Last.fm top 20 van 2015

1. De Jeugd van Tegenwoordig
2. The Slow Show
3. Illuminine
4. MNEK
5. Gonzales
6. TV on The Radio
7. Seinabo Sey
8. East India Youth
9. Empress Of
10. Noel Gallagher’s High Flying Birds

11. Tourist LeMC
12. Mark Lanegan
13. Sufjan Stevens
14. Foo Fighters
15. Les Sins
16. Sharon Van Etten
17. The Spectors
18. Julia Holter
19. Father John Misty
20. Dornik

Channeling door Mona Lisa M

"De namen van uw kinderen zijn goed gekozen. Ze hebben namen die refereren aan grootse zielsinhouden. Dat maakt het hen ook niet gemakkelijk om hun levenspad te kiezen, want namen kunnen ook een soort van grootse druk op de schouders leggen. Bij hen is hun rugzak niet zo groot, er is niet zoveel ballast van de voorouders en van vorige levens, maar er is wel het juk van de roeping. Wanneer men een sterke roeping heeft, dan kan men daar als het ware niet onder uit. Men onderneemt dan in de jonge jaren vaak vluchtpogingen. Die escapades kunnen alle mogelijke vormen aannemen.

In de kringen van Ali komt het meestal tot uitdrukking doordat leeftijdsgenoten maar blijven studeren, blijven stages doen, blijven reizen maken en maar niet aan een job toekomen. Ze lanceren zich niet omdat ze voelen dat het nog steeds niet je dat is wat ze eigenlijk zouden willen doen. Ze zijn als het ware exclusief en zeer eclectisch in hun manier van leven.

Ali behoort tot de lichting van de nieuwetijdskinderen, kinderen die we de Silvergrays noemen. Hij heeft een zilverige, ietwat mistige uitstraling. Toch is hij geen nevelkind. De Nebula zijn diegene die echt in de mist blijven hangen en die niet tevoorschijn durven treden, terwijl de Silvergrays van oorsprong uit zeer gezagvol zijn. Ze dragen ook autoriteit met zich mee, maar zijn er tegelijkertijd bang van. Want autoriteit wordt je gegund, wordt je gegeven door boven. Autoriteit is een machtiging van de goddelijke kracht of macht, de goddelijke taken van overzicht die je gegeven worden. Het is een soort uitverkiezing.

Dat is zodanig in Ali's ziel geprent dat hij afwacht of iemand hem zal toeroepen om ergens in dienst te treden, of iemand hem zal aanstellen over een bepaalde afdeling, een groep, of een gezelschap of een bedrijf. Hij wil dus in feite 'ontdekt' worden. Maar in het huidige tijdperk loopt dat niet altijd zo. Het overkomt maar een bepaald percentage van de wereldbevolking dat ontdekt wordt en als een ster wordt beschouwd en dan opgehemeld wordt door de massa, waardoor het uiterst moeilijk wordt om de weg te gaan die voorzien was.

Ali lijkt heel sterk, ook fysiek gezien, op Augustinus en op Alexander de Grote, twee grote keizers die in feite dezelfde zielsbelichaming zijn. Deze grote mannen hebben er alles aan gedaan om een groot eenheidsnetwerk tot stand te brengen. Niet zozeer door landen te veroveren, dan wel door overal grootse projecten te starten en intelligentie uit te sturen tot ver buiten de grenzen.
Door die grote contacten kwamen de wetenschappelijke bevindingen overal en konden er grote kwantumsprongen gemaakt worden in de evolutie van de mensheid.

Dat is precies wat de ziel van Ali met hem voorheeft. Hij zou hem willen inzetten op een plek waar er grote bewustzijnssprongen kunnen gemaakt worden. Maar dat kan hij ook doen vanop de achtergrond. Zijn schaamte of verlegenheid heeft ervoor gezorgd dat hij zichzelf bijna van bij de geboorte geboycot heeft. En al is die boycot nu van de baan, hij wordt nog steeds een stukje vertaald in het afwezig blijven in het openbaar. Hij kan onder de mensen komen, maar in beschermde middens die hij zelf creëert. Maar op internet is hij een vrije vogel en daar kan hij zijn stem verheffen.

Wellicht zal hij in contact komen met grote geesten van zijn tijd en daarmee een soort van blauwdruknetwerk vormen. De term moet nog uitgevonden worden, het is een soort ‘linking’ die al wel bestaat maar nog niet specifiek wordt benoemd.
Deze mensen zijn 'bewustwordingsvorderaars'. Zij die eisen van diegene die die blogs of die sites bezoeken om er hun gedachten bij te houden en mee te redeneren, mee te evolueren in het beschouwen van wat er allemaal gebeurt in de wereld, maar ook van wat er wordt uitgevonden en bedacht.

Deze Silvergray zal wellicht op latere leeftijd, ergens voorbij de 50, zijn autoriteit gaan neerzetten doordat hij dan zijn vleugels durft uit te spreiden en een koepel durft neer te zetten over een groots project. Dan pas! We vermoeden dat hij op dat vlak een laatbloeier is. Maar de ziel manoeuvreert hem gestaag, stapje per stapje, daar naartoe.

Heb dus geen angst, in feite loopt zijn pad over rozen, maar hij is gewend om de doornen een beetje uit te vergroten en dat kunt u hem misschien nog wel ergens onder de neus wrijven. Hij heeft de neiging om overal de angeltjes en de addertjes te zien. Dat maakt dat hij minder naïef in het leven staat dan men op het eerste zicht zou denken, maar langs de andere kant kan dat ook aangewakkerd worden tot een soort doemdenken. Dus moet hij voorzichtig blijven, want als er een depressieve neiging de kop opsteekt dan zou het best wel eens kunnen dat hij die angeltjes en addertjes gaat uitvergroten, ook in de directe omgeving, en dan wordt het leven moeilijk en zwaar.

Laat hem dus die positieve trend houden. Laat hem alstublieft met de genade gods openbloeien tot een prachtige roos, een welriekende roos wier geur verspreid wordt tot ver buiten de grenzen.

Wij danken u voor het baren van zulke mooie oogappels.

Gegroet."

Leeslijst 2015

* = extra van genoten
** = extra-extra van genoten
*** = omvergeblazen, meegesleept, overrompeld - een wekenlange trip die ik nooit zal vergeten

- Thomas Blondeau: ‘Het West-Vlaams versierhandboek’
- Fleur Boose: ‘De les’
- Carrie Borzillo: ‘Nirvana: In the words of the people who were there’ - **
- Ernest Claes: ‘De Witte’
- Paulien Cornelisse: ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’
- Joost De Vries: ‘Vechtmemoires’

- Fjodor Dostojevski: ’De gebroeders Karamazov’ - ***

- Dave Eggers: ‘De cirkel’ - **
- Mark Greif e.a.: ‘What was the Hipster’
- Arnon Grunberg: ‘Blauwe maandagen’
- Martin de Haan: ‘Aan de rand van de wereld: Michel Houellebecq’
- Thomas Heerma Van Voss: ‘De allestafel’
- Thomas Heerma Van Voss: ‘Stern’
- Ernest Hemingway: ‘De oude man en de zee’
- Michel Houellebecq: ‘De wereld als markt en strijd’
- Michel Houellebecq: ‘Mogelijkheid van een eiland’ - *
- Michel Houellebecq: ‘Onderworpen’ - *
- Herman Koch: ‘Denken aan Bruce Kennedy’
- Tom Lanoye: ‘Het goddelijke monster’
- Tom Lanoye: ‘Zwarte tranen’
- Tom Lanoye: ‘Boze tongen’
- Harry Mulisch: ‘De ontdekking van de hemel’ - *
- Yves Petry: ‘Liefde bij wijze van spreken’
- Antoine de Saint-Exupéry: ‘Le petit prince’
- Lionel Shriver: ‘We moeten het even over Kevin hebben’
- Serge Simonart: ‘Een medaille van vlees en bloed’
- Roderik Six: ‘Vloed’ - *
- Peter Terrin: ‘De bewaker’
- Peter Terrin: ‘Post mortem’
- Rik Van Cauwelaert: ‘Ils nous ont pris la Flandre’
- Joost Vandecasteele: ‘Massa’
- Joost Vandecasteele: ‘Vel’
- Christophe Vekeman: ‘Marie’
- Peter Verhelst: ‘De allerlaatste caracara ter wereld’
- Peter Verhelst: ‘Geschiedenis van een berg’ - *
- Jan Wolkers: ‘Turks fruit’
- Virginia Woolf: ‘Mrs. Dalloway’

GRAFISCHE NOVELLES E.A.

- Edmond Baudoin: ‘De zang van de walvissen’ - *
- Sanne Bijnens: ‘Babyblues’
- ‘Bruss. Brussels In Shorts 2’ (verschillende auteurs)
- Charles Burnes: ‘Big Baby’
- Ross Canpbell: ‘Wet Moon IV’
- Stephen Collins: ‘The Gigantic Beard That Was Evil’
- Yannick Dangre: ‘Met terugwerkende kracht’ (dichtbundel)
- Maarten De Saeger: ‘Mijn begrafenis’
- Jacques Ferrandez: ‘L’étranger’ - *
- Andy Fierens: ‘Wonderbra’s en pepperspray’ (dichtbundel)
- Ben Gijsemans: ‘Hubert’
- Inne Haine: ‘Het mirakel van Vierves’
- Jim: ‘Een nacht in Rome I en II’
- Lorenzo Mattotti: ‘De man aan het raam’ - **
- Michel Onfray & Maximilien Le Roy: ‘Nietzsche’
- Seth: ‘Clyde Fans’
- Maarten Vande Wiele: ‘Paris’
- Stephan Vanfleteren: ‘MMXIV’ (fotoboek) - **
- Joris Vermassen: ‘Het zotte geweld’

Top 30 hits van 2015

1. East India Youth: ‘Turn Away’
2. Tourist LeMC: ‘Koning Liefde’
3. Noel Gallagher’s High Flying Birds: ‘Ballad of The Mighty I’
4. The Slow Show: ‘Dresden’
5. NERO: ‘Two Minds’

6. Erik Hassle: ‘No Words’
7. Giorgio Moroder & Kelis: ‘Back and Forth’
8. Drenge: ‘Never Awake’
9. Grace: ‘You Don’t Own Me’
10. Of Mice and Men: ‘Broken Generation’

11. Seinabo Sey: ‘Younger’
12. Faith No More: ‘Superhero’
13. Courtney Barnett: ‘Pedestrian At Best’
14. Mark Lanegan & Beth Orton: ‘Your Kisses Burn’
15. MNEK: ‘Wrote a Song About You’

16. All Tvvins: ‘Thank You’
17. CHVRCHES: ‘Leave a Trace’
18. Saalk: ‘Voor de liefde’
19. Florence + The Machine: ‘St. Jude’
20. Kendrick Lamar: ‘The Blacker The Berry’

21. Yael Naim: ‘Coward’
22. De Jeugd van Tegenwoordig: ‘Manon’
23. Teenage Wrist: ‘Slide Away’
24. Destroyer: ‘Girl in a Sling’
25. Låpsley: ‘Hurt Me’

26. Lianne La Havas: ‘Unstoppable’
27. Bob Moses: ‘Tearing Me Up’
28. Ringland Band: ‘Laat de mensen dansen’
29. Disclosure: ‘Holding On’
30. Father John Misty: ‘Bored In The USA’

TOP 50 MATERIAAL

- Best Coast: ‘Heaven Sent’
- Big Data: ‘Snowed In’
- BJ Baartmans: ‘Er speelt zoveel’
- Cambio Sun: ‘Be a Man’
- The Chainsmokers: ‘New York City’
- Deafheaven: ‘Come Back’
- De Jeugd van Tegenwoordig: ‘Ik was een klootzak’
- Dornik: ‘Second Thoughts’
- Empress Of: ‘How Do You Do It’
- Erik Hassle: ‘Smaller’
- Foo Fighters: ‘Saint Cecilia’
- George Fitzgerald: ‘Full Circle’
- Kurt Vile: ‘Pretty Pimpin’
- LANY: ‘Someone Else’
- Luke Christopher: ‘Need That Love’
- Mapei: ‘Change’
- Mercury Rev: ‘The Queen of Swans’
- Sofi de la Torre: ‘Colorblind Cruisin’
- Stéphanie Blanchoud: ‘Up And Down’
- Submotion Orchestra: ‘Lift Music’
- Tourist LeMC: ‘En route’
- Villagers: ‘Hot Scary Summer’
- The World Is a Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die: ‘I Can Be Afraid of Anything’

Wauw, jij hebt mooie ogen

Gisteren zat ik in het gezelschap van drie vrouwen mijn middagmaal te verorberen. We praatten over runderen, koetjes en kalfjes met name, zoals de verhuis van de een en het zwembad waarvan de ander droomt maar dat ze niet kan betalen en waar ze in haar tuin sowieso geen plaats voor heeft.

Vrouw 1 moet eind de dertig zijn, vrouw 2 halverwege de vijftig en vrouw 3 zou je nog gerust een ‘jongedame’ kunnen noemen. Zij zal hooguit 25 zijn.

De jongedame zei iets tegen mij tijdens het eten en onwillekeurig merkte ik plots haar felblauwe ogen op. Die waren me nog niet eerder zo opgevallen, het gebeurt niet zo vaak dat zij en ik samen aan een tafel zitten. Al even onwillekeurig als dat ik naar haar ogen keek zei ik: “Wauw, jij hebt felblauwe ogen, dat was me nog niet eerder zo opgevallen.”

“Aha, is dat uw versiertruc?” reageerde ‘vrouw 1’, een energiek en heel direct type, geamuseerd. Ik ontkende en zei dat het me gewoon plots was opgevallen en dat ik er verder niks bijzonders mee bedoelde. (“Wilt ge het met mij aan?” vroeg ik derhalve aan de 'jongedame'. Ze kon er mee lachen.) De jongedame besloot mijn opmerking over haar ogen op te vatten als een compliment en hechtte er naar ik aanneem verder niet zoveel belang aan. En zo was het goed want ik had er verder ook echt niks mee bedoeld. (Op een onbewust niveau had ik natuurlijk naar alle drie de dames gecommuniceerd dat ik op mijn gemak was in hun gezelschap, realiseerde ik me nadien.) Overigens had ik de jongedame niet eens een compliment gemaakt, want aan de kleur van haar ogen heeft zij geen enkele verdienste. Ze heeft mooie ogen, dat is waar, maar meer dan dat vast te stellen kan je niet doen.

Nu stel ik me wel de vraag waarom een positieve opmerking over iemands uiterlijk bijna per definitie ‘beladen’ is. Waarom mag ik enkel tegen mijn spreekwoordelijk lief zeggen dat ze mooie ogen heeft en niet tegen mijn spreekwoordelijke buurvrouw? Akkoord, het gaat hier over een man die iets zegt tegen een vrouw en het is een feit dat ik een man met mooie ogen slechts in zeer uitzonderlijke gevallen over zijn ogen zal aanspreken - maar voor de rest: wat doet her ertoe? Ik had kunnen zwijgen over de ogen van de jongedame, maar waarom in feite? Omdat ik bang zou zijn om flirterig over te komen? Dat zou dan eerder haar probleem zijn dan het mijne, als zij het zo zou interpreteren.

Vorige week maakte ik het trouwens nog bonter wat het positieve opmerkingen maken over andermans uiterlijk betreft.

Een vriendin van mij, onmiskenbaar een hele mooie vrouw, sprak over haar date met een jongen en zei te vrezen dat ze op hem een rare indruk had gemaakt. Ze zei dat ze veel stomme grapjes had verteld en weet ik veel wat nog. Niet dat ze per se spijt had van haar ‘optreden’ nochtans. Ze stelde zich gewoon veel te veel vragen en was heel onzeker, zoals ze dat wel vaker is.

Nu is deze vriendin werkelijk een bijzonder knappe verschijning en bezit ze een uitstraling waarmee ze heel wat blikken naar zich toetrekt wanneer ze pakweg op een terrasje gaat zitten. Als ik met haar iets ga eten in het etablissementje van onze keus zal menig heerschap zich stilletjes afvragen hoe ‘die kerel’ (ik dus) zich tegenover die mooie vrouw verhoudt. Daar durf ik rustig een sommetje op in te zetten.

Dus toen deze vriendin zich vorige week luidop afvroeg of haar date, met wie het best gezellig was geweest, nog wel opnieuw met haar zou willen afspreken, was ik oprecht verbaasd. Ik zei dat ze daar toch echt niet nodeloos aan hoefde te twijfelen want dat ze, naar ze zelf zei, op geen enkele manier de indruk had dat hij niet geïnteresseerd was om haar terug te zien en dat ze bovendien niet mocht vergeten dat ze er fantastisch uitziet (mijn woorden) en dat die jongen er wellicht alleen al daarom niet voor zou terugdeinzen om opnieuw in haar gezelschap buiten te komen.

Hoewel dit natuurlijk niet erg complimenteus was tegenover de jongen in kwestie, zei ik dit toch weloverwogen omdat ik gewoon eventjes door de ogen van ‘een man’ probeerde te kijken. Een man die een mooie vrouw herkent en op basis van haar schoonheid ongetwijfeld (of onherroepelijk) in haar geïnteresseerd zal zijn. Omdat dat nu eenmaal zo gaat tussen mensen die elkaar nog niet zo heel goed kennen.
(Ik durfde dit ook te zeggen omdat deze vriendin iemand is die zo’n antwoord als dat van mij nooit eendimensionaal zal interpreteren als een slijmerig compliment van een zielige aanbidder. Natuurlijk - ik kan niet anders dan het er even bij te zeggen - vind ik haar zelf ook aantrekkelijk, anders zou ik dit moeilijk kunnen schrijven, en ik meen dat ook als ik zeg dat ze er fantastisch uitziet. Maar om verschillende redenen is het voor mij helemaal niet moeilijk om geen amoureuze gevoelens voor haar op te vatten. En zo is het wel des te comfortabeler.)

Soit. Mijn vriendin ging niet concreet in op mijn uitspraak, wellicht omdat ze gewoon niet kon ontkennen dat ik gelijk had. Natuurlijk is ze zich er zeer goed van bewust dat veel mannen haar aantrekkelijk vinden, ze had mijn opmerking niet nodig om zich dat te realiseren. Alleen leek het mij niet overbodig om haar er droogjes aan te herinneren dat uiterlijke schoonheid een rol speelt wanneer iemand besluit om zijn of haar date nog een kans te geven. En ik wilde duidelijk maken dat ik het in dat opzicht een beetje flauw vond van haar om zelfs maar te durven denken dat haar date haar al na één ontmoeting - een aangename ontmoeting dan nog - zou hebben ‘afgekeurd’ omdat ze misschien een beetje 'raar' had gedaan. Als ze immers de moeite had gedaan om even ernstig na te denken en haar uiterlijke schoonheid in acht te nemen zou ze meteen beseft hebben dat die kans niet zo groot is.

(Kritische lezers, herleid ik mijn vriendin nu al te zeer tot een soort lustobject? Is dit misschien ronduit seksistisch? Ik wil alleen maar zeggen dat heel veel mannen belang hechten aan het uiterlijk van hun date en heel graag gezien worden in het gezelschap van een vrouw die onmiskenbaar zeer mooi is.)

Doch, had ik iets over het uiterlijk van mijn vriendin moeten zeggen? Natuurlijk niet. Maar het leek me wel een ter zake doend antwoord op de vraag die zij zich stelde. Bovendien hoefde ik niet bang te zijn dat het ‘fout-flirterig’ zou worden opgevat. En bevatte mijn antwoord een compliment? Hoegenaamd niet. Net als het meisje met de blauwe ogen heeft mijn vriendin geen bijzondere verdienste aan haar uiterlijk.

Mijn conclusie is dus ten slotte dat men mensen niet nodeloos in verlegenheid moet brengen met onverwachte uitspraken over hun uiterlijk, maar dat het ook niet nodig is om tegen de jongedame met wie je gezellig kan praten te verzwijgen dat ze mooie ogen heeft als die notie onwillekeurig door je gedachten schiet.
En een vrouw wier schoonheid slechts door weinigen zal worden betwist maar die eventjes haar eigen schoonheid uit het oog verliest of doet alsof die van geen tel is, moet er ten allen tijde aan herinnerd worden dat haar date haar als persoon dan misschien wel een beetje raar vindt, maar dat hij haar wellicht ook behoorlijk knap vindt. Dan is dat misverstand ook weer opgelost.

Hipster not amused

Ik heb het gedaan. Ik droomde er al lang van maar gisteren heb ik het ook gewoon gedaan. Ik ben naar de jongeman met de hipsterbaard toegestapt en heb het hem omfloerst gevraagd. Hij was niet erg amused.

Een en ander ging als volgt.
Ik zat op café met een vriend en ik kreeg een jongeman met typische hipsterbaard in de gaten. Nu heb ik twee maanden geleden - ik moest me echt eens fatsoenlijk informeren over het fenomeen - een boekje over 'de hipster' gelezen (‘What was the hipster?’ van Mark Greif e.a.) en voor mezelf wilde ik er voor eens en voor altijd komaf mee maken. De hipster moest aangesproken worden en vlakaf toegeven dat hij een hipster is. Ik ben het zo zat dat hipsters nooit willen toegeven dat ze hipsters zijn. Doe normaal, een beetje humor please, een beetje relativeringsvermogen ook. Neem jezelf niet zo serieus, hipster! (Maar die sérieux over jezelf is net weer inherent aan het hipster-zijn. Het stopt nooit.)

Ik kreeg hem in de gaten, zoals hij daar met zijn baard en zijn iPhone tegenover zijn vriendin zat. Ik zei: “hipsteralarm”. ‘t Is niet dat ik geen hipsters kan uitstaan, ik wil ze gewoon laten toegeven dat ze hipsters zijn. Voor eens en voor altijd.
Mijn vriend vond het een erg slecht idee om naar de hipster toe te gaan en het hem gewoon te vragen. Maar ik heb het gedaan, tot mijn eigen verbazing.

We wilden het café verlaten en moesten daarvoor langs de hipster en zijn vriendin passeren. Tot op het moment dat we hem passeerden had ik voor mezelf niet uitgemaakt of ik hem ook werkelijk zou aanspreken. Maar ik deed het.

- “Excuseer, mag ik iets vragen?”
Hij verstond mij niet, ik moest Engels met hem spreken.
- “Het is een beetje een moeilijke vraag, maar, ziet u, ik heb de laatste tijd veel over, euh, hipsters gelezen en nu is een typisch uiterlijk kenmerk van de hipster een baard zoals u er een hebt.”
Ik wist verdomme niet waar ik mee bezig was.
- “Wat is het probleem?” vroeg hij.
- “Er is geen probleem, ik ben alleen maar op zoek naar een hipster, iemand die wil toegeven dat hij een hipster is, waarmee ik natuurlijk niet zeg dat u een hipster bent!”
- “Wat is het probleem? Ik gebruik niet dat woord om mezelf te omschrijven. Dat is een woord dat ik niet gebruik.”
- “Ik wilde u zeker niet beledigen, mijn excuses als ik u beledigd heb, ik ben alleen maar op zoek naar een hipster die wil toegeven dat hij een hipster is. Die mensen zijn moeilijk te vinden.”
(Nee, dat laatste heb ik niet gezegd, maar dat zou het wel af gemaakt hebben.)
De vriendin keek verbaasd maar volgens mij ook een beetje geamuseerd toe. De baard vond het, geloof ik, niet zo leuk, maar hij ging mij ook geen slaag geven ofzo. Dat is niet iets dat hipsters doen, mensen slaag geven.

Ik verliet het café en pas toen ik buiten was realiseerde ik me wat ik zonet had gedaan. Ik had het gedaan, ik had het gevraagd! Ik had een onbekende aangesproken en hem met zoveel woorden laten verstaan dat ik dacht dat hij de fel gezochte hipster moest zijn. Ik had gerust klop kunnen krijgen, in andere omstandigheden.
(Ik ben altijd en overal bang om klop te krijgen van iemand. Om een of andere reden houd ik er rekening mee dat dat zomaar eender wanneer en zonder concrete aanleiding kan gebeuren. Nu niet dat ik permanent in angst door de stad loop, dat nu ook weer niet.)

Ik belde mijn vriend die begrijpelijkerwijs niet had willen blijven. Ik moest de zenuwen een beetje uit mijn lijf krijgen. Het heeft nog wel eventjes geduurd voor de zenuwen uit mijn lijf waren. Eigenlijk voel ik nog steeds wat spanning nu ik er aan terugdenk.

Het was maf. Op iemand afstappen en de vraag stellen. Zou hij nu complexen hebben? Zou hij naar zichzelf kijken in de spiegel en besluiten dat die baard er af moet? Zou hij nog zelfbewuster worden dan hij waarschijnlijk al is?

O jee, ik doe zoiets nooit meer. Maar het moest er van komen, ik wist dat het er op een dag van zou komen. Gelukkig is die dag nu voorbij. Ik hoop dat ik nooit meer iemand aanspreek met de omfloerste vraag of hij wil toegeven dat hij een hipster is (waarmee ik natuurlijk ook zeg dat ik vind dat hij er als een hipster uitziet, en dat blijft bepaald geen compliment!)

Wil de hipster zich verdomme voor eens en voor altijd kenbaar maken?! Dan zijn we er van af. De hipster staat bovenaan de lijst van de meest gezochte niet-terroristen. Het is tijd dat dat spelletje ophoudt.