Elke dag

Mijn goeroe zei me vorig jaar dat ik elke dag moest schrijven, elke dag. Ik zei toen dat ik dat niet kon, elke dag. Hij vond dat maar flauw. Intussen is het echter wel duidelijk dat ik dat inderdaad niet kan, elke dag. Of het komt niet of er is niks of er wil niks, sommige dagen.

Waarom ook, waarom ook elke dag? Bij wijze van oefening? Als trucje? Kijk mij, ik schrijf elke dag, kijk. Zie nu wat er van komt, nu ik probeer te schrijven op een dag waarop dat niet kan.

Discipline zouden er zeggen, discipline elke dag. Maar waarom? Voor de muren? Voor de buren? Voor de op te vullen uren?

Er is maar één vraag die me bezighoudt momenteel: 'Ben ik een goede vriend?'. En daar ga ik hier geen antwoord op verzinnen, en ik ga dat ook niet aan de mensen vragen. Daar vinden ze niks aan, dat vinden ze niet leuk.

Hoe kan iemand nu simpelweg gelukkig zijn, hoe kan dat?

Gebeurt het wel eens dat u tijdens het typen een tinteling voelt in uw linkerhand die u lijkt te zeggen dat u het typen met die hand maar beter kan laten, dat u die hand maar beter kan laten vallen en dat u zichzelf misschien ook maar beter eventjes kan laten vallen? Ik ken iemand die spiritueel meent te zijn en die zich laat vallen als ze eventjes geen energie meer heeft. Die vrouwt heeft heel veel tijd voor haar secundaire zoniet tertiaire behoeftes. Ze is rijk en duur.

En straks moet ik aan de bak, moet er gescoord worden, willens nillens, dat is de afspraak. 't Is dat afspraken mij niet liggen, maar ik zal die goal wel maken. Voor het maatschappelijk belang, in mijn eigen belang.

Zoals ik schijn te moeten schrijven, elke dag, in mijn eigen belang.