Rouslan Toumaniantz

Onlangs sprak ik met vrienden over body modification. Ik herinner me niet meer hoe we bij dat onderwerp terecht waren gekomen, maar mijn vrienden zijn van het ruigere, alternatievere, ruimdenkende type en waar ik sommige dingen ver genoeg vind gaan, gaan zij nog een stuk verder. Zo hadden we het over Rouslan Toumaniantz, de tattooeerder die bekend is geworden door het 'ophefmakende verhaal' van het 'sterrenmeisje', de oliedomme Kimberley Vlaeminck. Mijn vrienden vonden Rouslan 'aanvaardbaar'. Ik niet.

Kijk naar die foto. Ik ben bang van die man. Die piercings in zijn onderlip. Die man kan niet meer kussen. Dat strot.

We hadden het over de sociale consequenties van zo'n uiterlijk. Over hoe die man zich onmogelijk nog in het openbaar kan begeven. Vond ik althans. Ik zei dat ik niet voor die man zou willen staan bij het aanschuiven aan de kassa. Ik vond dat zo'n man niet in pakweg de Fnac moet komen. Mijn sterkste argument was dat het ontoelaatbaar is dat kinderen zo'n man te zien krijgen. Mijn vrienden gaven mij ongelijk. Ik excuseerde mij voor mijn starre houding.

Zo iemand blijft toch in "zijn milieu," zeiden mijn vrienden. "En als je ervoor kiest om zo te leven, moet je dat toch kunnen doen." Ik kon daar niks tegen in brengen. Ze vonden mijn voorbeeld over de Fnac te hypothetisch. Wat als. Het was me niet duidelijk wat ze daar precies mee bedoelden. Ik vroeg hen of het de bedoeling kon zijn dat mensen in hun milieu blijven. Zij keurden dat goed, ze noemden dat een keuze.

Ik vind dat een bijzonder enge keuze, zich opsluiten in zijn milieu. Wat is een milieu? Ik hoor weleens praten over het 'homocircuit', maar dat is waarschijnlijk onvergelijkbaar. Waarover spreken mensen in het body modification milieu? Waar ontmoeten ze elkaar?

Waar gaat Rouslan Toumaniantz naar de bakker? Hoe komt hij aan brood? Wat doet hij als hij een inlichting nodig heeft en hij moet naar het gemeentehuis? Stuurt hij iemand? Deze tekst lijkt meer en meer op een vragenlijst voor een interview met de man. Ik zal dat interview helaas nooit afnemen. Omdat ik er geen reden toe heb, omdat ik het gevoel heb dat mijn vragen te ver gaan, hoewel ze op zich niet verregaand zijn. Naar het schijnt is Rouslan een heel vriendelijke en belezen man. In een Humo-interview leek hij bijzonder sympathiek, zachtaardig zelfs. Maar ik ben bang van hem. De keuze die hij gemaakt heeft om in een 'milieu' te leven en zich uiterlijk ongewoon choquerend te presenteren, vind ik getuigen van een onpeilbaar extremisme. Hij moet goed beseft hebben dat het voor hem onmogelijk zou zijn om zich nog in het openbaar te vertonen. Of komt hij misschien wel gewoon zijn appelsienen kopen in de Delhaize van Kortrijk? Hoe eet je eigenlijk appelsienen als je onderlip vol piercings zit?

Aan mensen die je niet begrijpt kan je vragen blijven stellen.