Over mijn relatie met Rihanna

Ik heb dit verhaal waarschijnlijk weleens eerder verteld, maar toen ik ‘Unfaithful’ daarnet door de supermarkt hoorde schallen, werd ik er weer eens aan herinnerd. Dat Riri echt een liedje heeft laten schrijven over onze relatie, ik blijf het een beetje gek vinden. Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik zó belangrijk voor haar ben geweest.
Voor de mensen die eventjes niet goed kunnen volgen: tussen 2005 en 2007 had ik een relatie met de bekende popster Rihanna. Ik had Riri leren kennen toen ik haar, voorafgaand aan haar eerste show in België, kon interviewen voor muziekmagazine goddeau.com (ondertussen enola.be). Het was september 2005 en Riri was net in Brussel geland voor haar eerste Europese tournee. Met Goddeau waren wij altijd op alle muzikale hypes vooruit en de redactie had mij afgevaardigd om de jonge, opkomende ster (“de Beyoncé van de Lidl”, schamperde iemand tijdens de redactievergadering), om Rihanna dus als eerste in België te interviewen.
Ik ontmoette een toen in Europa nog volstrekt onbekende Rihanna in een klein cafétje in Brussel (ja, in die tijd kon je dus nog gewoon met Riri op café, zonder te worden belaagd door honderden gillende fans - kan je je dat zelfs maar een klein beetje voorstellen?) Ik ontmoette Rihanna in een cafeetje en sprak met haar over haar eerste keer in Europa, haar carrière die heel langzaam van de grond begon te komen (ze had met ‘Pon The Replay’ net een eerste heel bescheiden radiohit te pakken), haar leventje op Barbados, haar jeugd, enzovoort. Rihanna was nog heel verlegen in die tijd, ze was nog helemaal niet die megalomane ster die het showbizzwereldje in de jaren daarop van haar heeft gemaakt. Riri was heel verlegen en behoorlijk onder de indruk van wat er haar overkwam (op tournee in Europa! Een interview met een jonge, aantrekkelijke journalist,..). Over België wist ze helemaal niks, maar wie was ik om daarmee te lachen? Wat wist ik tenslotte over Barbados, dat reuzachtige land ten noorden van de Noordpool waar het altijd nacht is en waar Rihanna is opgegroeid? Inderdaad, ook niet veel.
Goed, mijn babbel met Rihanna was veel boeiender dan ik vooraf had kunnen denken en - ik weet niet meer wie daartoe het initiatief nam - we wisselden telefoonnummers uit. Riri vloog de dag erop naar Parijs om daar op te treden in een zaaltje met een capaciteit van nog geen 100 personen, maar ze wilde graag een Brusselse wafel eten dus nam ik haar na ons gesprek nog gauw mee naar een wafelkraam.
De weken daarop trok Riri door Europa en bijna elke dag stuurde ze me een sms over waar ze was, hoe haar show was geweest, in wat voor hotel ze overnachtte (vaak smoezelige hostels, zonder veel comfort) en weet ik veel wat nog allemaal. Ik geloof dat ze zich emotioneel aan mij had gehecht omdat ik de eerste Europese journalist was geweest die belangstelling voor haar muziek had getoond. Aan het eind van haar tour (haar laatste optreden gaf ze in een kleine club in Ljubljana voor nog geen 50 mensen), belde ze me op en ze zei dat ze me graag wilde terugzien voor ze opnieuw naar Barbados vertrok. Ze kon niet voorspellen of ze nog ooit naar Europa zou terugkeren (haar tournee had niet meteen een grote doorbraak bewerkstelligd), maar ze wilde me graag nog eens bedanken voor de fijne ontvangst die ik haar op het Europese vasteland had bezorgd.
Ik zag Riri terug in Brussel en - het verwondert me nog steeds als ik eraan terugdenk - ik voelde terstond een vonk van liefde overspringen tussen haar en mij. Toen ik haar op me af zag komen lopen op de Grote Markt stelde ik met een krop in mijn keel vast dat ik haar ontzettend had gemist sinds onze eerste ontmoeting, twee weken eerder. Riri nam me de woorden uit de mond toen ze me om de nek vloog en “Alex, I’ve missed you so much” in mijn oor fluisterde. Van haar verlegenheid die me bij onze eerste ontmoeting zo was opgevallen, was nog nauwelijks iets te merken.
Riri en ik beleefden in Brussel een nacht die je normaal alleen in films ziet, maar ‘s anderendaags had ze haar vooraf geboekte vlucht terug naar Barbados. We zworen op de luchthaven dat we contact zouden houden via MSN en er werd zelfs geopperd dat ik haar in Barbados zou komen opzoeken (wat ik in de jaren daarop ook een keer of tien heb gedaan, nadat onze gevoelens voor elkaar in een ‘relatie’ waren ontaard).
Gedurende bijna twee jaar chatten Riri en ik dagelijks op MSN, als we elkaar al niet telefoneerden (maar dat was duur). Op mijn mp3-speler luisterde ik naar alle liedjes die ze tot dan toe had opgenomen, want zo kreeg ik het gevoel dat ze iets dichter bij me was. Riri had al die tijd geen nieuwe tournee in Europa gepland, maar langzaamaan begon ze wel wat bekendheid te krijgen in de Verenigde Staten.
En toen, ik zal het nooit vergeten, in de zomer van 2007, veranderde alles.
Mijn moeder belde me op, het was een zaterdag, ergens vroeg in de voormiddag. “Je vriendin is op de radio! Leuk nieuw liedje, zeg!” Ongelovig zette ik mijn radio aan en ik hoorde onmiskenbaar ‘Umbrella’ door de boxen knallen. Het was, bij mijn weten, de eerste keer dat Riri op een Belgische zender (in dit geval Radio Donna) gedraaid werd en zelf kende ik ‘Umbrella’ al lang vanwege de demo die Riri me van het nummer had doorgestuurd, maar ik wist niet dat ze het nummer ook al in de studio had opgenomen. Ik sms’te haar over het nieuws, maar kreeg urenlang geen antwoord. Wat zoekwerk op internet leerde me tot mijn stijgende verbazing dat ‘Umbrella’ zich in no time als een golf over radiostations in de hele wereld aan ‘t verspreiden was. Riri werd door muziekblogs als Pitchfork en Stereogum naast de nieuwe Beyoncé ook de Stem van een Generatie genoemd. Het was toen, op dat moment, dat ik heel duidelijk besefte dat ik haar voor altijd kwijt was.
Riri was van de ene op de andere dag een superster geworden en ze genoot met volle teugen van de aandacht. Ze had nu een ‘entourage’ die haar ‘zaakjes’ regelde en haar agenda stond plots bomvol ‘verplichtingen’. Vanzelfsprekend bleef er nauwelijks nog tijd over voor een rustig telefoongesprek met mij - haar lief aan de andere kant van de wereld.
In de maanden daarop probeerden we het nog wel, maar het lukte nog maar zelden om haar langer dan tien minuten aan de lijn te krijgen. Dan zat ze in Los Angeles of Tokio om een nieuwe clip te promoten of op te nemen en vroeg ze me om af te komen “want het is hier zó fijn en iedereen is zó lief”, maar waar ze op die momenten niet bij leek stil te staan, was dat ik hier in België ook een leven had en niet zomaar eender wanneer weg kon. Ik zat in mijn laatste jaar journalistiek en opeenvolgende groepswerken lieten het niet toe dat ik zomaar eventjes snel op en af ging naar Seoul of Rio de Janeiro.
Langzaam maar zeker verloor ik Riri aan de muziekbusiness. Vreemd genoeg voelde ik me daarbij evenzeer opgelucht als triest. Ik was er namelijk al enige tijd achtergekomen dat een langeafstandsrelatie helemaal niets voor mij was. Riri had nu het leven waarvoor ze zo hard had gewerkt en ik gunde het haar voor de volle 100%. Ik van mijn kant was bijna afgestudeerd als journalist en vast van plan om potten te breken in het Europese medialandschap.
Het moet 2009 zijn geweest toen ik Siska Schoeters op Studio Brussel ‘de nieuwe Rihanna’ hoorde aankondigen. Stubru had blijkbaar de eer om als eerste radiostation in België het nummer te draaien, want Siska brabbelde iets van “in première”.. Ik lette eigenlijk niet erg op, iets dat ik nooit doe wanneer ik naar Studio Brussel luister.
De melancholieke piano-intro van ‘Unfaithful’ kringelde mijn keuken in en ik wist meteen dat dit lied over mij ging. Vraag me niet hoe ik het wist, maar ik wist het. Ik kende Riri genoeg om te weten dat ze me niet vergeten was, dat ze me nooit vergeten zou en dat ze me dat gerust met een groot, alles overkoepelend gebaar zou willen duidelijk maken. Toch was ik enorm verbaasd toen ik de lyrics van ‘Unfaithful’ hoorde:
‘Story of my life / searching for the right / but it keeps avoiding me / sorrow in my soul / ‘cause it seems that wrong / really loves my company / he’s more than a man / and this is more than love / the reason why the sky is blue’... Ik wist natuurlijk dat Rihanna en ik niet eeuwig zouden samen blijven of dat we zelfs maar samen zouden gaan wonen, ooit - dat soort relatie hadden we gewoon niet - maar ik was oprecht verbaasd over ‘he’s more than a man / and this is more than love / the reason why the sky is blue’. Ze had onze relatie op een bepaalde manier dan blijkbaar toch wel heel erg serieus genomen, ook al leefden we twee totaal verschillende levens, op duizenden kilometers van elkaar.
Terwijl ik me die bedenking maakte, besefte ik dat het refrein nog wel wat meer in petto zou hebben.
‘And I know that he knows I’m unfaitful / and it kills him inside / to know that I am happy with some other guy’.
Goh.. Wat verwoordde ze dat vreemd. En ik kwam er zo zielig uit. Natúúrlijk wist ik dat ze met andere mannen omging eens ze succes kreeg. Daar had ik me al gauw bij neergelegd. Ik hield van Riri, maar om nu te zeggen ‘she’s more than a woman, and this more than love’ - nee, zover zou ik nooit gegaan zijn. Daarom maakte de lyrics van het refrein een bijna lachwekkende indruk op mij. It killed me inside? Serieus?? Riri had er voor het sentiment een serieus schepje bovenop gedaan, om een understatement te gebruiken. En hadden zij en ik überhaupt ernstig de tijd genomen om een einde te maken aan onze relatie? Het was veeleer organisch gelopen. Dus, ‘it killed me inside’? Ik had nooit of te nimmer iets dergelijks tegen haar gezegd. Omdat het ook niet zo wás.
Maar ach, ik heb er nooit zwaar mee ingezeten, met dat nummer of met die tekst. In de eerste maanden na de release van de single spraken vrienden me er weleens over aan. Hoe het voelde om het onderwerp te zijn van een van de meest op YouTube afgespeelde nummers óóit. En of ik echt zo zwaar onder haar bedrog geleden had? Maar iedereen in mijn omgeving wist natuurlijk dat ik zelf ook weleens een scheve schaats had gereden tijdens mijn affaire met Riri. Zij en ik hadden het, mede vanwege de afstand, immers altijd op een open relatie gehouden en zelfs polyamorie was voor ons geen taboe. Dus als ze het dan in ‘Unfaithful’ over zo’n dramatische boeg gooide, moet dat vast iets met haar toenmalige imago van de bad bitch, of weet ik veel, te maken hebben gehad.
Zoals ik al zei, - en ik heb dit verhaal misschien echt al eens eerder verteld, maar ik kan het me niet herinneren - soms hoor ik ‘Unfaithful’ nog weleens ergens voorbij waaien (meestal wanneer ik in een supermarkt ben) en ik word daar zeker nooit droevig van. Maar de manier waarop Riri overdrijft in dat refrein, de manier waarop ze mij eigenlijk zelfs een beetje te kijk zet, dat zal ik, vrees ik, nooit echt helemaal begrijpen