Verliefd worden op J. is misschien wel de meest humorloze daad uit mijn nog jonge leven geweest (oh, wat overdrijf ik weer). J. is namelijk een meisje met een gevoel voor humor waaraan ik nooit ook maar een moment heb kunnen tippen. Ze tekende Hitlersnorretjes onder haar neus en wandelde zo door de stad. Ik wist dat ik te dom voor haar was en dat trok me enorm tot haar aan.
Ze was natuurlijk mooi ook, eigenlijk had ze het allemaal. Haar vriendin begreep niet dat ook ík weer op J. viel. Ik was niet de eerste, niet de enige, niet de laatste, maar wel de zoveelste die zou worden afgekeurd. Vanwege een gebrek aan humor waarschijnlijk. En J. kon ook gewoon niet omgaan met persoonlijke gevoelens.
Ik moet nog ergens die foto hebben waarop J. en ik samen op een bank zitten. Je ziet ons beiden in een verkrampte houding Ik leek een arm om haar heen te willen slaan en had toch maar besloten het niet te doen, zij zat erbij en haar blik zei "als hij nu maar niet zo heel serieus zijn arm om mijn schouder gaat slaan".
Nadat ik haar mijn liefde had verklaard, was er van elkaar zien geen sprake meer. Ik kon dat aanvaarden, want ik wilde het beste voor haar. Ik ben maar één keer heviger verliefd geweest dan toen die keer op haar. Maar tot op de dag van vandaag maak ik me sterk dat ik, mocht ik iets meer humor en verstand hebben gehad, gewoon bevriend had kunnen blijven met haar. Zodat ik nu zou weten waarmee ze bezig is, wat ze leuk vindt en of ze soms ook nog eens aan mij denkt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten