Laatst kwam ik mijn vader tegen.
Lange groene jas.
Hij stelde vragen, nogal bars.
Hij wachtte op de trein.
Dat deed ik ook.
En soms gaf ik hem antwoord.
Mijn vader vroeg mij wanneer en waarom.
En ik draaide mij om.
Ik had geen antwoorden.
Mijn hoofd was leeg.
En toch, het was niet slecht.
Wij namen geen afscheid.
Of toch niet met woorden.
Dat doen wij niet, dat is wat té.
Hij vroeg nog wanneer.
En ik zei wie weet.
En toen reed de trein met ons heen.
Die avond, toevallig, zag ik hem opnieuw.
Symbolisch, dat moest wel, want toeval bestaat niet.
Diezelfde verhouding, datzelfde gezeur.
Maar ook een klein beetje begrip.
Is er dan toch een kleine wentelende revolutie in de maak?
2 opmerkingen:
Wentelteefjes kunnen soms heel lekker zijn.
Elk stukje hier is het waard om opnieuw en opnieuw gelezen te worden. Elk.
Een reactie posten