Wat doen we met zo'n jongen?

Het is niet verplicht, ik kan er ook nog een draai aan geven, maar het ziet er wel hoe langer hoe meer naar uit dat ik ook deze eigenlijke kerstavond alleen op mijn kot zal doorbrengen. En het zou nooit de bedoeling mogen zijn daar dan veel spel van te maken - neen integendeel, want dat is oncool - maar uiteindelijk kruipt het dan toch in je kop en voor je het weet heb je een kleine pruimentaart gekocht en zit je die in je eentje op te eten met wat depressieve Spaanse muziek als geluidsbehang.

Een eerder onconventionele manier van fêteren, besef ik, en die onconventionaliteit staat me op zich wel aan. Maar meer nog dan dat ze me aanstaat, boezemt ze me ook enige angst in. Word ik later een eenzame landloper die in deze periode van het jaar aan zelfmoord denkt? Heeft de wereld mij verlaten of dreigt ze dat elk moment te kunnen doen?

Ik vind dat interessante vragen, maar een eerlijk antwoord zoek ik er liever niet op. Dat zou píjn doen, dat antwoord. Als een eindschot aan een gelopen wedstrijd.

Grote zakken chips eet ik, in de wetenschap dat ik er puisten van zal krijgen. Het ontbreekt me aan de 'wilskracht' die ik nodig heb om die puisten te bestrijden. Liever lui zijn met puisten dan flink zijn om, ja, om wat?

Dat zit er diep in bij mij: dat het niets uitmaakt. En in dat besef zoek ik een stage en daarna een job. Wat doen we met zo'n jongen, mama?