Hipster not amused

Ik heb het gedaan. Ik droomde er al lang van maar gisteren heb ik het ook gewoon gedaan. Ik ben naar de jongeman met de hipsterbaard toegestapt en heb het hem omfloerst gevraagd. Hij was niet erg amused.

Een en ander ging als volgt.
Ik zat op café met een vriend en ik kreeg een jongeman met typische hipsterbaard in de gaten. Nu heb ik twee maanden geleden - ik moest me echt eens fatsoenlijk informeren over het fenomeen - een boekje over 'de hipster' gelezen (‘What was the hipster?’ van Mark Greif e.a.) en voor mezelf wilde ik er voor eens en voor altijd komaf mee maken. De hipster moest aangesproken worden en vlakaf toegeven dat hij een hipster is. Ik ben het zo zat dat hipsters nooit willen toegeven dat ze hipsters zijn. Doe normaal, een beetje humor please, een beetje relativeringsvermogen ook. Neem jezelf niet zo serieus, hipster! (Maar die sérieux over jezelf is net weer inherent aan het hipster-zijn. Het stopt nooit.)

Ik kreeg hem in de gaten, zoals hij daar met zijn baard en zijn iPhone tegenover zijn vriendin zat. Ik zei: “hipsteralarm”. ‘t Is niet dat ik geen hipsters kan uitstaan, ik wil ze gewoon laten toegeven dat ze hipsters zijn. Voor eens en voor altijd.
Mijn vriend vond het een erg slecht idee om naar de hipster toe te gaan en het hem gewoon te vragen. Maar ik heb het gedaan, tot mijn eigen verbazing.

We wilden het café verlaten en moesten daarvoor langs de hipster en zijn vriendin passeren. Tot op het moment dat we hem passeerden had ik voor mezelf niet uitgemaakt of ik hem ook werkelijk zou aanspreken. Maar ik deed het.

- “Excuseer, mag ik iets vragen?”
Hij verstond mij niet, ik moest Engels met hem spreken.
- “Het is een beetje een moeilijke vraag, maar, ziet u, ik heb de laatste tijd veel over, euh, hipsters gelezen en nu is een typisch uiterlijk kenmerk van de hipster een baard zoals u er een hebt.”
Ik wist verdomme niet waar ik mee bezig was.
- “Wat is het probleem?” vroeg hij.
- “Er is geen probleem, ik ben alleen maar op zoek naar een hipster, iemand die wil toegeven dat hij een hipster is, waarmee ik natuurlijk niet zeg dat u een hipster bent!”
- “Wat is het probleem? Ik gebruik niet dat woord om mezelf te omschrijven. Dat is een woord dat ik niet gebruik.”
- “Ik wilde u zeker niet beledigen, mijn excuses als ik u beledigd heb, ik ben alleen maar op zoek naar een hipster die wil toegeven dat hij een hipster is. Die mensen zijn moeilijk te vinden.”
(Nee, dat laatste heb ik niet gezegd, maar dat zou het wel af gemaakt hebben.)
De vriendin keek verbaasd maar volgens mij ook een beetje geamuseerd toe. De baard vond het, geloof ik, niet zo leuk, maar hij ging mij ook geen slaag geven ofzo. Dat is niet iets dat hipsters doen, mensen slaag geven.

Ik verliet het café en pas toen ik buiten was realiseerde ik me wat ik zonet had gedaan. Ik had het gedaan, ik had het gevraagd! Ik had een onbekende aangesproken en hem met zoveel woorden laten verstaan dat ik dacht dat hij de fel gezochte hipster moest zijn. Ik had gerust klop kunnen krijgen, in andere omstandigheden.
(Ik ben altijd en overal bang om klop te krijgen van iemand. Om een of andere reden houd ik er rekening mee dat dat zomaar eender wanneer en zonder concrete aanleiding kan gebeuren. Nu niet dat ik permanent in angst door de stad loop, dat nu ook weer niet.)

Ik belde mijn vriend die begrijpelijkerwijs niet had willen blijven. Ik moest de zenuwen een beetje uit mijn lijf krijgen. Het heeft nog wel eventjes geduurd voor de zenuwen uit mijn lijf waren. Eigenlijk voel ik nog steeds wat spanning nu ik er aan terugdenk.

Het was maf. Op iemand afstappen en de vraag stellen. Zou hij nu complexen hebben? Zou hij naar zichzelf kijken in de spiegel en besluiten dat die baard er af moet? Zou hij nog zelfbewuster worden dan hij waarschijnlijk al is?

O jee, ik doe zoiets nooit meer. Maar het moest er van komen, ik wist dat het er op een dag van zou komen. Gelukkig is die dag nu voorbij. Ik hoop dat ik nooit meer iemand aanspreek met de omfloerste vraag of hij wil toegeven dat hij een hipster is (waarmee ik natuurlijk ook zeg dat ik vind dat hij er als een hipster uitziet, en dat blijft bepaald geen compliment!)

Wil de hipster zich verdomme voor eens en voor altijd kenbaar maken?! Dan zijn we er van af. De hipster staat bovenaan de lijst van de meest gezochte niet-terroristen. Het is tijd dat dat spelletje ophoudt.