Oké, dit gaat eventjes niet door. Ik ging iets schrijven over twee mooie meisjes die dezelfde mooie naam delen en ik zou stellen dat alle meisjes met die naam per definitie mooi zijn. Tot ik er aan wilde beginnen en ondervond dat ik zoiets gewoon niet geschreven krijg. Het is niet kies om namen van onbekenden te noemen.
In naam van de privacy. Ik kan het niet maken om te zeggen dat 'ze' zelfs altijd mooi zijn als ze niet voor de camera poseren. Vooral dan. Dat ze by surprise nog innemender zijn. Het slaat nergens op om te zeggen dat ze er fantastisch uitzien als ze gitaar spelen. Als ik dat echt allemaal zou willen zeggen schrijf ik hen beter een persoonlijke brief, waarin ik hen aanspreek met hun naam. Dit is een ethische, maar ook een esthetische, kwestie.
Ik kan ook geen initiaal gebruiken voor hun naam want dan verliest deze tekst pas echt zijn betekenis. 'Betekenis'. Dan verliest deze bekentenis nog meer aan betekenis, zeg maar.
Deze bekentenis. Ik beken. Ik beken dat ik naar hen kijk en dat ik graag naar hen kijk. Mooi zijn helpt. Op alle vlakken. Er wordt gezegd dat mooie vrouwen mannen afschrikken en dat kan waar zijn, maar 'zij' hebben een vriend dus waar gaat het over? Mooie meisjes moeten een vriend hebben. Of nee, niet allemaal. Mooie meisjes zonder vriend laten misschien ietsje meer hun schouders hangen, hebben misschien een ietsje meer mistroostige blik - alsof iedereen zonder lief permanent melancholisch is, - waardoor ze nog net ietsje mooier worden. De harde waarheid wil dat minder mooie meisjes móéten lachen om mooi te kunnen zijn. Als minder mooie meisjes treurig kijken krijg je gewoon de pest aan hen.
Maar ondertussen zitten 'zij' aan wie je nooit de pest krijgt maar wat op een bank naar de zonnige einder te kijken. Super vrouwelijk. Roze is nooit veraf, dat spreekt voor zich, en toch zijn ze niet flauw, ze dienen hun vriendjes van antwoord, ze durven 'farce' te doen. En dom zijn ze ook niet, of toch niet dom genoeg om veel te lang te blijven studeren. Op tijd afklokken, andere dingen gaan doen en dat puberale hogeschool- of universiteitsgebeuren achter je laten. Oké, nu klink ik oud en vies, maar ik zie goeie mama's in hen. Iets waar hun vriend - super mannelijk uiteraard - misschien nog nooit bij heeft stilgestaan. Heeft Freud daar nooit iets over geschreven?
En dan, volledig out of the blue, het is verschrikkelijk, kan alles plots om zeep zijn. Niet alles natuurlijk want van mooie mensen kan je veel hebben, maar toch heel wat. Je ziet ze op een foute fuif, ze dansen met de foute gast, ze lachen naar een domme johnny en blijken plots met een auto - een auto! - te rijden. Ze werken als zomaar iemand bij zomaar iets in zomaar ergens. Zomaar ineens blijken ze plots zo veel minder te zijn dan wat je van hen had gedacht, of wat je van hen had gemaakt. Arme zij en arme ik.
Hoewel, zo erg is dat niet voor mij. Het is goed om te weten dat je wakker wordt na een droom. Het is goed om te weten dat verliefd worden veel moeilijker is dan je soms denkt. Het is goed om te weten dat wakker worden en verliefd zijn je altijd by surprise zullen pakken. By surprise gepakt worden houdt het spannend. Maar nu by surprise over Roger Vangheluwe beginnen zou eerder jammer zijn. Toch?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten