Tussen hemel en hel

Als ik binnenkort een Bekende Vlaming ben, als ik met andere woorden een bijrolletje in 'Thuis' of 'Zone stad' bemachtigd heb, zal Humo mij bellen voor een 'Tussen hemel en hel-interview'. Voorlopig is het echter nog niet zover, maar omdat ik niet kan wachten om dat interview te geven, ga ik mijn antwoordjes hier nu al even neerschrijven.

(Shit, vergeten: op het eind komt de vraag over mijn favoriete one-night stand..)

- Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?
Ali: "Seks is natuurlijk het standaardantwoord hé, en ik ga niet ontkennen dat het inderdaad heel 'lekker' is, maar bijna meer nog dan van het eigenlijke vrijen hou ik van de idee dat je je als mens werkelijk helemáál bloot geeft aan een ander - ook figuurlijk dus - of toch als je het echt meent met je partner, als er dus liefde in het spel is en er amper nog denkwerk aan te pas komt. Een hele primaire staat van bewustzijn die je helemaal op jezelf terugwerpt, om het met Geena Lisa te zeggen (lacht). Eigenlijk ben je op zo'n moment meer dier dan mens en dat vind ik een fascinerend en bevrijdend gevoel."
"Maar misschien heb ik nu al het antwoord gegeven op mijn favoriete geestelijke genot (lacht)?"
"Ik vind het ook heel prettig als er in de zomer vliegen op mijn armen komen zitten. Dat kan raar klinken, maar als die vliegen op mijn armen rondlopen, bezorgt me dat een hele aangename sensatie, gekriebel dat zo intens kan worden dat je het op een bepaald moment wel móét wegwrijven. Ik kan echt een halfuur in een zetel blijven zitten, gewoon om die vliegen hun gang te laten gaan. (Droog) Ik zou er zelfs mijn fecaliën voor ophouden."

- Hoe ben je tot culinaire hoogtepunten te voeren?
Ali: "Moeilijk. Ik ben echt 'slecht' in eten, en daar schaam ik me voor. Ik woon alleen en eet dus doorgaans ook alleen. Daar vind ik echt geen bal aan - in mijn eentje geniet ik echt niet van een maaltijd - en daarom houd ik dat eten meestal zo kort mogelijk. Omdat ik ook geen held in de keuken ben kook ik amper, zodat ik dat tenminste al niet meer hoef te doorstaan (lacht). Nee, deze vraag ligt mij niet, vrees ik."
"Natuurlijk kan ik in feite wél van eten genieten hoor, maar dan moet de hele sfeer er naar zijn en dan moet het moment ook echt wel in het teken van dat eten staan. Niet met een lasagne voor tv dus."
"Zo was ik laatst met mijn vriendin - we zitten ondertussen meer in een stadium tussen 'samen zijn' en 'niet samen zijn', omdat zij naar Londen verhuisd is en dat de relatie niet bevordert - in Italië en belandden we op een avond in een visrestaurant. Eerst was ik argwanend omdat ik er om god weet welke reden steeds vanuit ga dat ik eigenlijk niet graag vis eet, maar die avond heb ik mezelf verplicht om dat idee definitief van me af te zetten. We kregen een schotel met piepkleine porties van veertien verschillende soorten vis en allemaal waren ze even verrukkelijk."

- Wat is voor jou het artistieke summum?
Ali: "Moeilijk om één voorbeeld te geven. Ik hou er meer in het algemeen van als ik mensen ergens echt góéd in zie zijn. Een muzikant die zijn instrument, bijvoorbeeld, helemaal beheerst zonder dat hij daarom overkomt als een vakidioot."
"Ik was er niet bij toen Prince onlangs in Werchter stond en 't is ook niet dat ik er spijt van heb ofzo, maar ik kan wel genieten van het pure vakmanschap van die man. Hij doet álles zelf hé: hij speelt elk denkbaar instrument, hij heeft fantastische nummers geschreven die nog steeds niet te kloppen zijn in 'het genre' en hoe hij vroeger kon dansen! - (enthousiast) onlangs zag ik op YouTube een filmpje uit 1983 waarin hij 'Little Red Corvette' speelt, en in die twaalf seconden waarin hij even niet moet zingen zie je hem heerlijk naar de andere kant van het podium dansen waar hij schijnbaar achteloos een spagaat maakt, echt als een professionele gymnast, om daarna terug naar de micro te dansen en al even achteloos en zonder enig teken van vermoeidheid voort te zingen. Indrukwekkend."
"Momenteel ben ik ook alle shows van Hans Teeuwen aan het herbekijken en elke keer ben ik opnieuw verbluft over hoe die man erin slaagt om mij twee uur lang te entertainen zonder dat ik me een minuut verveel - hoogst uizonderlijk als het bij mij op cabaretiers en stand-up comedians aankomt. Het gemak waarmee Teeuwen performt en zijn sketches onder de knie heeft, fenomenaal. Het talent spat er echt van af, of ja, dat idee heb ik toch. In feite ken ik heel weinig cabaretiers."

- Wat is je hoogste geestelijke genot?
Ali: "Wel, daar heb ik daarnet al deels op geantwoord, geloof ik (lacht). Maar er zijn ook wel gewonere dingen die me euforisch of gewoon gelukkig kunnen maken hoor."
"Ik word gelukkig als ik het gevoel heb door iemand begrepen te worden, een vriend of vriendin waaraan je niets hoeft uit te leggen en bij wie je helemaal jezelf kan zijn. In het dagelijkse leven heb ik heel vaak het gevoel niet of nauwelijks begrepen te worden en ik merk ook bij mezelf dat ik de gedragingen van andere mensen heel dikwijls niet begrijp. Daarom vind ik het, denk ik, dus zo geweldig om nu en dan ten volle door iemand begrepen te worden, iemand die je echt steunt in wat je denkt en wie je bent."
"Ik kan ook enorm van muziek genieten, thuis heb ik eigenlijk zowat permanent muziek opstaan. Muziek is iets persoonlijks voor mij, iets dat helemaal van mij is, en het is zelfs zo dat ik vaak niet echt meer van muziek kan genieten als er andere mensen bij zijn. Alsof iemand mijn cocon doorbreekt of over mijn schouder staat mee te kijken terwijl ik een persoonlijke e-mail schrijf, ik zeg maar iets. Nee, ik overdrijf, maar toch. Vandaar waarschijnlijk ook dat ik niet zo van concerten hou. Dan moet ik het moment delen met te veel andere mensen, of ik moet mijn aandacht verdelen over te veel verschillende dingen, en dan is voor een stuk de magie van zo'n optreden weg."

- Wat kan je van pure ergernis de muren opjagen?
Ali: "De media (lacht). Echt enorm, bijna ziekelijk. Wat je allemaal op tv ziet, ik word daar ziek van. Ik heb op een bepaald moment echt moeten beslissen om mijn tv weg te doen omdat ik het gewoon niet meer kon aanzien wat ze de mensen 's avonds allemaal door hun strot willen rammen. Dat begint in feite al bij het nieuws. Dat wordt steeds sensationeler en navelstaarderiger dat je als aspirant-kritische mens het gevoel krijgt dat je al naar de bibliotheek moet als je nog eens iets serieus te weten wil komen over een iets moeilijker buitenlands onderwerp ofzo."
"De manier ook waarop, bijvoorbeeld, een Martine Tanghe, toch iemand met dertig jaar ervaring, die doorheen al die jaren het 'nieuws maken' drastisch heeft zien evolueren, met een uitgestreken gezicht een item kan aankondigen over boer Sjarel in Huppeldepuppegem die gebeten is door een cavia, ik zeg maar iets, daar word ik knettergek van. Natuurlijk weet ik ook wel dat het probleem niet bij Martine Tanghe ligt, het probleem ligt bij de wetten van de commercie die voorschrijven dat de media, maar eigenlijk zowat alles dat vandaag de dag (spuwt het uit) in de markt gezet kan worden, een zo breed mogelijk publiek moeten dienen, zodat ze een zo groot mogelijk bereik hebben waardoor ze dan weer een hoop centjes binnenhalen."
"Die logica heeft ons op bepaalde vlakken, vooral dan materieel, inderdaad heel ver gebracht, maar op andere vlakken heeft ze ons ook onherstelbaar aangetast. Kritische zin verdwijnt want we leven in een maatschappij van zogenaamde totale vrijheid waarin iedereen kan doen en zeggen wat hij wil, zonder dat er iemand kan 'bijsturen' mocht dat nodig zijn. Die logica van individualisme, onbeperkte vrijheid, vanzelfsprekende consumptie en het de-mens-staat-boven-alles idee zorgt er nu ook voor dat we hét grootste probleem van deze tijd, zijnde het klimaatsprobleem, niet kunnen aanpakken. De westerse mens kán simpelweg niet meer terug naar een kleinschalig leven met beperkingen. We zijn verknocht aan onze hoge levensstandaard en onuitputtelijke luxe en in plaats van minder met de auto te rijden of minder te vliegen, gaan we die dingen alleen maar nog meer doen. (Ernstig) Ja, daar word ik in feite niet minder dan volstrekt wanhopig van. Er moet een einde komen aan die sfeer van totale vanzelfsprekendheid over alle luxe die er nu heerst. Als je op tv een reportage ziet over gruwelijke toestanden in Afghanistan, de oorlog in Palestina of in Congo kan je toch niet anders dan nederig het hoofd te buigen en zeggen dat je het, al was het maar vanuit ethische overwegingen, iets kalmer aan zou moeten doen met die bodemloze luxe en vrijheid. (Sarcastisch) Maar de decadentie van de westerse mens is ondertussen, denk ik, net zo onherroepelijk als het klimaatsprobleem."

- Wanneer voel je je volmaakt gelukkig?
Ali: "Volmaakt gelukkig, oei da's wel een hele grote uitdaging (lacht). Over het algemeen ben ik op mijn gelukkigst als de zon schijnt, als het boven de 25° C is en ik losse kleding kan dragen. Op zo'n dagen loop ik zomaar wat met een boek door de stad en zet ik me ergens lukraak op een bank in de zon om te lezen of om zomaar wat te zitten kijken naar de dingen rondom mij. Meer heb ik op zo'n moment niet nodig. Het gevoel van vrijheid dat ik op zo'n bank in de zon beleef, is van zo'n eenvoud dat ik niet anders kan dan gelukkig te zijn. De zon op mijn huid is als ten volle begrepen te worden door een vriend, of als een vlieg die minutenlang op mijn arm rondloopt (lacht)".

- En wat kan je doodongelukkig maken?
Ali: "Het gevoel vast te zitten in een situatie of omgeving die mij beklemt. Dat kan vanalles zijn: een groep mensen met wie ik me niet verwant voel, die me niet wil of kan accepteren zoals ik ben."
"Meer in het algemeen is doodongelukkig zijn - al is dat hier wel een heel groot woord - bij mij ook een verlengde van mijn onverdraagzaamheid. Ik heb met niet zo veel mensen een gevoel van echt verwantschap en ik kan daardoor behoorlijk onverdraagzaam zijn. Er zijn ook echt plaatsen waar ik enkel en alleen om die reden niet kom. Het gebeurt te vaak dat ik ergens niet naartoe ga omwille van de mensen die ik daar vrees tegen te komen, ook al wil ik intrinsiek wel gaan. Maar ik weet dat dat niet de manier is om ermee om te gaan en ik probeer eraan te werken (lacht)."
"Oh, en ik kan me ook vreselijk storen aan, in mijn ogen onnodig, lawaai. Nodeloos met deuren slaan of luidruchtig tafels verschuiven, ik haat het."

- Hoe ziet jouw paradijs eruit?
Ali: "Het is permanent 25°C, ik ben in een grote open ruimte, een grasveld ofzo, en ik heb de vrijheid om te bewegen of te liggen waar ik wil. Er staan banken en het gras is mals. Er weerklinkt muziek die ik zelf kan kiezen, niet te luid, niet te stil, en wanneer ik maar wil. Uiteraard kan die muziek ook af. Alle mensen die mij dierbaar zijn, zijn er, maar ze hoeven daarom niet voortdurend om mij heen te lopen. Ik zie het meer als een soort kast die je kan openen en waar je wanneer je maar wil iemand kan uithalen - de persoon, of personen, die je op dat moment bij je wil hebben. Die mensen kunnen mijn muziek trouwens ook niet horen, zo hoef ik mijn cocon niet op te geven (lacht). Er is geen nodeloos lawaai in mijn paradijs, er is er maar één die lawaai mag maken en dat ben ik (grinnikt)."

- En jouw hel?
Ali: "Dat moet zoiets zijn als voor eeuwig opgesloten zitten in de Boiler Room op Pukkelpop ofzo (lacht). Je staat eindeloos tussen dansende, zwetende en lawaaiierige mensen, de muziek is veel te luid en monotoon en intussen wordt iedereen straalbezopen behalve jij."

- En dan zijn we bij onze laatste vraag aanbeland..
Ali: "De one-night stand (lacht). Ik heb er net als zowat iedereen heel lang over moeten nadenken en eigenlijk weet ik het nog steeds niet, maar ik denk dat de jonge Françoise Hardy nog het dichtst in de buurt komt. Gespeeld naïef, zeker niet dom, onmogelijk om er een lelijke foto van te maken en natuurlijk dat Frans dat het allemaal nog eens zo veel sexier maakt (lacht)."

- Bedankt voor dit gesprek!