Toch gek hé, hoe dat bloggen met twee g's plots ook gewoon weer kan stoppen met twee p's. Alhoewel stoppen, daar gaat het 'm helemaal niet om. Het komt er gewoon even niet uit via het toetsenbord, zoals het er des te meer uitkomt via het rectum, nee, onwelriekend grapje. Sorry.
Voor de mensen die het leuk vonden/vinden dat ik blog/blogde. Ik heb me stiekem wel eens afgevraagd met hoevelen u waart (en nu nog zijt), want die tellertjes allerhande, die kreeg Ali met geen stokken met twee k's geïnstalleerd. Ik leerde het niet, dat installen, maar ik zal u zeggen dat me dat eigenlijk ook niet deerde. U waart met tien of zoiets daaromtrent. Of u was met vijftig, en dan zou er nu misschien wel sprake zijn van enige druk.
Die er nu niet is. Nu ik opduik wanneer me dat uitkomt. Als ik aan het schrijven ben, zou ik het nog steeds elke dag willen doen, dat gevoel heb ik dan. Maar als ik het elke dag moet doen, dan vind ik het niet leuk, heb ik niets om te vertellen.
Maar die blogberichten maak ik nog steeds. Als ik rondloop, als ik kijk, als ik zie, als ik leef. Als ik rondloop. En ik denk dan wel eens dat ik ze moet lozen, die gedachten, dat ik ze in zinnen moet gieten, zoals water in een emmer, om ze te bewaren. Wat dan niet gebeurt. Want eens ik dat water, die woorden, lozen kan, zijn ze opgedroogd, verdampt als het ware, en blijf ik stil, zonder woorden, op mijn bed achter. In vrede.
Ook heb ik wezen nadenken over een nieuw concept, een nieuwe manier om aan bloggen te doen. Meer de actualiteit opvolgen of zoiets, minder lange berichten ook. Want wie leest die nu (ik lees ze alleszins slechts diagonaal op andermans blog)? Maar dat andere concept bevredigt me ook niet, getuige een voorbeeld daarvan, m'n vorige post. Zo is het gewoon saai hé? Of niet?
Natuurlijk wel. Ali's smeuïge verhalentrommel, die moet heropend worden. Herinneringen en toekomstplannen over meisjes en jongens en steden en god weet wat. Reizen en plannen. Parijs?
Nu kan u vast niet meer volgen. Maar onthoud: ik blijf bloggen. God wat heb ik een fun beleefd het voorbije kwartier.
4 opmerkingen:
I know the feeling, zucht. Ik ben alvast één van je lezers.
Het lijkt wel een virus dat helaas de verkeerde bloggers treft. Degene die ik graag lees.
Heel mooi stukje. Alweer.
Ik vind dat je moet stoppen als het een min of meer neurotisch ingevuld systeem wordt. Maar ook dat je moet beseffen dat je pas doordat je voor jezelf een systeem opzet werkelijk iets maakt. Eventueel iets waarover je tevreden kunt zijn. En waar anderen iets aan kunnen hebben.
Een mooi lang stuk dat ik voornamelijk verticaal heb uitgelezen. Niet stoppen he?
Een reactie posten