Zelfmoord komt zó hard aan

Ik had niks met Yasmine. Niks bijzonders. Alleen vroeg ik me zoals zovelen wel eens af wat er achter dat koele imago schuilging. En nu, nu op het moment van dit schrijven, het wel heel speciale moment van dit schrijven, snuif ik met mijn neus, mijn neus waarlangs het snot naar buiten druppelt, en er staan tranen in mijn ogen, niet één traantje, maar tranen. Ik heb schokkende bewegingen gemaakt van het wenen, ik ween hierom en ik ween nooit en ik kan ook niet zo goed acteren dat ik kan wenen op bevel.

Er biggelt een traan langs mijn linkermondhoek voorbij. Er hangt een druppel snot aan mijn neus te bengelen, klaar om te vallen. Ik heb mezelf gepusht om te wenen, ik heb op You Tube "Yasmine de rode loper" ingetypt en ben dan op een filmpje met foto's van haar gestoten met daaronder een Engelstalige versie van "Con Te Partiro". Bij de eerste klanken van die strijkers kreeg ik meteen een krop in de keel. Bij de foto's van Yasmine en daarna bij de gedachte aan het feit dat ze zich doodgewoon met een touw verhangen heeft in een boom - dat het allemaal zo makkelijk kan gaan, dat ze zo ver heen moet zijn geweest - begon ik ook echt te wenen.

Nu ben ik niet beschaamd om te zeggen dat ik emotioneel ben en gráág emotioneel ben, maar dat ik deze gelegenheid aangrijp om tranen te plengen, vind ik zelf heel bijzonder. Ik kan er maar niet vanover dat iemand die je elke dag op tv ziet lachen plots een onherroepelijke daad stelt met een touw, in een boom en dat er dan op het nieuws "(1972-2009)" achter haar naam komt te staan.

Ik denk dan aan het feit dat iemand van haar leeftijd eigenlijk in 2055 of in 2060 had moeten overlijden.

Yasmine was ongelooflijk gepassioneerd. Als ze verliefd was, was dat intens, als haar relatie voorbij was, was ze daar ziek van, ging ze daar aan ten onder. Of dat lees ik nu toch.

Ik herhaal: ik had niks speciaals met Yasmine. Een lichte fascinatie, nieuwsgierigheid. Het was ook een mooie vrouw, uiterlijk, ik keek graag naar haar. Altijd al had ze ten slotte iets tragisch over zich. Ondergewaardeerd. Máár "De Rode Loper" terwijl ze meer leek te kunnen, terwijl haar soms bijna arrogante ironie verried dat ze iets anders wilde, iets interessanters.

Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Verwonderd. Betraande ogen en een dikke pruillip. Yasmine, oftewel de persoon Hilde Rens, is dood. In sms-taal geschreven boodschappen op YouTube maken me opnieuw aan het huilen.