Een door mij grijs verklaard decor

Als ik 's ochtends wakker word en ik voel een onbestemde goesting door mijn armen, buik en benen stromen, dan weet ik soms heel zeker dat ik het zou moeten doen, nu ik er de leeftijd voor heb; dat ik zou moeten reizen en eens ergens anders zou moeten gaan wonen, een tijd, een jaar of meerdere jaren.

Ik kan niet naar Lali Puna luisteren zonder te verlangen naar een door mij geromantiseerd beeld van een industrieel, halfcommunistisch Berlijn. Wat ik daar dan van zie, zie ik in zwart-wit. Ik zit alleen in een kale kamer, in de kamer waarin ik woon. Mijn moeder weet niet goed waar ik ben, ze weet wel iets, maar bijzonder weinig. Zo hoort het ook.

Daar in Berlijn lijd ik een ander leven, een leven dat los staat van het leven dat ik nu lijd. Ik zie mezelf in een flits met gemillimeterd haar. Geen idee van mijn bezigheden daar. Iets onafhankelijks natuurlijk. Ik doe daar dingen die ik volledig vanzelfsprekend vind, in een leven dat mij nu nog geheel onbekend is. En dat trekt me aan. Wellicht omdat ik alles zo graag wil kunnen voorspellen en omdat die Berlijnbeelden zich amper tonen.

Ik lees over "drop-outs", maar dat is nog wat anders. Er moet poëzie achterzitten, achter dat reizen, dat in Berlijn, of in welk door mij grijsverklaard decor dan ook, verblijven. Ik zou op die plek bij wijze van spreken op twee weken tijd een boek moeten kunnen schrijven dat ik hier, waar ik woon, nooit zou kunnen schrijven. Een boek dat ik dus kan schrijven net omdat ik het niet hier, maar wel op die andere plaats schrijf, die plaats waaraan ik inspiratie, of dus poëzie ontleen.

Het zijn maar ideetjes, maar ik moet er rekening mee houden dat ik ze misschien ook ten uitvoer moet brengen. Nu ik op een punt in mijn leven beland waarop ik tegen heel wat dingen "ja" wil zeggen. Een film als "(N)iemand" vertelt een soortgelijk verhaal, weliswaar van een veertiger