1. Cass McCombs
2. Four Tet
3. The National
4. Hitsville Drunks
5. The Beatles
6. Radiohead
7. Queens of the Stone Age
8. David Bowie
9. St. Vincent
10. Lou Barlow
11. Run The Jewels
12. Merchandise
13. Empress Of
14. Bruce Bherman
15. De Ministers van de Noordzee
16. SOHN
17. Foo Fighters
18. Bill Callahan
19. The War On Drugs
20. Bark Psychosis
21. Mitsoobishy Jacson
22. Laura Omloop
23. Spain
24. Pinetop Seven
25. Best Coast
26. Blood Orange
27. JfJ
28. Prince
29. De Post
30. Elbow
31. Black Rebel Motorcycle Club
32. Savages
33. Low
34. Baroness
35. Francis and the Lights
36. Interpol
37. Bauhaus
38. Antony and the Johnsons
39. Rory Block
40. Massive Attack
41. Beck
42. Arovane
43. Troy Von Balthazar
44. Olafur Arnalds
45. Dirg Gerner
46. Devendra Banhart
47. Madensuyu
48. Elliott Smith
49. Boards of Canada
50. Eefje De Visser
woensdag 31 december 2014
dinsdag 23 december 2014
Leeslijst 2014
LEESLIJST 2014
- André Aciman: 'Noem me bij jouw naam'
- Paul Auster: 'Brooklyn dwaasheid'
- Serge Baeken: 'Sugar - leven als kat' (strip)...
- Julian Barnes: 'Alsof het voorbij is'
- Edmond Baudoin: 'De zang van de walvissen' (strip)
- 'Bruss. Brussels in shorts' (strip - verschillende auteurs)
- Herman Brusselmans: 'De man die werk vond'
- Charles Burns: 'X' en 'De korf' (strips)
- Peter Buwalda: 'Bonita Avenue'
- Ross Campbell: 'Natte maan', delen 1 - 2 en 3 (strip)
- Bavo Claes: 'Kraai'
- Conz: 'De tweede kus' (strip)
- Saskia De Coster: 'Vrije val'
- Yannick Dangre: 'Meisje dat ik nog moet' (dichtbundel)
- Y.M. Dangre: 'Vulkaanvrucht'
- Denis Demonpion: Michel Houellebecq: de ongeautoriseerde biografie'
- Fjodor Dostojevski: 'Misdaad en straf'
- Bret Easton Ellis: 'American Psycho'
- Willem Elsschot: 'Lijmen/Het been'
- Brecht Evens: 'Ergens waar je niet wil zijn' (strip)
- Brecht Evens: 'De liefhebbers' (strip)
- Mark Oliver Everett: 'Things The Grandchildren Should Know'
- Andy Fierens: 'Grote smerige vlinder' (dichtbundel)
- Gummbah: 'De avonturen van Wim Kut' (strip)
- W. F. Hermans: 'Nooit meer slapen'
- Michel Houellebecq: 'De wereld als markt en strijd'
- Michel Houellebecq: 'De koude revolutie'
- Michel Houellebecq: 'De kaart en het gebied'
- Pia de Jong: 'Lange dagen'
- Kamagurka & Herr Seele: 'Dikke Billie Walter' (strip)
- Tom Lanoye: 'Alles moet weg'
- Tom Lanoye: 'Kartonnen dozen'
- Harper Lee: 'To Kill A Mockingbird'
- Marc Legendre & Kristof Spaey: 'Misschien, 'Nooit' en 'Ooit' (strips)
- Marc Legendre: 'Verder' (strip)
- Marc Legendre & René Broens: 'Reynaert de vos' (strip)
- Geert Mak: 'Reizen zonder John'
- G. G. Marquez: 'Liefde in tijden van cholera'
- Erwin Mortier: 'Marcel'
- Vladimir Nabokov: 'Lolita'
- Jamal Ouariachi: 'Vertedering'
- Marnix Peeters: 'Natte dozen'
- W.G. Sebald: 'Austerlitz'
- Seth: 'Het leven is een geschenk, maar je krijgt het niet cadeau' (strip)
- Graeme Simsion: 'Het Rosie-project'
- Zadie Smith: 'Over schoonheid'
- Jiro Taniguchi: 'De tedere jaren' (strip)
- Jiro Taniguchi: 'Het dagboek van mijn vader' (strip)
- A. F. Th. Van der Heijden: 'De Movo-tapes'
- David Van Reybrouck: 'Pleidooi voor populisme'
- Annelies Verbeke: 'Slaap!'
- Annelies Verbeke: 'Reus'
- Timur Vermes: 'Daar is hij weer'
- Erik Vlaminck: 'Brandlucht'
- Kurt Vonnegut: 'Slachthuis vijf'
- Joost De Vries: 'De republiek'
- Robert Vuijsje: 'Alleen maar nette mensen'
- John Williams: 'Stoner'
- Walter Zinzen: 'Mens erger je!' (pamflet)
- alle albums van Kuifje
- André Aciman: 'Noem me bij jouw naam'
- Paul Auster: 'Brooklyn dwaasheid'
- Serge Baeken: 'Sugar - leven als kat' (strip)...
- Julian Barnes: 'Alsof het voorbij is'
- Edmond Baudoin: 'De zang van de walvissen' (strip)
- 'Bruss. Brussels in shorts' (strip - verschillende auteurs)
- Herman Brusselmans: 'De man die werk vond'
- Charles Burns: 'X' en 'De korf' (strips)
- Peter Buwalda: 'Bonita Avenue'
- Ross Campbell: 'Natte maan', delen 1 - 2 en 3 (strip)
- Bavo Claes: 'Kraai'
- Conz: 'De tweede kus' (strip)
- Saskia De Coster: 'Vrije val'
- Yannick Dangre: 'Meisje dat ik nog moet' (dichtbundel)
- Y.M. Dangre: 'Vulkaanvrucht'
- Denis Demonpion: Michel Houellebecq: de ongeautoriseerde biografie'
- Fjodor Dostojevski: 'Misdaad en straf'
- Bret Easton Ellis: 'American Psycho'
- Willem Elsschot: 'Lijmen/Het been'
- Brecht Evens: 'Ergens waar je niet wil zijn' (strip)
- Brecht Evens: 'De liefhebbers' (strip)
- Mark Oliver Everett: 'Things The Grandchildren Should Know'
- Andy Fierens: 'Grote smerige vlinder' (dichtbundel)
- Gummbah: 'De avonturen van Wim Kut' (strip)
- W. F. Hermans: 'Nooit meer slapen'
- Michel Houellebecq: 'De wereld als markt en strijd'
- Michel Houellebecq: 'De koude revolutie'
- Michel Houellebecq: 'De kaart en het gebied'
- Pia de Jong: 'Lange dagen'
- Kamagurka & Herr Seele: 'Dikke Billie Walter' (strip)
- Tom Lanoye: 'Alles moet weg'
- Tom Lanoye: 'Kartonnen dozen'
- Harper Lee: 'To Kill A Mockingbird'
- Marc Legendre & Kristof Spaey: 'Misschien, 'Nooit' en 'Ooit' (strips)
- Marc Legendre: 'Verder' (strip)
- Marc Legendre & René Broens: 'Reynaert de vos' (strip)
- Geert Mak: 'Reizen zonder John'
- G. G. Marquez: 'Liefde in tijden van cholera'
- Erwin Mortier: 'Marcel'
- Vladimir Nabokov: 'Lolita'
- Jamal Ouariachi: 'Vertedering'
- Marnix Peeters: 'Natte dozen'
- W.G. Sebald: 'Austerlitz'
- Seth: 'Het leven is een geschenk, maar je krijgt het niet cadeau' (strip)
- Graeme Simsion: 'Het Rosie-project'
- Zadie Smith: 'Over schoonheid'
- Jiro Taniguchi: 'De tedere jaren' (strip)
- Jiro Taniguchi: 'Het dagboek van mijn vader' (strip)
- A. F. Th. Van der Heijden: 'De Movo-tapes'
- David Van Reybrouck: 'Pleidooi voor populisme'
- Annelies Verbeke: 'Slaap!'
- Annelies Verbeke: 'Reus'
- Timur Vermes: 'Daar is hij weer'
- Erik Vlaminck: 'Brandlucht'
- Kurt Vonnegut: 'Slachthuis vijf'
- Joost De Vries: 'De republiek'
- Robert Vuijsje: 'Alleen maar nette mensen'
- John Williams: 'Stoner'
- Walter Zinzen: 'Mens erger je!' (pamflet)
- alle albums van Kuifje
zaterdag 20 december 2014
Bevriend zijn met een NV-A'er - kan het?
Oké, ik ben een ‘notoir’ N-VA-basher. Al mijn persoonlijke frustraties - en dat zijn er meer dan mij lief is - projecteer ik op die partij, omdat ik ze érgens op moet projecteren.
Andere mensen zetten het op een zuipen, trekken sterretjes van Mercedessen, slaan hun partner in elkaar of houden ranzige betogen op het forum van hln.be. Ik gebruik mijn Facebookpagina om af en toe grapjes of opmerkingen te maken over de N-VA waaruit dan mijn, euh, ‘haat’ jegens die partij mag blijken. Ik schaam mij daar niet voor. Ik kan Bart De Wever niet uitstaan en heb veel moeite om zijn sympathisanten wél te verdragen. Noem mij onverdraagzaam, ik geef u geen ongelijk. Een zekere mate van onverdraagzaamheid is een kwalijke familietrek bij de Cornets. We proberen er elk op onze manier iets aan te doen, denk ik.
Ik heb 50 Facebookvrienden. Van 49 van hen meen ik tot nader order te weten dat zij geen N-VA-sympathisanten zijn. (Het is verbazend hoe een mens zich omringt met overwegend gelijkgestemden.) Eén van hen echter is wél een N-VA-sympathisant. Hij kan dit bericht niet lezen, want dat heb ik zo ingesteld. Ik schrok me dood toen hij na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 toegaf op de N-VA te hebben gestemd. Ik maakte de fout om te vragen waarom hij dat had gedaan, dat is persoonlijk, dat hoefde hij niet uit te leggen, het waren natuurlijk mijn zaken niet.
Maar hij legde het wel uit en het zorgde, in beperkte mate, voor een verandering in ons contact. Sindsdien was er - belachelijk natuurlijk - een ‘te mijden onderwerp’. We hadden het merkbaar niet meer over politiek. En als dat toch gebeurde was het meer om elkaar te plagen. Maar niet te veel, want het voelde toch ongemakkelijk.
Ik ging anders tegen hem aankijken, geef ik toe. Ik vroeg me heel erg af: waarom? Waarom zijn voorkeur voor die partij? Uit zijn argumentatie kon ik concluderen dat het hem om het economische programma van de N-VA te doen was, in het geheel niet omwille van enig romantisch Vlaams-nationalistisch sentiment, maar dat maakte het in feite alleen maar moeilijker voor mij om, zelfs meer in het algemeen, met hem te spreken.
Maar alles went en ik bleef in contact met mijn N-VA-vriend. Tot nu. Denk ik.
De politieke situatie in dit land is momenteel zo gepolariseerd dat ik de N-VA meer dan ooit als ‘evil’ beschouw. De Wever lijkt op het toppunt van zijn arrogantie te zijn aanbeland en een of andere maatschappelijke elite organiseert sociale afbraak en ongelijkheid.
Ik ben niet goed in inhoudelijke discussies daarover, maar mijn buikgevoel zegt dat de boel op deze manier ontspoort. Als je ziet wat er gebeurt in de sociale en culturele sector.. Bepaald geen jobcreatie, me dunkt.
Enkele dagen geleden maakte ik op Facebook een album met foto’s van N-VA’ers met telkens een flauwe woordspeling erbij. Dat zijn dingen die ik graag doe, het staat iedereen vrij dat te ‘liken’ of het te negeren. Kan mij niets schelen, op mijn Facebookprofiel doe ik mijn goesting.
Mijn N-VA-vriend liet weten dat hij het flauw vond. Dat hij er zelfs ambetant van werd, van mijn aanhoudende kritiek op de N-VA, vaker inhoudsloos dan inhoudelijk. Hij vroeg mij naar inhoudelijke argumenten waarom ik de N-VA Bart De Wever) nog steeds niet kan pruimen. Ik gaf hem een aantal argumenten. Hij sprak die niet tegen als dusdanig, maar kwam zelf met argumenten waarom besparen nu de juiste keuze is. Ik las wat hij schreef - het ging via de Facebookchat - en dacht: oké, goed voor jou, we hebben een andere mening, geen probleem.
Hij zei, met een smiley erbij, dat hij mijn berichten vanaf nu onzichtbaar zou maken, zodat hij zich voortaan niet meer aan mijn anti-N-VA-propaganda zou moeten storen. Ik vond dat oprecht een goed idee van hem. Ik zei dat ik zelf enkele Facebookvrienden heb van wie ik de berichtmeldingen heb uitgeschakeld. Het is een goede Facebookfunctie. Het hoeft vriendschap niet in de weg te staan.
Maar los van het feit of hij al dan niet mijn berichten onzichtbaar gaat maken, kon ik merken dat ons ideologische meningsverschil voortaan nog nadrukkelijker op elk onderling contact zal wegen. De ‘kloof’ die er al was, heeft zich nog uitgediept en het zal nog moeilijker worden om daar omheen te lopen.
Ik weet dat ik verdraagzamer moet worden tegenover N-VA-stemmers, maar tegelijk heb ik daar minder dan ooit zin in.
Toch is het raar als dat ten koste van vriendschap begint te gaan.
Ik vrees dat ik moeilijk nog bevriend kan worden met iemand die op de N-VA stemt vanwege de economische standpunten van die partij.
Het is maar een bedenking, maar geen onbelangrijke.
Andere mensen zetten het op een zuipen, trekken sterretjes van Mercedessen, slaan hun partner in elkaar of houden ranzige betogen op het forum van hln.be. Ik gebruik mijn Facebookpagina om af en toe grapjes of opmerkingen te maken over de N-VA waaruit dan mijn, euh, ‘haat’ jegens die partij mag blijken. Ik schaam mij daar niet voor. Ik kan Bart De Wever niet uitstaan en heb veel moeite om zijn sympathisanten wél te verdragen. Noem mij onverdraagzaam, ik geef u geen ongelijk. Een zekere mate van onverdraagzaamheid is een kwalijke familietrek bij de Cornets. We proberen er elk op onze manier iets aan te doen, denk ik.
Ik heb 50 Facebookvrienden. Van 49 van hen meen ik tot nader order te weten dat zij geen N-VA-sympathisanten zijn. (Het is verbazend hoe een mens zich omringt met overwegend gelijkgestemden.) Eén van hen echter is wél een N-VA-sympathisant. Hij kan dit bericht niet lezen, want dat heb ik zo ingesteld. Ik schrok me dood toen hij na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 toegaf op de N-VA te hebben gestemd. Ik maakte de fout om te vragen waarom hij dat had gedaan, dat is persoonlijk, dat hoefde hij niet uit te leggen, het waren natuurlijk mijn zaken niet.
Maar hij legde het wel uit en het zorgde, in beperkte mate, voor een verandering in ons contact. Sindsdien was er - belachelijk natuurlijk - een ‘te mijden onderwerp’. We hadden het merkbaar niet meer over politiek. En als dat toch gebeurde was het meer om elkaar te plagen. Maar niet te veel, want het voelde toch ongemakkelijk.
Ik ging anders tegen hem aankijken, geef ik toe. Ik vroeg me heel erg af: waarom? Waarom zijn voorkeur voor die partij? Uit zijn argumentatie kon ik concluderen dat het hem om het economische programma van de N-VA te doen was, in het geheel niet omwille van enig romantisch Vlaams-nationalistisch sentiment, maar dat maakte het in feite alleen maar moeilijker voor mij om, zelfs meer in het algemeen, met hem te spreken.
Maar alles went en ik bleef in contact met mijn N-VA-vriend. Tot nu. Denk ik.
De politieke situatie in dit land is momenteel zo gepolariseerd dat ik de N-VA meer dan ooit als ‘evil’ beschouw. De Wever lijkt op het toppunt van zijn arrogantie te zijn aanbeland en een of andere maatschappelijke elite organiseert sociale afbraak en ongelijkheid.
Ik ben niet goed in inhoudelijke discussies daarover, maar mijn buikgevoel zegt dat de boel op deze manier ontspoort. Als je ziet wat er gebeurt in de sociale en culturele sector.. Bepaald geen jobcreatie, me dunkt.
Enkele dagen geleden maakte ik op Facebook een album met foto’s van N-VA’ers met telkens een flauwe woordspeling erbij. Dat zijn dingen die ik graag doe, het staat iedereen vrij dat te ‘liken’ of het te negeren. Kan mij niets schelen, op mijn Facebookprofiel doe ik mijn goesting.
Mijn N-VA-vriend liet weten dat hij het flauw vond. Dat hij er zelfs ambetant van werd, van mijn aanhoudende kritiek op de N-VA, vaker inhoudsloos dan inhoudelijk. Hij vroeg mij naar inhoudelijke argumenten waarom ik de N-VA Bart De Wever) nog steeds niet kan pruimen. Ik gaf hem een aantal argumenten. Hij sprak die niet tegen als dusdanig, maar kwam zelf met argumenten waarom besparen nu de juiste keuze is. Ik las wat hij schreef - het ging via de Facebookchat - en dacht: oké, goed voor jou, we hebben een andere mening, geen probleem.
Hij zei, met een smiley erbij, dat hij mijn berichten vanaf nu onzichtbaar zou maken, zodat hij zich voortaan niet meer aan mijn anti-N-VA-propaganda zou moeten storen. Ik vond dat oprecht een goed idee van hem. Ik zei dat ik zelf enkele Facebookvrienden heb van wie ik de berichtmeldingen heb uitgeschakeld. Het is een goede Facebookfunctie. Het hoeft vriendschap niet in de weg te staan.
Maar los van het feit of hij al dan niet mijn berichten onzichtbaar gaat maken, kon ik merken dat ons ideologische meningsverschil voortaan nog nadrukkelijker op elk onderling contact zal wegen. De ‘kloof’ die er al was, heeft zich nog uitgediept en het zal nog moeilijker worden om daar omheen te lopen.
Ik weet dat ik verdraagzamer moet worden tegenover N-VA-stemmers, maar tegelijk heb ik daar minder dan ooit zin in.
Toch is het raar als dat ten koste van vriendschap begint te gaan.
Ik vrees dat ik moeilijk nog bevriend kan worden met iemand die op de N-VA stemt vanwege de economische standpunten van die partij.
Het is maar een bedenking, maar geen onbelangrijke.
Vlaams Belang tevreden met Jambon en Francken
Eergisteren had ik per toeval een gesprek met de secretaris van de Vlaams Belangafdeling Oost-Brabant (het stuk Vlaams-Brabant ten oosten van Leuven). Ik liep in de stad toevallig voorbij een vensterraam waarin tal van Vlaams Belangprularia lagen uitgestald. Leeuwenvlaggen, posters - “uw stok achter de deur” -, noem maar op. De deur stond open (vreemd genoeg), ik was benieuwd, ik ging naar binnen.
“Dag meneer, is dit soms een Vlaams Belangkantoor?”
Dat was zo.
De man - vooraan in de vijftig, rood hoofd, te dik - bekeek mij met de nodige argwaan - argwaan is in feite gewoon de grondhouding van een Vlaams Belanger - maar toen ik mijn blik liet rusten op een stapel dozen vertelde hij spontaan dat het kantoor in Leuven binnenkort zou sluiten. Hij zou zijn functie als secretaris vanaf januari vanuit het kantoor in Brussel vervullen. “We hebben verloren bij de laatste verkiezingen”, sprak hij zonder omwegen. “We moeten inkrimpen.”
Ik zag mijn kans. Deze man moest ik een hart onder riem steken.
“Akkoord, meneer, Vlaams Belang heeft de verkiezingen verloren, maar de ideeën van de partij leven voort in het beleid van de N-VA.” Hij wilde bezwaar maken, logischerwijze, maar tegelijk zag ik zijn neus een beetje krullen. Vlaams Belangers horen graag dat hun jarenlange oppositie toch, zij het dan onrechtstreeks, tot in het beleid is doorgedrongen. Zit Vlaams Belang nu via de N-VA met een half been in de regering?, was dus eigenlijk mijn vraag. Helemaal ongelijk kon hij mij toch niet geven? Maar ik zou het natuurlijk wel zelf moeten zeggen.
“Jan Jambon”, sprak ik dus. “En Theo Francken. Dat zijn toch Vlaams Belangers met een N-VA-lidkaart?”
“Opportunisten”, beantwoordde hij mijn vraag niet rechtstreeks. “Die mannen zijn opportunisten, ze verloochenen hun ideeën in ruil voor de postjes. De Vlaamse zaak is gediend met één consequente basishouding, die van het Vlaams Belang. Een onafhankelijk Vlaanderen en een migratiestop. De N-VA verliest zijn beginselverklaring uit het oog, het streven naar een onafhankelijk Vlaanderen. Ze hebben nu de macht, maar ze kunnen geen kant op.”
“Maar Jambon en Francken”, zei ik opnieuw, “daar kan u toch niet helemaal ontevreden over zijn?”
“Ja, dat zijn waarschijnlijk de meest geschikte mannen die De Wever op die departementen had kunnen zetten”, sprak de secretaris, die mij trouwens nog niet naar mijn eigen politieke voorkeur had gevraagd en dat in de verdere loop van ons gesprek gelukkig ook niet zou doen.
“Hopelijk zetten ze hun opvattingen om in de praktijk en zal het veel gemakkelijker worden om vreemdelingen het land uit te zetten en criminelen harder aan te pakken.”
Hij was op dreef. Ik besloot de Grote Verongelijkte ter sprake te brengen.
“Bart De Wever, komt die oorspronkelijk ook niet van bij het Vlaams Belang?”
“Zou goed kunnen. Hij heeft zijn partij groot gemaakt door onze standpunten over te nemen en nu zuigt hij de rechterflank van de VLD leeg. Tweehonderd procent een opportunist.”
“Toch moet u op uw manier blij zijn met de nieuwe federale regering, of niet? Liever De Wever aan de macht dan Di Rupo kan ik mij voorstellen?”
“Liever Vlaams Belang dan Vlaams Belang light, zal ik u zeggen, maar inderdaad maakt deze regering tenminste korte metten met het dramatische beleid van Di Rupo. Of dat heeft deze regering toch beloofd. Eerst zien en dan geloven.”
“Ik wens u het beste met uw verhuis naar Brussel”, besloot ik afscheid te nemen. Te lang moet dat nu ook weer niet duren, in één ruimte met mensen die stokken achter hun deuren bewaren. Voor je het weet halen ze er hun oude moedertje bij die dan toevallig onlangs nog Marokkaanse inbrekers over de vloer heeft gehad. En dan blijf je bezig.
Ik vroeg nog of ik een Vlaams Belangbalpen mocht meenemen, er lager er een twintigtal in een open doos. Hij gaf mij er drie.
De uitspraak dat hij blij was met deze federale regering had ik hem niet weten te ontlokken, zo onnozel was hij nu ook weer niet, maar met ‘Vlaams Belang light’ had hij wel aangegeven dat het beleid van de N-VA nog steeds aanschurkt tegen dat van zijn eigen partij. En dat wilde ik hem toch graag horen zeggen.
“Dag meneer, is dit soms een Vlaams Belangkantoor?”
Dat was zo.
De man - vooraan in de vijftig, rood hoofd, te dik - bekeek mij met de nodige argwaan - argwaan is in feite gewoon de grondhouding van een Vlaams Belanger - maar toen ik mijn blik liet rusten op een stapel dozen vertelde hij spontaan dat het kantoor in Leuven binnenkort zou sluiten. Hij zou zijn functie als secretaris vanaf januari vanuit het kantoor in Brussel vervullen. “We hebben verloren bij de laatste verkiezingen”, sprak hij zonder omwegen. “We moeten inkrimpen.”
Ik zag mijn kans. Deze man moest ik een hart onder riem steken.
“Akkoord, meneer, Vlaams Belang heeft de verkiezingen verloren, maar de ideeën van de partij leven voort in het beleid van de N-VA.” Hij wilde bezwaar maken, logischerwijze, maar tegelijk zag ik zijn neus een beetje krullen. Vlaams Belangers horen graag dat hun jarenlange oppositie toch, zij het dan onrechtstreeks, tot in het beleid is doorgedrongen. Zit Vlaams Belang nu via de N-VA met een half been in de regering?, was dus eigenlijk mijn vraag. Helemaal ongelijk kon hij mij toch niet geven? Maar ik zou het natuurlijk wel zelf moeten zeggen.
“Jan Jambon”, sprak ik dus. “En Theo Francken. Dat zijn toch Vlaams Belangers met een N-VA-lidkaart?”
“Opportunisten”, beantwoordde hij mijn vraag niet rechtstreeks. “Die mannen zijn opportunisten, ze verloochenen hun ideeën in ruil voor de postjes. De Vlaamse zaak is gediend met één consequente basishouding, die van het Vlaams Belang. Een onafhankelijk Vlaanderen en een migratiestop. De N-VA verliest zijn beginselverklaring uit het oog, het streven naar een onafhankelijk Vlaanderen. Ze hebben nu de macht, maar ze kunnen geen kant op.”
“Maar Jambon en Francken”, zei ik opnieuw, “daar kan u toch niet helemaal ontevreden over zijn?”
“Ja, dat zijn waarschijnlijk de meest geschikte mannen die De Wever op die departementen had kunnen zetten”, sprak de secretaris, die mij trouwens nog niet naar mijn eigen politieke voorkeur had gevraagd en dat in de verdere loop van ons gesprek gelukkig ook niet zou doen.
“Hopelijk zetten ze hun opvattingen om in de praktijk en zal het veel gemakkelijker worden om vreemdelingen het land uit te zetten en criminelen harder aan te pakken.”
Hij was op dreef. Ik besloot de Grote Verongelijkte ter sprake te brengen.
“Bart De Wever, komt die oorspronkelijk ook niet van bij het Vlaams Belang?”
“Zou goed kunnen. Hij heeft zijn partij groot gemaakt door onze standpunten over te nemen en nu zuigt hij de rechterflank van de VLD leeg. Tweehonderd procent een opportunist.”
“Toch moet u op uw manier blij zijn met de nieuwe federale regering, of niet? Liever De Wever aan de macht dan Di Rupo kan ik mij voorstellen?”
“Liever Vlaams Belang dan Vlaams Belang light, zal ik u zeggen, maar inderdaad maakt deze regering tenminste korte metten met het dramatische beleid van Di Rupo. Of dat heeft deze regering toch beloofd. Eerst zien en dan geloven.”
“Ik wens u het beste met uw verhuis naar Brussel”, besloot ik afscheid te nemen. Te lang moet dat nu ook weer niet duren, in één ruimte met mensen die stokken achter hun deuren bewaren. Voor je het weet halen ze er hun oude moedertje bij die dan toevallig onlangs nog Marokkaanse inbrekers over de vloer heeft gehad. En dan blijf je bezig.
Ik vroeg nog of ik een Vlaams Belangbalpen mocht meenemen, er lager er een twintigtal in een open doos. Hij gaf mij er drie.
De uitspraak dat hij blij was met deze federale regering had ik hem niet weten te ontlokken, zo onnozel was hij nu ook weer niet, maar met ‘Vlaams Belang light’ had hij wel aangegeven dat het beleid van de N-VA nog steeds aanschurkt tegen dat van zijn eigen partij. En dat wilde ik hem toch graag horen zeggen.
Abonneren op:
Posts (Atom)