Schrijven vanuit de buik, maar wat dan als je maag knort? Niet zelden wanneer ik vrijpostig een blogje pleeg vertrek ik van helemaal niets. Ik zit en vind dat ik nog maar eens.. Iemand geeft me een impuls daartoe. Ik vóél het. Maar fuck, wat zou ik dan eens schrijven?
Weet je waar ik goed in ben? In zo'n beetje op te schrijven waar ik gewoon ter plekke aan denk. Tetten! Haha, grapje jongens. Zo gaat dat niet bij mij. Ik denk nooit aan tetten.. Neen, dat is te snel gedacht.
Tetten. We hebben een thema, we hebben een titel. Titel. Tieten. Sorry. Ik denk nog steeds niet aan tetten, maar kan er nu wel eventjes niet meer omheen in mijn hoofd. Om het woord dan, en alle woorden die er van ver op lijken.
De impuls om te schrijven kwam van dit meisje, dat over The Bear That Wasn't schreef. Ik reageerde op dat bericht en schreef terstond dat ik ook maar eens opnieuw zou gaan bloggen. 'Niet voor mijn portfolio', voegde ik daar aantoe. Het was dus haar schrijfsel dat me aanmoedigde, niet het meisje zelf. 'Da's mooi,' dacht ik over haar tekstje en toen wilde ik het zelf proberen.
Zal ik iets over Amatorski zeggen om af te sluiten? The Bear That Wasn't, Amatorski: de parallel is dat ze jong, goed en Belgisch zijn. Het meisje vertelt over de Beer en ik zeg dat mijn toekomstige nieuwe lief gerust Amatorski mag heten. Dan gaan we samen een ijsje eten, val ik in slaap en smult zij nog van een suikerspin terwijl ze zachtjes neuriet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten