Tomates et salade?

Gelukkig was ik alleen. En ook: hoe zou mijn pa gereageerd hebben moest hij mij, bijvoorbeeld, via een camera hebben kunnen gadeslaan gedurende die drie minuten?

Verbijsterd, veronderstel ik. Of toch op de manier waarop hij verbijsterd zou zijn, waarop hij verbijsterd op mij zou reageren. En de conclusies die hij uit mijn gedrag zou trekken. Hoe hij zou emmeren over zaken die er helemaal niks mee te maken zouden hebben. Uit onbegrip. Vanuit het algehele onbegrip om mijn daad te vatten.

Ik heb dus een broodje gekocht. Het kon eigenlijk niet goed gaan. Ik moest Frans spreken en het ging me niet af om Frans te spreken. Men was niet inschikkelijk, gaf me geen informatie. Ik moest het uitzoeken en daar ben ik in zulk een context niet goed in. Ik kocht een broodje voor €3,5, liep ermee naar een tafel, zette het neer en verliet het etablissement.

Omdat ik het niet lustte natuurlijk. Omdat ik niet wist wat ze erop gingen gooien. omdat ik een moeilijke ben wat dat betreft. "Tomates et salade?" had ik nog gepolst, en ze had ja geknikt. Die onaangekondigde kaas en andere groenten had ik er dan ook niet bij verwacht. Laat staan dat ik die wilde.

Het was moeilijk om naar buiten te gaan, maar het was de enige oplossing. Ik vond het ook al zo vreemd dat ik een schotel meekreeg; kon ik niet opteren om dat broodje mee te nemen (dan had ik het veel subtieler in een vuilbak kunnen gooien)? Nu had ik het gevoel dat iedereen naar me keek, maar ik zette door. Zoals ik ook had doorgezet om dat broodje te bestellen. Ik moest toch iéts eten en het zou zo erg toch niet zijn, zo was mijn redenering.

Daar kom ik dus niet meer terug, dat kan nu niet meer; Zelfs al had ik m'n muts op, ze zullen me herkennen. Als een gek. Gelukkig heb ik alsnog iets gegeten, want anders was ik nu heel ongelukkig.