In de namiddag voorafgaand aan de avond waarop mijn kotgenoot voor het eerst eigenhandig de vuilniszakken zou buiten zetten, kwam hij mij vragen hoe dat moest. Hij zag er erg onzeker uit en kon een zweem van gêne niet verbergen. Tegelijk probeerde hij zijn vraag wel een zweem van onnozeldoenerij mee te geven, als om zijn onzekerheid en klaarblijkelijke onwetendheid te camoufleren. Hetgeen dus mislukte, want ik had hem door.
Ik had weinig zin om hem te helpen, zoals hij daar, vond ik, misplaatst ironisch stond te grijnzen. Hij die niet weet hoe je een vuilniszak buiten zet, mag in september nog eens terugkomen naar mijn algehele appreciatie-examen. Ik zei hem dat hij de afvalkalender in de keuken moest bestuderen, dat hij dan wel zou te weten komen wat PMD betekent en wat huisvuil. Neen, hij wist technisch gesproken natuurlijk wel hoe een vuilniszak wordt buiten gezet - dragen of slepen, naast de voordeur plaatsen -, hij wist alleen niet welke zak bij welke omschrijving hoorde. Die kennis had hij nooit eerder nodig gehad.
Dubbel zielig, kon ik alleen maar concluderen, omdat in zowat de helft van de straat een afvalwonder (m/v) zijn blauwe vuilzak reeds op de stoep had neergeploft. De kotgenoot had hier dus kennelijk geen acht op geslagen toen hij met zijn knappe psychologenkop zijn fiets in het rek voor de huisdeur parkeerde. Ik kon het niet helpen dat dat me ergerde. Is dat nu niet bijzonder ergerlijk?
De kotgenoot wist vaag wat blauw en bruin ongeveer behelsden, hem gevraagd naar het onderscheid tussen beide types vuilniszakken. Blauw stond dus voor PMD, besloot hij na een korte overpeinzing, met een soort opluchting die met wat slechte wil als misplaatste trots geïnterpreteerd kon worden. Het werd hoog tijd dat hij die vuilniszakken ook daadwerkelijk zou gaan buiten zetten, vond ik.
Daar had hij, het leek al te vanzelfsprekend, mijn hulp voor nodig. Er waren immers twee blauwe zakken en het zou wel onnozel zijn om nog eens terug te moeten lopen, enkel voor die tweede zak, als er toevallig ook een kotgenoot in de buurt was. Ik kon hem volgen in die redenering, maar kon het niet laten om op te merken dat zo'n blauwe zak eigenlijk bjna niks weegt, dat je er dus perfect twee tegelijk kan optillen.
Ik zag in een oogwenk dat hij zich op dat moment het recht wilde toeëigenen om te gniffelen om mijn zeikerige advies en sneed hem de pas af. "Vorig academiejaar heb ik elke woensdag blauw en om de twee dinsdagen bruin op straat gezet. Daar heb ik toen nooit iets van gezegd, tegen gelijk wie in dit huis. Dit jaar heb ik oktober en november ook stilzwijgend voor mijn rekening genomen, maar nu dacht ik dat het toch niet onbeleefd zou zijn als ik een papier in de keuken hing met het voorstel tot een beurtrol voor die vuilniszakken. Ik wil jou alvast bedanken voor het op jou nemen van de maand februari en vertrouw er op dat je de klus tot een goed einde zal brengen. Nu ga ik eventjes naar de winkel."
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten