Tomates et salade?

Gelukkig was ik alleen. En ook: hoe zou mijn pa gereageerd hebben moest hij mij, bijvoorbeeld, via een camera hebben kunnen gadeslaan gedurende die drie minuten?

Verbijsterd, veronderstel ik. Of toch op de manier waarop hij verbijsterd zou zijn, waarop hij verbijsterd op mij zou reageren. En de conclusies die hij uit mijn gedrag zou trekken. Hoe hij zou emmeren over zaken die er helemaal niks mee te maken zouden hebben. Uit onbegrip. Vanuit het algehele onbegrip om mijn daad te vatten.

Ik heb dus een broodje gekocht. Het kon eigenlijk niet goed gaan. Ik moest Frans spreken en het ging me niet af om Frans te spreken. Men was niet inschikkelijk, gaf me geen informatie. Ik moest het uitzoeken en daar ben ik in zulk een context niet goed in. Ik kocht een broodje voor €3,5, liep ermee naar een tafel, zette het neer en verliet het etablissement.

Omdat ik het niet lustte natuurlijk. Omdat ik niet wist wat ze erop gingen gooien. omdat ik een moeilijke ben wat dat betreft. "Tomates et salade?" had ik nog gepolst, en ze had ja geknikt. Die onaangekondigde kaas en andere groenten had ik er dan ook niet bij verwacht. Laat staan dat ik die wilde.

Het was moeilijk om naar buiten te gaan, maar het was de enige oplossing. Ik vond het ook al zo vreemd dat ik een schotel meekreeg; kon ik niet opteren om dat broodje mee te nemen (dan had ik het veel subtieler in een vuilbak kunnen gooien)? Nu had ik het gevoel dat iedereen naar me keek, maar ik zette door. Zoals ik ook had doorgezet om dat broodje te bestellen. Ik moest toch iéts eten en het zou zo erg toch niet zijn, zo was mijn redenering.

Daar kom ik dus niet meer terug, dat kan nu niet meer; Zelfs al had ik m'n muts op, ze zullen me herkennen. Als een gek. Gelukkig heb ik alsnog iets gegeten, want anders was ik nu heel ongelukkig.

Fun

Toch gek hé, hoe dat bloggen met twee g's plots ook gewoon weer kan stoppen met twee p's. Alhoewel stoppen, daar gaat het 'm helemaal niet om. Het komt er gewoon even niet uit via het toetsenbord, zoals het er des te meer uitkomt via het rectum, nee, onwelriekend grapje. Sorry.

Voor de mensen die het leuk vonden/vinden dat ik blog/blogde. Ik heb me stiekem wel eens afgevraagd met hoevelen u waart (en nu nog zijt), want die tellertjes allerhande, die kreeg Ali met geen stokken met twee k's geïnstalleerd. Ik leerde het niet, dat installen, maar ik zal u zeggen dat me dat eigenlijk ook niet deerde. U waart met tien of zoiets daaromtrent. Of u was met vijftig, en dan zou er nu misschien wel sprake zijn van enige druk.

Die er nu niet is. Nu ik opduik wanneer me dat uitkomt. Als ik aan het schrijven ben, zou ik het nog steeds elke dag willen doen, dat gevoel heb ik dan. Maar als ik het elke dag moet doen, dan vind ik het niet leuk, heb ik niets om te vertellen.

Maar die blogberichten maak ik nog steeds. Als ik rondloop, als ik kijk, als ik zie, als ik leef. Als ik rondloop. En ik denk dan wel eens dat ik ze moet lozen, die gedachten, dat ik ze in zinnen moet gieten, zoals water in een emmer, om ze te bewaren. Wat dan niet gebeurt. Want eens ik dat water, die woorden, lozen kan, zijn ze opgedroogd, verdampt als het ware, en blijf ik stil, zonder woorden, op mijn bed achter. In vrede.

Ook heb ik wezen nadenken over een nieuw concept, een nieuwe manier om aan bloggen te doen. Meer de actualiteit opvolgen of zoiets, minder lange berichten ook. Want wie leest die nu (ik lees ze alleszins slechts diagonaal op andermans blog)? Maar dat andere concept bevredigt me ook niet, getuige een voorbeeld daarvan, m'n vorige post. Zo is het gewoon saai hé? Of niet?

Natuurlijk wel. Ali's smeuïge verhalentrommel, die moet heropend worden. Herinneringen en toekomstplannen over meisjes en jongens en steden en god weet wat. Reizen en plannen. Parijs?

Nu kan u vast niet meer volgen. Maar onthoud: ik blijf bloggen. God wat heb ik een fun beleefd het voorbije kwartier.

Vlaamsgezinde partijen, u hebt gelijk

In tijden waarin je niet meer weet wat je in - proef het woord - "België" mag aankaarten en wat niet, durf ik toch achterover te vallen als ik lees dat de lessen Nederlands in het Brusselse middelbaar onderwijs zullen gehalveerd worden. Huh? En ook wel: qué? Want dit lijkt mij een bijzonder slecht idee, waarvan ik gewoon niet kan begrijpen dat een bobo op een of andere post het werkelijk in zijn koker haalde.

Hoe cynisch.

Minder Nederlands voor Franstalige jongeren in Brussel? Dat heeft zelfs in geen mijlen enige betrekking op welk communautair geschil dan ook. Dat is gewoon dwaas. Volkomen ontoelaatbaar zelfs.

Het schijnt dat tweetaligheid meer werkzekerheid biedt. Ik heb dat van horen zeggen.
Ik heb ook van horen zeggen dat het crisis is. Wat dat betekent is mij niet helemaal duidelijk, maar blijkbaar heb ik het wel beter begrepen dan die Franstalige bobo.

Hoe cynisch.

Een informatief artikel kan u lezen op deze site.

Vijf dagen is één week

Wakipenda (11 uur geleden): "Damn this is great!!!!!! OK im an old fart now, but u kids will never have this!!!!!!!! Just like i never had Beethoven or Elvis Presley!
BUT I DID HAVE THIS AS WELL AS FAITHLESS etc...!!!!! u will never have as much fun as i did!!! hehehe..."

Ik ben zo geneigd dit te beamen. Heerlijk lied, nostalgie, echt waar.