Een open boek lijdt makkelijk gezichtsverlies

Het is niet omdat je veel foto's op Facebook gooit dat je een interessant leven lijdt. Vreemd dat ik me dat nu pas realiseer. Ik heb amper foto's op Facebook en wel om twee redenen: u hoeft helemaal niet te weten waar ik ga en sta en met wie, en ik heb geen fototoestel. Als u vanalles over mij wil weten, komt u het mij maar vragen in persoon. Of u leest mijn blog en loopt me op straat voorbij zonder dat u het weet.

Ik defriend dagelijks. Daarom is het vreemd dat ik nog steeds 220 'vrienden' heb. Daarvan zijn er een hoop bij die ik 'bijhoud' omdat ik ze ooit heb gekend en nu benieuwd ben om af en toe te kijken hoe hun levens zich ontwikkelen. Sletje wordt verpleegster. Trance-trien verlooft zich. Dat vind ik wel eens leuk en alleen zij die af en toe iets leuks te melden hebben hou ik over. Mensen die schrijffouten maken vliegen er tamelijk consequent uit. Ik haal mijn neusje op voor mensen die 'gwn' schrijven in plaats van 'gewoon' of 'wsl' in plaats van 'waarschijnlijk'. Ik hou van mijn taal en verwacht van mijn Facebookvrienden hetzelfde. Vanzelfsprekend hebben mensen die dat soort afkortingen bezigen ook zelden of nooit iets te vertellen.

Maar ik begon dit gezeik met de onthulling dat ik bijna nooit foto's op Facebook gooi. Daardoor verkeerde ik in de bedrieglijke waan dat ik saai ben. Maar, bedacht ik me, ik heb dus helemaal geen fototoestel, dus hoe zou ik iets kunnen uploaden; en, dacht ik daarna: mocht ik een fototoestel hebben, ik nam het zeker niet overal mee, om niet te zeggen helemaal nergens.

Een fototoestel associeer ik met citytrips. De Eifeltoren fotograferen en die foto niet op Facebook zetten. Postkaarten genoeg waar de Eifeltoren wél goed op staat. Belachelijk om 'm dus te fotograferen. Kijk 'vriend', ik heb de Eifeltoren gezien! Als ik hem dat gewoon vertel gelooft hij het ook wel. Hetzelfde voor de Ayers Rock. Of het World Trade Centre. Toen ik in New York was stond het World Trade Centre er nog. Ik ging helemaal op de grond liggen en trok er een foto van. Kon alleen maar mislukken en zo geschiedde. Die foto ben ik kwijt en ik maal er niet om. Postkaarten genoeg.

Foto's op fuiven, met vrienden, zomaar ergens vaag en dus met een bijzonder hoog je ne sais quoi-gehalte. Kijk, ik zet mijn foto op Facebook. Ik ben dáár geweest. Met díé mensen. Ik heb ze getagd, zo krijgen ze hun deeltje van de koek, van de roem, van de populariteit.

Zo doordacht is het natuurlijk niet, maar nogal wat mensen posten zo veel foto's van zichzelf omdat ze onbewust verlangen dat ze interessant gevonden zullen worden. "Heb je mijn foto's nog niet gezien op Facebook," vroeg iemand mij gisteren. Ik had ze nog niet gezien en dat verwonderde haar. Misschien vond ze het zelfs spijtig. Het betrof onschuldige foto's van haar Chiro. Wist ik veel dat ze in de Chiro zit. Ze had me dat nog nooit vertéld. Wat doet het er eigenlijk toe.

Zelf post ik dus geen foto's, ik post clips. Links naar artikels of muziekvideo's. Zo communiceer ik ook over waar ik mee bezig ben, maar op een minder persoonlijke, volgens mij interessantere, manier. Facebook kan interessant zijn om mensen eraan te herinneren dat het niet goed gaat in Pakistan. Of het is leuk om een muziekclip te posten in de hoop dat iemand het nummer beluistert en het goed vindt. Dan heeft die persoon daar misschien iets aan en bovendien schiet het misschien ook even door zijn hoofd dat ik toch een coole jongen ben omdat ik naar die muziek luister. Ja toegegeven, die idee vind ik wel wenselijk. Desalniettemin ben ik jaloers op mensen zonder Facebookprofiel. Ik wou dat ik het kon. Destijds was ik de laatste van mijn klas om een gsm te hebben. Ik belde mensen op vanuit telefooncels.

Facebook. Zouden we er over vijf jaar nog over praten? Ik denk van wel.