Dream pop uit de jaren tachtig.
Een beetje episch.
Zonder franjes.
Recht op zijn doel af.
Met zo'n hoog stemgeluid.
Wentelende gitaren.
Liedjes die pas na drie luisterbeurten hun schoonheid prijsgeven.
Een inspiratiebron voor veel bands.
Om een of andere reden een klein beetje schattig.
Met een getal in de groepsnaam.
Ik kan me niet voorstellen dat er geen vrouw in die band zat.
En zie nu: er wordt gewag gemaakt van ene Naomi Yang.
Exotisch nog ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten