Oké, ik ga jullie iets vertellen dat ik eigenlijk nog helemaal niet mag verklappen. Het productiehuis - ja, daar licht ik al een eerste tipje van de sluier, het heeft met tv te maken! - heeft me opgelegd om er over te zwijgen tot de serie - jaaa! - op antenne gaat, maar ik kan niet langer aan de drang weerstaan om jullie te vertellen dat ik heb deelgenomen aan het eerste seizoe...n van ‘Adam zkt. Eva’, een reality-programma dat in het najaar zal worden uitgezonden op Vier!
Misschien zegt dit nieuwe tv-format jullie nog helemaal niets, maar een eerste Nederlands seizoen wordt momenteel uitgezonden op de televisiezender RTL en bij onze noorderburen is het al meteen een dikke hit. Ik leg jullie even het concept uit.
In ‘Adam zkt. Eva’ gaan jonge singles op zoek naar ware liefde. Dat doen zij op een onbewoond eiland in de Stille Zuidzee. Het programma vertoont gelijkenissen met ‘Temptation Island’, maar in tegenstelling tot die controversiële reeks worden in ‘Adam zkt. Eva’ geen relaties op de proef gesteld. ‘Adam zkt. Eva’ geeft jonge, leuke, mooie mensen zoals ik daarentegen de kans om op een authentieke manier de liefde van hun leven te leren kennen. En dat gebeurt... naakt.
Dat dat toch nog veel controversiëler is dan ‘Temptation Island’, denken jullie nu misschien, maar dat klopt helemaal niet. Eens je in je hoofd de klik hebt gemaakt wordt het heel gewoon om naakt en ongedwongen voor de televisiecamera’s te paraderen. Ware liefde komt je niet meer zomaar aanwaaien in deze hectische tijden en een aantal weken poedelnaakt voor ‘kijkend Vlaanderen’ op een zonnig eiland rondlopen is dan ook een kleine moeite.
Jullie moeten het ook zo bekijken: ik ben 27 nu en het leek me weleens tijd om een volgende stap te zetten in mijn leven. Mijn vrienden, leeftijdsgenoten, hebben inmiddels allemaal een vaste relatie en beginnen zo stilaan aan gezinsuitbreiding te denken. Ik daarentegen ben nog single en ik heb hoe langer hoe meer het gevoel dat dat een afstand creëert tussen mijn vrienden en mij. ‘Adam zkt. Eva’ was dan ook een unieke kans om op een leuke manier een meisje te leren kennen met wie ik voor de rest van mijn dagen gelukkig samen kan zijn. Ik heb me dan ook onmiddellijk ingeschreven voor de eerste Vlaamse reeks op Vier en werd geselecteerd uit honderden andere kandidaten. (En voor jullie zich de vraag stellen: néé, de lengte van mijn piemel was voor de makers geen criterium om mij voor het programma te selecteren!)
Waarom zou het gemakkelijker zijn om de ware liefde te vinden als je naakt bent, vragen jullie zich misschien af. Wel, het feit dat je geen kleren aanhebt sloopt meteen alle drempels die er anders wel zijn. Naaktheid dwingt je om onmiddellijk open kaart te spelen, jezelf onmiddellijk... bloot te geven.
Toen ik aankwam op het eiland leek het alsof er nog niemand was, tot ik plots in de verte een meisje naar me toe zag komen lopen. Ik zag meteen dat ze een mooi figuur had, maar was helemaal niet bezig met bijvoorbeeld de grootte van haar borsten. Nee, ik wilde in de eerste plaats weten of ze mooie ogen had. En die had ze.
We gaven elkaar drie kussen en ze stelde zich voor als Gail. Het eerste moment was, toegegeven, ietwat onwennig en ik voelde nog geen vonk overslaan, maar dat zou wel gaan komen als we elkaar wat beter zouden leren kennen tijdens het avondmaal, zo dacht ik. Intussen was onze naaktheid ook alweer heel gewoon. We sloegen er, zeg maar, helemaal geen acht meer op.
Gail vertelde dat zij in de eerste plaats aan ‘Adam zkt. Eva’ deelnam om interessante gesprekken te kunnen voeren en dat wilde lukken want ook voor mij was dat uiteindelijk de grootste motivatie om aan het programma deel te nemen. (Ook voor de programmamakers was dat overigens cruciaal, hoorde ik nadien, dat de kandidaten de wens hadden om mensen te leren kennen met wie ze diepgaande gesprekken zouden kunnen voeren - naakt.)
Nu, voorlopig wil ik verder nog niet te veel verklappen over wat er op het eiland nog allemaal is gebeurd. Jullie zullen alles wel op tv kunnen zien. Als teaser wil ik nog alleen maar meegeven dat het me na twee dagen samen op het eiland nog steeds niet gelukt was om verliefd te worden op Gail, wat tot een relletje geleid heeft tussen mij en de productieploeg.
Natuurlijk waren er ook nog andere kapers op de kust die Gail wilden verleiden, maar evengoed kwamen er nog andere leuke meiden op het eiland aangespoeld.
Maar straks praat ik mijn mond nog voorbij! Of ik de ware liefde gevonden heb dankzij ‘Adam zkt. Eva’ zullen jullie kunnen volgen vanaf september op Vier!
zaterdag 19 april 2014
woensdag 16 april 2014
Obama in België
Barack Obama
Barack Hussein Obama
Saddam Hoessein
Osama
Eén letter verschil maar
Moebarak
Dat kan geen toeval zijn
Fox News zei het lang geleden al...
En in het Nederlands is het al even duidelijk
Barak
Kazerne, veldhospitaal
Behuizing van soldaten
Oorlog
Te weten dat die man in ons land is, ik word daar onrustig van.
‘Obama is onderweg naar Waregem’
Is onderweg
Rukt op
Bezet
'Burgemeester mag hem dan toch ontvangen’
God beware hem.
Barack Hussein Obama
Saddam Hoessein
Osama
Eén letter verschil maar
Moebarak
Dat kan geen toeval zijn
Fox News zei het lang geleden al...
En in het Nederlands is het al even duidelijk
Barak
Kazerne, veldhospitaal
Behuizing van soldaten
Oorlog
Te weten dat die man in ons land is, ik word daar onrustig van.
‘Obama is onderweg naar Waregem’
Is onderweg
Rukt op
Bezet
'Burgemeester mag hem dan toch ontvangen’
God beware hem.
Waarom ik nauwelijks nog over de N-VA zeik
Het is al een hele tijd geleden dat ik nog eens iets over de N-VA schreef (behalve dan een paar weken geleden mijn oplijsting van 10 positieve dingen die je kan zeggen over Bart De Wever). Over de N-VA is alles wel gezegd, heb ik het gevoel. Bart De Wever blijft de kutkop nummer één, Jan Jambon een Vlaams Belanger die carrière wil maken en Ben Weyts een ...zelfgenoegzame clown. Daar komt geen verandering in, daar heeft de kracht van verandering geen vat op. Ondertussen blijven ook de N-VA-militanten onveranderd een beangstigend superioriteitsgevoel uitstralen - “Bartje spreidt voor ons de weg, onze tijd komt nog, na 25 mei, de traditionele partijen gaan op hun bek”. Enzovoort.
Als ik nog over iets dat met de N-VA te maken heeft zou willen schrijven, is het over hoe ik er nog occasioneel van droom om al die kleingeestige militanten met een paar muilperen te bedenken, maar waarom zou ik in godsnaam de tijd nemen om op die manier lucht te geven aan mijn gevoelens van agressie jegens de leden van Bart’s fanclub? Ik zou mezelf maar verlagen tot een niveau dat niet bij mij past. Zelfdiscipline is een schone deugd in dit soort zaken.
Nu kan ik er echter niet aan weerstaan om - heel meta - te schrijven over waarom ik niet meer over de N-VA schrijf. Omdat dat wel nog enigszins onontgonnen terrein is. Elke week ben ik een klein beetje trots op mezelf omdat ik mijn innerlijke woede over de populariteit van de N-VA kan inslikken. Ik ben heel onverdraagzaam en heel gefrustreerd. De N-VA is dan in dit tijdsgewricht een dankbare zondebok om al die frustraties op bot te vieren. Maar ik weersta.
Ik heb de N-VA een plaats gegeven, zoals dat heet. (“Heb je je ontgoocheling al een plaats kunnen geven”, zal de sportjournalist bijvoorbeeld vragen aan de wielrenner die tweede is geworden in een spurt op het Wereldkampioenschap.) De N-VA bevindt zich in mijn brein nu ergens in een schuif waar ik ook nare gedachten aan ongetalenteerde Vlamingen die het al te gemakkelijk tot BV hebben geschopt probeer weg te moffelen.
Ik heb even hard de pest aan het podium dat een foorwijf als Natalia krijgt als dat ik een hekel heb aan de N-VA. Ik vind de domme, van serieuze kritiek gespeende, navelstaarderige cultuur in Vlaanderen net zo tergend als het succes van de N-VA - of is dat een en hetzelfde? Ik vind de schaamteloze ‘infotainmentisering’ van de nieuwsmedia even ergerlijk als het feit dat er een voedingsbodem bestaat waarin een extremistische partij als de N-VA kan floreren. Alleen: de N-VA is een concreet gevaar en dat maakt het natuurlijk link. Stel u Vlaamse onafhankelijkheid voor. Dan is de speeltijd voorbij.
Maar net zoals dat ook voor andere nieuwe verschijnselen geldt, raak je ook gewend aan de N-VA (waardoor ik niet meer zo vaak de behoefte voel om er over te schrijven). Ooit was het nieuw en exclusief, het zorgde voor ophef, maar dat slijt. Te vergelijken met de komst van bijvoorbeeld de gsm. Ik zag onlangs op internet een filmpje uit 1999 waarin mensen gevraagd wordt of ze nood hebben aan zo’n mobiele telefoon. Bijna iedereen zei nee - “waar is dat goed voor? Ik heb een vaste lijn en een antwoordapparaat” - maar omdat het toestel sindsdien zodanig gehypet is, stelt niemand zich nog die vraag en wordt algemeen aangenomen dat een mens over een gsm moet beschikken zoals over een wasmachine of een frigo. Op die manier lijkt ook de N-VA ondertussen in onze maatschappij aanwezig: als iets waarvan bijna niemand had kunnen denken dat we er behoefte aan zouden hebben maar dat er nu gewoon ‘is’, wat als vanzelf behoefte creëert. Om te blijven en uw maatschappij te veranderen.
Bart De Wever is op zijn manier een soort Steve Jobs. Dat is wel een prestatie. Ik zal niet eens beginnen over beider gezondheid.
Ik heb weliswaar veel meer kennisen die een Smartphone bezitten dan dat ik mensen ken die op de N-VA stemmen, maar ik ben niet naïef en weet dat ik elke dag wel met minstens één N-VA-stemmer te maken krijg. Op zich heb ik daar geen probleem mee - ieder zijn vrijheid, - maar ik ben wel nog niet zover dat ik een N-VA-stemmer (iemand van wie ik het weet )op een neutrale manier tegemoet kan treden. Ik heb mijn reserves, want wie op de N-VA stemt heeft wellicht een kijk op de maatschappij waarin ik mij onmogelijk kan vinden. En ik ben er, denk ik, niet aan toe om met zo iemand op een gewone, volwassen manier over ‘maatschappelijk thema’s’ in discussie te gaan. Met iemand die zijn ideeën over de maatschappij herkent in die van Bart De Wever kan ik geen gesprek voeren dat verder gaat dan pure functionaliteit. Dat gaat gewoon niet, dat kan ik niet verdragen, ik ben daar eerlijk in.
Maar het eigenaardige - doch in feite volstrekt logische - is dan dat iemands kennisenkring voor een (grote) meerderheid uit gelijkgestemden bestaat (in mijn geval progressief denkende mensen). Daarom ook dat ik mij soms alsnog de vraag stel wie al die N-VA’ers nu eigenlijk zijn. Eén op drie van alle Vlamingen stemt toch op die partij?
Ik heb 124 Facebookvrienden, maar wat mij betreft ben ik er tamelijk zeker van dat niet één op drie van die vrienden op de N-VA stemt. Misschien één op tien? Twaalf Facebookvrienden? En zou ik dat dan erg moeten vinden? Dat lijkt me nu ook weer niet.
(Sowieso heb ik mijn profiel voor een heel aantal van mijn Facebookvrienden toch al onzichtbaar gemaakt en heb ik het ook zo ingesteld dat ik hun statusupdates niet meer te zien krijg. Omdat dat misschien enkele van die N-VA-stemmers zouden kunnen zijn? Het zijn alleszins mensen met wie ik mij niet verwant voel. Maar dat terzijde.)
En nu heb ik weer veel meer over de N-VA geluld dan ik ooit van plan was. ‘t Is wreed.
Als ik nog over iets dat met de N-VA te maken heeft zou willen schrijven, is het over hoe ik er nog occasioneel van droom om al die kleingeestige militanten met een paar muilperen te bedenken, maar waarom zou ik in godsnaam de tijd nemen om op die manier lucht te geven aan mijn gevoelens van agressie jegens de leden van Bart’s fanclub? Ik zou mezelf maar verlagen tot een niveau dat niet bij mij past. Zelfdiscipline is een schone deugd in dit soort zaken.
Nu kan ik er echter niet aan weerstaan om - heel meta - te schrijven over waarom ik niet meer over de N-VA schrijf. Omdat dat wel nog enigszins onontgonnen terrein is. Elke week ben ik een klein beetje trots op mezelf omdat ik mijn innerlijke woede over de populariteit van de N-VA kan inslikken. Ik ben heel onverdraagzaam en heel gefrustreerd. De N-VA is dan in dit tijdsgewricht een dankbare zondebok om al die frustraties op bot te vieren. Maar ik weersta.
Ik heb de N-VA een plaats gegeven, zoals dat heet. (“Heb je je ontgoocheling al een plaats kunnen geven”, zal de sportjournalist bijvoorbeeld vragen aan de wielrenner die tweede is geworden in een spurt op het Wereldkampioenschap.) De N-VA bevindt zich in mijn brein nu ergens in een schuif waar ik ook nare gedachten aan ongetalenteerde Vlamingen die het al te gemakkelijk tot BV hebben geschopt probeer weg te moffelen.
Ik heb even hard de pest aan het podium dat een foorwijf als Natalia krijgt als dat ik een hekel heb aan de N-VA. Ik vind de domme, van serieuze kritiek gespeende, navelstaarderige cultuur in Vlaanderen net zo tergend als het succes van de N-VA - of is dat een en hetzelfde? Ik vind de schaamteloze ‘infotainmentisering’ van de nieuwsmedia even ergerlijk als het feit dat er een voedingsbodem bestaat waarin een extremistische partij als de N-VA kan floreren. Alleen: de N-VA is een concreet gevaar en dat maakt het natuurlijk link. Stel u Vlaamse onafhankelijkheid voor. Dan is de speeltijd voorbij.
Maar net zoals dat ook voor andere nieuwe verschijnselen geldt, raak je ook gewend aan de N-VA (waardoor ik niet meer zo vaak de behoefte voel om er over te schrijven). Ooit was het nieuw en exclusief, het zorgde voor ophef, maar dat slijt. Te vergelijken met de komst van bijvoorbeeld de gsm. Ik zag onlangs op internet een filmpje uit 1999 waarin mensen gevraagd wordt of ze nood hebben aan zo’n mobiele telefoon. Bijna iedereen zei nee - “waar is dat goed voor? Ik heb een vaste lijn en een antwoordapparaat” - maar omdat het toestel sindsdien zodanig gehypet is, stelt niemand zich nog die vraag en wordt algemeen aangenomen dat een mens over een gsm moet beschikken zoals over een wasmachine of een frigo. Op die manier lijkt ook de N-VA ondertussen in onze maatschappij aanwezig: als iets waarvan bijna niemand had kunnen denken dat we er behoefte aan zouden hebben maar dat er nu gewoon ‘is’, wat als vanzelf behoefte creëert. Om te blijven en uw maatschappij te veranderen.
Bart De Wever is op zijn manier een soort Steve Jobs. Dat is wel een prestatie. Ik zal niet eens beginnen over beider gezondheid.
Ik heb weliswaar veel meer kennisen die een Smartphone bezitten dan dat ik mensen ken die op de N-VA stemmen, maar ik ben niet naïef en weet dat ik elke dag wel met minstens één N-VA-stemmer te maken krijg. Op zich heb ik daar geen probleem mee - ieder zijn vrijheid, - maar ik ben wel nog niet zover dat ik een N-VA-stemmer (iemand van wie ik het weet )op een neutrale manier tegemoet kan treden. Ik heb mijn reserves, want wie op de N-VA stemt heeft wellicht een kijk op de maatschappij waarin ik mij onmogelijk kan vinden. En ik ben er, denk ik, niet aan toe om met zo iemand op een gewone, volwassen manier over ‘maatschappelijk thema’s’ in discussie te gaan. Met iemand die zijn ideeën over de maatschappij herkent in die van Bart De Wever kan ik geen gesprek voeren dat verder gaat dan pure functionaliteit. Dat gaat gewoon niet, dat kan ik niet verdragen, ik ben daar eerlijk in.
Maar het eigenaardige - doch in feite volstrekt logische - is dan dat iemands kennisenkring voor een (grote) meerderheid uit gelijkgestemden bestaat (in mijn geval progressief denkende mensen). Daarom ook dat ik mij soms alsnog de vraag stel wie al die N-VA’ers nu eigenlijk zijn. Eén op drie van alle Vlamingen stemt toch op die partij?
Ik heb 124 Facebookvrienden, maar wat mij betreft ben ik er tamelijk zeker van dat niet één op drie van die vrienden op de N-VA stemt. Misschien één op tien? Twaalf Facebookvrienden? En zou ik dat dan erg moeten vinden? Dat lijkt me nu ook weer niet.
(Sowieso heb ik mijn profiel voor een heel aantal van mijn Facebookvrienden toch al onzichtbaar gemaakt en heb ik het ook zo ingesteld dat ik hun statusupdates niet meer te zien krijg. Omdat dat misschien enkele van die N-VA-stemmers zouden kunnen zijn? Het zijn alleszins mensen met wie ik mij niet verwant voel. Maar dat terzijde.)
En nu heb ik weer veel meer over de N-VA geluld dan ik ooit van plan was. ‘t Is wreed.
Een lustobject met een micro
Hippe Amerikaanse dudes hebben in 2011 beslist dat liefhebbers van ‘niet-commerciële’, muziek Beyoncé voortaan serieus moeten nemen. Deze muzikale voorlopers, die bijvoorbeeld per abuis recensies schrijven voor Pitchfork of Stereogum, zullen niet rusten vooraleer de muzikale meerwaardezoeker Beyoncé in één adem noemt met bijvoorbeeld Ella Fitzgerald. Beyoncé is niet ...meer noodzakelijk r’n’b maar evengoed ‘indie’. Beyoncé is indie pop, net als Death Cab For Cutie of The Shins. ‘Queen Bee’ is rijp voor Rock Werchter of Primavera Sound. Glastonbury en Lollapalooza heeft ze al in haar zak. Het is slechts een kwestie van tijd voor ze ook de modder van Sziget en Dour trotseert.
Beyoncé is als artiest méér dan haar kont.
Of er zijn toch mensen die ons dat in alle sérieux willen laten geloven. Maar daar tuin ik niet in! Beyoncé maakt carrière op de omvang van haar achterwerk. Dat is een waarheid die klopt. Dat was niet anders tijdens haar show op de Grammy’s, met haar man en succesvol entrepreneur Jay-Z aan haar zij. Vijf minuten haar kont in de strijd gegooid - mét twerk-demonstratie - en niks dan lovende kritieken geoogst. Haar Z is inmiddels een oude sok zonder bijzondere muzikale verdienste (behalve dan harde cash), maar krijgt wel jaloerse oeh’s toegeroepen omdat het zijn lul is waar zij op gaat zitten. Hun dochter was op twee dagen oud de jongste ‘artieste’ ooit die een hitlijst haalde. Ze kweelde mee op Z’s ‘Glory’.
Oh, authenticiteit.
Beyoncé is een sekspop. De (oerdrift van de) man zegt: “wil ik neuken”. Ook die hippe brilmonturen van Pitchfork willen niets minder dan touche met Beyoncé. Met haar samenwonen in een huis van betoncé. En dat die Jay-Z ondertussen maar in pak en das op zakenlunch gaat. Tienermeisjes en vieze rukkers delen een enkele like op Facebook: Beyoncé.
Er staat geen foto van haar online waarop Beyoncé niet als lustobject wordt geportretteerd. Soms zijn het haar borsten, vaak zijn het haar benen, meestal is het haar badonkadonk. Jawel, haar badonkadonk. Haar ‘extreem welgevormd, erg rond, aantrekkelijk achterwerk’. Ze heeft ook een behoorlijke stem trouwens, Beyoncé, maar die kan je uitsluitend horen als je zo gek bent om je ogen dicht te knijpen.
Beyoncé. Zij en zij alleen is op dit moment de Grootste Muziekact ter Wereld. Niet in een bepaald genre, neen, over alle genres heen. Zeg dat kritische recensenten het gezegd hebben. Coldplay is kinderen aan het krijgen. Daft Punk is per definitie geen kanshebber, want Frans. U2 heeft postuum een single uit, maar is gelukkig dood. En Lady Gaga en Rihanna - de enige rechtstreekse concurrenten, zou men denken - hebben hun regels. Madonna, van haar kant, is voor het laatst gesignaleerd met een Cara Pils op een zijpodium van Rock Zottegem. En Prince - onbekend voor iedereen die jonger is dan 20 - valt niet meer onder ‘populaire muziek’, maar onder ‘avant-garde’.
Daarom dus. Beyoncé. Welverdiend met haar badonkadonk. Vier sterren op vier van de indiekids. Voor een lustobject met een micro.
Beyoncé is als artiest méér dan haar kont.
Of er zijn toch mensen die ons dat in alle sérieux willen laten geloven. Maar daar tuin ik niet in! Beyoncé maakt carrière op de omvang van haar achterwerk. Dat is een waarheid die klopt. Dat was niet anders tijdens haar show op de Grammy’s, met haar man en succesvol entrepreneur Jay-Z aan haar zij. Vijf minuten haar kont in de strijd gegooid - mét twerk-demonstratie - en niks dan lovende kritieken geoogst. Haar Z is inmiddels een oude sok zonder bijzondere muzikale verdienste (behalve dan harde cash), maar krijgt wel jaloerse oeh’s toegeroepen omdat het zijn lul is waar zij op gaat zitten. Hun dochter was op twee dagen oud de jongste ‘artieste’ ooit die een hitlijst haalde. Ze kweelde mee op Z’s ‘Glory’.
Oh, authenticiteit.
Beyoncé is een sekspop. De (oerdrift van de) man zegt: “wil ik neuken”. Ook die hippe brilmonturen van Pitchfork willen niets minder dan touche met Beyoncé. Met haar samenwonen in een huis van betoncé. En dat die Jay-Z ondertussen maar in pak en das op zakenlunch gaat. Tienermeisjes en vieze rukkers delen een enkele like op Facebook: Beyoncé.
Er staat geen foto van haar online waarop Beyoncé niet als lustobject wordt geportretteerd. Soms zijn het haar borsten, vaak zijn het haar benen, meestal is het haar badonkadonk. Jawel, haar badonkadonk. Haar ‘extreem welgevormd, erg rond, aantrekkelijk achterwerk’. Ze heeft ook een behoorlijke stem trouwens, Beyoncé, maar die kan je uitsluitend horen als je zo gek bent om je ogen dicht te knijpen.
Beyoncé. Zij en zij alleen is op dit moment de Grootste Muziekact ter Wereld. Niet in een bepaald genre, neen, over alle genres heen. Zeg dat kritische recensenten het gezegd hebben. Coldplay is kinderen aan het krijgen. Daft Punk is per definitie geen kanshebber, want Frans. U2 heeft postuum een single uit, maar is gelukkig dood. En Lady Gaga en Rihanna - de enige rechtstreekse concurrenten, zou men denken - hebben hun regels. Madonna, van haar kant, is voor het laatst gesignaleerd met een Cara Pils op een zijpodium van Rock Zottegem. En Prince - onbekend voor iedereen die jonger is dan 20 - valt niet meer onder ‘populaire muziek’, maar onder ‘avant-garde’.
Daarom dus. Beyoncé. Welverdiend met haar badonkadonk. Vier sterren op vier van de indiekids. Voor een lustobject met een micro.
Abonneren op:
Posts (Atom)