Over Rudi, Jeugdje, Loewie en 'diene gevaarlijke zot'

Daarnet ging ik bij de Bilbo langs om mijn exemplaar van 'Manon' op te pikken. Enkele weken geleden schreef ik hier nog dat ik Jeugdjes nieuwste niet zou kopen, maar zoals het zo vaak gaat ben ik sindsdien van gedacht veranderd. 'Manon' is wel degelijk 44 minuten fun. De voor Jeugdje kenmerkende oneliners blijven dan wel wat achterwege, de ietwat foute 80's-synthsound kroop deze maand toch onder mijn vel. De ceedee st...unt hier as we speak kankerhard door de boxen. "Manon, ik lees over jou in de colofon. Manon, ik heb zin in een wippie op het balkon."

Ik rekende mijn aanwinst af - ik heb nu 652 cd's (+ enkele tientallen waar ik van af wil) - en feliciteerde Rudi met het feit dat hij burgemeester Louis Tobback over de vloer had gekregen bij de 'Officiële Heropening' van zijn winkel. Mijn woorden klonken waarschijnlijk ironisch, maar aangezien ik mijn eigen ironie al een tijdje niet meer herken weet ik het niet zeker. (Wie eens iets verfrissends over ironie wil vernemen, neme de essaybundel 'Vechtmemoires' van Joost De Vries ter hand.)
Soit.

Loewie was Bilbo dus komen inhuldigen en had, wellicht een tikkie routineus, zijn karakteristieke smile door de zaak laten shinen. Rudi bleek daar meer mee opgezet te zijn dan ik zou hebben verwacht, want hij verklaarde dat Loewie veel goeds had gedaan voor Leuven sinds hij hier de touwen in handjes heeft. Ironie of niet, ik wilde zeker geen verkeerde indruk maken en zei dus op goed geluk: "Zolang de N-VA hier maar de boel niet overneemt in Leuven!" Voorwaar een goede zet, zo bleek, want Rudi ging helemaal los.
"Ik zet geen voet meer in Antwerpen sinds diene gevaarlijke zot daar aan de macht is."
Nou! Die had ik niet zien komen, al klonk deze uitspraak me natuurlijk als kankerzoete muziek in de oortjes. Die Rudi, dacht ik terstond vol bewondering, wat is dat eigenlijk voor een absolute eindbaas, man.
"Chillax, Rudi," zei ik evenwel. "Subiet staat de N-VA-Gestapo hier om u monddood te maken met een knuffelkogel."
(Nee, dat zei ik natuurlijk niet, maar wat zou het mooi geweest zijn mocht ik het wel hebben gedaan. Een knuffelkogel, dames en heren, is het allermooiste eufemisme voor het 'bolletje' waarmee Bart De Wever veertienjarige meisjes door zijn troepen laat uitschakelen. Ik kan gewoon niet wachten om het woord in gesprekken te gebruiken.)
In een erg goed humeur verliet ik dus de Bilbo met niet alleen 'Manon' maar ook met de laatste RifRaf.
- maar wanneer léés ik dat boekske eigenlijk nog eens? De RifRaf: ook weer zoiets dat al onder de noemer 'Waar is den tijd?' begint te vallen.
Man, wat is er met mij? Ben ik bijna 29 ofzo? Ja, het heeft er alle schijn van. En de kans dat ik ooit nog eens 13 word en voor het eerst een Rifraf in mijn handjes houd, wordt er op die manier ook alleen maar kleiner op.
Doch niet getreurd. 29 is ook een mooie leeftijd. Een mooie leeftijd om een huis te bouwen, bijvoorbeeld. Waarover meer in januari.