Gesloten wegens beperking

Discriminatie op de arbeidsmarkt. We denken spontaan aan de allochtone medemens als het daarover gaat. Mensen met een gekke naam of een andere huidskleur dan de blanke krijgen minder kansen van werkgevers. En dat is discriminatie, zeer zeker. Maar discriminatie stopt niet bij naam en huidskleur. En ook niet bij gender (of toch wel: tegenwoordig zoeken werkgever aller lande heel politiek correct naar ‘m/v/x’). Nee, discriminatie zet zich door en zo word ik, blank als Michael Jackson, autochtoon als Bart De Wever en mannelijk als Boudewijn Van Spilbeeck bijvoorbeeld gediscrimineerd op basis van mijn handicap (en ik houd er echt niet van om over ‘handicap’ of ‘beperking’ te spreken, maar ik heb geen andere keuze).
Vorige week waren mijn trajectbegeleider en ik op visite bij de Bond Beter Leefmilieu. Op de communicatiedienst aldaar wilde men dolgraag een stagiair om te helpen met het schrijven van blogartikels en weet ik veel wat nog allemaal voor klusjes die ik zonder veel problemen tot een goed einde zou brengen. Ik was de enige kandidaat voor de positie dus alles leek in kannen en kruiken. Maar dat veranderde toen de mevrouw die ons te woord stond vroeg waarom ik een trajectbegeleider bij had. “Wel, mevrouw, het zit zo: vanwege een kleine arbeidshandicap is het voor mij niet zo gemakkelijk om via het reguliere circuit aan een job te komen en daarom krijg ik nu hulp van de vzw Emino die mensen met een beperking ondersteunt. Het is namelijk zo dat ik over het algemeen vaak iets meer tijd nodig heb om sommige dingen onder de knie te krijgen dan de meeste andere mensen met mijn opleidingsniveau. Dat gaat dan vooral om uitvoerende taken zoals het aanleren van een computerprogramma, het bedienen van een kopieermachine, en dergelijke meer. Praktische taken, zeg maar. Eenvoudig samengevat, gaat het ‘m er eigenlijk om dat wanneer een leidinggevende “ik ga je eens tonen hoe je dit of dat” zegt, dat ik dan al lichtjes in een kramp schiet, want vaak lukt het mij niet om bepaalde handelingen meteen te ‘begrijpen’ als ik ze maar één of twee keer heb zien voordoen. Vaak heb ik daar iets meer tijd voor nodig, heb ik iets meer herhaling nodig, kan ik het net allemaal iets minder snel dan wordt verwacht of gehoopt. In vorige werksituaties heb ik daar last mee gehad en daarom ben ik heel blij dat ik nu een trajectbegeleider heb die mij hier en daar een duwtje in de rug kan geven.”
De mevrouw van de Bond Beter Leefmilieu was heel begripvol en het was helemaal geen zielig gesprek waarbij ik een kneusje was dat een aai over zijn bolletje had verdiend omdat hij zelfs maar zijn weg tot aan het in Brussel gelegen BBL-kantoor had weten te vinden. De mevrouw zou nadenken over een aangepast takenpakket voor mij, zodat ik voor die korte tijd dat de stage zou duren niet overladen zou worden met werk dat ik toch niet gedaan zou krijgen. Ze zou me op de hoogte houden van de beslissing die ze in samenspraak met haar communicatiecollega’s zou nemen.
Hier wil ik even wat dingen herhalen: de Bond Beter Leefmilieu was dringend op zoek naar een stagiair voor haar communicatiedienst en ik was (geen idee waarom - omdat de stage zo kort was?) de enige kandidaat. Het takenpakket was zowat op mijn lijf geschreven: redactietaken allerhande, noem maar op, en ik had ook al meerdere professionele ervaringen met dergelijke taken.
Gisteren kreeg ik dan een mail van de mevrouw met de boodschap dat het helaas niet mogelijk was om mij de nodige ondersteuning te bieden. De organisatie had het momenteel ontzettend druk en het zou moeilijk worden om tijd te maken voor een stagiair. Er werd mij nog veel succes gewenst in mijn zoektocht naar een fijne werkomgeving en ik kreeg ook nog een vriendelijke groet.
(Hier wilde ik deze tekst stoppen, maar ik moet nog toevoegen dat ik het argument ‘we hebben heel veel werk en nauwelijks tijd over voor begeleiding’ ondertussen al heel wat keren gehoord heb. Aangenomen dat deze mensen dat niet zomaar verzinnen om ‘van mij af te zijn’ vind ik het triestig dat ze met z’n allen tot over hun oren in het werk zitten. Op middellange termijn houd je zo’n werktempo niet vol.)