Voed eens een bejaarde herop

Oh nee, naar de Delhaize. Het dorp in, de kneuterigheid tegemoet. Net buiten passeer ik de buurvrouw; een vrouw die het negeren harer buren jaren geleden al tot een topsport verhief. Misschien heeft ze daarin zelfs een topsportstatuut, - gesponsord door Bloso, weet ik veel - maar ik heb nog nooit een echt gesprek met haar gehad zodat ik haar dat van dat statuut ook nooit heb kunnen vragen. Doch, zo nu en dan onderneem ik een poging en ga ik onbesuisd in de aanval, zeg maar: dan spreek ik haar aan. Dan roep ik "Bonjour!", want ik weet dat ze al eens graag Frans mag spreken in haar tuin. Ook vandaag roep ik "Bonjour!" en wie schetst mijn verbazing wanneer ik een antwoord krijg: "Jeunehomme!"

Ik sta perplex en draai me om, verbijsterd door de conversatie die zich bij deze opgang trekt. En alsof dat ene woordje voor haar nog niet volstaat gaat ze door met een zín! Ze zegt: "Hoe waren de examens?" Ik ben KO, in de eerste ronde. De ref telt tot tien en wanneer dat-ding-dat-boksers-altijd-in-hun-mond-hebben uit mijn mond wordt gehaald stamel ik nog verdwaasd van alle rake klappen: "Dank u".

Dat is helaas geen antwoord op haar vraag en ik besef het, maar grootmoedig en in de trant van volwassenen onder elkaar leg ik haar de situatie uit. "U praat tegen mij, ik sta perplex. Mijn examens waren heel goed." Dat ze haar vraag slechts pro forma stelde, bewijst het feit dat ze niet doorgaat op mijn antwoord, maar wel op de voorafgaande uitleg. "Dat ik nooit tegen jou praat, komt omdat je altijd zo raar doet. Ik ben een vrouw van zestig jaar,.." etcetera.

Nu kan ik u geruststellen, beste lezer, ik doe soms raar, maar zelden of nooit ongegrond. Wanneer ik raar doe tegen mijn buurvrouw is dat te wijten aan het feit dat zij mij en mijn familie al negeert sedert de eerste dag dat wij in onze huidige woonst kwamen wonen. Haar man doet dat overigens niet, maar hij is een pantoffelheld, en zowel haar zoon als dochter, die inmiddels beiden een eigen gezin hebben gesticht, hebben ons ook altijd genegeerd. Zo moeder, zo..

Nu ja.
Weet u wat ik doe wanneer ik genegeerd word? Ik roep "Bonjour!" of "Hallo!", bij elke confrontatie. Negeren is niet des mensen of zou dat niet mogen zijn. Ik word niet graag genegeerd, het kwetst mij, iets zegt mij dat ik nog liever alleen op de Zuidpool ga wonen dan mijn buren te moeten negeren. En dus zeg ik: "Ik ben niet raar, ik ben mezelf. We moeten niet allemaal permanent lopen doen alsof we niets of niemand gezien hebben. Toch?"

"Doe ik dat dan?" vraagt zij me in het nauw gedreven (want ja, in dit verhaal ben ik de held). En ik zeg: "Daarover doe ik liever geen expliciete uitspraken. Ik spreek alleen over mezelf en ik weet dat ík zo niét ben en ik ben wat dat betreft bijzonder tevreden over mezelf."

Daarna draai ik me om en ga naar de Delhaize. Want behalve nu en dan eens een bejaarde heropvoeden, doe ik soms ook wel een boodschap.