Rachel

Het lukt me in het echte leven al vier jaar niet meer om op iemand verliefd te worden. Heel eventjes heb ik iets gevoeld voor iemand die mij gewoon heel veel aandacht gaf, maar die vrouw had al een relatie, en nog wel een met een andere vrouw bovendien (en ik wist dat al voor ik kortstondig (een week) verliefd op haar werd).
En trouwens, ik zeg dat het me niet is ‘gelukt’, maar dat zou impliceren dat ik het heb ‘geprobeerd’, en laat dat nu allesbehalve het geval zijn. Ik heb niet geprobeerd om verliefd te worden, want ik stond niet open voor de liefde ‘in the first place’. Ik zou elke boot hardnekkig hebben afgehouden. Toen ik voor het laatst echt verliefd was, heb ik er alles aan gedaan om die gevoelens de kop in te drukken, en dat is me al bij al vrij makkelijk gelukt. Het meisje waar ik een week of twee zo intens naar verlangde schreef in een sms het woord ‘eigenlijk’ als ‘eiglijk’ ofzo, en dat was voor mij al ongeveer genoeg om op haar af te knappen. Stel je voor. En je wil niet weten hoe blij ik was om van mijn gevoelens ‘verlost’ te zijn. Het scheelde geen haar of ik had een feestje gegeven om het te vieren.
Ik heb altijd de pest gehad aan verliefdheid. Het was een virus waartegen geen vaccin bestond. Het was een probleem dat moest opgelost worden. Als ik verliefd was voelde ik me nog kwetsbaarder dan anders, vond ik mezelf nog pathetischer dan normaal. Ik ging me dan ook als een (nog grotere) idioot gedragen en het liefst zou ik mezelf terug getrokken hebben in een bos, ofzo. Verliefd zijn is vernederend. Je hebt jezelf niet in de hand. Plots loop je rond met een onnozele grijns op je gezicht en is het leven ‘leuk’. Zo vreselijk oncool.
Ja, dan is het zoveel comfortabeler, zoveel minder dramatisch, om verliefd te zijn op een personage uit een tv-serie. Ik ben verliefd op Rachel uit ‘Friends’ en daar voel ik me perfect gelukkig bij. Ik denk de hele dag aan haar en hoe we samen onder een dekentje tegen elkaar aan zouden kruipen, maar in de wetenschap dat Rachel niet bestaat heb ik totaal geen last van de stress en de wanhoop die mij zouden overvallen mocht ze wel deel uitmaken van mijn kennissenkring.
Op een bepaalde manier bekijk ik ‘Friends’ als een handleiding voor hoe je moet daten. Allemaal gaan ze bij een eerste date uit eten en dan praten ze over zichzelf als om zich aan de ander voor te stellen. Het gekke bij ‘Friends’ is dat je zelden te weten komt hoe of waar de ‘main characters’ hun date hebben ontmoet. Als dat dan toch eens duidelijk wordt, blijkt het meestal via hun werk te zijn gegaan. En het blijkt dan vaak niet moeilijker te zijn geweest dan gewoon op de man af vragen of de date in kwestie eens iets wil gaan drinken.
Gaat het in het echt ook zo? Ik weet dat niet, ik heb nog nooit gedatet, ik weet niet hoe dat in zijn werk gaat.
Wat me wel gerust stelt is dat ik in de afgelopen jaren heb geleerd hoe je dat doet, ‘iets gaan eten’. Vroeger zou ik me daar op voorhand vreselijke zorgen over hebben gemaakt, nu echter heb ik dat kunstje wel onder de knie. Door geregeld met vriendinnen iets te gaan eten heb ik geleidelijk aan mijn angst overwonnen om publiekelijk met mes en vork aan de slag te gaan en ik beschouw dat als een prestatie waar ik trots op mag zijn. In die zin zou ik nu dus ook niet bang meer zijn om iets te gaan eten met mijn date.
Ik vraag me af of Rachel iets in mij zou zien. Ik heb er werkelijk geen idee van. Alle vrouwen in ‘Friends’ vallen weleens op een rare snuiter, maar dan duurt het ook nooit lang (wel ja, in ‘Friends’ duurt geen enkele relatie langer dan twee afleveringen). Zelf zou ik Rachel, vrees ik, nooit mee uit durven vragen. Daarvoor sta ik voorlopig echt niet sterk genoeg in mijn schoenen (maar volgens mij komt dat nog wel, ooit). Op die dag zou ik Rachel kwansuis aanspreken in Central Perk, waar ze werkt, enkel maar met de vraag of ze eens iets met mij wil gaan drinken. Of nee, dat alleen zou waarschijnlijk niet volstaan. Sowieso zou ik me ook wel op z’n minst al een keer of vijf in dat etablissement moeten hebben laten zien. En ik vrees trouwens dat ik heel geïntimideerd zou zijn door die vijf vrienden die constant rond haar heen fladderen. Want als je een relatie met Rachel begint, moet je die vijf anderen erbij nemen, of je nu wilt of niet. Daar ontkom je gewoon niet aan, en ik zou daar enorm van balen. Waarschijnlijk zou ik er ook vreselijk onzeker van worden, en bovendien lijkt geen van hen me het type dat mij zou ‘begrijpen’. Waarschijnlijk (maar ik moet niet in een ander zijn plaats denken) vinden ze me alleen al raar vanwege mijn schrijfsels. Nu ja, ik heb geen idee. Misschien is Joey nog wel de meest tolerante. Chandler lijkt me daarentegen een vreselijke lul en Monica is sowieso een ergerlijke trut. Phoebe zou dan weer in mijn gezicht zeggen dat ik raar ben of niet kan schrijven, ofzo. En ik kan niet voorspellen hoe ik daarmee zou omgaan. Het zou er waarschijnlijk mee eindigen dat ik op Rachel afknap vanwege haar vrienden, en misschien zou ik me daar dan wel enorm opgelucht over voelen. Zoals het misschien ook in het echte leven zou of zal gaan.