De pest

Facebook gijzelt mij en dat vind ik maar niks. Het legt mijn zwaktes pijnlijk bloot. Ik hengel naar aandacht en raak daar maar niet van af. Ik zoek uw appreciatie en weet niet wat ik moet doen om ze te verdienen. In het echte leven zou het allemaal wat minder gaan mocht ik geen Facebook hebben. Dat idee is mijn hoofd in geslopen. Het heeft er zich hardnekkig genesteld. Maar is het wel waar? Kan ik echt niet zonder Facebook leven? Helaas wil ik het nog steeds niet proberen. Facebook is mijn vriend. Ik ben beter bevriend met Facebook dan met tal van mijn Facebookvrienden.

En hier doe ik hetzelfde met dat verschil dat geen hond ervan weet en dat ik meer moeite moet doen. Facebook is te gemakkelijk, mensen maken het zich graag gemakkelijk. Daarom schrijf ik ook in dit soort flutzinnetjes. Bijna zonder bijzinnen, hermetisch, zonder moeilijke woorden. Ik weet niet waar ik mijn komma's moet zetten, wellicht zet ik er veel te veel.

Zonet wilde ik op Facebook middels een video aangeven dat ik naar 'Rumours' van Fleetwood Mac aan het luisteren ben. Ik hoopte op uw goedkeuring. Ik heb maar geen video gepost, maar waarom niet? Omdat ik in strijd lig met Facebook. Omdat ik weet dat 'vind ik leuk' niks betekent. Wat heeft 'vind ik leuk' tot nog toe aan mijn leven bijgedragen? Niet zo heel veel, geloof ik. Ik heb nu drieëneenhalf jaar een Facebookprofiel. Ik heb ooit +200 vrienden gehad, nu heb ik er nog 90. Dat komt omdat ik onlangs de ballen heb gehad om een hoop noem het 'oude kennissen uit mijn lijst te gooien. Het is een begin.

(Ik heb een vriend die mij zou zeggen dat ik er veel te zwaar aan til. Natuurlijk heeft hij gelijk, maar dat geef ik niet toe. Ik haat het om hem op dat punt gelijk te moeten geven.)

De mensen gaan mij vergeten als ik geen Facebook meer heb. Ik ga op een verlaten eiland terechtkomen. Ik wil dat niet, dat spreekt voor zich. Ik wil blijven bewijzen dat ik een leuke jongen ben, een jongen die leuk is, die 'vind ik leuk' is. Of toch de statussen van die jongen. Of de achterliggende jongen ook leuk is, dat is nog een andere kwestie. Instant-leuk misschien, zonder verplichtingen, zonder betekenis.

En nu wil ik deze tekst op Facebook gooien. Echt waar. Het lijkt erop dat ik wil dat u dit moet lezen, dat u mij interessant zou vinden als u dit leest. Wat een rare reflex toch, die voortdurende hang naar aandacht. Is het geen pest?

Ik zou het leuk vinden dat u dit leest om verschillende redenen. Dat u misschien zou vinden dat ik het goed opschrijf. Dat u misschien zou vinden dat ik een punt heb, dat ik interessant ben. Dat u misschien nieuwsgierig zou zijn naar mijn persoontje. Dat u misschien 'het debat' zou aangaan, wat niet echt mijn bedoeling is. Dat u er mij in het echt op aanspreekt, wat toch niet zal gebeuren. Ik ben nog nooit in het echt aangesproken op iets wat ik op Facebook postte. Toch niet dat ik mij herinner.

Ik heb via Facebook één oude vriend opgerakeld. Dat heeft Facebook mogelijk gemaakt, anders was het niet gebeurd. Een reden waarom Facebook leuk blijft. Ook kan ik via Facebook een aantal dingetjes opvolgen die ik anders niet zou kunnen opvolgen.

En nu heb ik heel veel zin om op Facebook te gaan piepen wat er zoal gebeurt, around. En om deze tekst te posten. Is het geen pest?