Over het bestaan van Jack Nicholson of over dat van Al Pacino. "Twee van de beste acteurs van hun generatie," lees ik. Zelf heb ik daar geen uitgesproken mening over, ik zou Al Pacino misschien niet eens herkennen, maar Jack Nicholson vond ik wel straf in "The Shining" van Stanley Kubrick.
Jack Nicholson kwam pas in 1974 te weten dat de mensen die hij altijd voor zijn ouders had gehouden eigenlijk zijn grootouders waren. Hij was toen 37 en die (groot-)ouders in kwestie waren toen al dood. Kunt u zich dat allemaal inbeelden? Ik had een vlieg op de muur willen zijn van de ruimte waarin Nicholson zich op het moment van de onthulling bevond. Een man met zo'n temperament, hij had volledig door zijn dak zijn gegaan. Veronderstel ik.Stanley Kubrick trouwens, een kluizenaar. Spannend toch, zo'n "genie" van wie amper geweten was wat hij uitstak en waar hij dat uitstak? Ik had wel eens een vlieg op de muur willen zijn in het vertrek waar die man zijn namiddagen doorbracht.
Geweldig ook om de making of van "The Shining" te zien, met Kubrick en Nicholson in één ruimte. Het zegt niet zo veel natuurlijk, maar het feit van twee artiesten in elkaars nabijheid, elk met hun ego en hun manieren: bijzonder. Nicholson de wat arrogante lawaaimaker en Kubrick het perfectionistische brein.Wie zijn de grootten van deze tijd en waar is hun ego?
Koning Boudewijn vind ik ook interessant, maar daar schrijf ik bij een andere gelegenheid iets over.
1 opmerking:
Eric Clapton was ook iemand wiens grootouders deden alsof ze zijn ouders waren omdat zijn echte moeder nogal jong en ongehuwd zwanger was. Toch zou ik geen stalkende vlieg in het leven van Eric Clapton wilen zijn.
Een reactie posten