Zoel, de lente

Mijn laptop staat bij het raam. Het raam reflecteert bomen en een tafel vol bloemen op het scherm. Daarnet cirkelden er ook vogels op het scherm rond. Een beter bureaublad krijg ik niet meer, hoewel 'Nevermind', een tekening van de New Yorkse kunstenares Stella Im Hultberg die in werkelijkheid mijn desktop uitmaakt er ook bijzonder mag zijn.

De zomer is begonnen, iets anders zou ik niet bedenken met een blogpost. Vanachter het raam, in de zon gelegen, lees ik de Humo van vorige week, meer bepaald een interview met Frieda Van Wijck - er moet contractueel bepaald zijn dat zij vier interviews per jaar 'toestaat' aan Humo - en Karel Vereertbrugghen, een televisiemaker. Frieda en Karel komen heel goed overeen, want ze hebben dezelfde humor. Meer moet er niet achter de aanleiding voor dit interview gezocht worden - Frieda's contract buiten beschouwing gelaten natuurlijk.

Interviewer is (rv), op te maken uit de eerste zin van de inleiding tot dit interview: "Die aprildag gewaagden weerlieden van 'terrasjesweer' en 's avonds liet ik me de zoele lente welgevallen in de universiteitsstad Leuven." Met zo'n "weerlieden" weet ik genoeg, zoals ik vroeger genoeg wist wanneer er in de inleiding van een Humo-artikel al meteen pseudo-geile praat werd verkocht; dat wees steeds op een interview door Wilfried Hendrickx. Die omschreef Debby Pfaff, bijvoorbeeld, ooit als bloedmooi. Het kunnen de jaren geweest zijn, niet veel later ging Hendrickx met pensioen, of misschien was er ook die dag een zomer begonnen.

Frieda, Karel en (rv) zitten "in een brasserie op de Grote Markt" en daar ontspint zich niets dat u zich als (rv)-lezer niet zelf kan inbeelden. De inhoud van dit interview is bij deze dan ook volstrekt ondergeschikt aan de sfeer ervan, omdat mijn aandacht ergens in de vierde kolom wordt afgeleid door een gedachte die me door die sfeer wordt ingegeven. Ik wil ook een journalist zijn om dan, gezellig keuvelend in een brasserie, herinneringen aan mijn jeugd op te halen, terwijl buiten de zoele lente terrein wint en de "bloesemende meisjes" - (rv)'s woorden - het "geblader in cursussen naar een latere datum verschuiven."

Nog een geluk dat ik geen 58 ben, dat ook voor mij de zomer begonnen is en dat ik de muziek van Wayne Shorter nog te ontdekken heb.