Eerlijk? Ik weet soms niet wat ik wel en niet moet zeggen. Moet ik zeggen dat ik het echt niet erg zou vinden mocht ik vannacht een pijnloze dood sterven in mijn slaap? Moet ik zeggen dat ik te lui ben om nu na te denken, maar dat ik tegelijk te exibitionistisch ben om me in te houden? Moet ik zeggen dat het me daarom alleen al frustreert dat ik weet dat er toch niemand leest? Moet ik zeggen dat ik die hele Music For Life-actie echt een beetje haat als ik eerlijk ben?
Nee, ik zou dat allemaal beter niet zeggen. Maar ja, het is er nu toch al uit. Moet ik zeggen dat ik studeer om zomaar wat aan te kunnen modderen? Moet ik zeggen dat ik graag schrijf, maar dat ik niet weet hoe ik mijn 'ei' moet leggen? Moet ik toegeven dat ik begot niet weet waar ik naartoe ga?
Dat het me deprimeert, da's zeker. Dat ik hoop dat er een tijd komt waarin ik álles leuk vind. Dat er nu mensen zijn die denken dat ik níks leuk vind. Dat er mensen zijn die denken dat ze bevriend met mij zijn en dat die mensen zich gedragen alsof ze mijn deurwaarder zijn.
Dat ik kan blijven geven. Dat ik dat ook zal doen. Tot mijn armen onwillekeurig uit hun kommen schieten. Tot iemand mij komt zeggen dat het allemaal maar om te lachen is.
Vindt u ook dat het allemaal zo vlot gaat en dat het zo goed klinkt?
Weet u veel, u leest toch niet mee.
Maar dat zal mij niet stoppen. Kerstkalkoen, dat u daar zit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Ik pretendeer niet dat ik je ken maar ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt.
Ik lees. Ik wacht zelfs (soms wat ongeduldig) op een nieuw bericht. Je schrijft zo goed en treffend.
Iets anders weet ik niet te zeggen. Hoewel ik zou willen schrijven dat ik pretendeer je te begrijpen maar ik bedenk dat dit misschien aanmatigend zou klinken maar kijk nu schreef ik het toch.
Een reactie posten