Druk

(Het woordje 'druk' roept bij mij eerder een negatief gevoel op. Drukkend warrm. Drukte. Druk voelen. Bedrukt zijn. Stress en een gebrek aan tijd.)

Het komt er op aan om binnen korte tijd een bezigheid te hebben die me zodanig in beslag neemt dat ik geen tijd meer heb om na te denken. Het liefst slorpt die bezigheid me in die mate op dat ik geen enkel vrij moment meer heb. In het slechtste geval zal ik nu en dan denken dat ik maar eens aan 'onthaasting' moet gaan doen - zonder het te doen uiteraard. In een volgend stadium kan ik dan eventueel een burn-out overwegen. Als mijn arts het toelaat. Als ik tijd heb om naar mijn arts te gaan. Opeens acuut, met uitroeptekens!

("Ik heb tijd om naar de dokter te gaan! Ik moét een dokter zien! Snel!")

Het druk hebben. Moet er daarbij voorbijgegaan worden aan de notie 'druk hebben'? Mag dat geïnterpreteerd worden als 'druk voelen' of 'met een drukkend gevoel zitten'? Ik spreek als iemand die niet weet wat dat is, 'het druk hebben', en daarom blèt ik in het ijle dat 'het druk hebben' meestal een klein beetje 'vluchten' is.

Wie gelooft die drukke mensen nog?

Ik heb me de afgelopen maanden herhaaldelijk ingehouden om mensen te mailen om te vragen of we eens konden afspreken. Ik heb geprobeerd om het zelf heel druk te hebben, om de sensatie te hebben dat je geen tijd meer over hebt. Een volgeplamuurde agenda. De idee van: "Iemand heeft mij nodig? Zonde van mijn tijd." Of minder cynisch: "Wat een boeiend leven heb ik, waarin ik van het ene naar het andere loop zonder me twee minuten te hoeven vervelen."

In de eerste plaats heb ik geprobeerd om het druk te hebben om andere mensen met rust te kunnen laten, om hen zo'n beetje te kunnen vergeten. Maar ik ben mislukt in 'het druk hebben', het is niet gelukt. Ik bleef maar denken dat ik nu en dan wat tijd, wat witruimte, moest overhouden. Voornamelijk voor mezelf, maar zo liet ik andere mensen ook de kans om in dat vrije gat te duiken. Niet dat dat dikwijls gebeurde, want - hoort u me komen? - ze hadden het druk (of ze kwamen gewoon niet naar míj - kan ook natuurlijk en is absoluut niet verboden, waarom zou het?).

Ik heb het hier al eerder gezegd: ik ben Moeder Theresa. Ik heb tijd voor de mensen en zegen ze één voor één. Roger Vangheluwe had ook tijd voor de mensen. Hij maakte met iedereen een praatje. Een schouderklopje hier, een graptje daar. Maar wat heeft dat ermee te maken?

Nee, eigenlijk heeft het er wel mee te maken. Als nonnen voor het heil van de mensen bidden dan doe ik op mijn manier hetzelfde. Ik hoop dat alles goed afloopt voor de mensen, dat ze in noodgevallen geen psychiater hoeven te betalen maar gewoon bij een vriend of een familielid terecht kunnen. Dat ze er kunnen zijn voor hun kinderen. Dat ze er kunnen zijn voor hun ouders. Dat ze er kunnen zijn voor hun vrienden. Voor iemand die occasioneel beroep op hen wil doen. Want dat moet toch ook kunnen: zomaar een geliefde mailen, bellen of sms'en om te vragen of hij of zij tijd heeft, in de hoop dat hij of zij tijd máákt zonder te laten blijken dat dat een soort 'inspanning' is - dat laatste gaatje in de agenda, misschien iets verzetten, this is an emergency.

Ik hoop dat de mensen niet aan burn-outs moeten lijden. Dat hun drukke leven hun relatie niet vergalt. Dat ze hun kinderen kunnen opvoeden. Dat ze hun zieke moeder kunnen bezoeken. Dat ze altijd blijven weten waar hun hoofd staat. Dat ze zichzelf niet voorbij rennen. Dat ze niet aan de peppillen of aan het comazuipen gaan. Dat ze niet geambeteerd hoeven te zijn als ze weer eens een afspraak moeten afzeggen. Dat ze niet stiekem hoeven te hopen dat die personen die naar hun aandacht hengelen hun bestaan vergeten.

Het zal u wel niet verbazen dat ik werk noch studeer.

"Gij zult binnenkort wel anders praten, gij."