleverd zullen worden.
We gaan door met gelijkgezinden, met de mensen die we graag zien. Op mensen die andere doelen nastreven, mensen die verder willen polariseren en radicaliseren, moeten we ons niet concentreren.
Die bekijken het maar.
Die bekijken het maar.
