Telefoontje

Ik verwacht omzeggens elke minuut een telefoontje. Niet dat ik elke minuut van mijn leven een telefoontje verwacht, nee, ik verwacht nu, op dit moment, elke minuut een telefoontje. Dat maakt het vrijwel onmogelijk om iets te ondernemen dat per definitie enige tijd in beslag neemt. Als dat telefoontje komt, zal ik mijn activiteit, waarschijnlijk tot mijn spijt, moeten onderbreken. Als je naar een vijftig minuten durend tv-programma kijkt, is dat niet zo heel erg, maar als je een tekst wil schrijven is dat wel vervelend. Ik ben niet goed in het weer oppikken van de draad, eens ik die heb laten liggen. Schrijven gaat in een flow, de tekst gutst als het ware via mijn vingers uit mijn hoofd. Als ik dat proces onderbreek, ben ik ‘het’ meestal kwijt. Daarom is wat ik hier schrijf niet meer dan gekrabbel. Dit is niet het juiste moment om iets wezenlijks te te vertellen. Ik verwacht echt dat telefoontje. Maar het vervelende is wel dat het ook pas over twee uur zou kunnen komen. Ik zit in dubio over wat ik de komende uren al dan niet ga doen. Ik wil iets schrijven en ik gá ook iets schrijven over mijn eerste interimjob ooit, vandaag exact zeven jaar geleden. De job bestond eruit om een gezelschap dat nog in de ontwerpfase zat uit te testen, en ja, dat klinkt inderdaad geweldig tof. Maar om eerlijk te zijn herinner ik me daar ook niet heel veel meer van en wat ik me er nog van herinner ga ik nu niet opschrijven, want ik kan, nog steeds, omzeggens elk moment worden gebeld. Al kan het ook pas over twee of drie uur zijn. Toch vervelend, dat moeten wachten.