U speelt het hard to get. Ik ben er de man niet naar om daar in mee te gaan. Hard to get vind ik stomvervelend. Dat ze het afbollen met hun hard to get. De meisjes (gelukkig nooit last mee gehad) en de werkgevers (ondertussen al jaren last mee).
U komt mij de strot uit, lieve arbeidsmarkt. “Why are you doing this to me????!!” om het met een zinnetje uit een willekeurige dramafilm te zeggen. Nee serieus, waar is dit voor nodig? Ik ben toch een schappelijke jongen? Ik heb een professionele bachelor journalistiek. Dat kan beter, zal u zeggen, maar nee, dat kon in mijn geval niet beter. Ik ben al lang blij dat ik die professionele bachelor behaald heb.
Gewoon, lieve vriend, een gewoon jobke voor deze gewone jongen. Kan dat er echt niet af? Iets heel onnozel, echt heel stom, kijk niet naar mijn diploma noch naar mijn cv in zijn geheel. Negeer wie ik ben of wat ik kan. Laat mij kranten verkopen ofzo. Ik heb journalistiek gestudeerd maar hoef niet voor een krant te schrijven nu. Misschien ooit, het is niet dringend. Maar laat mij kranten verkopen. Bijvoorbeeld. Of brieven bussen. Of tickets scheuren. Of papierkes van de grond rapen, geen zever. Ik doe dat nu al, dat laatste. Ik ben die kerel die in een winkelstraat een leeg blikje van de grond raapt en het in een vuilbak gooit. Dat ik dan aangestaard wordt – “het is toch zijn blikje niet, waarom raapt die dat dan op?!” – kan mij niks schelen. Gemeenschapszin enzo.
Is er een vacature voor Moeder Theresa, al dan niet in de regio Leuven?
Alle nonsens daargelaten heb ik nog een ander probleem met u. Uw sérieux, lieve arbeidsmarkt. Uw oneindig sérieux is zo mogelijk nog irritanter dan het feit dat u mij geen vaste job kan bezorgen. U begroet mij bij voorkeur in het Engels – de klantendienstmedewerker noemt u gewichtig een customer care agent - en vraagt naar mijn skills en targets en whatever the fuck it may be. (Tussen ons gezegd en gezwegen, lieve arbeidsmarkt: ook de de customer care agent staat om het uur aan de koffieautomaat en zeikt aan een stuk door over de kids dit en de kids dat. En dat wéét u.)
En flexibel en dynamisch en een teamspeler die ook zelfstandig kan werken, en al die andere nietszeggende competenties die u van mij verlangt. Ik bén al die dingen. Ik héb al die competenties. Of ik kan doen alsof. In de praktijk maakt dat vaak weinig uit zoals u zelf best weet. Dynamisch, godbetert. Kan u mij voor eens en altijd zeggen wat u daar precies onder verstaat? Leer mij de truc waardoor mijn toekomstige collega’s versteld zullen staan van goh wat is die Alexander dynamisch! Maak dat mee - zo'n dynamische collega!
Als ik u bloedserieus moet nemen, lieve arbeidsmarkt, moet u mij ook serieus nemen. Dan moet u zich ook flexibel en dynamisch opstellen. Dan moet u mij ook eens een brief sturen om mij te overtuigen waarom ík voor ú zou moeten kiezen. Want dat is mij nu niet meer zo heel erg duidelijk.
Met stilaan wanhopige, doch van milde ironie doordrenkte, smeekbeden
Uw werklustige Alexander
U komt mij de strot uit, lieve arbeidsmarkt. “Why are you doing this to me????!!” om het met een zinnetje uit een willekeurige dramafilm te zeggen. Nee serieus, waar is dit voor nodig? Ik ben toch een schappelijke jongen? Ik heb een professionele bachelor journalistiek. Dat kan beter, zal u zeggen, maar nee, dat kon in mijn geval niet beter. Ik ben al lang blij dat ik die professionele bachelor behaald heb.
Gewoon, lieve vriend, een gewoon jobke voor deze gewone jongen. Kan dat er echt niet af? Iets heel onnozel, echt heel stom, kijk niet naar mijn diploma noch naar mijn cv in zijn geheel. Negeer wie ik ben of wat ik kan. Laat mij kranten verkopen ofzo. Ik heb journalistiek gestudeerd maar hoef niet voor een krant te schrijven nu. Misschien ooit, het is niet dringend. Maar laat mij kranten verkopen. Bijvoorbeeld. Of brieven bussen. Of tickets scheuren. Of papierkes van de grond rapen, geen zever. Ik doe dat nu al, dat laatste. Ik ben die kerel die in een winkelstraat een leeg blikje van de grond raapt en het in een vuilbak gooit. Dat ik dan aangestaard wordt – “het is toch zijn blikje niet, waarom raapt die dat dan op?!” – kan mij niks schelen. Gemeenschapszin enzo.
Is er een vacature voor Moeder Theresa, al dan niet in de regio Leuven?
Alle nonsens daargelaten heb ik nog een ander probleem met u. Uw sérieux, lieve arbeidsmarkt. Uw oneindig sérieux is zo mogelijk nog irritanter dan het feit dat u mij geen vaste job kan bezorgen. U begroet mij bij voorkeur in het Engels – de klantendienstmedewerker noemt u gewichtig een customer care agent - en vraagt naar mijn skills en targets en whatever the fuck it may be. (Tussen ons gezegd en gezwegen, lieve arbeidsmarkt: ook de de customer care agent staat om het uur aan de koffieautomaat en zeikt aan een stuk door over de kids dit en de kids dat. En dat wéét u.)
En flexibel en dynamisch en een teamspeler die ook zelfstandig kan werken, en al die andere nietszeggende competenties die u van mij verlangt. Ik bén al die dingen. Ik héb al die competenties. Of ik kan doen alsof. In de praktijk maakt dat vaak weinig uit zoals u zelf best weet. Dynamisch, godbetert. Kan u mij voor eens en altijd zeggen wat u daar precies onder verstaat? Leer mij de truc waardoor mijn toekomstige collega’s versteld zullen staan van goh wat is die Alexander dynamisch! Maak dat mee - zo'n dynamische collega!
Als ik u bloedserieus moet nemen, lieve arbeidsmarkt, moet u mij ook serieus nemen. Dan moet u zich ook flexibel en dynamisch opstellen. Dan moet u mij ook eens een brief sturen om mij te overtuigen waarom ík voor ú zou moeten kiezen. Want dat is mij nu niet meer zo heel erg duidelijk.
Met stilaan wanhopige, doch van milde ironie doordrenkte, smeekbeden
Uw werklustige Alexander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten