Afgelopen 10 jaar

Als ik herlees wat ik in de afgelopen tien jaar geschreven heb, kan ik maar tot één besluit komen: ik was en ben nogal door mezelf geobsedeerd. De helft van wat ik geschreven heb is zonder meer gênant en nog eens dertig procent is zodanig periodegebonden dat het nu geen enkele waarde meer heeft. Alles bij elkaar reflecteert het wel heel goed wie ik ben. Iemand die pendelt tussen momenten van tevredenheid of zelfs de illusie van geluk, maar die even snel weer cynisch en teneergeslagen in een hoekje kan gaan zitten mokken.
Tot mijn tevredenheid moet ik wel vaststellen dat ik doorheen de jaren beter ben gaan schrijven. Tien jaar geleden rammelden mijn verwoordingen nogal vaak. Ik was slordiger en luier en las niet genoeg (want door te lezen kan je het leren). Maar dat is slechts de vorm.
Ik benijd de jongens en meisjes die nu vooraan in de twintig zijn en die veel beter en over veel interessantere zaken schrijven dan ik toen ik die leeftijd had. Mijn schrijfsels hadden vanalles gemeen met die van een willekeurig pubermeisje dat van paarden houdt. Verzachtende omstandigheid: tot op vandaag sleep ik een zak persoonlijke issues mee, issues die reëel en niet te onderschatten zijn. Als ik nog steeds niet aan het werk ben dan is daar een verklaring voor, ook al is die niet in één zin uit te leggen en niet in één seconde te vatten. Mijn hersenen zorgen voor problemen die mij elke dag frustreren en waardoor ik mezelf sinds jaar en dag in mijn doen en laten beperk. Niettemin had ik nog meer mijn best kunnen doen om mijn wereld open te gooien en mijn cocon te vergroten. Dat heb ik al bij al te weinig gedaan, doodsbang om die ene keer teveel op mijn bek te gaan. Ik heb mij te vaak laten drijven op golven van cynisme en ontgoocheling over wie ik ben als mens. Ik heb te vaak gezegd dat ik het leven niet leuk vind en daarom niet eens wil proberen om er écht iets van te maken. De laatste paar jaar is dat misschien een beetje veranderd, maar het kan nog veel beter. Ik vermoed trouwens dat het met het ouder worden ook inderdaad nog zal beteren. De mensen die mij zeggen dat ik er spijt van zal krijgen als ik nooit iets met dat schrijven van mij ga doen, krijgen waarschijnlijk vroeg of laat gelijk. Maar dat schrijven voelt veel te persoonlijk aan om het met een grotere groep mensen te delen. En als ik weinig of niks wil delen, is dat trouwens perfect legitiem. Ik heb tegenover niemand welke verplichting dan ook. Maar ja, het zou kunnen dat ik er ooit spijt van krijg. Ik heb inderdaad dingen geschreven die het lezen waard zijn, die niet moeten onderdoen voor teksten van andere schrijvers die wel een forum zoeken. Ik weet dat ik het kan, maar ik weet niet of ik het wil. Zoals met zowat alles is het veel gemakkelijker om te bepalen wat je niet wilt dan wat je wel wilt. Wat ik niet wil is tegenover onbekenden de indruk wekken dat ik het méén met dat schrijven. Dan stel ik mezelf immers kwetsbaar op en ik wil me met betrekking tot vanalles en nog wat kwetsbaar opstellen, dat heb ik al genoeg gedaan, maar niet met betrekking tot dat schrijven. Schrijven is mijn speeltuin en ik heb geen onbekende nodig die mij moet zeggen hoe ik moet spelen. Op dat punt mogen de mensen mij volledig met rust laten. Voor mij is dat schrijven momenteel echt niet iets waarmee ik een groot publiek beoog. Nu lijkt zo’n grotere groep mensen voor mij enkel een anonieme, uitdijende massa die zich een ‘mening’ over mij vormt. Via de sociale media, het postmoderne hellevuur, in de eerste plaats. Ik bedank voor een dergelijk scenario. Het leven is al complex genoeg. Dan blijf ik veel liever een buitenstaander. Voor alle duidelijkheid: ik weet uiteraard dat het nooit zo’n vaart zou lopen, maar het idee dat het zou kúnnen jaagt mij al de stuipen op het lijf. Tegenwoordig kunnen dingen supersnel gaan - ‘viraal gaan’, zoals dat heet - je hebt het totaal niet meer in de hand. En er wordt nog weinig genuanceerd, er wordt vooral geoordeeld (of veroordeeld) en gepolariseerd.
Laat mij dus maar doen in de beslotenheid van mijn kamertje. Het ligt allemaal veel te gevoelig.