Misschien ben ik naïef

Ze zegt dat ik een schriftje zou kunnen kopen, dat ik het daar ook allemaal in kan opschrijven. Datgene wat ik nu op mijn blog "dump". Ze zegt dat de handeling van schrijven met pen op papier ook zoveel leuker is dan dat typen. Ik zeg haar dat ik een exibitionist ben die het wel spannend vind dat er zo nu en dan eens iemand over mijn schouder meekijkt.

Of ik allerlei persoonlijks op mijn blog "dump", vraagt ze zich af. Ik zeg haar van niet, nee, dat ik het allemaal heel omwonden houd. Want zo is het toch, ik hou het toch allemaal heel omwonden? Ik zeg haar dat de maatstaf is dat iemand die mij "zozo" kent, uit mijn schrijfsels alhier niet met zekerheid mag kunnen opmaken dat ik het ben. Bang voor slinkse googlaars (goochelaars) als ik ben.

(Zou er al ooit iemand mijn e-mailadres gegoogled hebben? En wat vindt hij dan terug over mij? Zou er al ooit iemand mijn IP-adres gegoogled hebben?)

(Niet over nadenken, zeg ik tegen mezelf, en tegen haar zeg ik dat die nieuwe cd van Elbow ongelooflijk goed is. Ze beaamt noch ontkent.)

(Misschien ben ik naïef.)

Oh, en dan dit weer (al te typisch): ze zegt dat bloggen toch iets voor veertienjarige meisjes is. Bloggen is toch iets hip voor veertienjarige meisjes. Welnee, zeg ik, dat is het niet. Veertienjarige meisjes zullen ook wel bloggen, ja, maar door de band genomen zijn het lang niet alleen die meisjes die bloggen. Ik doe het ook en ze moet niet denken dat ik een veertienjarig meisje ben (dat wéét ze ook wel, zegt ze) of dat ik blog als een veertienjarig meisje (dat zou ze grappig vinden, zegt ze). Mijn blog is geen flutblog, vertel ik haar om mijn geveinsde verbouwereerdheid kracht bij te zetten, en dan doe ik er wijselijk het zijgen toe.

(Zomaar een tip: haal geen rekeninguittreksels af wanneer er zes wachtende in je rug staan te hijgen.)