I'm back, baby!

‘I’m back, baby!’

Dat schrijft boterham - ‘boterham’ is haar nickname - in mijn last.fm-shoutbox. (Wat last.fm is, moeten onwetende geïnteresseerden zelf maar opzoeken.)

‘I’m back, baby!’

Ik heb zoiets van: wel heb ik het nou!? Het is járen geleden dat ik nog iets van boterham heb gehoord. Zeker zes jaar geleden. Toen hebben we enkele keren afgesproken in Leuven. We deelden een zeer gelijkaardige muzieksmaak, die de wortel had kunnen zijn waaruit mogelijks een boom had kunnen groeien. (Jeetje, waar heb ik het over?)
Eigenlijk herinner ik me niet veel méér dan dat we eens op haar kot naar Evil Superstars hebben wezen luisteren (‘Holy Spirit Come Home’, ‘Gimme Animal Rights’) en dat we een andere keer op mijn kot weet ik veel wat wezen doen hebben.
Het stelde allemaal weinig voor, het ging nergens over. Ze was veel te intelligent en te West-Vlaams, we zouden elkaar wellicht niet nog eens zien, maar ik vond het wel jammer toen ze opeens helemaal verdween. (Ze vertoonde geen activiteit meer op last.fm, daar kwam die verdwijning in feite op neer.)

Dat was in 2008, of misschien in 2009, waarschijnlijk 2008, ik zat nog op mijn eerste kot, in Oppendorp - waar is de tijd, godmiljaar, zo lang geleden, een ander leven.

En nu, begin 2015, noemt ze me baby en is ze terug. Mijn eerste reactie: dit is spam.
Ik stuur terug: ‘I’m back, baby?’. Zij antwoordt: ‘Wat je dan antwoordt: welkom terug, boterham. Fijn nog eens iets van je te horen.’. Ik antwoord: ‘Welkom terug, boterham. Fijn nog eens iets van je te horen. Een jaar of zes geleden hebben wij eens op jouw kot naar Evil Superstars geluisterd. Was gezellig. Hoe gaat het? Woon je nog in Leuven?’

Ze antwoordt: ‘Ha, dat herinner ik me zelfs niet meer. Evil Superstars: compleet weg. Ach, mijn geheugen: het is niet onfeilbaar, wel integendeel. Alles goed met mij, echt. En met jou? Vrolijk fluitend door het leven? Leuven: verleden tijd, helaas. Het kon nu eenmaal niet blijven duren.’
Ze woont niet meer in Leuven - waarom vind ik dat jammer?
Of ik vrolijk fluitend door het leven ga? Waarom vind ik die formulering zo irritant? Heeft ze me destijds gezegd (of verweten) dat ik vrolijker moest zijn of worden? Zoiets kan ik me niet herinneren.

Ik antwoord iets waarop zij antwoordt: ‘Heb je nu nog steeds niet geleerd om vrolijk te zijn, zelfs niet zo nu en dan?’

Nog steeds? Waar heeft ze het over?
Ik krijg sporadisch nog wel te horen dat ik vrolijker moet zijn of worden. Vooral meisjes schijnen het belangrijk te vinden dat ik vrolijk ben of word. De meeste meisjes die vinden dat ik vrolijker moet zijn, zijn eigenlijk niet in mij geïnteresseerd, al beseffen ze dat misschien zelf niet. Ik neem het hen niet kwalijk, als zij het mij niet kwalijk nemen dat ik op mijn beurt ook niet echt in hen geïnteresserd ben.
Zoals mijn interesse voor boterham nu ook totaal verdwenen is.
(Veel zijn het er trouwens niet hoor, meisjes die vinden dat ik vrolijk moet worden. Waarvoor dank.)

We lullen nog wat over en weer over vrolijk zijn en dat dat niet hetzelfde is als gelukkig zijn. Ik lieg dat ik gelukkig ben, zij zegt dat ze van vrolijk houdt maar dat ze niet weet of ze het is.

Whatever.
Soms is internet zo vreselijk ontoereikend. Er zijn situaties waarin ik denk: internet, je bedoelt het goed maar je bakt er niks van.
Ik denk niet erg bewust na, maar kom wél tot het besef dat ik me eigenlijk enorm verveel.

Boterham zegt: ‘Ik weet het niet. Het gebeurde, zomaar.’ Mijn vraag was - geen idee waarom ik ze stelde - ‘waarom verdween je?’

Dat weten we dan ook weer.

Jeeminee, wat is het inhoudsloos.

I’m back, baby. I’m back, baby? Ja, zomaar. En ik ben zomaar verdwenen. Het gebeurde gewoon.

Ja, dan denk ik echt: whadeva