Oké, ik ben een ‘notoir’ N-VA-basher. Al mijn persoonlijke frustraties - en dat zijn er meer dan mij lief is - projecteer ik op die partij, omdat ik ze érgens op moet projecteren.
Andere mensen zetten het op een zuipen, trekken sterretjes van Mercedessen, slaan hun partner in elkaar of houden ranzige betogen op het forum van hln.be. Ik gebruik mijn Facebookpagina om af en toe grapjes of opmerkingen te maken over de N-VA waaruit dan mijn, euh, ‘haat’ jegens die partij mag blijken. Ik schaam mij daar niet voor. Ik kan Bart De Wever niet uitstaan en heb veel moeite om zijn sympathisanten wél te verdragen. Noem mij onverdraagzaam, ik geef u geen ongelijk. Een zekere mate van onverdraagzaamheid is een kwalijke familietrek bij de Cornets. We proberen er elk op onze manier iets aan te doen, denk ik.
Ik heb 50 Facebookvrienden. Van 49 van hen meen ik tot nader order te weten dat zij geen N-VA-sympathisanten zijn. (Het is verbazend hoe een mens zich omringt met overwegend gelijkgestemden.) Eén van hen echter is wél een N-VA-sympathisant. Hij kan dit bericht niet lezen, want dat heb ik zo ingesteld. Ik schrok me dood toen hij na de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 toegaf op de N-VA te hebben gestemd. Ik maakte de fout om te vragen waarom hij dat had gedaan, dat is persoonlijk, dat hoefde hij niet uit te leggen, het waren natuurlijk mijn zaken niet.
Maar hij legde het wel uit en het zorgde, in beperkte mate, voor een verandering in ons contact. Sindsdien was er - belachelijk natuurlijk - een ‘te mijden onderwerp’. We hadden het merkbaar niet meer over politiek. En als dat toch gebeurde was het meer om elkaar te plagen. Maar niet te veel, want het voelde toch ongemakkelijk.
Ik ging anders tegen hem aankijken, geef ik toe. Ik vroeg me heel erg af: waarom? Waarom zijn voorkeur voor die partij? Uit zijn argumentatie kon ik concluderen dat het hem om het economische programma van de N-VA te doen was, in het geheel niet omwille van enig romantisch Vlaams-nationalistisch sentiment, maar dat maakte het in feite alleen maar moeilijker voor mij om, zelfs meer in het algemeen, met hem te spreken.
Maar alles went en ik bleef in contact met mijn N-VA-vriend. Tot nu. Denk ik.
De politieke situatie in dit land is momenteel zo gepolariseerd dat ik de N-VA meer dan ooit als ‘evil’ beschouw. De Wever lijkt op het toppunt van zijn arrogantie te zijn aanbeland en een of andere maatschappelijke elite organiseert sociale afbraak en ongelijkheid.
Ik ben niet goed in inhoudelijke discussies daarover, maar mijn buikgevoel zegt dat de boel op deze manier ontspoort. Als je ziet wat er gebeurt in de sociale en culturele sector.. Bepaald geen jobcreatie, me dunkt.
Enkele dagen geleden maakte ik op Facebook een album met foto’s van N-VA’ers met telkens een flauwe woordspeling erbij. Dat zijn dingen die ik graag doe, het staat iedereen vrij dat te ‘liken’ of het te negeren. Kan mij niets schelen, op mijn Facebookprofiel doe ik mijn goesting.
Mijn N-VA-vriend liet weten dat hij het flauw vond. Dat hij er zelfs ambetant van werd, van mijn aanhoudende kritiek op de N-VA, vaker inhoudsloos dan inhoudelijk. Hij vroeg mij naar inhoudelijke argumenten waarom ik de N-VA Bart De Wever) nog steeds niet kan pruimen. Ik gaf hem een aantal argumenten. Hij sprak die niet tegen als dusdanig, maar kwam zelf met argumenten waarom besparen nu de juiste keuze is. Ik las wat hij schreef - het ging via de Facebookchat - en dacht: oké, goed voor jou, we hebben een andere mening, geen probleem.
Hij zei, met een smiley erbij, dat hij mijn berichten vanaf nu onzichtbaar zou maken, zodat hij zich voortaan niet meer aan mijn anti-N-VA-propaganda zou moeten storen. Ik vond dat oprecht een goed idee van hem. Ik zei dat ik zelf enkele Facebookvrienden heb van wie ik de berichtmeldingen heb uitgeschakeld. Het is een goede Facebookfunctie. Het hoeft vriendschap niet in de weg te staan.
Maar los van het feit of hij al dan niet mijn berichten onzichtbaar gaat maken, kon ik merken dat ons ideologische meningsverschil voortaan nog nadrukkelijker op elk onderling contact zal wegen. De ‘kloof’ die er al was, heeft zich nog uitgediept en het zal nog moeilijker worden om daar omheen te lopen.
Ik weet dat ik verdraagzamer moet worden tegenover N-VA-stemmers, maar tegelijk heb ik daar minder dan ooit zin in.
Toch is het raar als dat ten koste van vriendschap begint te gaan.
Ik vrees dat ik moeilijk nog bevriend kan worden met iemand die op de N-VA stemt vanwege de economische standpunten van die partij.
Het is maar een bedenking, maar geen onbelangrijke.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten