Fennesz maakt muziek uit geruis, en ik schrijf vanuit geruis

"Begin morgen misschien eens aan een kortverhaal." Zijn suggestie verraste me en ze verraste me aangenaam. Hij was duidelijk niet ironisch, hij wist gewoon dat ik graag schrijf en dat ik daar misschien maar eens iets mee moest doen - wie niet waagt niet wint, dat idee, of anders gezegd: een nee heb je, een ja kan je krijgen.

Maar ik begon niet aan een kortverhaal. Wel schreef ik enkele gedichtjes waarover ik enkele dagen later nog steeds redelijk (bwaaah) tevreden ben. Ik zeg bwaaah omdat ik denk dat anderen wel eens met hun wenkbrouwen - ik dacht even dat het misschien met 'au' was - zouden kunnen gaan fronsen.

Ik dacht even ze op mijn blog te gooien, maar natuurlijk deed ik dat niet. De schrik zat erin en ze zit er nog steeds in. Toch open ik bij deze eventjes het bestand waarin die gedichtjes opgeslagen zijn en (nu lees ik ze eventjes door), hier krijgt u er toch eentje:

Bij het oud papier heb ik de brief
weggemoffeld zodat zij 'm niet zal zoeken
niet zal weten dat er ooit een brief is geweest

van het uitzendkantoor dat haar goud en callcenters belooft
op smetteloos wit papier en automatische piloot

U zegt er maar beter niets over, want ik zou het niet aankunnen, andermans mening over mijn gedichtjes. Maradonna (i.p.v. God), waar is de tijd dat ik elke dag een gedicht schreef op die website waar al die amateurdichtertjes samenkwamen. Karamellenverzen, en dat deed ik avond aan avond, ik riep zelfs naar mijn broer dat hij stil moest zijn zodat ik me zou kunnen concentreren. Ik hoop dat ze intussen ontraceerbaar zijn. Meer zelfs: ik ben er zeker van.

Hebben gedichten hoofdletters, punten en andere leestekens nodig? Ik eindigde bovenstaand gedicht alleszins niet met een punt, omdat ik dat niet veel stijl vond hebben. Hier wil ik dan wel weer reactie op.

En zo is het altijd iets. Misschien morgen alweer.